Morgunblaðið - 25.06.2018, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. JÚNÍ 2018
✝ Anna SigríðurGunnarsdóttir
fæddist á Seyð-
isfirði 31. október
1929. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Grund 13. júní 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurveig
Guttormsdóttir sím-
ritari f. 12. apríl
1897, d. 18. október
1991, og Gunnar
Kristjánsson símritari, f. 11. jan-
úar 1909, d. 20. desember 1977.
Bræður Önnu Sigríðar samfeðra
voru Ósvald Gunnarsson, f. 7.
júní 1936, d. 8. október 1995, og
Gylfi Gunnarsson, f. 5. september
1950.
Anna Sigríður giftist Magnúsi
Pálssyni myndlistarmanni árið
1952. Þau slitu samvistum árið
1985. Börn þeirra eru: Páll, f.
1952, maki Margrét Vallý Jó-
hannsdóttir, f. 1948, d. 2006.
Magnús Tumi, f. 1957, maki Ráð-
hildur S. Ingadóttir, f. 1959. Pét-
ur, f. 1958, maki Ásdís Thorodd-
sen, f. 1959. Guttormur, f. 1960,
maki Brit Sejersted Bødtker, f.
1960. Anna Sigurveig, f. 1967.
Barnabörn og stjúpbarnabörn
eru samtals 16 og (stjúp)
barnabarnabörn 7.
Anna Sigríður ólst upp hjá
móður sinni á Seyðisfirði til 1943.
Þær bjuggu lengi í Skaftfelli við
Austurveg. Anna Sigríður var
fjórtán ára gömul
þegar þær mæðgur
fluttust til Reykja-
víkur. Sigurveig
móðir hennar hafði
starfað sem símrit-
ari á Seyðisfirði en
fluttist vegna sér-
þekkingar sinnar
innan símritara-
fagsins til Landsím-
ans í Reykjavík.
Þær mæðgur
bjuggu sér heimili á Fram-
nesvegi. Anna Sigríður lauk
stúdentsprófi árið 1949. Hún inn-
ritaðist þá í enskar bókmenntir í
Háskóla Íslands og lauk BA-prófi
þaðan.
Hún dvaldi við vinnu í Chicago
árið 1950. Þau Magnús Pálsson
bjuggu fyrst í Reykjavík, lengst
af á Sólvallagötu 3, en fluttust ár-
ið 1963 að Hvarfi í Mosfellssveit
þar sem þau bjuggu til 1984.
Anna Sigríður starfaði lengi
við enskukennslu við gagnfræða-
skólann í Mosfellssveit og sat um
tíma í hreppsnefnd Mosfells-
hrepps. Hún breytti til árið 1981
og gerðist læknaritari á rann-
sóknardeild Landspítalans. Þar
starfaði hún þar til hún komst á
eftirlaunaaldur. Síðustu 16 ár
ævi sinnar bjó Anna Sigríður á
Bragagötu 36.
Útförin fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík, 25. júní
2018, klukkan 11.
Fyrir sjö árum kom ég inn í
fjölskyldu Önnu Sigríðar sem
kærasta Péturs sonar hennar.
Fjölskyldan tók mér hjartanlega
og sérdeilis hún tengdamóðir mín,
hún var alltaf svo elskuleg við mig
og gladdist þegar hún sá mig. Þá
var hún komin til ára sinna en hélt
glæsileikanum sem er svo fallegt
að sjá hjá gömlum konum. Alltaf
var gaman að spyrja hana um það
hvað hún væri að lesa, hún var
mikill lestrarhestur og féll bóka-
smekkur okkar saman. Skemmti-
legast var þó að heyra hana
spauga því hún hafði svo sniðugan
þankagang og stundum var hann
eilítið á skjön og finnst mér ég
stundum heyra sama tóninn hjá
syni hennar þegar hann fær mig
til að hlæja. Þrátt fyrir að Önnu
Sigríði hrakaði hratt og yrði
hrum, hún hvarf næstum í lokin,
þá var enn húmorinn til staðar.
Fannst mér það vera til vitnis um
lífsvilja og seiglu, ekki aðeins
hennar heldur mannsandans;
minnið svo að segja farið, hreyfi-
getan líka, en enn var blik í auga.
Ég finn til þakklætis að hafa
kynnst Önnu Sigríði, þessari
merkiskonu.
Ásdís Thoroddsen.
Hún var svo skemmtileg, hún
Anna Sigga. Á táningsárunum
kom hún frá Seyðisfirði, beint frá
talsambandinu við útlönd með
móður sinni til Reykjavíkur, en
móðir hennar var þar símritari.
Það var frá símstöðinni á Seyðis-
firði sem fyrsti sæstrengurinn var
lagður í byrjun fyrri aldar og
tengdi Ísland við útlönd. Sigur-
veigu Guttormsdóttur, móður
hennar, var það metnaðarmál og
mikið kappsmál að koma dóttur
sinni til mennta strax að loknu
barnaskólanámi og um það leyti
gat hún fengið starf við ritsímann í
Reykjavík. Á skólaárum Önnu
Siggu lágu leiðir okkar saman,
ævivinkvenna, sem urðum sam-
stúdentar frá Menntaskólanum í
Reykjavík, og höfum haldið vin-
áttu og tryggð æ síðan. Við höfum
hist reglulega í hartnær sjö ára-
tugi. Anna Sigga var þar jafnan
hrókur alls fagnaðar, orðheppin
og fyndin og afar vel að sér, ekki
síst í bókmenntum heimsins. Hún
lagði um tíma stund á ensku og
enskar bókmenntir í Háskóla Ís-
lands, sérhæfði sig í miðaldabók-
menntum þeirrar tungu, og hafði
á reiðum höndum tilvitnanir í
Kantaraborgarsögur Chaucers og
aðrar fagurbókmenntir þeirra
tíma. Þar á ofan las hún Njálu of-
an í kjölinn a.m.k. einu sinni á ári
og fáa þekki ég sem hafa verið bet-
ur að sér í þeirri tormeltu bók
Ulysses eftir James Joyce. Hún
var latínuhestur í skóla og öruggt
að leita til hennar um lausnir og
skilning á flóknum málfræðigrein-
um, svo sem „gerundium“ og
„gerundívum“. Á yngri árum söng
hún og spilaði á frægan gítar sem
var kallaður Þollákur – og naut sín
vel í fimmundarsöng – ekki síst í
„Ísland farsældar frón“.
Anna Sigga kenndi í mörg ár
ensku í Gagnfræðaskólanum í
Mosfellssveit og var einkar vin-
sæll kennari. Síðar vann hún sem
læknaritari – með latínuna sína – á
blóðmeinafræðadeild Landspítal-
ans. Og aldrei gleymdi hún upp-
runa sínum fyrir austan. Í öllum
veislum reiddi hún fram Seyðis-
fjarðartertuna frægu, í mörgum
lögum með þykkum rjómatopp-
um, einatt í heiðursessi á miðju
borði.
Börnunum sínum fimm var hún
einstök móðir.
Við vinahópur Önnu Siggu
söknum hennar sárt.
Vigdís Finnbogadóttir.
Hún Anna Sigga kom að aust-
an. Hún fæddist á Seyðisfirði og
átti þar heima til þrettán ára ald-
urs. Seyðisfjörður var sérstakur
bær og hafði á sér alþjóðlegan
blæ, ritsíminn kom þangað í byrj-
un fyrri aldar og markaði spor í
sögu bæjarins og mótaði fólkið og
þar var móðir hennar Sigurveig
Guttormsdóttir símritari. Anna
Sigga gladdist þegar Tumi sonur
hennar festi seinna kaup á húsinu
sem hún fæddist í og gerði það
upp sem nýtt. Þar gisti hún þegar
hún hélt á vit æskuslóðanna mörg
Anna Sigríður
Gunnarsdóttir
✝ Ölver Skúlasonfæddist 3. ágúst
1940 á Kirkjuferju í
Ölfusi. Hann and-
aðist 15. júní 2018.
Foreldrar hans
voru Skúli Sigurðs-
son, f. 13.1. 1898, d.
24.11. 1980 og Svan-
laug Einarsdóttir, f.
25.12. 1908, d. 13.3.
2010. Systkini Öl-
vers: Sigurður Sóf-
aníus, f. 1928, Skúli
Svanberg, f. 1931, d. 2015, Bald-
vin Einar, f. 1933, d. 2011, Gillý
Sigurveig, f. 1937 og Elías Stein-
ar, f. 1943.
Ölver ólst upp hjá foreldrum
sínum á Kirkjuferju í Ölfusi í
Hveragerði og í Reykjavík. Árið
1959 kvæntist Ölver Katrínu Sig-
ríði Káradóttur f. 1941, dóttur
hjónanna Kára Ísleifs Ingvars-
sonar, f. 1915, d. 2009 og Mar-
grétar Stefánsdóttur, f. 1912, d.
1993. Ölver og Katrín eignuðust
3 börn. Þau eru: 1) Kári Magnús,
f. 1959, kvæntur Margréti Karls-
dóttur, f. 1962. Börn: a) Birgitta
ur Ólafsson. b) Ynja Mörk Þórs-
dóttir. c) Askja Ísabel Þórsdóttir.
d) Sölvi Páll Guðmundsson.
Ölver og Katrín hófu búskap í
Kópavogi en árið 1975 lá leið
þeirra til Grindavíkur þar sem
þau ólu upp börn sín og bjuggu
þar til þau fluttu árið 2014 til
Hirtshals í Danmörku. Ölver hóf
hann sjómennsku á Blika MB ár-
ið 1957 og var síðar á varðskip-
inu Þór. Ölver hætti til sjós í 11
ár og vann við ýmis önnur störf
en hafið kallaði hann til baka og
fór hann aftur á sjóinn árið 1970,
þá með Bjarna Sæberg mági sín-
um. Árið 1972 settist Ölver aftur
á skólabekk í Sjómannaskólanum
þar sem hann útskrifaðist með
hið meira fiskimannapróf með
prýðiseinkunn. Ölver starfaði
lengi sem skipstjóri lengst af
með Geirfuglinn GK 66. Ölver
var um tíma í stjórn Skipstjóra-
og stýrimannafélagsins auk þess
að eiga sæti í stjórn
Farmannasambandsins.
Ölver greindist árið 2008 með
krabbamein og lést af völdum
þess.
Útför Ölvers fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag, 25. júní,
kl. 14. Jarðsett verður í Grinda-
víkurkirkjugarði.
Hrund Káradóttir,
gift Scott Ramsay.
Börn þeirra eru i)
Sverrir Týr Sig-
urðsson ii) Calvin
Kári Ramsay iii) Re-
becca Ann Ramsay
og iv) Freyja Mekk-
ín Ramsay. b) Elka
Mist Káradóttir,
unnusti Kjartan
Sölvi Auðunsson.
Barn þeirra er: i) Ís-
old Kara Kjart-
ansdóttir.
2) Svandís Þóra, f. 1962, gift
Konráði Árnasyni, f. 1960. Börn:
a) Ingvar Ölver Sigurðsson. b)
Davíð Örn Sigurðsson, sambýlis-
kona Regína Valsdóttir. Börn
þeirra eru: i) Emilía Dís Davíðs-
dóttir ii) Þórunn Arna Davíðs-
dóttir. c) Lilja Rós Sigurðar-
dóttir. Barn hennar er: Sæmund-
ur Kristinn Rúnarsson. d) Árni
Jón Konráðsson. e) Sigríður Erla
Konráðsson. 3) Erla Dagbjört, f.
1972, gift Guðmundi Pálssyni, f.
1980. Börn: a) Katrín Ösp Ey-
berg Rúnarsdóttir, unnusti Ólaf-
Pabbi, þú varst einstakur og ég
á þér svo margt að þakka. Í dag er
það ekki sjálfgefið að fá að alast
upp hjá pabba sínum og mömmu
en ég er ein af þeim sem fengu
það. Allt sem þú hefur kennt mér í
gegnum árin er ekki lítið og hef ég
verið með þér í svo mörgu. Ég
væri ekki svona sjálfstæð í dag
nema vegna þess að þú kenndir
mér að redda mér og það hef ég
svo sannarlega gert. Ekki höfum
við alltaf verið sammála og man
ég sérstaklega eitt skiptið þegar
við vorum ekki sammála. Það var
þegar ég og Mummi byrjuðum að
vera saman, þú varst nú alveg viss
um að svona ungur maður eins og
hann Mummi var, myndi endast
með mér lengi, því aldursmunur-
inn á okkur var svo mikill. En þú
breyttir þinni skoðun fljótlega
þegar þú kynntist honum og þið
urðuð bestu vinir. Ó, pabbi, hvað
mér þótti vænt um að sjá ykkur
vinna saman, svo samheldnir og
góðir vinir og vissuð næstum hvað
hvor annar hugsaði. Öll ferðalögin
sem við höfum farið í saman og
hestaferðirnar. Söngurinn og
gleðin alltaf í kringum þig. Þegar
við fluttumst til Danmerkur var
ég hrædd um að missa af þér og
mömmu og að ég gæti ekki hjálp-
að ykkur eins og ég vildi en þá
gerðuð þið ykkur lítið fyrir og
fluttuð bara líka. Ji, hvað við vor-
um glöð öll sömul að fá að hafa
ykkur hjá okkur og stelpurnar
mínar gátu leitað til ykkar enda-
laust. Það er mikið skarð í okkar
lifi að sjá þig ekki sitja í stólnum
þínum þegar við komum til ykkar
að segja skemmtilegar sögur og
koma með komment. Lífið verður
skrítið þegar þú ekki ert hér. Þú
ert sterkasti maður sem ég hef
kynnst, þú barðist við helv. krabb-
ann i 10 ár, geri aðrir betur. Það
var oft á tíðum sem þú gerðir
meira fyrir okkur fjölskylduna
þína, en fyrir sjálfan þig. Þú sagð-
ir alltaf að krabbinn myndi ekki
ná þér, en því miður sá ég eftir síð-
asta tímann þinn hjá Einari að þú
gafst upp. Það voru ekki bjartir
tímar framundan, þú gast ekki
meir og ég skil það alveg en mikið
rosalega á ég eftir að sakna þín.
Þú borðaðir þína síðustu máltíð,
íslenskt lambalæri, þann 6. júní
2018 og svo held ég bara að þú
hafir ákveðið að nú væri komið
nóg. Þú varst jákvæður fram á
síðustu mínútu og það lýsir þér
svo vel. tveimur dögum áður en þú
fórst kom hann Jesper, læknirinn
þinn, í heimsókn og hann sagði
þér hvað honum fyndist hann vera
heppinn að hafa fengið að kynnast
þér og þú hresstist allur við að sjá
hann. Hann sagði þér að hann
væri að fara í frí og kæmi til þín
eftir tvær vikur til að athuga
hvernig þú hefðir það og þú svar-
aðir að bragði „já, Jesper, mér
þætti nú vænt um það að þú kæm-
ir við ef þú ert enn á lífi“. Þetta
lýsir þér svo vel, elsku pabbi, allt-
af stutt i grínið. Þú beiðst eftir
leyndarmálinu og hélst i höndina
á henni Ynju þinni þegar þú fórst
en þú hafðir áhyggjur af henni.
Ég lofa að passa vel upp á hana og
auðvitað líka hinar stelpurnar þín-
ar, Litlu Kötu, Öskju, Ömmu
Kötu og hana Bellu þína, því lofa
ég þér. Með mikilli virðingu og ást
kveð ég þig í bili, elsku besti pabbi
minn, en við sjáumst seinna og
hlakka ég til þess, á meðan hugsa
ég til þín.
Upp með húmorinn og áfram
gakk.
Þín,
Erla Ölversdóttir.
Í dag fylgjum við merkilegum
og dáðum manni til grafar.
Sem barn sá ég afa Ölver alltaf
sem stærsta og sterkasta afa í
heimi; hann var góður í öllu, vissi
allt og kunni allt! Og ef hann gat
það ekki þá bara lærði hann það.
Ekkert verkefni var of stórt eða
erfitt. Hvort sem það var að smíða
húsbíl með aukatáplássi fyrir há-
vaxna menn, hesthús, alls konar
útskornar gersemar í öllum
stærðum og gerðum. Hvað sem
það var; afi gat allt!
Bjartsýnni, lífsglaðari og
hressari maður finnst ekki þótt
víða væri leitað! Vandamál voru
ekki til, bara lausnir. Hann var
sannkallaður viskubrunnur.
Svona afi eins og maður sér í bíó-
myndum eða les um í ævintýrum.
Mér finnst èg vera heppnust í
heiminum að hafa fengið að njóta
þess að eiga hann sem afa. Að
alast upp og eignast mitt eigið
Ölver Skúlason
✝ AðalheiðurGuðrún Anna
Halldórsdóttir fædd-
ist á Kroppstöðum í
Önundarfirði 4.4.
1938. Hún andaðist
á Borgarspítalanum
aðfaranótt 9. júní
2018.
Hún fluttist ung
til Reykjavíkur. Fað-
ir hennar var Hall-
dór Þorvaldsson, f.
25.9. 1895, d. 24.1. 1975, og móð-
ir Ágústa Pálsdóttir, f. 22.8.
1903, d. 8.4. 1946. Önnur börn
Halldórs og Ágústu voru Páll
Skúli Halldórsson, f. 12.3. 1932,
d. 2.1. 1982, Kristín Lilja Hall-
dórsdóttir, f. 19.8.
1933. Aðalheiður
eignaðist Ingi-
björgu Jónu Birg-
isdóttur, f. 19.12.
1957, og á hún eitt
barn Sverri Hall-
dór Valgeirsson,
kona hans er Fjóla
Sif Kristjánsdóttir
og dætur þeirra
Mikaela, Kimberly
Heiða og nýfædd
stúlka. Aðalheiður giftist Sverri
Kjartanssyni, f. 8.5. 1924, d. 28.8.
2013, þau bjuggu og störfuðu
alla tíð í Reykjavík.
Útförin fer fram frá Fríkirkj-
unni í dag, 25. júní 2018, kl. 13.
Kæra systir mín og mágkona er
látin. Hennar er sárt saknað.
Dóttir hennar Inga Jóna Birgis-
dóttir er dugleg og stendur sig vel
að vanda, en hún hefur misst mik-
ið. Sonur Ingu Jónu er Sverrir
Halldór Valgeirsson. Hann og
Fjóla konan hans hafa reynst
Heiðu mjög vel í veikindum henn-
ar og ávallt ef á þurfti að halda.
Þau eiga þakkir fyrir. Litlu stúlk-
urnar, Sverrisdætur, færðu lang-
ömmu sinni mikla hamingju.
Heiða var mjög barngóð, skýr
og minnug alla tíð. Hún var fé-
lagslynd og hafði gaman af því að
spjalla við fólk og var vel að sér í
hinum ýmsum málefnum sem bar
á góma.
Seinni maður Heiðu var Sverrir
Kjartansson. Við áttum margar
góðar stundir með þeim hjónum.
Þau heimsóttu okkur austur á firði
og eftir að við fluttum suður vor-
um við mjög náin. Sverrir Kjart-
ansson lést 28. ágúst 2013.
Elsku systir mín, þú vildir öll-
um vel og þú áttir marga góða vini.
Við kveðjum þig með söknuði og
trega og biðjum þér allrar bless-
unar.
Elsku Inga Jóna, Sverrir Hall-
dór, Fjóla og litlu systur. Við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Minningin um góða konu lifir.
Kristín Lilja Halldórsdóttir
og Þórólfur Friðgeirsson.
Nú kveðjum við Aðalheiði Hall-
dórsdóttur móðursystur mína.
Heiða var litla systir móður minn-
ar og ólust þær upp fyrir vestan á
sveitabæ í Önundarfirði, þær töl-
uðu oft um hvað það var gott að
alast upp fyrir vestan. Síðar flutti
fjölskyldan til Reykjavíkur.
Ég ólst upp austur á landi og
man ég vel þegar Heiða og Sverrir
Kjartansson eiginmaður hennar
komu í heimsókn, þá var glatt á
hjalla. Gjafirnar frá þeim voru ekki
af verri endanum og beið ég
spennt eftir því að opna jóla- og af-
mælisgjafirnar frá þeim sem
krakki. Eitt skipti hitti Heiða
frænka reyndar ekki í mark, en
það var þegar mamma bað hana að
kaupa sundhettu handa mér, því
ég var alltaf með eyrnaverk, ég
veit að Heiða vandaði valið vel eftir
sínum smekk og sendi sundhett-
una austur á firði. Þegar móðir mín
opnaði pakkann frá Heiðu kom í
ljós mjög áberandi bleik sundhetta
með stórum blómum, þessi sund-
hetta fór aldrei á höfuð mitt.
Heiða frænka var glæsileg
kona, ég man svo vel eftir henni
grannri, ljóshærðri, í flottum föt-
um, hún naut þess að klæða sig
upp og hitta fólk á sínum yngri ár-
um. Heiða og Sverrir bjuggu
lengst af í 101 Reykjavík og áttu
engan bíl alla sína ævi, ég myndi
segja að þau hafi bæði verið svo-
litlir „bóhemar“ í sér.
Lengst af bjuggu Heiða og
Sverrir á Baldursgötunni, ég var í
Verzlunarskóla Íslands sem var á
Grundarstíg og kom ég oft við hjá
frænku minni ef voru eyður hjá
mér í skólanum eða ef ég ætlaði að
mæta aftur um kvöldið í skólann,
alltaf tók hún frænka mín vel á
móti mér með bros á vör. Síðar
fluttu Heiða og Sverrir á Brávalla-
götuna, þar var oft mikið fjör, spil-
að á mandólín og gítar og mætti ég
oft til þeirra í fjörið og skemmti
mér mjög vel. Þegar ég var 18 ára
báðu Heiða og Sverrir mig að
passa íbúðina sína á Brávallagöt-
unni þegar þau fóru í langt ferða-
lag erlendis, ég naut þess að vera
á Brávallagötunni og ég veit að
þau vissu það líka.
Ég gæti haldið endalaust áfram
að rifja upp minningar um Heiðu
frænku en ég mun geyma þessar
minningar í hjarta mínu og minn-
ast hennar alla tíð.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku mamma, Inga Jóna,
Sverrir Halldór, Fjóla og börn, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð,
megi góður guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg. Hvíl í friði,
elsku Heiða frænka.
Elsa Björg Þórólfsdóttir.
Heiða frænka!
Elsku frænka mín hefur nú
kvatt þetta jarðlíf og við söknum
og minnumst.
Okkur systrum var hún góð
frænka, hún var alltaf svo flott og
fín.
Man þegar hún, afi Halldór,
Inga amma og Inga Jóna komu
austur til okkar í Eiða og á Fá-
skrúðsfjörð. Eftirvænting og gleði
fylgdu þessum heimsóknum og
alltaf fengum við eitthvert lostæti í
pökkum þeim sem sendir voru
austur.
Þegar við fórum í heimsóknir
suður vann Heiða hin ýmsu störf.
Ég man eftir henni í Þjóðleikhús-
inu, í Kjörgarði, á Auglýsingastof-
unni og að lokum unnu þau Sverr-
ir sjálfstætt við söfnun auglýsinga
í Símaskrána.
Hún var gift Sverri Kjartans-
syni.
Ætíð vorum við hjartanlega
velkomin á heimili þeirra, drengj-
unum okkar Svenna vel tekið og
talað við þá eins og hugsandi
menn, sem er ómetanlegt.
Nánast í hverri heimsókn var
spjallað um hið ágæta tónlistarlíf á
Ísafirði.
Þau voru miklir tónlistarunn-
endur, Sverrir þekkti til og Heiða
hafði mikinn áhuga. Þau dáðust
alltaf að eljunni, eldmóðnum og ár-
angri Tónlistarskóla Ísafjarðar,
enda merk saga. Ég þakka alla ást
og umhyggju gegnum árin, hún
hringdi til að spyrja um fjölskyld-
una og gladdist yfir nýju frænd-
fólki.
Seinni árin hrjáðu hana ýmis
veikindi, samverustundirnar urðu
færri en alltaf fann maður vænt-
umþykjuna sem streymdi frá
henni.
Elsku Inga Jóna og fjölskylda
og elsku mamma mín, sem nú hef-
ur misst systur sína, ykkur votta
ég innilega samúð og bið sál Heiðu
allrar blessunar.
Hún mun fá góðar móttökur.
Ágústa Þórólfsdóttir.
Aðalheiður Guðrún
Anna Halldórsdóttir