Morgunblaðið - 13.07.2018, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚLÍ 2018
✝ Kristján Blön-dal var fædd-
ur 28. ágúst 1977
á Héraðshælinu
Blönduósi. Hann
lést í London 2.
júlí 2018.
Foreldrar hans
eru Guðrún Blön-
dal, f. 17. ágúst
1959, og Jón Jó-
hannsson, f. 12.
febrúar 1956.
Bræður Kristjáns eru Rúnar
Örn, f. 22. september 1979,
maki Rannveig Bjarnadóttir, f.
23. apríl 1979, og eiga þau
þrjú börn, og Sveinbjörn, f. 18.
september 1989, sambýliskona
Inga Birna Friðjónsdóttir, f.
22. desember 1987, og eiga
þau einn son.
Sambýliskona Kristjáns er
Michela Fornasier, f. 1978 á
Ítalíu. Börn þeirra eru Patrick
Zamuner, f. 11. desember
1999, Sara Ósk, f. 22. maí
2007, og Sonja
Björk, f. 5. apríl
2010.
Kristján ólst
upp á Blönduósi
og lauk þar hefð-
bundinni grunn-
skólagöngu. Eftir
stutta viðveru í
framhaldsskólum
fann Kristján út
sína eigin leið til
að afla sér þeirrar
þekkingar og menntunar sem
hann þurfti á að halda við
tölvur og tæknimál ýmiskonar.
Á því sviði var Kristján af-
burðafær og fljótur að greina
og skilja undraheima tækninn-
ar. Kristján vann frá árinu
2012 hjá tölvufyrirtækinu
Lucidica í London þar sem
hann bjó ásamt fjölskyldu
sinni.
Hann verður jarðsunginn
frá Blönduóskirkju í dag, 13.
júlí 2018, klukkan 14.
Elsku drengurinn minn, þau
verða erfið sporin mín í dag þeg-
ar ég geng með þér síðasta spöl-
inn. Það er ósanngjarnt og
þyngra en tárum taki að nokk-
urt foreldri þurfi að fylgja barni
sínu til grafar. Hetjulega og af
miklu æðruleysi barðist þú við
þinn vágest þar til yfir lauk. Veit
að nú líður þér vel og afi þinn
Kiddi hefur tekið vel á móti þér
og mun leiða þig um blóma-
brekkuna.
Allar mínar minningar um þig
geymi ég í hjarta mínu, elsku
gullið mitt. Í hinsta sinn skulum
við fara með bænina sem við fór-
um svo oft með þegar þú varst
lítill.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Hvíl í friði, fallegi engill.
Þín
mamma.
Elsku bróðir. Ég veit ekki
hvernig ég á að byrja svona
minningargrein, ég hef sem bet-
ur fer ekki þurft að skrifa svona
grein áður og aldrei hefði mér
dottið í hug að mín fyrsta yrði
um þig, 40 ára einstakling. Við
áttum eftir að bralla svo miklu
meira saman og búa til svo
margar skemmtilegar minning-
ar. Ég var viss um það. Allir
leikirnir sem við áttum eftir að
fara á. Það er víst rétt að lífið
getur verið mjög ósanngjarnt!
Mér er efst í huga hvað þú
varst góður bróðir og góður
maður. Húmorinn hafðir þú allt-
af í fyrirrúmi og hafðir einstak-
lega gaman af því að hrekkja
fólk. Þú nenntir aldrei neinu
veseni, vesen fór virkilega í
taugarnar á þér. En svo er það
líka matsatriði hvað fólk kallar
„vesen“. Annars manns vesen
var í þínum huga bara verkefni
sem þurfti að leysa, ekkert
vandamál, bara lausnir. Það er
eitthvað sem þú kenndir mér og
ég hef tileinkað mér.
Þú smitaðir mig snemma af
fótboltaáhuga þínum og sást til
þess að ég héldi með réttu liði í
enska boltanum, Liverpool. Þú
varst einnig sá sem lét mig
sparka fyrst í fótbolta, 8 mánaða
(segir sagan). Sveiflaðir mér á
milli fóta þinna og í boltann.
Þaðan varð ekki aftur snúið og
fótbolti fékk hug minn allan. Ég
man hvað mér fannst spennandi
og gaman að koma á Hvatarleiki
þegar þú varst að spila. Í mínum
huga varst þú langbestur.
Ferðin okkar til Kiev í maí á
úrslitaleik meistaradeildarinnar
er dýrmæt minning sem mun
ávallt vera mér ofarlega í huga.
Það er ótrúlegt að við náðum að
fara í þessa ferð en hún er al-
gjörlega dæmigerð fyrir þitt
hugafar, þ.e. þetta „can do“-hug-
arfar, alltaf svo jákvæður.
Óhætt að segja það að á tímabili
varst þú sá eini sem hafði trú á
því að þetta gengi nokkurn tím-
ann upp. Sérstaklega þar sem
tæplega tveimur vikum áður
fékkstu heiftarlega lungnabólgu
og læknar höfðu sagt að þú
hefðir hana sennilega ekki af. Þú
varst alveg út úr heiminum í tvo
daga og ruglaðir en á einhvern
hátt náðir þú þér af sýkingunni
og varst staðráðinn í að fara á
þennan leik. Læknar mæltu ekki
með því að þú færir en bönnuðu
þér það samt ekki. Þú vannst þá
á þitt band og þeir hjálpuðu
frekar til með blóð- og blóð-
flögugjöf daginn fyrir ferðalagið.
Ferðin gekk stórvel og þessir
dagar í Kiev verða mér ógleym-
anlegir. Bara fyrir trú þína á
þetta þá hafðist þetta. Þú varst
staðráðinn í að fara á þennan
leik og ætlaðir ekki að láta neitt
stöðva þig, þetta var þín gulrót
sem hélt þér gangandi.
Ég á ótal minningar um þig
sem ég mun heiðra. Þú kenndir
mér margt.
Elsku bróðir, þín verður sárt
saknað.
„Allir dansa kónga.“
Þinn bróðir,
Sveinbjörn (Svenni).
Hann kom, ég beið, ekki alls-
gáð, mátti ekki koma eins fljótt
og ég vildi. En svo, lítill drengur
ljós og fagur með hjarta frænku
sinnar í vasanum. Alla tíð.
Dvaldi um stund, einstakur
yndisdrengur, lifði, lék sér, hló,
brosti, hljóp hratt, alltaf lítill
drengur ljós og fagur.
Óx, framtíð, framandi. Brú-
neygð kona ástarstrengur. Lítill
drengur, Björk og Ósk fallegu
blómin hans.
Þungur harmur, hróp á hjálp,
ekkert svar, tárin, óttinn, vonin,
vonbrigði enga miskunn var að
fá.
Sat og hélt í höndina litlu, síð-
ar stóru, heita, kalda.
Vont, sárt, hvert ertu farinn
litli, ljósi, fagri drengurinn okk-
ar?
Kær systir með móðurhönd-
ina milda, hlýja, frá fyrstu
stundu lífsins til hinstu, hélt í
hönd litla drengsins ljósa og
fagra.
Þung er sorgin, rífur, þó er
líknin kærkomin, lítill drengur
ljós og fagur.
Þeim sem studdu og styrktu
elskulegan frænda minn og fjöl-
skylduna í veikindum hans sendi
ég kærar kveðjur.
YNWA.
Ástvinir allir, kærar kveðjur.
Hjördís (Hjödda).
Það er einhvern veginn þann-
ig með suma menn að orð eru
óþörf til að lýsa mannkostum
þeirra og háttalagi öllu. Orð sem
bæta engu við það sem almennt
er vitað um þá menn. Slíkir
menn hafa þannig nærveru og
eru bara þannig gerðir að það
skynja allir sem þeim kynnast
hvaða mann þeir hafa að geyma.
Kiddi frændi var einn af þeim.
Einn af þessum mönnum sem
allir vissu, og skynjuðu, að væri
einn af þeim. Sú manngerð sem
öllum líkaði vel við, kom vel
fram við alla og átti sér aldrei
neina óvildarmenn. Hvers
manns hugljúfi. Kæruleysislegt
yfirbragð blandað sjálfsöryggi
og vissu um að hvað sem gengi
á, myndi það á endanum redd-
ast. Það gerði það alltaf, redd-
aðist. Ekkert stress eða vesen.
Þetta reddast.
Sjálfur trúði ég því lengi
framan af að Kidda tækist að
sigra krabbameinið. Að allt
myndi reddast. Það hafði ekki
brugðist hingað til. Hann trúði
því líka sjálfur og nálgaðist veik-
indi sín þannig. Því miður brást
þessi regla þegar mest á reyndi.
Þessi einfalda lífsspeki sem
Kiddi sannarlega lifði eftir. Við
hin, við öll sem fylgdumst með
og studdum hann í baráttunni,
getum í raun ekki annað gert en
staðið upp og klappað. Klappað
fyrir Kidda sem gafst aldrei
upp. Kidda sem lagði allt í bar-
áttuna og stóð alltaf upp aftur,
sama hversu oft hann var sleg-
inn í gólfið. Margir minni menn
hefðu verið búnir að kasta inn
handklæðinu en ekki Kiddi.
Kiddi sem alltaf stóð upp aftur
sama hversu þung högg hann
hafði fengið. Kannski einmitt
þegar farið var að birta til og
um stund virtist sem allt ætlaði
loksins að reddast.
Eftir standa minningar.
Minningar sem teygja sig eins
langt aftur og ég fyrst man eftir
mér. Minningar frá æskunni og
alltaf er Kiddi þar. Alltaf sól,
malarvöllur, mjólkurvindlar,
enski boltinn í stofunni hjá
ömmu. Alltaf gleði. Seinna ann-
arskonar minningar. Sveitaböll
og fótbolti, langferðir á milli
landshluta, Halló Akureyri.
Öxnadalsheiði snemma morguns
um hásumar á heimleið eftir
langa nótt. Ekkert stress, ekk-
ert vesen. Ennþá síðar fullorð-
insárin. Alvara lífsins tekin við.
Samt alltaf eins og að stíga inn í
tímavél þegar við hittumst.
Sama brasið, sami húmorinn,
sama gleðin, sama vináttan. Síð-
ustu skilaboðin sem fóru okkar á
milli snerust um fótbolta, „öm-
urlegur helvítis leikur“. Það á
vel við núna.
Þín verður sárt saknað.
Ásgeir Örn Blöndal.
Elsku Kiddi, það eru margar
tilfinningar sem hellast yfir mig
þegar ég minnist þín, sorgin og
söknuður hefur yfirhöndina en
hláturinn er aldrei langt undan.
Ég kynntist þér fyrir alvöru eft-
ir að við Rúnar fórum að vera
saman og meiri stríðnispúka er
varla hægt að finna. Af sögum
að dæma þá varst þú mjög ró-
legt barn, ég held að þú hafir
verið að fylgjast með Rúnari og
Ásgeiri stríða til að geta verið
meistari í því eins og nánast öllu
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Það var alveg sama hvort það
var fótbolti, frjálsar, golf, póker
eða hvað sem þér datt í hug, þá
varstu góður í því. Eitt sinn man
ég eftir því að þú varst að stríða
Guðrúnu Tinnu þegar hún var
lítil með því að láta hana hringja
í símaskrána og biðja um núm-
erið hjá Bubba byggir, það
fannst þér fyndið. Svo þegar við
Rúnar sögðum þér frá því að
von væri á barni númer 2 hjá
okkur í byrjun september, þá
sagðir þú strax að þú myndir fá
barnið i afmælisgjöf og í gríni þá
sagði ég að það kæmi ekki til
greina en Olga María hlustaði
ekki á mig og mætti á afmæl-
isdaginn þinn.
Ég man líka eftir því þegar
þú komst til mín í miklum vand-
ræðum vegna þess að einhver
hefði hringt í þig og sagt þér að
það væri ísbjörn á Þverárfjall-
inu. Þú hélst að það væri verið
að gabba þig og ætlaðir ekki að
fara, svo eftir smá tíma við að
labba um gólf þá spólaðir þú út
úr innkeyrslunni og upp á fjall.
Þar náðir þú flottum myndum af
ísbirninum sem birtust í fjöl-
miðlum landsins.
Einu sinni fórum við út að
borða á Akureyri og þú pantaðir
þér steik og hún átti að vera
bleu rare, s.s. að mínu mati nán-
ast hrá. En þannig vildir þú hafa
kjötið þitt. Við sóttum líka fyrir
þig hamborgara á uppáhalds-
staðinn þinn þegar þú varst á
sjúkrahúsinu og þegar þú beist í
hann sagðir þú að hann væri
ofeldaður en aftur að mínu mati
var hann hrár. Það að borða
með þér var yfirleitt ekki leið-
inlegt, stundum tókstu glasið hjá
einhverjum öðrum sem var bú-
inn að hella sér í glas af því þitt
var tómt, þú áttir það til að stela
af diskum hjá öðrum ef þar var
eitthvað girnilegt og ef ekki var
pláss fyrir t.d kókflösku á borð-
inu þá einfaldlega settir þú
flöskuna á diskinn eða glasið hjá
einhverjum öðrum.
Mér eru mjög minnisstæð
áramótin fyrir nokkrum árum
þegar mamma þín ætlaði að
kenna þér mannasiði og skamm-
aði þig fyrir að sleikja hnífinn,
svo andartaki seinna sleikti hún
hnífinn sinn, þá var sko hlegið
dátt.
Barátta þín við veikindin var
Kristján Blöndal
Jónsson
✝ Ólafur Guð-röður Leósson
fæddist 22. desem-
ber 1961 á Ljóns-
stöðum. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 4. júlí
2018.
Foreldrar hans
voru Leó Viggó
Johansen, f. 7. des-
ember 1920, d. 16.
janúar 1996 og Guð-
björg Jóna Tyrfingsdóttir, f. 9.
maí 1928, d. 20. mars 2015.
Systkini hans voru: drengur,
fæddur andvana 1951, Guðborg
Lea, f. 1959, d. 1961, Tyrfingur
Kristján, f. 1963, Guðrún Björg,
f. 1965.
Ræktunarsambandi Flóa og
Skeiða frá 1982-1990, þegar
hann og Tyrfingur stofnuðu bif-
reiðaverkstæðið Jeppasmiðjuna
ehf. sem hann vann í til æviloka.
Hann var grunnskólamenntaður
og sjálfmenntaður frumkvöðull í
bílabransanum hvort heldur sem
var hönnun á búnaði í fjallajepp-
um eða torfærukeppnisbílum
landsins. Hann átti mörg áhuga-
mál sem flest snérust um ferða-
lög, á fjallabíl um hálendið á
vetrum í góðra vina hóp, með 4x4
félögum eða hringinn um landið
á húsbílnum sem hann undi sér
vel í.
Einnig hafði hann ferðast víða
um Bandaríkin og átti einungis
eftir að koma í tvö fylki þar. Í
þeim ferðum byggði hann m.a.
upp viðskiptasambönd fyrir
Jeppasmiðjuna sem vex og dafn-
ar eins og börnin hans.
Ólafur verður jarðsunginn frá
Selfosskirkju í dag, föstudaginn
13. júlí 2018, klukkan 13.
Ólafur kvæntist
Unni Skúladóttur, f.
1966, þann 2. júní
1996.
Börn þeirra eru
Skúli Kristjánsson, f.
1993, Lea Björg, f.
1996 og Oddný Lára,
f. 1998. Sambýlis-
maður Oddnýjar er
Þórður Ingi, f. 1995.
Ólafur bjó alla tíð
á Ljónsstöðum fyrir
utan eitt ár er hann bjó á Selfossi
meðan hann byggði sér hús á
Ljónsstöðum 1995. Hann vann við
bústörfin á bænum til 1980 þegar
hann réð sig sem vélamann við út-
skipun á vikri í Þorlákshöfn og
síðar sem vélamann hjá
Það er mikill söknuður eftir
að þú ert farinn frá okkur en ég
lifi á minningum um liðna tíð.
Ég man ekki eftir mér fyrr en
við vorum að brasa eitthvað
saman og kemur ýmislegt upp í
hugann.
Frá fyrstu tíð vorum við að
skrúfa eitthvað í sundur og
skoða hvernig það virkaði, hvort
sem það voru vélar, gírkassar
eða drif var allt skoðað. Einnig
var grúskað í rafmagnstækjum
og talstöðvum sem voru stilltar
og breytt til að draga lengra.
Þegar bílpróf kom til sögunn-
ar tók jeppadellan fljótlega yfir
og þá þurfti að breyta jeppunum
til að setja stærri dekk eða
vökvastýri, aðra vél, smíða hús á
Hilux pickup eða setja framdrif
undir Econoline. Allt var þetta
fyrst gert við bíla sem við bræð-
ur áttum og varð síðan að fyr-
irtæki sem varð okkar starfs-
vettvangur.
Stærsta áskorunin við allar
þessar breytingar var Bifreiða-
eftirlit ríkisins og voru háð mörg
stríð við þá stofnun sem unnust
flest með því að kunna viðeig-
andi reglugerðir, mestmegnis
orðrétt.
Þegar svo einn starfsmaður
eftirlitsins tilkynnti okkur að við
værum af þrjóskustu ætt lands-
ins þá var það meira hrós en
hann hafði gert sér grein fyrir,
en þá var dekkjastærðin orðin
44“.
Einnig öll ferðalögin sem við
fórum í saman, bæði í byggð og
allar jeppaferðirnar, þó aðallega
vetrarferðirnar með búnað sem
þætti ekki merkilegur í dag. En
alltaf var komið heim og þó ým-
islegt færi úrskeiðis var alltaf
fundin einhver leið til að bjarga,
því uppgjöf var ekki til í orða-
bókinni.
Margs er að minnast kringum
torfærukeppnir sem voru eitt af
þínum helstu áhugamálum og
voru margar lausnir fundnar til
að gera hlutina sterkari og var
eitt af þínum síðustu afrekum að
aðstoða við hönnun og smíði á
bíl sem síðan hreppti Íslands-
meistaratitil, með keppnislið
sem þú stjórnaðir.
Að hafa einhvern til að starfa
með sem þú þekkir og þekkir
þig svo orð eru óþörf er ekki
sjálfgefið og sá sem ekki hefur
kynnst því missir af miklu og þó
við deildum oft urðum við aldrei
ósáttir hvor við annan.
Lífið verður fátækara hér án
þín en við verðum að reyna að
finna leið til að þrauka.
Tyrfingur K. Leósson.
Hvernig er hægt að skrifa
minningarorð um þennan sterka,
sjálfstæða, háværa, hressa, op-
inskáa, hreinskilna náunga sem
naut þess að vera miðpunktur
athyglinnar í samkvæmum?
Hvernig er hægt að ná utan um
það að hann sé farinn og hættur
að skipa fyrir, segja sína skoðun
og skella svo svakalega upp úr
að þakið lyftist á kofanum?
Ég veit ekki hvort þið vitið
það en hann Óli fann upp áfalla-
hjálpina og beitti þeirri áhrifa-
ríku aðferð oft, með misgóðum
árangri. Hún fólst í því helst að
skamma viðkomandi svo mikið
fyrir það sem hann hafði afrek-
að, að hann gleymdi að fá
áfall … eða þá að hann fékk svo
mikið áfall yfir skömmunum að
hitt áfallið gleymdist.
Óli fékk sjálfur nett áfall þeg-
ar við Tyrfingur byrjuðum sam-
an. Það var líka ótrúleg bíræfni í
þessari stelpu að koma bara upp
á milli þeirra bræðra og stela
tíma annars þeirra. Enda voru
þeir bræður afar samrýndir,
bæði í leik og starfi. Þeir klár-
uðu hvor annars setningar og
þegar sagðar voru sögur af
uppátækjum, tilraunastarfsemi,
ferðalögum eða einhverri snilld-
aruppfinningu var stundum eins
og einn maður væri að segja
söguna þó báðir segðu frá. Þeir
tóku einhvern veginn við orðinu
hvor af öðrum og fylltu inn í.
Gárungarnir sögðu að Óli hefði
þrýst á um að sett yrði framdrif
undir nýja Econolininn þegar
Tyrfingur var að eltast við stelp-
una yfir Hellisheiði að vetrar-
lagi, svo hann skilaði sér heim til
vinnu aftur að morgni. Ég hef
verið spurð að því hvort ég sé
gift Ljónsstaðabræðrum. Fólk
gerði ekki alltaf greinarmun á
þeim, né heldur vissi það hversu
margir þeir voru, enda hálfgerð
goðsögn úr jeppaheiminum.
Fyrir Óla held ég að þetta
hafi ekki alltaf verið auðvelt og
krafðist aðlögunar og málamiðl-
ana. En svo kynntist hann henni
Unni sinni og stofnaði með henni
fjölskyldu og saman hafa fjöl-
skyldurnar haldið áfram upp-
byggingu á fyrirtækinu og unnið
þar saman um lengri eða
skemmri tíma.
Hann sá „Reiðar rúsínur“
þegar hann var yngri. Reyndar
heitir leikritið „Þrúgur reiðinn-
ar“ en þetta þótti miklu meira
viðeigandi titill. Seinna sýndi
hann okkur hvernig á að gera
eina rúsínu reiða. Maður lokar
hana eina inni í fjallaskála og
læsir hinar rúsínurnar úti og
fær svo eitt gott brjálæðiskast.
Talandi um kast. Hann átti það
til að fá hreinskilniskast við
menn og las þeim þá eina „kaþ-
ólska“ þegar yfir hann gekk og
þá fóru þeir ekki í neinar graf-
götur með það hvað honum
fannst.
Þeir bræður fóru ófáar ferðir
vestur í „hrepp“ eða Bandaríkja-
hrepp, heimaland Ford gamla.
Ýmislegt góss rataði heim í
sveitina eftir þær verslunarferð-
ir, allt gull, að sjálfsögðu, í mis-
góðu ásigkomulagi og klárlega
uppspretta margra góðra sagna
og minninga.
Við höfum gengið saman í
gegnum súrt og sætt, í vinnu og
leik. Við vorum ekki alltaf sam-
mála og hann var þrjóskari en
flest enda af einni þrjóskustu
ætt landsins og snillingur í rök-
ræðum. En ég er þakklát fyrir
að hafa kynnst þessum snillingi
og fengið að ganga spotta af
leiðinni hans samferða honum.
Allt gott geymi þig og þína,
Óli minn.
Margrét S. Guðjónsdóttir.
Fallinn er nú frá langt um
aldur fram mikill bílasnillingur,
Ólafur Leósson. Við félagarnir
kynntumst Ólafi fyrir rúmum
þrjátíu árum, gegnum breyting-
ar á jeppum. Ólafur var mikill
grúskari og hafði reynt margt í
jeppabreytingum sem hann var
óspar á að deila með öðrum. Það
var gríðarlega gott að leita til
hans eftir upplýsingum og ráð-
leggingum varðandi hin ýmsu
úrlausnarverk sem upp komu í
fjallajeppum. Alltaf var Ólafur
tilbúinn hvort sem það var við
ráðleggingar, segja sína skoðun
Ólafur Guðröður
Leósson