Morgunblaðið - 13.07.2018, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚLÍ 2018
✝ Kolbeinn Jak-obsson fæddist
þann 9. ágúst árið
1926 að Skarði á
Snæfjallaströnd.
Hann lést í Reykja-
vík 2. júlí sl.
Foreldrar hans
voru Símonía Sig-
urðardóttir frá
Skarði og Jakob
Sigurjón Kolbeins-
son frá Unaðsdal.
Systkini Kolbeins eru öll lát-
in. Þau voru: Bjarnveig, María
Jonný, Sigurborg, Ása (fædd
1922, lést sama ár), Guðbjörg
Guðrún, Guðjóna og Sigurður
Matthías Samúel. Kolbeinn var
næstyngstur.
Kolbeinn kvæntist Jóhönnu
Kristjánsdóttur frá Geysi í
Haukadal, dóttur Guðbjargar
Greipsdóttur og Kristjáns Lofts-
sonar. Jóhanna lést 27. júlí 1986.
Kolbeinn og Jóhanna eign-
uðust 5 börn, þau eru 1) Jakob
sem leigt var af hreppnum til
kennslu 1936-1947, síðan var
það Héraðsskólinn í Reykjanesi,
vélanámskeið á Ísafirði veturinn
1949-50 og seinna meir Iðnskól-
inn í Reykjavík þar sem hann út-
skrifaðist sem málari, meist-
arapróf í faginu tók hann
mörgum árum seinna eða 9.8.
1982.
Kolbeinn vann við ýmislegt
meðan hann bjó fyrir vestan
bæði í Súðavík og á Ísafirði, m.a.
við að beita, og við vegavinnu
vestur á fjörðum.
Kynni hans af húsamálun hóf-
ust á Ísafirði þar sem hann vann
m.a. með mági sínum, Kristjáni
Helga Friðbjörnssyni. Kolbeinn
þótti strax afburðavandvirkur í
því fagi og var hvattur til að
mennta sig frekar og ná sér í
réttindi sem hann og gerði. Kol-
beinn vann við sitt fag fram á ní-
ræðisaldur.
Útför hans fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Geir fæddur 1958,
börn hans eru Kol-
beinn Örn og Birna
Margrét. 2) Auður
fædd 1960 dætur
hennar eru Kol-
brún Hanna og
Andrea Ósk. 3)
Kolbrún fædd 1960
maki Víðir Jón-
asson. 4) Ása Hrönn
fædd 1964 maki
Stefán Hrafn Stef-
ánsson, börn þeirra: Jóhanna
Dröfn og Einar Örn. 5) Sigurður
Bjarki fæddur 1966, synir hans
eru: Karl Hrannar og Jónas Kol-
beinn.
Barnabarnabörnin eru þrjú.
Sölvi Snær, Jökla Dís og Elmar
Máni. Fyrir átti Jóhanna, Guð-
björgu Ester Einarsdóttur, maki
hennar er Högni Einarsson og
eiga þau þrjú börn og níu barna-
börn.
Skólaganga Kolbeins hófst á
Snæfjallaströnd þ.e. í Lyngholti
Ég hélt að pabbi yrði 100 ára,
hann ætlaði sér það líka en svo
sannast hið fornkveðna að enginn
veit sína ævi fyrr en öll er. Ég
kveð hann með miklum söknuði en
á sama tíma full þakklætis fyrir
þann tíma sem við áttum saman.
Ég sakna þess að heyra rödd-
ina hans í símanum þegar ég er á
leið til vinnu. „Til hvaða ríkis ertu
að fara? Hvenær fæ ég að sjá þig
næst?“ og „Eina sem ég bið þig
um, er að fara varlega og koma
heil heim aftur,“ og „Bless elska“.
Ég sakna þess að geta „dropp-
að“ í kaffi til hans í Kópavoginn,
hringja til hans á leiðinni: „Pabbi
ertu til í að hella upp á?“, „Vertu
margvelkomin, en það versta er að
ég á ekkert með kaffinu.“
Pabbi hafði frá svo mörgu að
segja, ég man eftir sögunum frá
Skarði sem sumar voru nokkurs
konar draugasögur, litaðar af um-
hverfinu og myrkrinu sem var þar
á veturna og líka þegar hann var á
17. ári í Súðavík næstum drukkn-
aður þegar hann var að beita á bát
sem fékk á sig brotsjó, þann dag
var 18 gráða frost. Lífshlaup hans
var margbrotið og hefði getað fyllt
opnu sunnudagsblaðs Morgun-
blaðsins, eins og ég sagði oft við
hann.
Ég hugsa oft um það hve erfitt
það hlýtur að hafa verið fyrir hann
þegar mamma var greind með
þann hræðilega sjúkdóm sem
Parkinsons-veikin er, sjúkdómur
sem fólk hafði á þeim tímum al-
mennt lítinn skilning á, og fimm
börn sem þurfti að hugsa um.
Hann pabbi var lærður málari,
málarameistari, einstaklega vand-
virkur og mikill fagmaður. Eftir-
sóttur þegar vanda þurfi til verks.
Ég aðstoðaði hann stundum, þeg-
ar hann átti orðið erfitt með að
bogra á hnjánum, við að líma
„málarateip“ á gólflistana en náði
aldrei að gera það eins fullkomið
og hann.
Við systur drifum í því fyrir ör-
fáum árum að ganga frá Unaðs-
dal, þar sem langafi okkar og nafni
pabba var fæddur, að Skarði þar
sem pabbi fæddist. Ég sé hann nú
fyrir mér á sínum æskuslóðum
liggjandi í grasinu við árnið, eins
og hann þráði svo að geta gert á
sínum efri árum, eða þá umvafinn
aðalbláberjalyngi sem var nóg af
þarna vestur á fjörðum.
Nú er hann pabbi sameinaður
systkinum sínum, pabba og
mömmu sinni sem honum þótti
svo vænt um.
Að endingu kemur hér vísa sem
pabbi hafði skrifað niður og heyrt
fyrst í Alþýðuhúskjallaranum á
Ísafirði í gamla daga.
Hún amma mín er mamma hennar
mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
En gaman væri að gleðja hana ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá.
Í rökkrinu hún segir mér oft sögur
og svæfir mig er dimma tekur nótt.
Syngur við mig sálmakvæðin fögur
sofna ég þá bæði blítt og rótt.“
(Guðrún Jóhannsdóttir
frá Brautarholti)
Guð geymi þig, elsku pabbi.
Ása Hrönn Kolbeinsdóttir.
Kolbeinn móðurbróðir minn
hefur nú kvatt þetta jarðlíf nær 92
ára að aldri. Þar sem hann hefur
alltaf verið hluti af lífi mínu langar
mig að minnast hans í örfáum lín-
um. Ég var líklega á fimmta ári
þegar hann bjó um hríð ásamt
konu sinni og ungum syni í húsi
foreldra minna og þangað ná
minningar mínar um Kolla. Á
þessum árum minnist ég hans sem
elskandi föður sem allt vildi fyrir
sinn unga son gera og bar hann á
höndum sér þær fáu stundir sem
hann var ekki að vinna. En mér
fannst hann alltaf vera í vinnunni
alveg eins og pabbi minn, en svona
var víst lífið í þá daga. Ég man líka
eftir því þegar hann kom heim til
okkar til að mála og þá aðallega
hin vandasamari verk, því hitt sem
þurfti venjulega meðhöndlun sá
systir hans, mamma mín, um sjálf
eins og ekkert væri. Hann var
ekki bara málarameistari heldur
sannkallaður listamaður, hann
oðraði t.d. fulningahurðirnar á
efstu hæðinni, en aðferðin var
þannig að flöturinn var málaður
sem líkastur eikarviði, með ár-
hringjum, æðum og geislum. Fáir
gera sér eflaust grein fyrir hvað
það er að oðra. Oðrun er málun
sem líkir eftir ýmsum viðarteg-
undum svo sem hnotutré, mahog-
any o.fl. Þessu fylgdi sterk lykt af
efnum sem eflaust eru bönnuð í
heimahúsum í dag, en ég stelpu-
hnátan fylgdist spennt með þessu
og ekki síður fylgdist ég spennt
með því hvort sígarettuaskan sem
var á stærð við óreykta sígarettu
myndi ekki detta af vörum Kolla
frænda ofan í málningardolluna
þegar hann hrærði í málningunni
af og til. Mér þótti þetta mjög til-
komumikið og furðaði mig á þess-
um göldrum bæði í málningar-
vinnunni og með sígarettuna.
Einnig minnist ég sterkrar lyktar
af salmíaki sem bera þurfti á lakk-
aða eldhúsinnréttinguna áður en
hún var lökkuð á ný. Fulninga-
hurðir, gluggar og gluggakistur
urðu snjóhvítar og sléttar eins og
marmari svo að undrun sætti. Allt
þetta stendur mér ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum.
Mamma hafði oft á orði að ekki
þýddi að mála fyrr en búið væri að
gera veggina hreina, því Kolbeinn
bróðir hennar skipaði svo fyrir og
það sem hann sagði varðandi
málningarvinnu voru lög. Ég og
Sæmundur maðurinn minn áttum
eftir að kynnast þessari vand-
virkni hans þegar við vorum sjálf
farin að búa, enda kom ekki annað
til greina en að fá besta manninn í
verkið og hann brást ekki frekar
en fyrri daginn og það sem áður
virtist vera varanlega illa útlítandi
vegna slælegs múrverks varð full-
komið. Kolbeinn var stálminnugur
og það var sérstaklega gaman að
tala við hann um uppvöxt þeirra
systkina á Snæfjallaströndinni.
Ekki fyrir svo löngu kom hann í
heimsókn til okkar ásamt dóttur
sinni og hafði hann þá meðferðis
handskrifaðar vísur eftir alnafna
sinn Kolbein í Dal og ömmu sína
Sigurborgu Jónsdóttur sem hann
hafði skrifað upp eftir minni og gaf
mér. Þetta þótti mér afar vænt
um. Greinilegt var á samtali okkar
að hann átti margs að minnast frá
æskuárunum fyrir vestan. Afkom-
endum Kolbeins vottum við hjónin
okkar dýpstu samúð. Minning um
elskulegan frænda og mikinn fag-
mann lifir. Guð blessi Kolbein
Jakobsson.
Steindóra Bergþórsdóttir.
Jæja, er hann dáinn blessaður,
varð mér að orði þegar tilkynnt
var um andlát móðurbróður míns
Kolbeins Jakobssonar málara-
meistara.
Ég finn nú til samviskubits yfir
því að hafa ekki haft meira sam-
band við þennan góða og skemmti-
lega frænda minn síðustu árin sem
hann lifði. Þegar háöldruð mann-
eskja kveður og fer yfir móðuna
miklu er það ekki sorg sem grípur
mann, heldur kallar hugurinn
fram minningar frá liðnum atburð-
um, samverustundum um leið og
litið er yfir lífshlaup viðkomandi.
Kolbeinn var ættaður úr
Ísafjarðardjúpi, fæddur á Snæ-
fjallaströnd árið 1926. Foreldrar
hans voru hjónin Símonía Sigurð-
ardóttir og Jakob Kolbeinsson, en
þau fluttu frá Unaðsdal að Skarði
árið 1922.
Þar var ekki mikill húsakostur
né stór jörð. „Torfbær með timb-
urgafli til suðurs, uppi var bað-
stofa með skarsúð. Niðri var stofa,
eldhús með moldargólfi sem Jak-
ob afi mun hafa klætt með timbri.
Stærð íbúðar var skráð 7,52 x 3,72
að grunnfleti. Fjárhús voru nokk-
uð utan og ofan til við bæjar-
húsin.“ (Tilvitnun í Hýbýli og
húsbændur á Snæfjallaströnd
1930-1940 skráð af Engilbert S.
Ingvarssyni).
Við þessar aðstæður bjuggu
hjónin á Skarði í ein 17 ár. Börn
þeirra urðu alls átta. Ása, sem lést
vikugömul. Nú eru hin sjö öll látin,
þ.e. Bjarnveig, María Jonny, Sig-
urborg, Guðbjörg, Guðjóna, Kol-
beinn og Sigurður. 1939 flytja þau
hjónin Símonía og Jakob frá
Skarði, fyrst til Ísafjarðar, þá til
Súðavíkur og að síðustu í Kópavog
þar sem þau luku farsælli ævi. Það
er jú „gott að búa í Kópavogi“.
Kolbeinn, Kolli frændi, var ein-
stakt prúðmenni, ljúfur í fram-
komu, góður fagmaður og hafði
allt það til að bera sem prýðir góð-
an málara, þ.e. var „kattþrifinn“,
hlustaði vel á beiðni og leiðbein-
ingar um litaval sem og aðrar
breytingar. Öllum sem með hon-
um unnu ber saman um að hann
var framúrskarandi samstarfs-
maður og prúðmennska hans og
vingjarnlegt viðmót öðrum til eft-
irbreytni.
Kolli frændi var sem einn af
okkar fjölskyldu heima á Brunn-
götu 20 og Silfurgötu 6 á Ísafirði.
Heimili foreldra undirritaðs var
nánast rekið sem gistiheimili fyrir
ættingja og vini „ Böddu og
Stjána“ frá Snæfjallaströnd og
Grunnavík.
Kolli hafði fallega og milda
söngrödd. Hann hafði unun af því
að taka lagið eftir stranga vinnu-
viku og fara þá á dansleik og lyfta
sér upp eins og það var kallað í þá
gömlu góðu daga. Ég heyri enn
hans fallegu rödd hljóma þegar
gömlu uppáhaldslögin eru leikin í
útvarpi eða við önnur tækifæri.
Bros hans og hlýju geymi ég í
minningum mínum.
Góður drengur hefur lokið
langri og farsælli göngu sinni. Við
Lillý sendum eftirlifandi ættingj-
um samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Kolbeins Jakobssonar.
Hvíl þú í friði frændi.
Ólafur Kristjánsson.
Kolbeinn Jakobsson
✝ Petrína SalómeGísladóttir
fæddist í Bolung-
arvík 23. janúar
1925. Hún lést á
heimili sínu, Boða-
þingi 24, Kópavogi,
29. júní 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sesselja F.
Einarsdóttir hús-
freyja, f. 21. júní
1892, d. 9. sept-
ember 1949, og Gísli S. Sigurðs-
son sjómaður, f. 7. janúar 1885,
d. 31. desember 1951. Systkini
Petrínu voru Guðfinna Rann-
veig, f. 8. janúar 1912, d. 30. nóv-
ember 1981, Ásgerður Ágústína,
f. 20. mars 1921, d. 25. sept-
ember 2011, Einar Kristinn, f.
19. febrúar 1921, d. 1. október
1979.
Petrína (eða Peta eins og hún
var ávallt kölluð) giftist 25. nóv-
ember 1950 Bjarna H. Egilssyni
húsasmíðameistara, f. 28. maí
1924, d. 10. febrúar 2017. For-
eldrar hans voru Guðrún Þórð-
ardóttir húsfreyja, f. 26. mars
1886, d. 9. apríl 1964, og Egill
fór 15 ára í vist til Akureyrar og
svo á síld til Siglufjarðar. Um tví-
tugt flutti hún með foreldrum
sínum á Skólabraut 23 (Ármót) á
Akranesi. Þar kynntist hún
manninum sínum og byggðu þau
hús með bróður hans að Sand-
abraut 16. Á Akranesi vann hún
ýmis störf, t.d. í efnalaug og við
fiskvinnslu, svo prjónaði hún ófá-
ar lopapeysur fyrir Álafoss.
Bjarni maður hennar tók að sér
að reisa skóla á Kleppjárns-
reykjum í Reykholtsdal og síðar
Heiðarskóla í Hvalfjarðarsveit.
Þar var hún ráðskona í mötu-
neyti byggingarinnar. Á þessum
stöðum kynntust þau mörgu
góðu fólki sem varð vinir þeirra
til æviloka. Þau fluttu frá Akra-
nesi 1981 til Reykjavíkur. Þar
vann hún ýmis störf í Bjarkarási
til starfsloka. Þaðan fluttu þau í
Hraunbæ 142. Hún var dugleg
að fara í Hraunbæ 105 þar sem
sem hún tók hún þátt í fé-
lagslífinu. Einnig var hún þar í
handavinnu og postulínsmáln-
ingu, þar sem listaverk urðu til
sem hún naut að gefa vinum og
vandamönnum. 2011 fluttu þau í
Boðaþing 24 sem er íbúð fyrir 60
ára og eldri og DAS rekur. Þar
tók hún þátt í félagslífi á meðan
kraftar entust.
Útför Petu fer fram frá Linda-
kirkju í dag, 13. júlí 2018, og
hefst athöfn klukkan 13.
Jónsson bóndi, f. 6.
maí 1887, d. 14. maí
1958. Börn Petu og
Bjarna eru: 1) Sess-
elja G. Bjarnadóttir,
f. 13. apríl 1951, gift
Guðjóni R. Jóns-
syni. Börn þeirra
eru: a) Eyrún, f. 17.
september 1974,
gift Ómari Heið-
arssyni, eiga þau
tvö börn, Aron Ísak,
f. 26. júní 2010, og Katrínu Sól, f.
17. mars 2012, b) Oddsteinn, gift-
ur Snædísi Góu Guðmunds-
dóttur. 2) Egill Rúnar, f. 7. októ-
ber 1954, d. 15. janúar 1956. 3)
Ingibjörg, gift Jóni Sveinssyni.
Börn þeirra eru: a) Sveinn Fann-
ar, f. 31. maí 1978. Börn hans eru
Jón Ingi, f. 26. desember 2001,
og Ingibjörg Júlíanna, f. 24.
ágúst 2005. b) Bjarni Pétur, f. 17.
mars 1985, giftur Aldísi M.
Valdimarsdóttur, synir þeirra
eru Róbert Blær, f. 24. nóvember
2013, og Valdimar Leó, f. 8. nóv-
ember 2015. c) Magnús Ingi, f.
18. júní 1992.
Peta ólst upp í Bolungarvík,
Peta frænka mín er látin, 93
ára gömul. Enginn í móðurætt
minni hefur náð svo háum aldri
sem hún. En Peta var líka hörku-
tól, gafst aldrei upp og stóð á sínu
fram til hinstu stundar.
Hún var dugnaðarforkur og
vann við matreiðslustörf á Klepp-
járnsreykjum, á Leirá, hjá
Styrktarfélagi þroskaheftra í
Bjarkarási og fleiri stöðum. Eitt
sinn fékk ég hana til að leysa af í
eldhúsi í leikskólanum mínum en
þá var hún hátt á áttræðisaldri.
„Ekkert mál,“ sagði Peta og tók
til hendinni.
Hún hélt risaþorrablót fyrir
stórfjölskylduna á hverju ári í
áratugi og þær mæðgur útbjuggu
mestallan matinn sjálfar. Það var
gert að vestfirskum sið og vel
haldið í hefðirnar. Borðin svign-
uðu undan kræsingunum.
Peta vann ótrúlega mikla
handavinnu alla tíð. Hún prjónaði
lopapeysur í gríð og erg og seldi
út um allt land, heklaði, saumaði
út dúka, löbera og púða í harðang-
urs- og klaustursaum. Hún málaði
blóma- og álfamyndir á postulín
og eftir hana eru heilu kaffi- og
matarstellin. Hún fór á námskeið
og lærði japanskan pennasaum og
bjó til listaverkamyndir sem
prýða veggi á heimili hennar og
fjölskyldunnar. Hún skilaði ávallt
góðu dagsverki.
Hún var ótrúlega minnug og
það var gaman að koma til hennar
og rifja upp ýmislegt um fólk, at-
burði og staði á Akranesi. Þegar
ég, rúmlega 20 árum yngri en
hún, stóð á gati við að muna nöfn á
fólki þá brást það ekki að Peta
mundi það og þá komin á tíræð-
isaldur. Það var ótrúlegt.
Peta frænka kom fram í fjöl-
miðlum og varð þekkt á auga-
bragði fyrir að láta ekki beygja
sig fyrir óréttlæti þeirra DAS-
manna sem gerðu kröfu á íbúana í
Boðaþingi um að falla frá kröfunni
um að yfirstjórn greiddi til baka
það sem oftekið hafði verið, en
dómur var fallinn í málinu íbúun-
um í vil. Hún gaf sig ekki og fékk
að lokum endurgreitt. Hún stóð
fast í ístaðinu, mín kona.
Síðasta árið var hún orðin afar
þreytt, hafði fengið blóðtappa í
báða fætur, sá orðið lítið og þurfti
að ferðast um með súrefniskút í
göngugrindinni sinni. „Hann er
ágætur ferðafélagi,“ sagði hún.
„Ég get skammast í honum og
hann svarar mér aldrei,“ og svo
hló hún.
Fyrir nokkru hafði hún sótt um
hjúkrunarrými, var þrotin að
kröftum og vildi svo gjarna fá
meiri aðhlynningu. Svarið barst í
bréfi þar sem umsókninni var
hafnað. Frænka mín lagðist von-
svikin og hrygg til hvílu um kvöld-
ið og vaknaði ekki aftur. Nú er
nóg komið, hefur hún eflaust
hugsað.
Ljóst er að vera hennar í íbúð-
inni sinni var eingöngu háð því að
Sesselja dóttir hennar aðstoðaði
hana endalaust flesta daga og var
í daglegu símasambandi. Það er
þyngra en tárum taki að háaldrað
og veikt fólk fái ekki notið aðstoð-
ar og umhyggju á hjúkrunarheim-
ili þegar heilsan og krafturinn eru
horfin.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Hrafnhildur Sigurðardóttir.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Fallin er frá elskuleg föður-
systir mín, Petrína S. Gísladóttir,
93ja ára að aldri. Það var sjaldan
lognmolla kringum Petu frænku
og var hún dugleg til allra verka
og myndarleg með alla sína
handavinnu. Pennasaumsmynd-
irnar hennar eru listaverk og eins
postulínsmálunin og svo hefur
hún prjónað heilmikið og jafnvel
eftir að sjónin var orðin lítil. Dótt-
ursynir mínir fengu m.a. ljómandi
fallegar peysur frá henni. Sumum
þótti hún snögg í tilsvörum en
okkur lynti alveg ágætlega saman
og ræddum oft um liðna tíð og
ferðalög víða um landið. Peta og
Bjarni heitinn voru ákaflega dug-
leg að ferðast og þekktu marga
víðs vegar á landinu okkar. Ég
man fyrst eftir Petu og Bjarna frá
Sandabraut 16 á Akranesi. Ég
man líka eftir þeim tíma er Bjarni
var yfirsmiður við skólabyggingar
á Kleppjárnsreykjum og á Leirá
og víðar. Sessa frænka var stund-
um hjá okkur um vetrartímann á
Heiðarbrautinni. Við frænkurnar
fórum í heimsókn á Kleppjárns-
reyki til þeirra og tuggðum mikið
tyggigúmmí. Þá spurði Peta
frænka hvort við vissum ekki að
þetta væri búið til úr kattagörn-
um; jórtrið okkar minnkaði um
stund.
Á Leirá var Peta líka matráðs-
kona og einu sinni þegar við Sessa
fórum þangað komumst við í stóra
sveskju-og rúsínukassa, þvílíkt
góðgæti og við fengum náttúrlega
í magann.
Síðar fluttu þau Peta og Bjarni
til Reykjavíkur þar sem þau unnu
við vinnuheimilið í Bjarkarási.
Þau bjuggu í Hraunbænum en
seinna fluttu þau í Boðaþing og
alltaf var gott að koma til þeirra.
Lífið hefur ekki alltaf verið auð-
velt hjá Petu frænku en á fyrstu
dögum hennar 1925 vissi enginn
hvað orðið hafði um Örvar, skipið
sem Gísli afi var á en þeir komu
viku síðar til Bolungarvíkur eftir
viðgerð í Grunnavík. Peta og
Bjarni misstu líka soninn Egil á
öðru aldursári og á þeim tíma var
ekki um áfallahjálp að ræða og
varla mátti ræða um þann látna
og leyfa honum lifa með okkur.
Peta fór í stóra hjartaaðgerð eftir
áttrætt og var dugleg að ná sér af
henni þó enga fengi hún endur-
hæfingu vegna hás aldurs. Heila-
blóðfall Bjarna og veikindi hans í
framhaldi af því voru líka erfið og
tilkynningin frá DAS sem hún
fékk að honum nýlátnum. Alltaf
stóð Peta frænka í fæturna með
óeigingjörnum stuðningi Sessu
frænku og Guðjóns. Síðustu mán-
uði þurfti hún að vera með súrefn-
istæki og þannig hittum við systk-
inin á Heiðarbrautinni hana, við
útför Arnars frænda, þar sem við
heilsuðumst og kvöddumst.
Minning þín lifir. Hvíl í friði!
Elísabet Halldóra Einars-
dóttir (Elsa Dóra).
Petrína Salóme
Gísladóttir