Morgunblaðið - 26.07.2018, Qupperneq 59

Enginn mátti missa af því að sjá
þessi tvö málmíkon, Axl og Slash,
saman á sviði á ný. Og nið-
urstaðan liggur fyrir: Fjórða
stærsta tónleikaferð sögunnar í
tekjum talið.
Hér skipta samlegðaráhrifin
öllu. Slash skaut upp hattinum í
Laugardalshöllinni fyrir fjórum
árum og einhver fimm þúsund
fóru sátt heim. Fleiri ómökuðu sig
ekki. Og Slashlaus hefði Axl aldrei
átt erindi á sjálfan þjóðarleikvang-
inn. Valbjarnarvöllur hefði dugað;
eða jafnvel eitt af betri boltagerð-
um borgarinnar.
Og þetta er sannarlega við-
burður; tvö af stærstu egóum
rokksögunnar saman á sviði eftir
tveggja áratuga hlé. Yfir því er
óræður sjarmi; að sjá eitthvað
sem aldrei átti að sjást aftur. Og
aldrei að heyrast.
Að vonum voru allra augu á
þeim tveimur á þriðjudagskvöldið.
Og inn á milli þriðja Appetite-
liðanum sem á aðild að þessum
endurfundum, bassaleikaranum
Duff McKagan.
Slash stal senunni
Til að gera langa sögu stutta
stal Slash senunni. Þvílíkur virtú-
ós af gamla skólanum. Gítarinn
lifnar við í höndunum á honum;
vex úr grasi, brýst til mennta,
eignast konu og börn, fær sér
vinnu og deyr loks drottni sínum
eftir langan og gagnlegan dag.
Þetta er eins og með Baldur og
Konna; maður ávarpar gítarinn
ósjálfrátt sérstaklega þegar þeir
félagar verða á vegi manns. Til
þess gafst að vísu ekki tækifæri
nú en þeir „Gönnerar“ vörðust
ágangi fjölmiðla af fagmannlegri
fimi.
Slash bar einnig af úr fjarska,
ef marka má símaskilaboð sem
mér bárust frá vini mínum að tón-
leikum loknum. „Héðan af Lauga-
teignum virtist Slash eiga dalinn
með húð og hári.“
Þess utan er Slash töffari af
Guðs náð; óhemjumyndrænn mað-
ur á velli og stílhreinn með af-
brigðum. Svo stílhreinn raunar að
pípuhatturinn haggaðist ekki þeg-
ar kappinn fór óvænt í handstöðu
þegar hann kvaddi gesti að leik
loknum. Makalaus andskoti. Er
hatturinn saumaður í höfuðleðrið?
Af framgöngu Slash þurfti í
raun ekki að hafa áhyggjur fyr-
irfram enda stutt síðan hann
heiðraði okkur síðast með nær-
veru sinni. Sömu sögu er ekki að
segja af Axl en vísbendingar voru
um að hann mætti muna sinn fífil
fegri; voðalegar fréttir bárust til
að mynda frá málmvísum manni í
Noregi fyrir helgina. Útganga og
allur pakkinn. Nær væri að spila
Lúdó.
Sko. Axl Rose 2018 er ekki Axl
Rose 1988. Það sjá allir menn – og
það sem meira máli skiptir, heyra.
Höfum það strax á hreinu. Og
hann byrjaði ekkert sérstaklega
vel á þriðjudagskvöldið. Er hann
alveg búinn að missa það? spurði
maður sig á norsku. En hvað var
a’tarna? Síðan vann sá gamli sig
hægt og bítandi inn í giggið og
varð smám saman hann sjálfur.
Komst alla vega eins nálægt því
og hann er fær um á þessum síð-
ustu og verstu tímum.
Þessi geggjaða rödd, ein sú
kraftmesta og blæbrigðaríkasta
sem sögur fara af í rokkinu, er
ekki lengur í heilu lagi en þegar
best lét hjó Axl bara býsna nálægt
markinu. Inn á milli voru leiftur,
þar sem maður hugsaði með sér:
Hey, þetta er í raun og sann gamli
góði Axl Rose! Alla vega var þetta
ekki Mick Hucknall úr Simply
Red, eins og ágætur æringi hér á
ritstjórninni hélt fram í gær. En
þeir eru vissulega líkir. Það verð-
ur þó að segjast eins og er að Axl
er mun betri á neðra registerinu
en því efra. Það vantar kraftinn til
að fylla út í lögin. En er það ekki
bara eðlilegt, miðað við aldur og
fyrri störf? Alltént var þetta betra
en maður bjóst við – og er það
ekki sigur út af fyrir sig?
Það var Axl að vísu ekki í hag
að Myles Kennedy skyldi hafa
komið hér við með Slash um árið
og neglt gömlu GNR-slagarana.
Alltaf vont þegar eggið kemur á
undan hænunni.
Ekki er heldur annað hægt en
að dást að eljunni í kappanum;
hann hélt dampi í þrjá og hálfan
tíma og var enn að taka spretti í
uppklappslögunum. Þá er ég ekki
að tala um tunguna, heldur tvo
jafnfljóta. Eða jafnljóta, eins og
ágætur vinur minn orðar það
gjarnan, og á við mig.
Axl gaf sig ekki sérlega mikið
að okkur, alþýðu manna á vell-
inum, en skaut þó lúmsku skoti að
sunnlenska „sumrinu“. „Þetta er
hlýtt og gott júlíkvöld,“ sagði
hann kankvís. Gott að húmorinn
hefur ekki látið á sjá. Það var líka
krúttlegt þegar Axl bað Dalinn
um að aðstoða sig við að syngja
afmælissönginn fyrir Slash. Öðru-
vísi mér áður brá.
Þriðja hjólið undir gamla vagn-
inum, Duff, sló ekki feilnótu. Hafði
hófstillta en sterka nærveru á
bassanum og í bakröddum og fékk
meira að segja að syngja eitt
pönklag, eins og Tommi Tomm
forðum daga. Misfits-slagarann,
Attitude. Þar fílaði Duff sig í tætl-
ur, hrjúfi bróðirinn sem Bowie átti
aldrei.
Hinir fjórir meðlimir bandsins
eru í aukahlutverki á þessum túr.
Richard Fortus er augljóslega lip-
ur gítaristi, Frank Ferrer er
ágætlega þéttur á trommunum,
Dizzy Reid skilar sínu áreynslu-
laust á hljómborðinu og starfs-
systir hans, Melissa Reese, slær á
hrútalyktina í bandinu, auk þess
að láta til sín taka í bakröddunum.
Fólk á öllum aldri
Fyrirsjánalegt var að gömlu
Appetite-slagararnir hleyptu
mestu blóði í kinnar gesta; Wel-
come to the Jungle, Sweet Child
o’ Mine og lokalagið, Paradise
City. Axl fór líka vel með ball-
öðurnar Don’t Cry og November
Rain, svo dæmi sé tekið. Níu
ábreiður er fullmikið fyrir minn
smekk á svona tónleikum en fyrst
þær voru þarna má nefna smekk-
legan instrúmental flutning á
Wish You Were Here eftir Pink
Floyd og þá fór Axl ljómandi vel
með Black Hole Sun í minningu
Chris Cornell.
Fróðlegt var að líta í kringum
sig á vellinum; fólk á öllum aldri
enda þótt talsvert fleiri hafi verið
hérna megin við fertugt. Og fleiri
konur hef ég ekki í annan tíma
séð á þungarokkstónleikum sem
staðfestir þann grun að Guns N’
Roses fari ekki í kyngreinarálit,
eins og margt málmbandið. Þann-
ig rakst ég á konu um helgina sem
kvaðst ekki hafa hlustað eins mik-
ið á neitt band gegnum tíðina og
Guns N’ Roses. Síðan var þarna
margt fólk sem alla jafna leggur
ekki leið sína á málmmessur. Einn
slíkan tók ég tali. „Ég er enginn
aðdáandi,“ trúði hann mér fyrir,
„en hér er verið að skrifa Íslands-
söguna og af því vil ég ekki
missa“.
Að umfangi og eflaust sjónrænt
voru þetta stærstu tónleikar Ís-
landssögunnar en þetta voru ekki
þeir bestu. Þetta voru ekki einu
sinni bestu tónleikarnir sem
haldnir hafa verið í Laugardalnum
í sumar. Slayer voru búnir að
geirnegla það. En þetta voru samt
ljómandi góðir og eftirminnilegir
tónleikar. Ekki síst fyrir þær sak-
ir að Guns N’ Roses gáfu engan
afslátt. Enginn hefði móðgast þótt
þeir hefðu bara spilað í tvo og
hálfan en ekki þrjá og hálfan tíma.
En þeir eru fagmenn og skildu allt
eftir á Laugardalsvellinum. Eins
og góðir drengir gera.
Stuð Líf var í tuskunum á Laugardalsvellinum, ekki síst þegar nær dró sviðinu. Sameinaðir Gömlu félagarnir Duff McKagan, Slash og W. Axl Rose saman á sviði á nýjan leik.
Húh Konur voru áberandi í mannfjöldanum enda höfðar bandið augljóslega jafnt til karla og kvenna.
»Ég er enginn aðdá-andi, trúði hann mér
fyrir, en hér er verið að
skrifa Íslandssöguna og
af því vil ég ekki missa.
Bræður í málmi Eftir tveggja áratuga erjur og leiðindi ákváðu Axl og Slash að snúa saman bökum á ný. Svo því sé
til haga haldið var hljómburðurinn alveg hreint prýðilegur en höfundur þessa pistils færði sig reglulega milli staða.
MENNING 59
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 2018