Skírnir - 01.04.2012, Síða 156

154
ALDA BJÖRK VALDIMARSDÓTTIR
SKÍRNIR
Eitt einkenni Brynhildar er hversu umtalsgóð hún er og hún
launar ríkulega hvers kyns velgjörning. Þetta kemur víða fram í frá-
sögninni. Þegar hún snýr heim úr stríðinu 16 ára gömul tekst henni
með klókindum að senda þeim sem reyndust henni vel á stríðsár-
unum 5-6 pakka á mánuði frá Rauða krossinum þrátt fyrir að aðeins
megi senda einn (Steingrímur St. Sigurðsson 1983: 45). Stjúpföður
sinn, Friðrik Dungal, kallar hún „raungóðfan] sómadreng" (Stein-
grímur St. Th. Sigurðsson 1983: 64) og segir hann hafa reynst henni
„betur en flestir aðrir á lífsleiðinni" (Steingrímur St. Th. Sigurðsson
1983: 53). Þegar Björn sonur hennar veikist og þarf að fara á spítala
ítrekar hún velvilja pabba hennar og stjúpmóður: „... ég vil endur-
taka það að pabbi og Nanna sýndu af sér drengskap að venju“
(Steingrímur St. Th. Sigurðsson 1983:64). Að sama skapi ber hún ná-
grönnum sínum vel söguna, þegar hún flyst til Þernuvíkur í Isa-
fjarðardjúpi með þriðja eiginmanni sínum, Eyþóri Björgvinssyni
(1929-1999), en þar kynnist hún „fallegum þáttum í mannlegu fari
— og sjaldan eða aldrei hef ég eignast betri og hjálpsamari granna og
er saga að segja frá því — hve vel þeir reyndust mér“ (Steingrímur
St. Th. Sigurðsson 1983: 104). Slíkar lýsingar á fólki og væntum-
þykjan sem þær bera með sér, einkenna ekki Herbjörgu, söguhetju
Hallgríms, sem er harðari viðureignar og binst engum sterkum
böndum.
Viðkvæmnin sem merkja má í fari Brynhildar sést ekki síst í
trúarlegri náttúruskynjun hennar. Hún segir ákveðinn anda ríkja
yfir stöðum á borð við Þernuvík og Amrum: „Þernuvík og um-
hverfið þar er gætt duldum töfrum og stafar kyrrlátur kraftur frá
Djúpinu, sem aldrei dvín“ (Steingrímur St. Th. Sigurðsson 1983:
104). Þá talar hún um að nágrannar hennar í Ogurhreppi hafi fundið
á sér „hverju sinni, sem ég þurfti á liðsinni þeirra að halda. Hvergi
er „fjarskiptasambandið" yfirskilvitlegra en við Djúp og mannleg
samskipti næmari með sérstökum hætti“ (Steingrímur St. Th. Sig-
urðsson 1983:109). í þessum yfirskilvitlegu tengslum við náttúru og
staði skilur hún sig einnig rækilega frá Herbjörgu Maríu sem þrátt
fyrir nafn sitt er með öllu trúlaus líkt og eftirfarandi setning gefur
glöggt til kynna: „Auðvitað var enginn helvítis Guð og er enginn
helvítis Guð í þessum heimi“ (430).