Skírnir - 01.04.2012, Qupperneq 188

186
RAGNAR JÓHANNSSON
SKÍRNIR
dregið sundur með mönnum þegar komið var af stað. Hafi for-
ystukindur verið með í förinni sem ekki er ólíklegt, má telja víst, að
þær hafi verið í fremri hópnum. Svo virðist sem Jón Austmann hafi
séð um fremri hópinn enda er það rökréttast. Hann hefur haft einn
til tvo hunda sér til aðstoðar og tvo hesta til reiðar. Líklegt má telja
að hundurinn, sem komst ofan að Rugludal, hafi fylgt Jóni.
Hríðin hefur trúlega byrjað undir kvöld, en líklega náð nær af-
tökum þegar í öndverðu eða að minnsta kosti fyrstu nóttina. Lík-
lega hefur Jón sloppið norður yfir hraunið áður en veðrið varð hvað
verst. Hann hefur því tekið þá ákvörðun að halda áfram og freista
þess að ná byggðum með safn sitt og snúa síðan til baka til að
aðstoða ferðafélaga sína þegar veðri slotaði. Hann hefur vart átt kost
á öðru hafi hann ætlað sér að koma því safni sem hann var með heilu
og höldnu norður yfir heiðar. Hann hefur því ekki verið með þegar
áð var við Beinhól. Hann hefur treyst ferðafélögum sínum, Sigurði
og Guðmundi, til að annast um piltana og það sem eftir var af fénu.
Þeir Sigurður, Guðmundur og bræðurnir tveir fara hægar yfir
og þegar veður versnar eru þeir að leggja af stað yfir hraunið við
Vestri Svartárbotna. Þó að leiðin sé vörðuð er hún villugjörn og
mörg hraundrýli sem í slæmu skyggi líta út sem vörður. Þeir taka því
þá ákvörðun að á þar sem þeir eru komnir og slá upp tjöldum. Þeir
eru vel búnir og hafa nóg að borða og hafa meðferðis tvö tjöld. Þeir
leggjast örþreyttir til svefns og leggjast þétt saman til að halda sem
best á sér hita. Brátt fennir yfir tjaldið og þeir gæta ekki að því að
tryggja að nægilegt loft komist inn. Því fer svo að þeir látast allir
vegna súrefnisskorts og koltvísýringseitrunar. Einnig gætu þeir hafa
króknað en svo virðist sem þeir hafi allir dáið samtímis og einnig
virðast þeir hafa haft nóg klæði meðferðis svo það er ólíklegri
skýring.
Meðan þessu fer fram heldur hreystimennið Jón Austmann
áfram för sinni norður og kemur að Þegjanda. Það hefur fennt yfir
ána svo að hann gætir ekki að sér og missir hestinn ofan í ána
gegnum skaflinn. Örmagna hesturinn situr fastur í ánni og nær Jón
honum ekki upp með nokkru móti. Því sker hann á hálsslagæðar
hestsins, sker á reiðtygi og kemur þeim fyrir á hól svo að hægt sé að
ganga að þeim síðar. Líklega hefur hann misst frá sér hinn hestinn í