Dagblaðið Vísir - DV - 17.08.2018, Page 48

48 TÍMAVÉLIN 17. ágúst 2018
„Ástæðan fyrir því að ég hef
ekki viljað ræða um þessa atburði
við fjölmiðla er sú að ég hef vilj­
að vernda hin börnin mín. Og ég
tók þá ákvörðun að á meðan ég
væri að ala þau upp þá ætlaði ég
ekki að aðhafast meira í þessu,“
sagði Sólveig sem veitti Pressunni
fyrsta og síðasta viðtalið um þetta
átakan lega mál.
Hartmann fæddist árið 1982.
Hann var miðjubarnið í systkina­
hópnum og var að sögn Sólveigar
fyrirferðarmikill frá fyrsta degi.
„Ég segi alltaf að ég hafi ekki bara
misst eitt barn heldur fjögur. Um
leið og hann byrjaði að hreyfa sig
og ganga þá þurfti hreinlega að
vakta hann. Hann var ör alla daga
og gríðarlega orkumikill. Um leið
og ég tók augun af honum þá var
hann vís til að vera rokinn eitt­
hvað í burtu og það var erfitt að
segja til um hverju hann myndi
taka upp á næst.“
Sólveig kvaðst þakklát fyrir
þann tíma sem hún fékk með
syni sínum. „Hann var ótrúlega
skemmtilegur karakter. Það er svo
gaman að hafa fengið að kynnast
honum, og svo lærdómsríkt. Og
það vantaði svo sannarlega ekki
greindina hjá honum þrátt fyrir
að hann léti hafa svona mikið fyrir
sér. Þegar honum tókst að beina
orkunni í rétta átt þá gekk honum
mjög vel að læra.“
Hún á minningu sem hún ylj­
ar sér við í dag. „Hann var vanur
að horfa upp og segja hvað hann
langaði mikið til að fara upp í
himininn og til stjarnanna. Það er
gaman að hugsa um það núna.“
Allt í móðu
„Ég man vel eftir þessum degi
núna en lengi vel var hann algjör­
lega í móðu,“ sagði Sólveig þegar
talið barst að deginum sem Hart­
mann lést. Það var 2. maí 1990.
Hartmann var sjö ára. „Ég fæ sím­
tal frá skólanum þar sem mér er
sagt að Hartmann sé týndur og
ég spurð hvort ég viti hvar hann
gæti hugsanlega verið. Á þessum
tíma vorum við nýflutt inn í bæ
eftir að hafa búið á Keilusíðu. Ég
vissi að hann var vís til að stinga
af á gamla staðinn þannig að ég
fór þangað að leita að honum en
fann hann ekki.“
Leit berst að Glerá
Eftir því sem leið á daginn tóku
fleiri þátt í leitinni sem átti að lok­
um eftir að berast að Glerá. Sól­
veig rifjar upp þegar hún kom að
syni sínum látnum. „Ég keyrði að
ánni og sá að þeir voru að slæða.
Ég heyrði síðan kallað: „Ég er bú­
inn að finna hann!“ Pabbi minn
var kominn að ánni á undan mér
og bar kennsl á hann. Ég mátti
hins vegar ekki sjá hann. Pabbi
kom síðan og settist inn í bíl hjá
mér og sagði að best væri að við
keyrðum heim. Ég sagði við hann
að hann þyrfti ekki að segja mér
neitt. Ég vissi hvað hefði gerst.“
„Mér leið eins og ég væri í bíó­
mynd. Mér leið eins og ég færi
út úr líkamanum, stæði þar fyr­
ir utan og væri áhorfandi að öllu
því sem væri að gerast. Skyndi­
lega gerðist allt svo hægt. Ég fraus
og fannst ég ekki hafa stjórn á
neinu.“
Fær að vita seinna hvaða öfl
voru að verki
Hartmann var jarðaður tólf dög­
um síðar. „Ég held að mannshug­
urinn sé þannig að hann skammt­
ar okkur eins miklu og hann þolir
hverju sinni,“ sagði Sólveig. Hún
segist ekki bera kala til drengs­
ins. „Ég kenndi þessum strák
aldrei um þetta. Ég hef alltaf litið
á það þannig að hann hafi fyrst og
fremst verið óskaplega veikur. Ég
var aldrei reið út í hann. Ég lít svo
á að hann hafi fengið sinn dóm.“
Sólveig var ákveðin að láta ekki
biturleika og reiði ná tökum á sér.
„Ég horfði upp á manneskjur gjör­
samlega eyðilagðar af sorg, bitrar
og reiðar út í allt og hugsaði: „Nei,
svona ætla ég ekki að vera.“ Sól­
veig bætti við: „Eftir að Hartmann
dó sagði fólk við mig hvað Guð
væri vondur að taka hann svona
snemma. Ég held að þarna hafi
verið fleiri öfl að verki. Ég býst við
að fá vita hvaða öfl það eru þegar
ég dey. Lífið býður ekki upp á öll
svörin. Það eina sem við vitum fyr­
ir víst í þessu lífi er að við eigum
eftir að deyja.“
Síðasta máltíðin var Cheerios
og ristað brauð
Bjarnheiður Ragnarsdóttir er
móðir móðir Bjarmars Smára
Elíassonar. Þegar Pressan ræddi
við hana sagði hún erfitt að losna
við reiðina og hatrið í garð Ara.
Hún man hvert einasta smá­
atriði varðandi daginn sem
Bjarmar lést. Hún man hvað hann
borðaði þennan dag: Cheerios og
ristað brauð.
Hún þekkti til Ara sem seinna
um daginn átti eftir að verða syni
hennar að bana. Hann var fjórum
árum eldri en Bjarmar. „Ég hafði
einu sinni hitt hann áður. Það var
nokkrum vikum áður en þetta
gerðist. Hann kom hingað heim
og bað um að fá að taka Bjarmar
með sér að hitta frænda sinn. Ég
sagði honum að hann yrði þá að
passa Bjarmar því hann var svo
lítill. Hann lofaði öllu fögru og
ég man hvað hann leit út fyrir að
vera sakleysislegur og meinlaus.
Hann var svo saklaus að þú getur
ekki ímyndað þér það.“
Úrið gekk enn
Þetta var seinasta skiptið sem
hún sá son sinn á lífi: „Hann var
alltaf svo samviskusamur. Hann
tók úrið hans Óla fósturföð­
ur síns og setti það á sig. Hann
ætlaði að vera viss um að koma
heim á réttum tíma,“ rifjaði hún
upp. „Þegar hann síðan fannst
um nóttina, eftir að hafa verið í
ánni í allan þennan tíma, þá gekk
úrið enn þá.“ Um kvöldmatar­
leytið renndi lögreglubíll í hlað
hjá heimilinu. Lögreglumaður til­
kynnti fjölskyldunni að Bjarmar
hefði dottið í Glerá. Snemma um
nóttina bankaði prestur upp á hjá
fjölskyldunni. Lík Bjarmars hafði
fundist í ánni. „Ég sagði: „Nei, það
getur ekki verið. Það hrundi allt á
þessu augnabliki. Gjörsamlega.“
Bjarnheiður sá Ara sem myrti
son hennar í nokkur skipti eftir
að hann losnaði af vistheimilinu.
„Nokkrum árum síðar las ég grein
sem hann skrifaði í Morgunblaðið
um sveitarstjórnarmál. Ég klippti
út myndina af honum og á hana
enn þá. Mér var síðan allri lok­
ið þegar ég var að horfa á Djúpu
Bjarnheiður Ragnarsdóttir móðir Bjarmars. Sólveig Austfjörð Bragadóttir móðir Hartmanns. „Ég held að
þarna hafi
verið fleiri öfl að
verki. Ég býst við
að fá vita hvaða
öfl það eru þegar
ég dey.
„Hann
kom hing-
að heim og bað
um að fá taka
Bjarmar með sér
að hitta frænda
sinn. Ég sagði
honum að hann
yrði þá að passa
Bjarmar því hann
var svo lítill.