Dagblaðið Vísir - DV - 15.08.2018, Blaðsíða 63

TÍMAVÉLIN 6315. júní 2018
Gylfaflöt 6 - 8
LOKUM 20. JÚLÍ
HLÖKKUM TIL AÐ TAKA Á MÓTI
YKKUR 14. ÁGÚST AÐ GYLFAFLÖT 6-8
VEGNA FLUTNINGA
Á botninum Sveitin Botnleðja breytti íslensku tónlistarlífi þegar hún sigr-
aði í Músíktilraunum árið 1995 með sínu ofur hressa og næfa pönki. Fyrir hýruna tóku
þeir upp frumburðinn Drullumall á aðeins 24 stúdíótímum en síðan tók alvaran við.
Ári síðar þegar þeir voru að taka upp sína aðra plötu römbuðu meðlimir bresku
rokkhljómsveitarinnar Blur inn á tónleika hjá þeim og hrifust af. Í kjölfarið buðu
Damon Albarn og félagar Botnleðju að hita upp fyrir þá í Laugardalshöllinni og gekk
það svo vel að Hafnfirðingunum þremur var boðið á túr um Bretland. Þetta var slegið,
heimsfrægðin var handan við hornið.
Botnleðja tók beinþýðinguna á þetta og tók upp nafnið Silt á Blur-túrnum og Harald-
ur sagði að eftir á hafi það verið mistök. Þeir fengu góðar viðtökur og vilyrði fyrir plötu-
samning við Island Records en hann kom aldrei. Urðu þeir að láta sér duga samning við
norskt fyrirtæki og túr um hina köldu firði þar í landi.
„Við byrjuðum í þessu á algjörlega vitlausum enda. Við höfðum aldrei spilað utan Ís-
lands áður en þarna fórum við í túr með einu stærsta bandi Bretlands og það var upp-
selt á öll gigg. Þetta var absúrd,“ sagði Haraldur Gíslason trymbill í viðtali við DV í nóv-
ember síðastliðnum.
Önnur atlagan að „meiki“ kom í gegnum Eurovison árið 2003 en Botnleðja hafnaði
þá í öðru sæti íslensku sjónvarpskeppninnar. Haraldur og félagi hans, Heiðar Örn Krist-
jánsson, náðu hins vegar til umheimsins í annarri tilraun, en þá með leikskólabandinu
Pollapönki sem vakti mikla athygli í Eurovision árið 2014 og var síðasta íslenska fram-
lagið til að komast upp úr undanriðli.
Næfurþunnt Úr hugarheimi Einars Bárðarsonar
spratt stúlknasveitin Nylon árið 2004 og nafnið eitt og sér gaf til
kynna að landhelgi Íslands átti ekki að verða endimörk frægðar-
innar. Ekki reyndist erfitt að tryggja sér vinsældir innanlands og
fljótlega vildu allar ungar stúlkur verða Klara, Alma, Camilla eða
Emilía. Fyrstu tvö árin fóru í að leggja grunninn hér heima, með
hverju topplistalaginu á fætur öðru, bók og DVD-safni.
Þegar lagið Losing a Friend birtist á breska vinsældalistanum í
júlí árið 2006 kom það fæstum á óvart. Hinar íslensku Spice Girls
voru fæddar. En síðan hófst biðin langa því önnur lög sem sveitin
gaf út náðu ekki í gegn.
Árið 2007 kvarnaðist úr Nylon þegar Emilía kvaddi sveitina fyrir
hið rólega líf en mögulega hefur hún séð að „meikið“ var ekki að
ganga upp. Engar frekari plötur komu út og árið 2008 lagðist hljóm-
sveitin í dvala.
Eftir þriggja ára svefn kom sveitin endurnærð til baka en þá
undir nýju nafni, The Charlies, og með nýja töffaraímynd. Eins og
rjúpa við staur rembdist The Charlies í fjögur ár en gaf ekki út neina
breiðskífu og árið 2015 var dauði hljómsveitarinnar staðfestur.
Óheppnir
Sumarið 1997 kom fram
sjóðheitt band frá Hvols-
velli sem bar heitið Land
og synir með vísun í þekkta
skáldsögu Indriða G. Þor-
steinssonar. Lag þeirra
Vöðvastæltur sat á toppi ís-
lenska listans í margar vik-
ur um sumarið og haustið
og hljómsveitin fylgdi vel-
gengninni eftir. Samkvæmt
heimildum DV heyrðu ball-
gestir í Miðgarði í Skagafirði
hljómsveitina spila Vöðva-
stæltur samanlagt sjö sinn-
um sama kvöldið.
Árið eftir fylgdu þeir vin-
sældunum eftir og gáfu út
plötuna Alveg eins og þú
við miklar vinsældir en svo
ákváðu Hreimur Heimis-
son og félagar að láta taka
sig alvarlega. Platan Herbergi
313 var að hluta tekin upp í Dan-
mörku og horfið var frá hinu glaða
og ungæðislega íslenska sveita-
ballapoppi. Nú skyldi herja í vík-
ing og hljóðritaðar voru enskar
útgáfur af lögunum.
Sunnlendingarnir komust í
kynni við Jive Jones, bandarísk-
an framleiðanda sem staðsettur
var hér á landi. Hann hreifst af og
haustið 2000 var Hreimur send-
ur til Bandaríkjanna á fundi við
stórbokka úr upptökubransan-
um. Árið 2001 fór hljómsveitin
til New York eftir að hafa spilað á
þorrablóti í Miami og skrifað var
undir sex plötu samning. Fyrsta
platan var tekin upp en aldrei gef-
in út og skömmu eftir það logn-
aðist sveitin út af. Land og synir
hefur starfað með hléum síðan og
meðal annars spilað í Fær eyjum
árið 2006. „Við vorum eigin-
lega bara mjög óheppnir,“ sagði
Hreimur um „meikið“ í viðtali við
Vísi árið 2010.
Barðir niður Árið 1988 kom hljómsveit með því undarlega nafni Sálin
hans Jóns míns fram á sjónarsviðið og átti eftir að verða óumdeildir konungar hins
íslenska sveitaballapopps, krúna sem þeir halda enn nítján plötum seinna.
Á einhvern hátt náðu þeir að klastra saman enn furðulegra nafni þegar þeir ætluðu
sér að „meika“ það árið 1991, Beaten Bishops sem sumir töldu vísun í sjálfsfróun. Þetta
ár áttu Biskuparnir börðu tvö lög á kynningarsafnplötunni Icebreakers, sem innihélt
íslenska úrvalstónlist með enskum textum. Þetta voru Follow My Footsteps (Eltu mig
uppi) og Where’s My Destiny (Hvar er draumurinn).
Eftir það var haldið í víking til Skandinavíu og tróð sveitin upp í Danmörku, Noregi
og Svíþjóð árin 1991 og 1992. En ljóst var að ekki einu sinni náfrændur okkar kunnu að
meta Sálina jafn vel og Íslendingar og var því ákveðið að halda sig við að troðfylla Ýdali
og Njálsbúð hvert sumar í staðinn.
En „meikdraumurinn“ dó aldrei og árið 2012 voru Biskuparnir særðir upp fyrir tón-
leika á Spot í Kópavogi, sömu helgi og tónlistarhátíðin Iceland Airwaves var haldin. Var
það gert í þeirri von að erlendir uppþefarar myndu ramba inn og uppgötva snilldina en
svo varð auðvitað ekki.