Dagblaðið Vísir - DV - 15.02.2019, Blaðsíða 38

38 FÓKUS - VIÐTAL 15. feb 2019
Þ
egar varaborgarfulltrúinn
Aron Leví Beck var átján
ára breyttist heimsmynd
hans. Hann fór í faðernis­
próf og komst að því að maðurinn
sem hann taldi vera föður sinn var
það ekki. Á einu bretti eignaðist
hann nýjan föður og sex hálfsyst­
kini sem hann kynntist í jarðar­
för ömmu sinnar sem hann aldrei
þekkti. DV ræddi við Aron um
æskuna með ADHD, hið flókna
fjölskyldumynstur, ástina og póli­
tíkina.
ADHD-krakki
Aron hefur alla tíð búið í Reykjavík
en var alltaf með annan fótinn á
Reyðarfirði þar sem hann á ömmu
og afa. Fram að unglingsaldri bjó
hann í Grafarvoginum og mjög
snemma var hann greindur með
ADHD. Móðir hans var leikskóla­
kennari og sá snemma einkennin.
Í áttunda eða níunda bekk flutti
hann í Langholtið.
„Það var mjög gott fyrir mig
sem krakki með ADHD að skipta
um umhverfi því ég var fastur í
ákveðnum ramma. Ég var ekki
óþekkur en ákaflega ör og átti mjög
erfitt með að halda athyglinni. Ef
ég hafði ekki áhuga á einhverju fór
ég að trufla aðra. Eftir að ég kom
í unglingadeildina gekk mér vel í
skóla og móðir mín á stóran þátt í
því. Við gerðum samning um að ef
ég næði þremur áttum í prófunum
fengi ég bragðaref,“ segir Aron og
brosir. „Það tókst alltaf.“
Á æskuárunum var Aron iðinn
í íþróttum, æfði íshokkí og var
markvörður í landsliðinu. Hann
segir að það hafi einnig hjálpað
honum. Hann fékk bæði útrás við
að vera hluti af heild en einnig að
vera mikið einsamall á svellinu.
„Ég fékk að vera einn míns liðs
en í liði. Ég þurfti ekki að vera að
gefa á aðra og átti erfiðara með
að skilja leikkerfi þegar ég var lít­
ill. Hausinn var úti um allt. Mark­
verðir eru svolítið heilagir, það er
eiginlega bannað að skamma þá
en þeir geta orðið hetjur á vissum
stundum.“
Hvernig voru unglingsárin?
„Ég var ekki vandræðaungling­
ur, en heldur ekki fyrirmyndar­
drengur. Ég var uppátækjasamur
og það kom einu sinni fyrir að ég
og félagar mínir vorum teknir á
bíl áður en við höfðum aldur til að
keyra. Löggan sá að ég var að keyra
grunsamlega hægt. Eftir þetta var
haldinn fjölskyldufundur.“
Aron fékk einnig snemma
áhuga á tónlist. Hann spilaði á
gítar, bassa og harmoniku. Seinna
gekk hann til liðs við karlakórinn
Fóstbræður.
Hvað langaði þig til að verða?
„Þegar ég var lítill vildi ég verða
sjóræningi og var alltaf klæddur
sem slíkur á öskudaginn. Þegar
ég áttaði mig á því að það væri
kannski ekki besti starfsvett­
vangurinn fór ég að fá áhuga á
húsum og byggingariðnaðinum.
Strax í unglingadeild byrjaði ég að
handlanga í múrverki með pabba
mínum. Síðan lærði ég húsamál­
un og eftir það byggingafræði í Há­
skólanum í Reykjavík.“
Átján ára í faðernispróf
Aron ólst ekki upp hjá föður sín­
um. Foreldrar hans höfðu verið
kærustupar þangað til Aron var
um eins árs gamall. Eftir það tók
hún saman við stjúpföður Arons
en Aron var í góðu, en stund­
um rysjóttu, sambandi við föð­
ur sinn og tvo yngri hálfbræður.
Sambandið jókst á unglingsárun­
um þegar Aron starfaði með föð­
ur sínum. En einn dag í matartím­
anum gjörbreyttist allt þegar faðir
Arons bað hann að fara í faðern­
ispróf.
„Þetta kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti,“ segir Aron. „Ég
hafði ekki einu sinni heyrt þetta
orð. Þegar ég kom heim hafði
mamma heyrt af þessu og var
svolítið stressuð. Ég spurði hana
hvort hann væri örugglega pabbi
minn og hún sagðist vera 99,9
prósent viss. Við ákváðum þá að
fara í prófið.“
Niðurstaðan var sú að Aron og
faðir hans, eða sá sem hann hélt
að væri faðir hans, voru ekki mik­
ið skyldir.
„Ég spurði mömmu þá hvort
hún vissi hver væri hinn rétti og
hún sagðist hafa einn í huga.“
Veistu af hverju þetta kom upp
á þessum tíma?Suðurlandsbraut 14 • 108 Reykjavík • Sími 588 0188 • slysabaetur@slysabaetur.is
VIÐ SÆKJUM
BÆTURNAR
Ekki flækja málin.
Aron Leví var rang-
feðraður í átján ár
n Snemma greindur með ADHD n Kynntist föðurfjölskyldunni í
jarðarför ömmu sinnar n Stefnir á framtíð í stjórnmálum
Kristinn Haukur Guðnason
kristinn@dv.is
MUND: HANNA/DV