Dagblaðið Vísir - DV - 08.02.2019, Blaðsíða 41

TÍMAVÉLIN 418. febrúar 2019
B
laðamaður og ljós-
myndari Tímans
voru á rölti á Austur-
strætinu þriðjudaginn
6. september árið 1960. Var
þeim brugðið þegar þeir litu
inn um búðarglugga og sáu
tvo einkennilega ávexti, sem
uppstillt var í glugganum.
Höfðu þeir ekki hugmynd um
hvað þetta var en ávextirnir
voru „rauðgulir að lit með
grænum blaðabrúsk úr öðr-
um endanum.“
Forvitnin rak þá inn og
spurðust þeir fyrir um þetta
framandi aldin. Fengu þeir
þá þau svör að þetta væri an-
anas. Svona liti hann út áður
en hann væri sneiddur nið-
ur og soðinn ofan í dósir.
Einnig komust þeir að því að
kílóverðið væri 116 krónur og
að hver ananas væri um tvö
kílógrömm að þyngd. Kíló-
dós af niðursoðnum ananas
kostað hins vegar ekki nema
45 krónur og 30 aura. n
ÞETTA
ER ÞÁ
ANANAS
legur. Helgi Ingjaldsson fékk ekki
nema örfáar línur í sögunni og
fáar mínútur á hvíta tjaldinu
en þær skildu eitthvað eftir sig.
Öllum sem sáu þetta var ljóst
að nákvæmlega svona var
komið fram við fatlað fólk á Ís-
landi öld eftir öld eftir öld. Helgi
sjálfur var kannski ekki einu
sinni til.
Meðferðin og niður-
lægingin er síðan
kórónuð í orðum
manna Barkar hins
digra:
„Gaman þyk-
ir oss að fíflinu
og horfa á það,
svo sem það
ærlega getur
látið.“ n
BUNDINN UM HÁLS OG BEIT GRAS SEM FÉNAÐUR
herberginu hennar en hún beið
frammi í stofu á meðan. Þeir
máttu ekki vera of lengi, þá fór
Inga að banka á dyrnar. Ef hún
sendi vændiskonu til kaupanda
úti í bæ tók hún aðeins þriðjung
af fénu, en það var hættulegra.
Kaupendurnir beittu frekar of-
beldi annars staðar en á Tún-
götunni. Inga sat oft á börum
Reykjavíkur við drykkju og tók
við pöntunum.
Þegar inn var komið á Tún-
götunni mætti kúnnunum
dimmur gangur. Gengið var
gegnum eldhúsið og inn í svefn-
herbergið. Allir gluggar voru
huldir með þykkum tjöldum og
dyrnar kirfilega lokaðar. Í íbúð-
inni var sjónvarpstæki þar sem
spilaðar voru klámmyndir allan
daginn, nema rétt á meðan
fréttirnar voru lesnar.
Faldi sprautuförin
Kúnnarnir voru af öllum stærð-
um og gerðum. Sumir fínir
menn en aðrir síður, en aldrei
rónar samt. Gamlir og ungir,
fatlaðir og ófatlaðir. Sumir fant-
ar sem vildu slá og lemja. Aðrir
vildu meiða með orðum. Sum-
ir vildu láta meiða sig. Enn aðr-
ir sem vildu láta kalla sig pabba
eða afa. Sumir komu í hópum
og skiptust á. Hugrún sagði að
langstærsti hlutinn vildi niður-
lægja hana á einhvern hátt.
Sumir vildu spjalla við hana og
spurðu um hversdagsleg mál-
efni. Það var erfitt þar sem hún
var ekki hún sjálf, hún aftengdi
sig alveg þegar hún starfaði við
þetta. Hún þurfti að þykjast vilja
sænga hjá þeim. Faldi það að
hún notaði krem í leggöngin og
faldi sprautuförin á höndunum.
Þeir máttu ekki vita að hún væri
í neyð, þeir gætu orðið hræddir
við smit.
Í einu af fyrstu skiptunum
þurfti Hugrún að fara á City
Hotel þar sem hennar beið
skipstjóri utan af landi. „Hann
er á buxum og nærbol, ofboðs-
lega feitur og illa lyktandi og
svo drukkinn að hann stendur
varla í fæturna.“ Reiddist hann
við að heyra verðið, þuklaði
hana alla og niðurlægði með
orðum. Þegar hún ákvað að
fara hélt hann henni fastri og
nauðgaði henni í herberginu.
Hún náði samt að komast und-
an og heim til sín. Hringdi þá
Inga mjög reið, skipaði henni að
koma og sagði að þetta yrði tek-
ið af næstu viðskiptum hennar.
Þegar Hugrún sagði henni frá
nauðguninni hló hún. „ Maður
nauðgar ekki mellu, bjáninn
þinn.“
Saga Kristínar Gerðar er vel
þekkt. Hún svipti sig lífi vorið
2001.
Umdeilt viðtal við „hamingju-
sama hóru“
Önnur vændiskona lýsti störf-
um sínum á Túngötunni í
Fréttablaðinu árið 2002. Var það
kona á fimmtugsaldri, öryrki í
úthverfi Reykjavíkur, sem enn
þá stundaði vændi til að sjá sér
og fimmtán ára dóttur sinni far-
borða.
Hún hafði starfað sem
vændis kona frá árinu 1985,
meðal annars á Hótel Loftleið-
um þar sem hún náði í kúnnana
af veitingastaðnum Skálafelli.
Þessi kona starfaði á Túngöt-
unni fram til ársins 1990 og
kunni maddömunni góða sögu.
Konan hafði ekki aðstöðu á
Túngötunni heldur var á eigin
bíl og ók til kúnnanna.
„Ég þekki ekki þessa dökku
hlið sem hefur verið dregin upp
af henni af sumum þeirra sem
störfuðu í skjóli hennar.“
Sagði hún að það truflaði sig
ekki að selja líkama sinn og að
hún hefði aldrei lent í ofbeldi af
neinu tagi. Ástæðuna sagði hún
vera að hún sorteraði úr við-
skiptavinum sínum, en þegar
viðtalið var tekið náði hún til
þeirra í gegnum stefnumóta-
síðuna einkamal.is. Sagðist hún
enn þá vera í góðu sambandi við
maddömuna á Túngötunni.
Viðtalið var gagnrýnt, meðal
annars af Guðrúnu Ögmunds-
dóttur alþingismanni, sem
sagði frásögnina ekki trúverð-
uga: „Það klingir alla vega
mörgum bjöllum í mínu höfði.“
Vísaði hún sérstaklega í viðtalið
úr Mannlífi því til stuðnings og
þeim harmi sem Hugrún gekk í
gegnum.
Býr þar enn
Árið 1999 var rætt við tvær ís-
lenskar nektardansmeyjar en
þá voru nektarstaðir algengir
í miðbæ Reykjavíkur. Sögðu
þær að sumar dansmeyjanna
stunduðu vændi, stundum inni
á stöðunum sjálfum, og eigend-
ur staðanna tækju sinn hluta af
peningunum. Vændi væri enn
þá stundað í vændishúsum, var
Túngatan nefnd og önnur hús.
Vændi var þá farið að þróast í þá
átt að vera stundað af erlendum
vændiskonum. Í dag er nægt
framboð á netinu af konum sem
dvelja hér stutta stund í leiguí-
búðum og auglýsa á netinu eins
og DV hefur áður greint frá.
Ekki er vitað til þess að
vændi hafi verið stundað á
Túngötunni á þessari öld en
maddaman býr enn í húsinu,
nú á áttræðisaldri. n
„ Maður
nauðgar
ekki mellu,
bjáninn þinn
Túngata Vændishús var rekið þar um áraraðir.
Frost í kortunum?
Ekki láta kuldann koma þér í vandræði
Komdu við og láttu mæla rafgeyminn þinn!
TUDOR
Alltaf öruggt start
eftir kaldar nætur
MIKIÐ ÚRVAL, TRAUST
OG FAGLEG ÞJÓNUSTA
Bíldshöfða 12 / S. 577 1515 / skorri.is
Við mælum
rafgeyma og
skiptum um
Hr
að
þjónusta