Morgunblaðið - 16.11.2018, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2018
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Ingibjörg Ragnarsdóttir.
Ingibjörg Bjarnadóttir eða
Stúlla eins og hún var alltaf
kölluð er farin frá okkur allt of
snemma. Stúlla var hluti af lífi
okkar hjóna í hartnær 30 ár.
Við erum afar þakklát fyrir að
hafa fengið að vera í hennar
vinahring þetta lengi en hún
var alltaf til í að opna sína arma
eða leggja til eyru og hlusta
eða spjalla.
Ekki var hún bara vinkona
okkar hjóna heldur reyndist
börnum okkar, Hlöðveri og
Matthildi, góður vinur.
Stúlla var mikil drottning
sem eftir var tekið alls staðar.
Hún hafði sinn stíl á hlutunum
og lagði talsvert á sig til að
passa upp á útlitið. Hárið, hæl-
arnir og varaliturinn voru alltaf
upp á sitt besta alveg sama
hvað gekk á í veðri og vindum.
Og það var ekki bara einhvern
veginn, ónei, allt upp á tíu þeg-
ar kom að útlitinu enda fór þar
glæsileg og gullfalleg kona sem
passaði upp á sinn stíl.
Minningarnar um og með
Stúllu sem tengjast okkar lífi
eru margar og allar tengjast
þær mikilli gleði, léttleika,
hlátri og alls kyns bröndurum
sem við gátum hlegið að sem
líklega enginn annar gæti skilið
og fullt af fíflaskap sem ekki er
hægt að skrifa á blað.
Það var oft alls kyns vesen á
Stúllu, þá meinum við það á já-
kvæðan hátt. Það þurfti að
skutlast, sækja sígó, kaupa
sokkabuxur og hendast hingað
og þangað sem allt skilur eftir
sig alls kyns sögur og fyndnar
stórkostlegar uppákomur sem
lifa með okkur alla ævi.
Margir sem þekktu til Stúllu
vita að hún var vel tengd við
heima sem við hin sjáum ekki
og þekkjum ekki en Stúlla gat
oft laumað á mann skilaboðum
að handan. Stundum komu
skilaboðin upp úr þurru og þá
sagði hún oft „ég er helvíti góð
í þessu“ og hló með sínum dul-
arfulla, kómíska hlátri.
Stúlla var fyrst og fremst
dóttir, móðir og amma og sá
ekki sólina fyrir börnunum sín-
um og talaði oft og iðulega um
þau við okkur með miklu stolti.
Fjölskyldunni vottum við
okkar dýpstu samúð.
Elsku Stúlla, takk fyrir allar
okkar frábæru stundir og góða
vinskap sem lifir að eilífu.
Sigurður, Þorbjörg,
Hlöðver og Matthildur.
Við kynntumst Stúllu fyrir
um það bil 20 árum í gegnum
sameiginlegan vin frá þeim
tíma, okkur fannst hún strax
mjög heillandi persóna með
mikla töfra og tókst með okkur
frábær vinskapur sem entist til
hinsta dags.
Stúlla var mjög sérstakur
karakter og vakti athygli hvert
sem hún fór, það fór ekkert á
milli mála þegar drottningin
var mætt. Ef maður sagði Ingi-
björg við Stúllu kom bara upp
hlátur, hún var aldrei kölluð
neitt annað en Stúlla, það
þekktu hana flestir undir því
nafni. Hún lét breyta nafninu á
sjúkrahúsinu í Stúlla því þegar
fólk kom í heimsókn og spurði
um hana var hana hvergi að
finna. Hún hafði gott skopskyn
og oft var stutt í gamansemina
hjá henni.
Stúlla var með afbragðsgott
minni sem við urðum oft undr-
andi yfir og minnti hún okkur
oft á stálminni sitt þegar hún
rifjaði upp eitthvað sem hún
hafði sagt mörgum árum áður,
jafnvel eitthvað sem manni
fannst kannski ekkert merki-
legt þá. Stúlla hafði hæfileika
sem við fæst höfum og bar það
ekkert sértaklega á torg, en
þeir sem þekktu hana vissu af
hennar hæfileikum, hún var
kölluð miðill, spákona eða
galdrakona í gamansömum tón.
Fyrir okkur var hún bara
Stúlla og vinur okkar sem var
alltaf hægt að leita til. Hún
hjálpaði mörgum í erfiðum að-
stæðum sem tóku oft mjög á
hana.
Fjölmiðlar leituðu til hennar
til að fá hana til viðtals en það
þáði hún aldrei enda ekki í leit
að neinum frama fyrir sjálfa sig
í þessum málum frekar en öðr-
um, hún hafði frekar hljótt um
sig þó að hún hefði verið áber-
andi persóna. Þetta kann að
hljóma mótsagnakennt en engu
að síður staðreynd.
Hún hafði ákveðnar skoðanir
og fór ekki alltaf troðnar slóðir
í þeim efnum, hún gaf lítið fyrir
upphrópanir annarra sem höfðu
litla innistæðu fyrir þeim, fór
ekkert í kringum málefnin og
sagði hlutina eins og þeir voru
en ekki eins og þú vildir heyra
þá. Hún hafði ótrúlegt innsæi á
flesta hluti og var vel inni í öll-
um málum, maður kom aldrei
að tómum kofunum hjá henni.
Ég minnist þess aldrei að
hafa heyrt hana tala um þriðja
aðila varðandi mál sem voru á
hennar borði. Hún var mjög
trygg viðmælendum sínum.
Við Stúlla ræddum um öll
málefni sem komu upp í dag-
legu lífi okkar, hvort sem það
var fótbolti, viðskipti, þjóðmál
eða ýmis önnur mál. Alltaf
hafði hún innlegg í umræðuna
sem maður tók eftir að var ekki
bara innantómt hjal heldur var
innistæða fyrir, hún vissi sínu
viti.
Nú er komið að leikslokum
og búið að flauta leikinn af en
minningin um yndislega konu
með einstakan karakter lifir um
ókomna tíð. Missir fjölskyld-
unnar er mikill en Stúlla og
Dagmar voru einstaklega sam-
rýndar og missir hennar er
mikill. Við fjölskyldan sendum
henni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Símtölum er lokið í bili. Þín
verður sárt saknað en hafðu
þökk fyrir allt, elsku vinkona.
Hvíl í friði.
Sævar Jónsson.
Fáir í þessum heimi munu
komast með tærnar þar sem
Ingibjörg Bjarnadóttir var með
hælana. Enda hælarnir hennar
Stúllu fleiri tommur á hæð.
Hún klæddist ávallt svörtu
„catsuiti“ og bar einhverja þá
alfallegustu aukahluti sem fyr-
irfinnast. Síð kápa, aðeins yfir
axlirnar þó, feldur, töskur af
fínustu gerð, gullkeðjur, skart
og steinar settu þó aðeins
punktinn yfir i-ið, því þrátt fyr-
ir allt góss, limaburð og líkama
kom fegurð Stúllu fyrst og
fremst innan frá.
Stúlla vakti athygli fólks
hvar sem hún fór. Upplifun
okkar var í einlægni sú að það
var eins og allt og allir stopp-
uðu þegar hún mætti á svæðið.
Allir mændu á þessa guðdóm-
lega fallegu konu sem var alltaf
eins og kvikmyndastjarna og
passaði engan veginn inn í ís-
lenskan hversdagsleika.
Tíminn leið líka hægar með
Stúllu. Allt fór með einhverjum
undraverðum hætti í „slow
motion“ þegar maður var með
henni. Ekkert skipti máli nema
núið.
Stúlla vissi um hvað lífið
snýst, hvað er mikilvægt,
merkilegt og hvað er ómerki-
legt. Hún vissi miklu lengra en
hennar fallega nef náði.
Hún gat alltaf sagt manni
hvernig, hvenær og af hverju.
Stúlla velti sér ekki upp úr
smáatriðum.
Hún gat útskýrt hið
óútskýranlega, séð hamingjuna
í hinu sorglega. Hún gat leið-
beint, gefið ráð og þau eru ein-
hver þau bestu sem við höfum
fengið.
Hún hjálpaði ótalmörgum og
okkur mikið. Leiðbeindi og
miðlaði af sinni alkunnu og ein-
stöku snilld og leyfði öðrum
fúslega að njóta hæfileika
sinna. Þeir voru miklir.
Stúlla kom víða við. Hennar
tengingar og ráð hafa hjálpað
fólki um víða veröld. Stúlla var
áhrifavaldur. Hún var líka ein-
hver besti vinur sem hugsast
getur.
Ást er falleg. Hún var ástvin-
ur okkar.
Frásagnir og minningar
henni tengdar eru svo ótal
margar og allar svo óútskýr-
anlega ljúfar. Stúlla hafði ein-
staka kímnigáfu. Hún sá hlut-
ina alltaf eins og þeir eru og
talaði aldrei undir rós.
Sögurnar frá Ítalíu eru með
þeim fyndnustu og skemmtileg-
ustu sem maður hefur heyrt.
Við sáum persónur þar ljóslif-
andi fyrir okkur þegar hún
sagði frá, eins og í kvikmynd í
hæsta gæðaflokki.
Raunveruleiki sem ekki allir
sjá í sama ljósi eða geta sagt
jafn vel frá og Stúlla. Lýsing-
arnar á lífi samferðafólks þar
suður frá eru ógleymanlegar.
Margs er að minnast. Tíma
sorgar og söknuðar sem Stúlla
hjálpaði okkur að komast í
gegnum og tíma gleði og kátínu
þar sem hún var í aðalhlut-
verki.
Fólkið sem starði á okkur á
rauðu ljósi þegar við ókum
henni á Drottningarbílnum í
hárgreiðslu í Hafnarfjörð, með
litinn í hárinu, kemur upp í
hugann. Hún bað okkur alltaf
að spila Massachusetts með
Bee Gees þegar við vorum í
miklu stuði. Nú syrgjum við
hana.
Við erum þakklátir fyrir að
hafa átt Stúllu okkar sem vin.
Hún mun ávallt eiga stóran
stað í hjörtum okkar og við vit-
um að hún tekur fagnandi á
móti okkur með ísköldu Boll-
inger og brjóstaknúsi þegar þar
að kemur.
Ást og friður,
Jóhann og Ragnar
(Joey Boy & Raggio).
Í dag kveð ég mína góðu vin-
konu, Stúllu.
Stúllu kynntist ég fyrir um
það bil 25 árum, þegar ég
stundaði samkvæmisdansa af
miklu kappi með Berglindi vin-
konu minni. Stúlla aðstoðaði
okkur þá við andlegan undir-
búning, bæði fyrir og á keppn-
ismótum. Við náðum miklum
árangri á þeim vettvangi og
Stúlla átti sinn þátt í því. Ég
hélt sambandi við Stúllu fram
til dauðadags. Það var alltaf
gott að leita ráða hjá henni ef
mikið lá við – þá var hægt að
fara yfir málin og fá aðra sýn á
hlutina.
Það má segja að Stúlla skilji
eftir sig fingraför víða í sam-
félaginu. Í áratugi aðstoðaði
hún af fórnfýsi fólk á öllum
sviðum lífsins til að ná árangri
og markmiðum sínum. Hún
vann mikið með afreksfólki í
íþróttum, stjórnendum fyrir-
tækja og hverjum þeim sem
þarfnaðist stuðnings eða sálu-
hjálpar vegna veikinda eða
áfalla. Það standa margir í
þakkarskuld við Stúllu.
Ekki liðu nema tæpir tveir
mánuðir frá því að Stúlla veikt-
ist alvarlega og þar til hún lést.
Ég gat sem betur fer heimsótt
hana nokkrum sinnum á sjúkra-
húsið og fékk þannig tækifæri
til að kveðja mína kæru vin-
konu og þakka henni fyrir þann
stuðning og hlýju sem hún
sýndi mér á langri vináttu. Hún
var sannarlega haukur í horni.
Ég minnist Stúllu með hlý-
hug og þakklæti og sé hana
ljóslifandi fyrir mér, glettna á
svip með eldrauðan varalit og
filterslausan Camel milli fingra.
Hvíl í friði elsku vinkona.
Benedikt
Einarsson.
Stundum kemur inn í líf
manns fólk sem breytir því al-
gjörlega hvernig maður sér
heiminn. Einhvern veginn verð-
ur allt litríkara, fallegra,
skemmtilegra, áhugaverðara og
hefur meiri tilgang. Þessi áhrif
eru svo sterk að hvort sem við-
komandi er með okkur lengur
eða ekki virðist allt saman vera
eitthvað aðeins öðruvísi en það
var áður en maður kynntist
þeim. Það er þetta fólk sem við
geymum ávallt í hjarta okkar,
minningarnar eru svo skemmti-
legar, góðar og sterkar að við
gleymum þeim aldrei. Snædís
var ein af þessum manneskjum
sem gjörbreyttu mínu lífi og
hvernig ég sé lífið og umhverfið
í dag, þær eru óteljandi stund-
irnar sem við fjölskyldan höfum
grátið úr hlátri yfir einhverju
sem Snædís sagði eða gerði.
Nefni sem dæmi þegar ég gekk
á eftir henni um ranghala
Rúmfatalagersins, sem var klár-
lega hennar uppáhaldsbúð, hún
hafði enga hugmynd um að ég
væri þar, en þegar hún sneri sér
við og sá mig, maður minn, því-
líkt öskur sem kom. Ég held að
enginn sem var inni í verslun-
inni hafi misst af því, grunar að
það hafi heyrst yfir í Hagkaup.
Hver annar en Snædís (ET)
kaupir sér fimm pör af nákvæm-
lega eins skóm, bara til þess að
spreyja fjögur pör í öðrum lit?
Hún var alltaf svo praktísk, of
háir hælar? – ekki málið, hún
sagaði bara neðan af þeim og
málið var leyst. Snædís sá aldrei
vandamál, bara lausnir – eins og
t.d. að láta mig gleypa einn tóm-
at á dag, þótt mér þyki þeir
vondir.
Það er svo stórt skarð sem
Snædís skilur eftir sig, svo stórt,
en á meðan við sem eftir erum
höldum minningu hennar á lofti
verður hún áfram með okkur.
Við erum svo miklu ríkari að
hafa fengið að kynnast henni,
átt með henni frábærar stundir
við gróðursetningu, á hestbaki,
reyna að baka kökur (sem gekk
nánast aldrei) eða hlæja saman
við matarborðið.
Ég er fullur af sorg yfir því
að Snædís er farin frá okkur, en
umfram allt er ég fullur þakk-
lætis fyrir að hafa fengið að
kynnast henni og eiga hana sem
tengdamóður.
Pálmi Steingrímsson.
Snædís Gunnlaugsdóttir var
mágkona okkar í rúm 40 ár.
Hún lést 66 ára að aldri hinn 22.
október 2018.
Snædís tilheyrði stórri þjóð-
kunnri fjölskyldu, barmafull af
einstökum gáfum, sérvisku og
hæfileikum, en hún þurfti aldrei
neina leikræna tilburði til að
bera af, hvar sem hún var. Hún
var gift inn í fjölskyldu uppfulla
af metnaði, dugnaði og sérlund-
uðu fólki en þurfti aldrei nema
sína eðlilegu framkomu til að
bera af öllum öðrum.
Glæsileg hugsjónakona.
Frumleg og skjótráð, bókstaf-
lega leiftrandi. Kom hugsjónum
sínum í framkvæmd og lét verk-
in tala.
Eðlileg og elskuleg í allri
framkomu við háa sem lága.
Alltaf upplifun og tilhlökkun að
Snædís
Gunnlaugsdóttir
✝ Snædís Gunn-laugsdóttir
fæddist 14. maí
1952. Hún lést 22.
október 2018.
Bálför Snædísar
fór fram í kyrrþey,
en kveðjuhóf í
hennar anda verð-
ur á Kaldbak í
kringum afmæl-
isdag hennar í maí
2019.
hitta Snædísi. Öll-
um er afmarkaður
tími. Hvernig sá
tími er notaður er
aðalsmerki hverrar
manneskju og tími
Snædísar var vel
nýttur, landinu,
náttúrunni, fjöl-
skyldunni og ég
leyfi mér að segja
almættinu til góða.
Þegar ekki var
lengur gerlegt vegna forboða að
vera hnarreist og dreifa bros-
mildri jákvæðni og koma hug-
myndum í verk var hennar tími
kominn.
Við virtum Snædísi í hennar
lífi og lífsstarfi með væntum-
þykju og aðdáun og við virðum
hana og það sem hún stóð fyrir
látna. Fjölskyldur okkar sakna
hennar úr okkar hópi. Núna
þegar hún er horfin úr þessum
heimi standa eftir verk hennar,
hugsjónir og glæstur hópur af-
komenda. Hnípnir ástvinir geta
hins vegar verið stoltir í harmi
sínum og við erum þakklátir fyr-
ir að hafa verið fálátir þátttak-
endur í lífshlaupi sem var sér-
stakt, einstakt, var hennar.
Guðmundur Benediktsson,
Stefán Benediktsson.
Haustið 1972 hóf nokkur
fjöldi stelpna nám við lagadeild
HÍ. Ein í hópnum var Snædís
Gunnlaugsdóttir. Hvar sem
Snædís fór var eftir henni tekið.
Hún var glæsileg, ófeimin,
greind og frumleg. Hún vakti
fljótt athygli í tímum með
spurningum og athugasemdum
sem við hin höfðum ekki þorað
að spyrja en á þeim árum tíðk-
uðust enn þéringar hjá einstöku
kennurum
Úr háskólanum er minnis-
stætt þegar Snædís bauð til
veislu á Fálkagötuna í tilefni af
skírn Sylgju Daggar haustið
1973 því hópurinn hafði tekið
þátt í nafnavalinu eða kvenna-
verkfallið 1975, Snædís með
borða sem á stóð: „Konur skríð-
ið upp úr pottunum“. Engin
lognmolla í kringum Snædísi.
Það fækkaði í stelpuhópnum
fyrstu árin og vorum við sex
stelpurnar sem lukum laganám-
inu 1977. Við höfum haldið sam-
an hópinn síðan. Snædís skipaði
þar stóran sess. Eitt sumarið
voru Snædís og Sigurjón með
Sylgju litla á Héraði þar sem
Sigurjón var í vinnu það sum-
arið. Eftir sumardvölina á Litlu-
Brekku varð ekki aftur snúið og
hún þráði að komast í sveitina, á
þann hluta landsins þar sem sól-
in skein. Sá draumur rættist
þegar þau fluttu að Kaldbak við
Húsavík. Þar bjuggu þau í tæp
fjörutíu ár, settu svip á bæj-
arlífið, sinntu skógrækt af mik-
illi elju, unnu sín störf, hún
fulltrúi hjá sýslumanni, hann
tannlæknir á staðnum. Þar ólu
þau upp börnin sín. Snædís var í
leikfélaginu og bæði virk í póli-
tíkinni, byrjuðu vinstra megin
en höfðu fært sig yfir á hægri
helminginn hin síðari ár.
Móttökurnar voru alltaf höfð-
inglegar á Kaldbak hvert svo
sem tilefnið var, á melinn í
gamla daga og skóginn nú. Því
þetta fólk hafði áhrif og breytti
umhverfi sínu. Uppgræðsla
sanda og ræktun landsins var
nefnilega enn eitt áhugamálið.
Snædís var trygg vinkona
sem lét vita þegar von var á
henni í bæinn og þá hittumst
við. Fórum gjarnan út að borða
á nýja staði, sem Snædís valdi.
Drógum út rauða dregilinn þeg-
ar Snædís kom í bæinn, enda
hátíð. Á sumrin fóru fjölskyld-
urnar saman í útilegur og síðari
árin höfum við svo ferðast sam-
an erlendis. Við minnumst ferða
til Washington, til Genf, til
Kaupmannahafnar á Stones-tón-
leika á síðastliðnu ári og nú í vor
til Færeyja. Allt frábærar ferðir
sem Snædís hjálpaði svo sann-
arlega til við að gera ógleyman-
legar. Ítalíuferðin verður svo
farin án Snædísar. Hún er farin
í aðra ferð og lengri.
Einhvern tíma eigum við eftir
að skrifa bókina Húsráð Snæ-
dísar, um það hvernig sjóða skal
sviðasultu, hvernig ná skal bleki
úr sófa, hvernig þrífa skal kló-
sett, hvernig baka skal köku í
rafmagnspotti eða bollaköku í
örbylgjuofni. Við munum einnig
minnast hennar í hvert skipti
sem við fáum okkur þeyttan
rjóma út á eftirréttinn eða þeg-
ar talið berst að Diet Coke. Við
vorum mjög nánar og samferða í
gegnum lífið. Við lærðum sam-
an, skemmtum okkur saman og
fórum í fjölskylduferðir saman.
Við höfðum stuðning af hópnum
og þessum vináttuböndum.
Hugur okkar er nú með Sig-
urjóni og fjölskyldunni allri.
Með innilegum samúðarkveðj-
um.
Birna Hreiðarsdóttir,
Jónína Jónasdóttir, Lára V.
Júlíusdóttir, Sigríður
Ingvarsdóttir og Sólveig
Pétursdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu í Reykjavík sunnudaginn 11.
nóvember. Útförin verður í Fossvogskirkju
þriðjudaginn 20. nóvember klukkan 13.
Þórdís Garðarsdóttir Lúðvík Björnsson
Guðmundur Elías Níelsson Karólína Guðmundsdóttir
Elsa Margrét Níelsdóttir Jacob Alexander de Ridder
Magnús R. Guðmundsson Hrönn Harðardóttir
Níels Pétur Guðmundsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
MAGNEA KRISTÍN SIGURÐARDÓTTIR,
Grænumörk 5, Selfossi,
lést á Fossheimum sunnudaginn
11. nóvember. Útförin fer fram frá
Selfosskirkju miðvikudaginn 21. nóvember klukkan 14.
Sigríður Ólafsdóttir Sigurður Á. Þorsteinsson
Ólöf Ólafsdóttir Skúli Einarsson
Guðveig Bergsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn