Eiðakveðja - 01.09.1921, Síða 7

3
„hver einn bær á sína sogu
sigurljóð og raunabögu",
heldur er það heilög opinberun um fegurð, mátt og um-
hyggju þeirrar móðurástar, sem Ijet okkur fæðast hjer.
Enginn íslendingur mun svo við vitum hafa unnað íslandi
meir en Eggert Ólafsson. Hann sjer lífið í ljómanum af
því og hreint, mál þess lifnar á tungu hans. Þegar hann er
að koma heim, finst iionum það senda höfrungana á móti
sjer til þess að fagna sjer og fuglarnir fljúgi á hafsbrún
með kveðju í söng og kvaki. Hann líkir íslandi við þá, er
á hjarta hans, ýmist unnustu eða móður. En þetta gjörir
hann jafnframt skarpskygnari á það, er að henni amar. Brjóst-
ið er fult af sársauka er hann leggur henni þessi orð í munn:
Hvar eru jurtir heiða?
Hvar en dýru grös?
Bygð er orðin eyða,
úldnar blóm í kös,
fagrir runnar finnast síst,
upp úr jörðu bergið blæs,
bjarg úr sjónum skýst.
Sina dygða dofa
dafnar túnum í;
sáðmennirnir sofa,
sjerðu glögt af því,
síður kunni klungrin gróf
annað gefa en mylsnu, mold,
mosa’ og geitaskóf.
Hann sjer suddadrungaanda dragast um loftið yfir íslandi og
byrgja fyrir sól. Þeir breiða þokuvængi sína yfir fjöll og
dali og raula vöggubrag, svo að eymd ríki hið neðra „ellegar
svefninn endalaus". Þar fann ættjarðarást hans hlutverk sitt:
að rjúfa sortann og hreinsa andrúmið. Hann kvað og vann
þangað til uppgönguaugun sáust og blámi af nýjum og
bjartari degi.