Eiðakveðja - 01.09.1921, Qupperneq 27

23
iö skyldu sína. Hann verður að bjóða sig fram, ef hann
álítur það skyldu sína. Jeg hindra það ekki, en skal þvert
á móti styrkja hann og hughreysta, og jeg skal gefa hon-
um það dýrmætasta, sem jeg á í eigu minni, óskift traust
mitt“.
Þessi maður og þessi kona hita okkur um hjartaræturn-
ar ennþá eftir mörg ár, og þau munu hita ókomnum kyn-
slóðum. Heita og bjarta geisla ieggnr af þeim yfir ískalt
haf tímans, eins og frá blikandi stjörnu. Hvaðan kom þeim
þessi mikli lífshiti? Óefað hafa margir straumar runnið í
það geislaflóð. Hjartahreinleiki, heit ást, djúpur og inni-
Iegur skilningur á högum mannanna, einlægur mannkærleik-
ur, og síðast en ekki síst óbifandi trú á eilífri tilveru
mannsins og traust á góðum Guði. Jeg ætla að minna
ykkur á niðurlagið á bók H. G. „Framförog fátækt" ersýn-
ir þetta best.
„Sál mannsins, sem hjer er hjúpuð líkama og vafin viðj-
um fýsnanna, á ekkert samfjelag við Guð nema það, sem
hún sjer eins og í þoku hugrænu leiðina. En þegar sálin
hefur losað sig við fjötra iíkamans og er flutt til hinna ó-
sýnilegu og ónáanlegu hreinu heimkynna. þá er þessi
Guð leiðtogi okkar og konungur. Þar tilheyrum við hon-
um alveg, þar fáum við að sjá og elska þá fegurð, sem
hafin er upp yfir alla mannlega drauma".
Jeg hefi valið þennan mann til umtals í dag, af því að mjer
finst hann vera mörgum þeim kostum búinn, sem eg mundi
kjósa þeim mönnum til handa, er eiga að vinna veglegt
verk þjóð sinni ti! gagns og mannkyninu til blessunar.
Mættu hlýir geislar, sem stafa af minningu hans, ná að
verma hjörtun ykkar ungu, svo að þið reyndust göfugum
hugsjónum eins trúir og hann, fram í dauðann, já, velja
dauðann fyrir lífið, í kærleika til mannanna.
Benedikt Blöndal.