Eiðakveðja - 01.09.1921, Side 28

24
Drengskapur.
Ekki er mjer kunnugt, af hverju orðið drengskapur er
runnið. Jeg hefi aðeins heyrt, að drangur og drengur mundu
vera sama orðið. Enda sjáum vjer nokkra líking drengskap-
arins, þar sem drangurinn er. Vjer dáumst að voldugri festu
hans, hvort heldur hann stendur á fjöllum uppi, laminn öll-
um stormum og hríðum, eða í úrigum fossinum, þar sem
iðan og löðrið æða um hann, eða úti við hafið í brimrót-
inu. Og þó er einn meginmunur á. Það er aðeins ákveðið
skeið, sem drangurinn fær staðist, tönn tímans mun vinna
á honum að iokum. En drengskapurinn varir að eiiífu. Hann
er vöggugjöf forsjónarinnar til mannkynsins, sem aldrei
verður tekin frá því. Hann ríkir helgur og hár svo að
straumhvörf áranna og aldanna fá ekki unnið á honum.
Hann vakir yfir oss í lífi og dauða og liettir ferðina yfir í
landið lítt kunna, þar sem náttmálin renna saman við óttu-
víðáttuna í morgunlandinu.
Sterkasta hvöt til drengskapar öðlumst vjer á þann hátt,
að vjer virðum fyrir oss dæmi sannra drengskaparmanna.
Vjer íslendingar eigum mörg siík í sögu vorri, mikinn vott
um drengskap bæði í hugsunarhætti og framkomu.
Grundvöllurinn undir Ásatrúnni er drengskapurinn. Það
sjáum vjer t. d. í Völuspá og svo víða. Þegar goðin voru
orðin sek um eiðrof, þá varð þeim markaður aldur. Til þess
að steypast ekki af stóli, urðu þau að halda dauðahaldi í
drengskapinn. Þessvegna taka þau eiða af öllu dauðu og
lifandi, að það skuli ekki granda Baldri. Baldur er ímynd
drengskaparins. Þegar hann var deyddur voru Ragnarök í
nánd. Þessar trúarhugmyndir mótuðu andlegt líf forfeðra
vorra og framkomu. Ekkert virðingarheiti þótti þeim betra
en það, að vera kallaðir drengskaparmenn, en þeim sýnd
mest óvirðing með því að kenna þá við ódrengskap. Dreng-