Eiðakveðja - 01.09.1921, Side 33

29
Sama er um fjelögin. Þá vona jeg að sambandið okkar geti
sýnt, að það standi ekki á fúnum rótum.
Það var talað um það í vor, að sambandið gæfi út blað.
Jeg geri mjer vonir um það, að blaðið geti orðið ein af
sterkustu stoðum sambandsins. Við þurfum að vanda til
útkomu þess, eins og hægt er. Og auðvitað þarf að ieggja
mesta áherslu á innihaldið,
Á því geta menn lært að þekkja þann anda, sem hjer
ríkir. Hann mun koma fram í greinum þeim, sem nemend-
ur skrifa. Eðli manna er sjaldan svo sterkt, að áhrifa gæti
ekki, þó það ráði alt af miklu.
Mjer virðist þetta, sem jeg hefi talið, gæti orðið til þess
að efla þroska sambandsins. Við megum ekki hugsa um
þroska þess langt fyrir utan okkur sjálf; og alls ekki byggja
hann á neinum draumsjónum, á þeim er að eins hægt að
byggja skýjaborgir, en þær vilja oftast hrapa.
Þroski sambandsins byggist mest á okkur, sem stofnuð-
um það. Það erum við, sem eigum að bera merki þess
fram. Litina í merki þess eigum við að velja sjálf. Þ e i r
iitir þurfa að vera hreinir. Við þurfum því að leita
að hinum sanna þroska og færa sambandinu hann í vöggu-
gjöf, og þá mun það blómgvast. Við þurfum að vinna á
móti allri spillirigu og reyna að vera öðrum til fyrirmyndar
í því, sem gott er.
Jeg veit það er oft erfitt að vaxa í hinu góða og breyta
eftir því. Þau eiga við okkur ennþá oröin, sem eitt af mik-
ilmennum heimsins sagði fyrir 1900 árum: „Hið góöa, sem
jeg vil, það gjöri jeg ekki, en hið vonda sem jeg ekki vil,
það gjöri jeg“.
Jeg vona samt, ef alt það besta í sálum okkar gefur
sambandinu andann, að það geti orðið landinu til blessunar.
Þorvaldur Sigurðsson.