Morgunblaðið - 20.02.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. FEBRÚAR 2019
✝ SigríðurAntonsdóttir
fæddist á Hofsósi
30. júní 1938. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 8. febr-
úar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Anton
Tómasson bílstjóri,
f. 21. nóvember
1914, d. 14. september 1982, og
Líney Sigurlaug Kristinsdóttir,
forstöðukona á Dvalarheimilinu
Ási í Hveragerði, f. 28. desem-
ber 1913, d. 1. maí 2000. Systk-
ini Sigríðar eru Ólafur Tómas, f.
2. maí 1935, d. 18. mars 2016,
maki Ásdís Dagbjartsdóttir;
Kristinn Gísli, f. 11. júní 1942,
maki María Þórarinsdóttir; Þor-
kell Máni, f. 2. ágúst 1946, d. 12.
júní 1999, fyrri kona Erna Mar-
len, síðari kona María Bjarna-
dóttir; Sigurlína Ásta, f. 1. sept-
ember 1948, maki Arnar
Daðason og Auður Kristín, f. 24.
febrúar 1950, d. 1. nóvember
2006, maki Andrés Sigurðsson,
fermingaraldurs en flutti ásamt
móður sinni, móðurömmu og
systkinum til Hveragerðis árið
1952. Sigríður lauk námi frá
Hjúkrunarskóla Íslands í mars
árið 1962 og starfaði við hjúkr-
un alla sína tíð, lengstum á
Landspítala. Hún lauk sérnámi í
sýkla- og ónæmisfræðum við
Háskóla Íslands árið 1981 en í
október 1980 hafði hún hafið
störf við sýkingavarnir á Land-
spítala. Hún lauk einnig námi í
stjórnun og sinnti stöðu deild-
arstjóra sýkingavarnardeildar
til ársins 2008, þegar hún lét af
störfum sökum aldurs. Sýkinga-
varnir og fræðsla um málaflokk-
inn voru henni mikið hjartans
mál og samhliða starfi sínu hjá
Landspítala sinnti hún fræðslu
ýmissa hópa bæði innan og utan
spítalans m.a. sem stundakenn-
ari við Hjúkrunarskóla Íslands
og sem leiðbeinandi á vegum
Fræðslusambands alþýðu. Sig-
ríður var einnig virk í félags-
starfi og var félagsmaður í Inn-
er Wheel Görðum og síðustu
árin í félagsstarfi aldraðra í
Kópavogi, þar sem hún var bú-
sett í tíu ár frá árinu 2006.
Lengstum var hún þó búsett í
Garðabæ ásamt eiginmanni og
börnum eða frá 1969 til 2006.
Útför Sigríðar fór fram í
kyrrþey, að hennar ósk, 15.
febrúar 2019 frá Garðakirkju.
f. 2. júní 1945, d. 1.
júní 2014. Sigríður
giftist 28. desember
1962 Herði Einars-
syni, tannlækni, f. í
Hrísey 29. apríl
1938, d. 25. mars
1999. Foreldrar
hans voru hjónin
Sigríður Jóns-
dóttir, f. 1912 í
Reykjavík, d. 1964,
og Einar M. Þor-
valdsson, kennari og skólastjóri,
síðast við Austurbæjarskólann í
Reykjavík, f. 1905 á Völlum í
Svarfaðardal, d. 1984. Börn Sig-
ríðar og Harðar eru Líney, f.
1963, d. 1986, Guðfinna, f. 1967,
og Hrafnkell, f. 1973, maki
Eygló Huld Jónsdóttir, f. 1974.
Barnabörnin eru Líney Eggerts-
dóttir, f. 1986, Hildur Hafsteins-
dóttir, f. 1992, Jón Egill Haf-
steinsson, f. 1996, og Sigríður
Erna Hafsteinsdóttir, f. 1999.
Langömmubörn Sigríðar eru
Hafþór Arnar Kristjánsson, f.
2014, og Sóley Haukdal Jó-
hannsdóttir, f. 2017.
Sigríður ólst upp á Hofsósi til
„Ég veit alveg að hverju
dregur, en ég er alveg sátt.“
Þetta sagði Sigríður Antons-
dóttir, frænka mín, við mig í síð-
ustu samverustund okkar rétt
fyrir andlát sitt. Hún hafði þá
tekist á við krabbamein um nokk-
urn tíma, mein sem hún vissi frá
upphafi greiningar að væri
ólæknandi.
Barátta hennar snerist því um
tíma og hann reyndist jafnvel
meiri en nokkur þorði að vona.
Þennan tíma notaði hún til hins
ýtrasta að vera með börnum sín-
um, barnabörnum og öðrum ætt-
ingjum og vinum og njóta
stundarinnar.
Ég man eftir þessari fallegu
frænku minni nánast frá því ég
fór að muna eftir mér. Hún var
nokkrum árum eldri, var úr
Skagafirðinum, nánar sagt frá
Hofsósi, þar sem hún bjó fyrstu
árin í stórum systkinahóp. Ég bjó
hins vegar í næsta firði á Akur-
eyri. Mæður okkar, sem voru
systur, voru nánar og hittust
nokkuð oft miðað við þeirra tíma
mælikvarða. Þá fengu oftast ein-
hver börn að fljóta með í ferða-
laginu.
Síðar flutti móðir hennar
suður með allan barnaflokkinn
ásamt sameiginlegri ömmu okk-
ar, Sigurlínu, og settust þau að í
Hveragerði til frambúðar.
Eiginleiki Siggu að sýna áhuga
á líðan og velferð annarra og bera
fyrir þeim umhyggju kom
snemma í ljós, enda vön því frá
bernsku að líta eftir og aðstoða
yngri systkini sín. Sú ábyrgðar-
tilfinning átti eftir að fylgja henni
alla ævi. Það kom því engum á
óvart að hún skyldi gera hjúkrun
að sínu ævistarfi.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um Siggu og hún fékk
ríflegan skammt af sorginni,
ýmsum áföllum og mótlæti.
Dóttur sína Líneyju missti hún
rétt eftir að hún ól hennar fyrsta
barnabarn.
Mann sinn Hörð Einarsson
missti hún einnig langt um aldur
fram og hún mátti sjá á eftir
tveim yngri systkinum sínum,
Þorkeli Mána og Auði, á besta
aldri.
Í öllum tilfellum var um erfiða
sjúkdóma að ræða, sem ekkert
réðist við. Þá er Tómas elsti bróð-
ir hennar einnig látinn. Þrátt fyr-
ir öll þessi áföll var alltaf eins og
hún væri aflögufær að veita öðr-
um aðstoð og hjálp, ef leitað var
til hennar. Um það get ég og
margir aðrir vitnað.
Eins og fyrr segir var Sigga
Skagfirðingur og það í báðar
ættir. Heimahagarnir áttu alltaf
sterk ítök í henni og hún kom sér
upp sumarbústað, ásamt öðrum, í
landi forfeðra sinna nærri Hofs-
ósi.
Þangað leitaði hún oft og undi
sér vel. Hún sagði að veran þar í
nóttlausri voraldarveröld þar
sem víðsýnið skín hefði heilandi
og mannbætandi áhrif á sig.
Ég sendi börnum hennar og
fjölskyldum þeirra ásamt syst-
kinum og fjölskyldum þeirra
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Hennar verður sannarlega
saknað af mörgum, sem áttu
henni svo mikið að þakka.
Guðrún Árnadóttir.
Okkur langar að minnast
kærrar samstarfskonu með
nokkrum orðum. Við kynntumst
Sigríði Antonsdóttur í starfi okk-
ar á sýkingavarnadeild Landspít-
ala þar sem hún var deildarstjóri.
Hún var einn af brautryðjendum
sýkingavarna á sjúkrahúsum á
Íslandi, hafsjór af fróðleik og
þekkingu og fagmanneskja fram í
fingurgóma.
Alltaf kom hún fram við aðra
af kurteisi og virðingu og sem
deildarstjóri lagði hún áherslu á
að við gerðum slíkt hið sama.
Hún mætti samstarfsfólki sínu á
jafningjagrunni, lét þó engan
vaða yfir sig og svaraði ávallt fyr-
ir sýkingavarnir af einstakri
þekkingu og rökfestu. Af þeim
sökum naut hún virðingar starfs-
fólks spítalans.
Áhugamál Sigríðar voru marg-
vísleg og spönnuðu vítt svið, allt
frá konungsfjölskyldum Evrópu
til kotungsbænda á Íslandi. Einn-
ig var hún áhugasöm um menn-
ingu og listir og nutum við oft
góðs af.
Sigríður var skemmtileg kona,
fáguð og smekkleg og einn af
þeim einstaklingum sem hafa
markað spor í líf okkar.
Það var gott að vinna með
henni og við minnumst hennar
með hlýju og þakklæti. Þórarinn
Eldjárn var einn af hennar uppá-
halds höfundum og fylgja hér
tvær vísur sem hún var hrifin af.
Að vaða úr einu í annað
er einmitt rétt, það er sannað.
En úr öðru í eitt
færir engum neitt og ætti að vera
bannað.
Ung var hún er hún það orðspor sér
skóp
sem entist þar til hún dó,
að hún væri mjög fyndin í fámennum
hóp
en fyndnust í einrúmi þó.
Við sendum fjölskyldunni inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ásdís, Ingunn,
Lára og Ólöf (Olla).
Fyrir tæplega sextíu árum
kynntist ég, þá 17 ára gang-
astúlka á Sjúkrahúsi Vestmanna-
eyja, Sigríði Antonsdóttur, fimm
árum eldri hjúkrunarnema.
Hún var óþreytandi að kenna
okkur, sem unnum sem sjúkralið-
ar eða aðstoðarnemar undir-
stöðuatriðin í hreinlæti og
umönnun sjúklinga. Það var
ómetanlegt fyrir unglingsstúlku
sem aldrei hafði unnið á sjúkra-
húsi og varla komið þar inn fyrir
dyr, en var ákveðin frá unga aldri
að læra hjúkrun.
Mér fannst Sigga vera hin full-
komna hjúkrunarkona, eins og ég
ímyndaði mér Florence Night-
ingale.
Nokkrum árum eftir að ég var
einnig orðin hjúkrunarfræðingur
lá leið okkar saman við kennslu í
Hjúkrunarskólanum. Það var
mitt lán, því með okkur tókst vin-
átta sem engan skugga bar á öll
þessi ár, sem liðin eru.
Þegar ég fór að vinna við sýk-
ingavarnir á Landspítalanum
fékk ég hana í lið með mér og
unnum við saman í rúmlega 20 ár.
Ég tel að það hafi verið með
því besta sem ég gerði á Land-
spítalanum að sannfæra Siggu
um að hún væri rétt manneskja í
það starf.
Sigga var búin mörgum bestu
kostum, sem prýða mega eina
manneskju.
Hún var með sterka réttlætis-
kennd, heiðarleg með afbrigðum
og þoldi ekki lygar. Hún var ná-
kvæm og kröfuhörð, ekki síst við
sjálfa sig.
Hún var með ríka kímnigáfu
og hafði yndi af ljóðlist.
Siggu biðu margskonar áföll í
lífinu, sem hún tókst á við með
aðdáunarverðum styrk.
Hún horfðist í augu við líf sitt
með hugrekki og heiðarleika og
þannig dó hún.
Þakka þér fyrir allt, kæra vin-
kona.
Inga Teitsdóttir.
Látin er Sigríður Antons-
dóttir, skólasystir okkar. Hún
var í hópi þeirra hjúkrunarfræð-
inga sem útskrifuðust frá Hjúkr-
unarskóla Íslands vorið 1962. Hjá
flestum okkar lauk þar rúmlega
þriggja ára samfylgd í námi og
starfi.
Á námsárunum kynntumst við
Siggu Antons, eins og hún var
jafnan kölluð, náið þar sem við
bjuggum saman á heimavist. Við
tókum snemma eftir því að hún
var góður námsmaður, verklagin
og greinandi í hugsun. Það kom
einhvern veginn af sjálfu sér að
hún yrði, þegar á þyrfti að halda,
leiðtoginn í hópnum. Til þess
þurfti hvorki umræðu né at-
kvæðagreiðslu, hún var bara
sjálfkjörin. Við útskrift skildu
leiðir, hópurinn dreifðist fullur
eftirvæntingar, bæði innanlands
og erlendis til ýmissa starfa inn-
an hjúkrunar og til frekara náms.
Hver og einn leitaði að sínum
stað í tilverunni en verkefnin
voru ærin á þessu skeiði ævinnar.
Skólasystir okkar, hún Sigríð-
ur Antonsdóttir valdi sér mjög
áhugaverðan starfsvettvang en
hún sérhæfði sig síðar í sýkinga-
vörnum og stjórnun. Hún var vel
undir það búin að takast á við svo
sérhæft viðfangsefni, varð eftir-
sóttur starfskraftur, áberandi og
farsæl í starfi.
Hópurinn okkar myndaði
ákveðnar hefðir og átti margar
ánægjulegar samverustundir um
áratugaskeið. Náms- og starfsár
höfðu myndað sameiginlega lífs-
reynslu sem yndislegt var að rifja
upp hvar sem við vorum stödd,
bæði innanlands og erlendis.
Þar miðlaði Sigga Antons til
okkar hinna af sinni einstöku frá-
sagnargáfu, kímni og geislandi
nærveru. Minningin er einstök
og ógleymanleg.
Nú er komið að kveðjustund.
Ein af kjölfestunum úr litla
skólahópnum okkar hefur kvatt.
Við sendum fjölskyldu Siggu
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Sigríðar
Antonsdóttur.
Alda Halldórsdóttir.
Bláir eru dalir þínir
byggð mín í norðrinu
heiður er þinn vorhiminn
hljóðar eru nætur þínar
létt falla öldurnar
að innskerjum
– hvít eru tröf þeirra.
(Hannes Pétursson)
Sigga Antons, eins og við vin-
konurnar kölluðum hana alltaf,
skynjaði vel bláma Skagafjarðar
og talaði oft um fegurðina sem
blasti við þegar komið var yfir
Vatnsskarðið og Drangey og
Þórðarhöfði blöstu við. Þarna
voru hennar æskuslóðir, á Hofs-
ósi, fyrstu sporin stigin, fyrsta
Sigríður
Antonsdóttir
✝ Elísa BjörkMagnúsdóttir
var fædd 16. júní
1937 á Vattarnesi,
Kolfreyjustaðar-
sókn, S-Múl. Hún
lést á Landspítal-
anum 19. janúar
2019.
Foreldrar Elísu
voru hjónin Magn-
ús Jónsson, f. 6.
maí 1903, d. 31.
október 1942, og Þorbjörg
Bjarnadóttir, f. 17. janúar
1910, d. 9. febrúar 1982.
Elísa átti fjögur systkini.
Þau voru: Sigrún Dagný, f.
8.10. 1925, d. 18.10. 1996, Jóna
Sólveig, f. 18.10. 1928, d. 16.
maí 2004, Reynir Víkingur, f.
1.5. 1930, d. 1.7. 1985, Bjarni
Þór, f. 24.9. 1933, d. 4.8. 1983.
Elísa giftist
Gunnari Geirssyni
Gígju, f. 13.1.1932,
d. 26.8. 1996. Þau
skildu. Elísa og
Gunnar áttu Kol-
brúnu Huldu, 1.12.
1954.
Elísa giftist
Guðbjarti Gunn-
arssyni, f. 11.2.
1928. Þau skildu.
Elísa og Guð-
bjartur áttu Guðbjart, f. 18.11.
1959.
Elísa fluttist ung til Reykja-
víkur og starfaði við ýmis
verslunarstörf. Síðar lauk hún
námi í röntgentækni og starf-
aði við það út starfsævi sína.
Útför Elísu fór fram 1. febr-
úar 2019 í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Hjartkær móðursystir mín.
Nú fæ ég ekki lengur litið við
á heimili þínu og þegið þær góðu
veitingar sem þú lengst af fram-
reiddir með þeim hætti að ég þá
þegar hlakkaði til næstu heim-
sóknar. Ég fæ heldur ekki að
hringja til þín lengur og hrekkja
örlítið, þú varst svo hrekklaus
sjálf að þú grunaðir mig aldrei
um græsku. Ekki einu sinni þeg-
ar ég hringdi og þóttist vera hjá
skorsteinaeftirlitinu. Sagði að
nágrannar þínir hefðu kvartað
undan svörtum reyk sem legði
úr skorsteini þínum og bærist
yfir nágrennið.
Olíufélagið hefði óvart sett
svartolíu á tankinn þinn til hús-
hitunar. Ég væri nú að hringja
sem hreinsunarmaður, væntan-
legur til þín um kvöldmatarleyt-
ið, að kanna málið hvort þú
kannski gætir gaukað að mér
smá matarbita svo ég gæti hald-
ið áfram störfum. Þegar ég
sjálfur svo mæti, að því er virtist
fyrir algera tilviljun, um kvöld-
matarleytið, var steik í ofni því
von var á eftirlitsmanni.
Nei, nú á ég aðeins þann kost
eftir að senda þér línu, þar sem
ég þakka þér fyrir að hafa þó
verið til svona lengi og uppá-
halds frænka mín allan tímann.
Ávallt fylgdi því gleði og kát-
ína, þegar þú birtist á bernsku-
heimili mínu á Brúsastöðum í
Þingvallasveitinni. Allir hlökk-
uðu til komu þinnar, þú færðir
okkur krökkunum ávallt eitt-
hvað skemmtilegt og alltaf
komu skemmtilegustu hlutirnir
upp úr jólagjöfunum frá Lísu
frænku. Þú lagðir snemma
grunn að ævilangri vináttu
okkar. Og alltaf fór ég frá þínu
heimili í betra formi en þegar ég
kom, sem stafaði, auk góðra
veitinga, af þinni einlægu upp-
örvun og eflingu á sjálfstrausti
mínu.
Þegar ég síðast gekk um
Vattarnesfjöru þar sem þú hafð-
ir leikið sem barn við bláskel og
báru, og kornung misst föður
þinn í sjóslysi skammt undan
landi, fannst mér ég sjá svip
þinn í sérhverjum steini og
stöku skel. Allt sem ég áfram
mun fagurt sjá, mun minna á þá
góðu frænku mína sem í þér bjó
en hefur nú flutt sig um set til
hærri hæða til móts við forfeður
sína. Kæmi mér ekki á óvart að
Magnús afi minn væri þar ný-
kominn að landi á bát sínum
með glænýja ýsu. Nú eru jú
kona hans og börn öll komin til
hans. En hversu glatt sem þar
kann að vera, þykist ég vita þig
prýða hópinn og létta allra lund.
Kveð þig með söknuði
Maggnús Víkingur.
Elísa Björk
Magnúsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
PÁLL SIGURGEIRSSON,
Fróðengi 3, Reykjavík,
frá Hlíð, A-Eyjafjöllum,
lést í faðmi fjölskyldunnar föstudaginn
15. febrúar. Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju fimmtudaginn
21. febrúar klukkan 13.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á að láta Landsbjörg njóta þess.
Þórhildur Margrét Guðmundsdóttir
Guðjón Þór Pálsson Dolores Mary Foley
Sigurgeir Pálsson Sus Kirk Holbech
Anna Dóra Pálsdóttir Hrafn Sveinbjarnarson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur sonur minn, bróðir, mágur
og frændi,
STEFÁN BJARNASON,
Bleiksárhlíð 29, Eskifirði,
sem lést 8. febrúar, verður jarðsunginn frá
Eskifjarðarkirkju föstudaginn 22. febrúar
klukkan 14.
Bjarni Stefánsson
Hafsteinn Bjarnason Ingibjörg M. Guðmundsdóttir
Bjarni Már Hafsteinsson
Guðmundur Valgeir Hafsteinsson
Steinar Ingi Hafsteinsson
Bára Ýr Hafsteinsdóttir
Hafsteinn Bjarnason
Hafþór Máni Bjarnason
Alma Rós Bjarnadóttir
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu vegna andláts og útfarar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR,
Kirkjuhvoli, Hvolsvelli,
áður Litlagerði 7.
Arnbjörg Hjaltadóttir Ámundi H. Þorsteinsson
Arnar Hjaltason Arna Ragnarsdóttir
Anna Steinþórsdóttir
Brynja Hjaltadóttir Jón Berg Sigurðsson
barnabörn og barnabarnabörn