Morgunblaðið - 15.03.2019, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. MARS 2019
✝ SigríðurHelgadóttir
fæddist 1. október
1921 að Hofi í
Vopnafirði. Hún
lést á elliheimilinu
Grund 1. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Helgi
Tryggvason bók-
bindari, f. 1.3.
1896, og Ingigerð-
ur Einarsdóttir, fædd 2.10.
1898.
Bræður Sigríðar voru Einar,
f. 25.12. 1922, d. 17.11 1998,
Vigfús, f. 18.9. 1925, d. 2.10.
2002, Halldór, 16.7. 1927, d.
27.2. 2004, Jakob, f. 1.3. 1930,
og Kristinn, f. 23.3. 1939.
Sigríður giftist Sindra Sigur-
jónssyni, póstfulltrúa og seinna
yfirmanni póstgíróstofunnar, á
aðfangadag jóla 1941. Hann var
fæddur 20.12. 1920 að Kirkjubæ
á Fljótsdalshéraði.
Sigríður og Sindri eignuðust
fimm syni. Þeir eru; 1. Einar,
læknir, f. 24.3 1942. Maki
brann til grunna árið 1933
fluttu foreldrar hennar suður
að Reykjum í Mosfellsdal þar
sem faðir hennar var ráðs-
maður og gerðist síðar bók-
bindari.
Hún gekk í Kvennaskólann
og hóf síðan búskap með
Sindra, fyrst á Bollagötunni en
síðar inni í Blesugróf. Þar
bjuggu þau þar til þau byggðu
sér hús á Bàsenda 14 í Smá-
íbúðahverfinu, þar sem þau
bjuggu þar til Sindri lést. Þá
flutti hún á Kjarrveg 15 og bjó
þar uns hún fór á Grund.
Framan af var hún húsmóðir
en fór síðar að vinna við ýmis
þjónustustörf.
Hún aðstoðaði Helga föður
sinn við bóka- og blaðasafn
hans sem var eitt hið stærsta á
landinu, og þegar hann féll frá
tók hún í raun við hans starfi.
Leiklist átti hug hennar og
hjarta nánast fram á ævikvöld-
ið, þar sem hún var stofnfélagi
og lék með áhugamannaleik-
félaginu Hugleik og síðast með
Snúði og Snældu. Í 25 ár var
hún einnig formaður Félags
austfirskra kvenna í Reykjavík
og þau Sindri störfuðu í áratugi
í Góðtemplarareglunni.
Sigríður verður jarðsungin
frá Bústaðakirkju í dag, 15.
mars 2019, klukkan 13.
Kristín Árnadóttir
hjúkrunarfræð-
ingur, f. 11.10.
1945, og þeirra
börn; Sindri, Árni
Páll og Ingigerður.
2. Heimir, tann-
læknir, f. 24.12.
1944. Maki Anna
Lovísa Tryggva-
dóttir, lífeinda-
fræðingur, f. 19.04.
1947 og þeirra
börn; Kristín, Sigríður, Frosti
og Guðrún. 3. Sigurjón Helgi,
tölvunarfræðingur, f. 17.2.
1948. Maki Helga Garðars-
dóttir, f. 1.12. 1949, og þeirra
börn; Garðar, Sindri og Eva. 4.
Sindri, viðskiptafræðingur, f.
20.8. 1952. Maki Kristbjörg Sig-
urðardóttir, f. 14.6. 1952, og
þeirra börn; Ingunn Dögg og
Sindri. 5. Yngvi, garðyrkju-
fræðingur, f. 8.4. 1955. Maki
Vilborg Ámundadóttir kennari,
f. 7.1. 1958, og þeirra börn; Jök-
ull Huxley og Lena Geirlaug.
Sigríður ólst upp á Hofi í
Vopnafirði en þegar bærinn
Elskuleg tengdamóðir mín er
farin yfir móðuna miklu, södd
lífdaga. Það fylla ekki margir
hennar skarð.
Hún var óvenju heilsteypt
kona eins og flestir sem hana
þekktu geta borið vitni um. En
það er erfitt að gera henni skil í
stuttu máli því hún átti sér
margar hliðar.
Hún tók mér frá fyrsta degi
sem dóttur, þegar sonur hennar
kynnti mig til leiks. Og það hef-
ur ekki breyst í meira en hálfa
öld.
Líklega mun hún þó lifa
lengst í minningu barna og
barnabarna hennar. Hún var
einstök barnagæla og barna-
heimur hennar var ævintýra-
heimur.
Það var fátt sem hún leyfði
börnum ekki að gera. Að fá að
sofa hjá afa og ömmu var keppi-
kefli, og amma átti það jafnvel
til að leyfa börnunum að fara að
baka seint að kvöldi eða setja
rúllur í hárið á sér eða segja
sögur fyrir svefninn og þá
stundum með nokkur börn í
einu á flatsæng. Hún kunni þá
list að gera gott úr misklíð og
rifrildum svo þau gufuðu oftar
en ekki upp. Og hún dreif sig
ekki svo sjaldan með þau í laut-
artúr inn í Hólma við Elliða-
árnar með nesti sem þau borð-
uðu á milli þess sem þau leituðu
að tígrisdýrum og ljónum.
Að fá gesti var aldrei neitt
mál. Hún bakaði þá bara pönnu-
kökur eða lummur. Vandamál
voru alltaf leyst, ekki til þess að
velta sér upp úr.
Þegar ég kom fyrst í heim-
sókn á Básendann voru Sigga og
Sindri að lesa ljóð hvort fyrir
annað. Því hafði ég aldrei
kynnst, en Sigga gat þulið ljóð
utan að sem enginn annar. Það
var ekki amalegur grunnur að
áhugamáli Siggu, leiklistinni,
sem varð nánast ástríða hjá
henni.
Það kom reyndar til á efri ár-
um þeirra Siggu og Sindra. Þá
kynntust þau hópi fólks sem
myndaði saman leikhóp sem
kallaði sig Hugleik og menn
mega svo leika sér að tengja
saman það nafn og landsfrægs
nafna þess. Sigga var sem sé
einn af stofnendum þess leik-
hóps og lék þar eins lengi og
henni var fært og var að lokum
gerð að heiðursfélaga. Lék
reyndar einnig í myndböndum
með Sigur Rós og Fóstbræðrum
og einnig í 101 Reykjavík. Síð-
ast lék hún með eldri borgurum
í Snúði og Snældu.
Manngæska hennar og sterk-
ur karakter kom rækilega í ljós
þegar hún, á níræðisaldri, ákvað
að fá farlama bróður sinn, Vig-
fús, fluttan frá Kaliforníu og inn
á sitt heimili og hjúkraði honum
þar. Á sama tíma fékk hún
krabbamein í brjóst sem var
skorið. Hún þurfti að fara í
geislameðferð við því en hún
skaust þá bara á bílnum niður á
Landspítala. Það var varla að
við fengjum að vita af meðferð-
inni, en svona var Sigga. Sífellt
að hjálpa öðrum, en leysti sjálf
sín vandamál. Enda sóttu
barnabörnin oft ráð hjá ömmu
En æviskeiði tæplega hundr-
að ára manneskju, sem aldrei
féll verk úr hendi og alltaf hafði
bjartsýnina að leiðarljósi, verða
ekki gerð skil í stuttri minn-
ingargrein.
Tengdamóðir mín var einstök
manneskja, litríkur karakter
sem skilur eftir sig minningar
sem munu ylja hjartaræturnar
um ókomna tíð og gefa okkur
ótal tækifæri til að rifja upp
skemmtilegar stundir og hnytt-
in tilsvör. Klettur í lífi okkar
allra sem við nú kveðjum, kona
sem kenndi okkur að standa
keik og vera við sjálf.
Blessuð sé minning hennar.
Anna Lovísa.
Ég er lánsamasta manneskja
jarðkúlunnar að hafa átt ömmu
mína að fyrri hálfleik lífs míns.
Og orð lýsa ekki hvað ég er
stolt af að heita eftir henni. Það
verður mín stærsta áskorun að
reyna að standa bókstaflega
undir nafni því hún var einfald-
lega einstök.
Amma Sigga var jarðbinding-
in þegar hlutir lífsins virtust
færast úr stað. Sama hvað bját-
aði á þá átti hún alltaf tíma og
hlustaði. Hún kunni nefnilega að
hlusta, sama hvort sem um-
kvörtunarefnið var sár á tá eða
táningshormónaójafnvægi.
Henni fannst þetta allt jafn
mikilvægt. En hún kunni líka að
sýna manni samhengi hlutanna
og þoldi til dæmis ekki sjálfs-
vorkunn eða væmni.
Hún fann jákvæða eiginleika
hjá öllum og hrósaði þeim. Allt-
af á sannfærandi hátt og hún
trúði að allir gætu gert eitthvað
vel sem er svo mikill sannleikur.
Og hún hafði einstaka næmni
gagnvart þeim sem minna
máttu sín og gaf þeim enn meiri
kærleik og pepp og uppskar
tæra ást í kjölfarið.
Hún kenndi okkur að keppa
við okkur sjálf og aldrei að öf-
undast.
Að uppgötva heiminn og
prófa eitthvað nýtt. Hjá henni
mátti ég á fimmta aldursári
sitja í framsætinu í bílnum,
steikja kleinur um miðja nótt,
horfa á allt sjónvarpið þangað
til stillimyndin olli sjóntruflun-
um, drekka úr kristalsglösum
með dýrasta menið hennar vafið
um höfuðið enda hæfði ekkert
annað ekta prinsessu.
Henni fannst þetta einfald-
lega ekkert vesen og hún tók
þátt af öllum kröftum í fant-
asíum hversdagsins og naut
þess í botn með okkur krökk-
unum.
Alltaf með fæturna á jörðinni
en kollinn á fleygiferð í skýj-
unum.
Við kynntumst betur og náið
þegar ég óx úr grasi og mér
fannst ég alltaf vera stelpan
hennar.
Amma, sem átti fimm bræður
og fimm syni, nefndi oft að hún
hefði viljað eignast stelpu enda
var hún sjálf mjög náin móður
sinni. Ég eyddi óteljandi stund-
um með henni á Grandanum
sem barn og svo var ég svo
lukkuleg að verða leikhús- og
ferðafélagi hennar. Við fórum á
ljónaveiðar á Grænlandi og
skruppum á Vopnafjörð með
legstein á gröf Sigríðar Einars-
dóttur sem við stoltar hétum
eftir.
Hún elskaði leikhúsið og allt
tengt því. Naut sín í botn í því
umhverfi og fannst öll verkefni
spennandi.
En mest elskaði amma fjöl-
skylduna sína og fólkið sitt.
Heimili hennar og hjarta stóð
öllum opið og aldrei sá ég ömmu
amast við heimsóknum, þvert á
móti var það eitt það besta sem
hún vissi.
Minningar tengdar þér hrúg-
ast að. Hnyttin tilsvör, klók-
indaleg ráð, smitandi léttleiki,
eljan og dugnaðurinn. Mig hefur
aldrei langað að skrifa bók fyrr
en núna, svo margt tengt þér
má ekki týnast eða gleymast og
þarf að varðveitast fyrir kom-
andi kynslóðir.
Ég mun sakna þín, elsku
amma mín, meir en ég þori að
hugsa til. Þú ert mín fyrirmynd
og ég mun gera allt til að reyna
að líkjast þér í orði og verki
þegar ég vonandi tek við ömmu
Siggu nafnbótinni í framtíðinni.
Knúsaðu afa Sindra frá mér.
Sigríður (Sigga)
Heimisdóttir.
Sigríður Helgadóttir hefur
kvatt hið jarðneska líf á 98.
aldursári. Sigríður, eða Sigga
frænka eins og hún var ávallt
kölluð á mínu bernskuheimili,
var elsta barnabarn ömmu
minnar og afa, þeirra Krist-
rúnar Sigvaldadóttur og
Tryggva Helgasonar. Hún var í
miklu uppáhaldi hjá öllu mínu
fólki enda bráðskemmtileg,
fordómalaus, fjölhæf og hlý.
Hún var í senn aðsópsmikil og
lítillát, sveitakona með djúpar
rætur í íslenskri bændamenn-
ingu en jafnframt nútímaleg
heimskona. Það fylgdi henni
frísklegur gustur og athafna-
semi hvar sem hún fór. Kjark-
mikil og sterk, virtist koma öllu
í verk og ekkert víla fyrir sér.
Ég var svo gæfusöm að fá að
kynnast Siggu og eignast hana
að vini. Sem barn heillaðist ég
af þessari fallegu og skemmti-
legu frænku minni þegar hún
kom með Sindra sínum og son-
um að Undirvegg í Kelduhverfi
að heimsækja Tryggva afa og
Klöru föðursystur og fjölskyldu.
Síðar áttu þau hjón eftir að
greiða götu mína á ýmsan hátt á
fyrstu árum mínum í Reykjavík,
m.a. með því að aðstoða mig við
að útvega mér vinnu, Sindri á
Pósthúsinu og Sigga innan veit-
ingageirans þar sem hún var vel
þekkt af góðum verkum.
Þegar við Elli komum frá
námi í Noregi um 1980 vorum
við svo heppin að kjallarinn í
Básenda 14 var laus til leigu.
Þar var gott að búa og minnis-
stæð eru mér síðdegi þetta
misseri þegar fagrir tónar
flæddu frá nótnaborði Sindra
eða kökuilmur lokkaði upp í eld-
hús til Siggu.
Frændrækni var Siggu í blóð
borin og var henni umhugað um
að styrkja ættarböndin. Hún
bauð í stórar og smáar veislur
heima hjá sér og hún leitaði
uppi ættingja búsetta í útlönd-
um og stuðlaði að kynnum
þeirra við skyldmennin hér
heima. Þá átti hún drjúgan þátt
í því að koma á tveimur ætt-
armótum meðal niðja ömmu og
afa, Kristrúnar og Tryggva, ár-
in 1997 og 2004. Ég var svo
heppin að fá að taka þátt í
undirbúningi beggja þessara at-
burða. Það var ekki leiðinlegt
verk. Kátt var á fundum undir-
búningsnefndanna sem áttu sér
undantekningarlaust stað heima
hjá Siggu á Kjarrveginum þar
sem hún bjó seinustu áratugina.
Annað tók hún ekki í mál enda
litum við öll á hana sem óskor-
aða ættardrottningu og sjálf-
skipaðan verndara þessara eft-
irminnilegu atburða.
Við leiðarlok er mér efst í
huga þakklæti fyrir allar þær
yndisstundir sem ég hef átt með
Siggu í gegnum tíðina. Gleði,
birta og væntumþykja umlykja
minningarnar frá þeim stund-
um.
Við Elli vottum öllum afkom-
endum og aðstandendum okkar
dýpstu samúð. Einnig ber ég
innilegar samúðarkveðjur frá
systkinum mínum þeim Sig-
valda, Sigurgeiri, Tryggva og
Sigurbjörgu og fjölskyldum
þeirra.
Megi minningin lifa um þessa
einstöku konu.
Kristrún Ísaksdóttir.
Elsku amma er dáin. Hún var
frábær. Alltaf ung í anda, fynd-
in, skemmtileg og til í allt, allt-
af. Gerði það sem fæstir hefðu
gert eða nennt, eins og að heim-
sækja öll barnabörnin þegar
þau bjuggu erlendis. Hún leyfði
manni að keyra bíl í kirkjugarði
aðeins tíu ára gömlum, oftar en
einu sinni, því þar gæti maður
engan drepið eins og hún orðaði
það svo snyrtilega. Og henni
fannst lítið mál að baka með
manni kransaköku á föstudags-
kvöldi því það var jú eina kakan
sem mig langaði í það kvöldið.
Nútímakona með nútímaskoðan-
ir og held ég að henni hafi ekki
fundist hneykslað fólk með
íhaldssamar skoðanir það
skemmtilegasta í heimi.
Amma var alls konar. Forn-
bókasali, fararstjóri, formaður
kvenfélaga og leikkona svo fátt
sé nefnt og var hún óborganleg
í t.a.m. Fóstbræðrum og í Sigur
Rósar-myndböndum, já hún var
þessi týpa. Hún vildi alltaf hafa
nóg að gera enda eignaðist hún
fimm drengi og varð amma
fimmtán barna og í raun
margra annarra því fleiri vildu
hana sem ömmu og fengu að
kalla hana það. Nú er hún kom-
in til afa, foreldra sinna, nokk-
urra systkina og flestra vina og
hefur án efa gert staðinn líf-
legri. Hvíldu í friði, amma.
Sindri Sindrason.
Það sem ég er þakklát fyrir
að átt hana ömmu Siggu. Það
var alltaf hægt að leita til henn-
ar og ræða málin, hún var svo
hlý og kærleiksrík og dæmdi
aldrei. Hún var traustur vinur
okkar allra barnabarnanna. Það
var ekki út af engu sem mínir
vinir kölluðu hana líka ömmu
Siggu. Hún einhvern veginn
heillaði alla sem hún kynntist.
Ég var alltaf svo ótrúlega stolt
og montin af henni. Hún var
mikil fyrirmynd og veit ég að ég
er ekki ein um að vilja vera eins
dugleg og hún þegar ég eldist.
Grjónagrauturinn á miðviku-
dögum var fastur punktur frá
því ég var lítið barn. Hann náði
meira að segja til dóttur minn-
ar, amma „grjónagrautur“ kall-
aði hún hana. Það er svo dýr-
mætt að hún náði saman allri
fjölskyldunni í hverri einustu
viku. Svo náði maður stundum
góðu kaffispjalli á eftir. Það var
alltaf gæðastund í rólegheitum.
Það er langt síðan hún fór að
undirbúa þessa síðustu för og
veit ég að hún er fegin að vera
komin á nýjan stað.
Guð geymi þig.
Ingigerður Einarsdóttir.
Amma Sigga.
Það eru ekkert nema góðar
minningar og kærleikur sem
kemur upp í hugann - nú á
kveðjustund. Ég vil meina að þú
hafir verið besta amma sem
hægt er að hugsa sér. Þú varst
svo innilega barngóð, að helst
vildi maður hvergi annars stað-
ar vera en hjá þér. Þrátt fyrir
amstur dagsins gastu gefið
manni athygli, ráð og dáð. Þú
gast lesið fyrir mann endalaust,
þegar aðrir voru á því að maður
ætti nú bara að fara að lesa
meira sjálfur. Umgengni þín við
bækur var jú einstök. Um tíma
sást þú um eitt stærsta einka-
bókasafn landsins upp á eigin
spýtur. Þar þótti manni nú gam-
an að koma og leita að ævintýr-
um á milli bókastaflanna. Þá var
tekið með nesti og kaffibrúsi, og
dagurinn leið áfram í undraver-
öld. Full af skruddum, skúma-
skotum og ryki.
Þú hafðir alltaf frá ýmsu að
segja og varst hafsjór af fróð-
leik um ættingja og vini sem
maður þekkti kannski ekki vel,
en um leið og maður opnaði
bók, þá þagnaðirðu eins og
slökkt hafði verið á útvarpi.
Þetta var siður sem mér þótti
virðingarverður og hreint un-
aðslegur. Einhvers staðar á
þinni löngu ævi hafði þetta verið
kennt að maður talar ekki við
lesandi fólk. Það var svo margt
svona sem þú kunnir í mann-
legum samskiptum, sem gerðu
þig einstaka og svo dýrmæta.
Tjaldferðir okkar á bindind-
ismótið í Galtalæk; sumarbú-
staðaferðir í Skorradal, bóka-
búðin á Amtmannsstíg,
brúðkaupið hans Tomma í
Klettafjöllunum; öll jólaboðin og
afmælin, grauturinn og svo ótal-
margar minningar streyma
fram. Allt eru þetta góðar og
dýrmætar minningar um allra
bestu ömmu í heimi.
Þakklæti er mér efst í huga
nú á hinstu kveðjustund. Hvíl í
friði,
Árni Páll Einarsson.
Ég var svo heppin að fæðast
inn í þann veruleika að eignast
tvær bestu ömmur í heimi.
Í dag eru þær báðar farnar
en að hafa fengið að njóta þeirra
langt fram á fullorðinsárin eru
ótrúleg forréttindi.
Hún amma Sigga verður bor-
in til grafar í dag, 97 ára að
aldri.
Hún var mikil barnagæla og
fram á síðasta dag sá maður
hvað lifnaði yfir henni þegar hún
fékk börn í heimsókn.
Allir mínir vinir muna eftir
ömmu Siggu. Hún var sú sem
heilt barnaafmæli beið eftir því
hún mætti með stóran poka full-
an af grímum og búningum til
að lífga upp á partíið.
Hún elskaði börn og börn löð-
uðust að henni um leið og þau
sáu hana því hún gaf þeim alltaf
tíma og kom fram við þau eins
og þau væru mikilvægasta fólk í
heimi.
Á miðvikudögum var hún með
hádegisgraut fyrir alla sem vildu
og börnin mín (og ég sjálf)
munu alltaf tengja grjónagraut
við þennan vikudag og Siggu
ömmu.
Ef maður hafði tíma til að
sitja örlítið fram yfir gestagang-
inn á miðvikudögum þá gaf hún
sér tíma til að leika á gólfinu og
kubba eða fara í feluleik með
yngstu kynslóðinni, faldi sig bak
við gardínur skellihlæjandi og
naut sín ekki síður en leikfélag-
arnir litlu.
Hún elskaði að ferðast og fór
vítt og breitt um heiminn með
fólkinu sínu.
Eitt árið kom hún í heimsókn
til mín þar sem ég bjó í Flórens.
Við gengum borgina þvera og
endilanga, fórum í vínsmökkun í
sveitinni og áttum dásamlegan
tíma saman. Þarna var hún
komin á níræðisaldur og ég hélt
kannski að hún vildi hvíla sig
eitthvað í fríinu en það var nú
aldeilis ekki svo. Hún þeyttist
um allt, forvitin og spennt fyrir
öllu sem hún sá.
Nú er hún svo farin í ferðalag
til þeirra sem hún var farin að
sakna svo mjög.
Ég er viss um að henni líður
vel og er örugglega búin að
koma á grautardögum og farin
að skoða, læra og leika sér á
nýjum stað.
Elsku amma mín, takk fyrir
mig.
Ingunn Dögg Sindradóttir.
„Hvað er betra en að sofna
þegar maður er þreyttur,“ sagði
amma þegar við ræddum dauð-
ann. Hún óttaðist hann ekki og
fannst jafnvel örlítið spennandi
að vita hvað tæki við. Hún var
södd lífdaga, búin að áorka
meiru en flestir á langri ævi.
Amma sem eignaðist fimm syni,
kom þeim til mennta og manns
og hugsaði um okkur barna-
börnin endalaust. Svo tóku lang-
ömmubörnin við.
Í minningunni sitja einkenni
hennar sem skynsamrar, fram-
sýnnar og fordómalausrar
merkiskonu. Að auki var hún af-
skaplega skemmtileg. Það eru
ómetanleg forréttindi að fá að
alast upp við slíka fyrirmynd.
Völdin við eldhúsborðið eru
nefnilega miklu meiri í raun en
maður gerir sér grein fyrir. Þar
var amma reyndar í essinu sínu.
Útbjó einfalda brauðsneið þann-
ig að hún breyttist í Jómfrúar-
snittu og bar hana þannig á borð
að manni leið eins og maður
væri í konunglegu boði. Matur á
ekki bara að vera góður, hann á
líka að vera líta vel út. Ég verð
þó að viðurkenna að hrísgrjóna-
grauturinn hennar var í uppá-
haldi hjá öllum nema mér.
Grjónagrauturinn í hádeginu á
miðvikudögum var fastur liður
hjá henni langt yfir nírætt. Þar
komu fjölskyldumeðlimir og vin-
ir, borðuðu saman og ræddu
málin. Það var henni mikilvægt
að við þekktumst og nytum sam-
vista hvert við annað. Skoðana-
skipti voru leyfð og menn máttu
alveg vera ósammála. Það
fannst henni oft skemmtilegast.
Nú er okkar að halda áfram að
Sigríður
Helgadóttir