Morgunblaðið - 18.03.2019, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. MARS 2019
✝ GuðmundurValur Hauks-
son (Bússi) fæddist
10. október 1952 í
Reykjavík. Hann
lést á heimili sínu
15. febrúar 2019.
Foreldrar hans
voru Haukur
Sveinsson bifreiða-
stjóri, f. 1917, d.
1999, og Hólm-
fríður Sölvadóttir
saumakona, f. 1917. Systkini
Bússa voru Hreinn Nielsen, f.
1937, d. 2006, samfeðra, Sveinn
Þórir, f. 1940, d. 1967, Kristján
(Bassi), f. 1944, d. 2000, og Edda
Björk, f. 1956.
Bússi kvæntist Nönnu Hart-
manns Ásgrímsdóttur, f. 1953,
árið 1977. Nanna er dóttir Ás-
gríms Hartmannssonar, bæjar-
stjóra Ólafsfjarðar, f. 1911, d.
2001, og Helgu Jónínu Sigurðar-
dóttur húsfreyju, f. 1917, d.
2005. Bússi og Nanna eignuðust
fimm börn. 1) Haukur, f. 1977,
eiginkona hans er Jennifer Rod-
riguez, f. 1970, og eiga þau syn-
ina Drake Val, f. 2010, og Grant
á Ólafsfirði, í Árbæjarhverfi og
á Ásmundarstöðum í Rangár-
vallasýslu. Þaðan fluttust þau
svo aftur til Reykjavíkur og
bjuggu lengst af í Vestur-
bænum, nánar tiltekið á Skelja-
granda. Loks byggðu þau sér
hús á Veðramótum við Úlfars-
fell og bjuggu þar tvö ásamt
nokkrum hundum síðustu ár
Guðmundar. Guðmundur kom
víða við um starfsævina. Fyrsta
starf hans var sem sendill hjá
dagblaðinu Vísi, en þar hóf hann
störf um tólf ára aldur. Á yngri
árum vann hann auk þess hjá
Reykjavíkurborg. Á Ólafsfirði
keyrði hann vörubíl en var auk
þess lögreglumaður í íhlaupum.
Þegar fjölskyldan flutti aftur til
Reykjavíkur varð hann verk-
stjóri hjá Ísfugli í Mosfellsbæ.
Auk þess rak hann lítið hænsna-
bú í eigin eigu um skeið og rak
um tíma fyrirtæki með Bassa
bróður sínum sem hét Glitnir og
seldi sérmerktar postulíns- og
glervörur. Á Ásmundarstöðum
vann Bússi við kjúklinga- og
eggjabú. Því næst gerðist hann
sendibílstjóri á eigin bíl en fór
svo að keyra út fyrir Ísfugl þar
sem hann varð aftur verkstjóri
til margra ára. Síðast var Guð-
mundur kjötstjóri hjá Nóatúni
um árabil, lengst af við Hring-
braut. Útförin fór fram 8. mars
frá Fossvogskirkju.
Elijah, f. 2013. 2)
Ásgerður Helga, f.
1978, eiginmaður
hennar er Árni
Hrafn Olsen, f.
1972, og eiga þau
börnin Kolbrúnu
Rut, f. 1996, Guð-
mund Helga, f.
1997, Thelmu Líf, f.
2001, Anítu Ósk, f.
2006, og Emilíu Rós
f. 2010. Unnusti
Kolbrúnar er Aron Freyr Ei-
ríksson, f. 1991 og eiga þau eina
dóttur, Alexöndru Líf, f. 2018.
Kærasta Guðmundar Helga er
Auður Hrönn Halldórsdóttir, f.
1998. 3) Sveinn Þórir f. 1981,
eiginkona hans er Dusana Polá-
ková, f. 1979 og eiga þau tvo
syni, Hauk, f. 2002, og Sindra, f.
2008. 4) Sigurður Valur, f. 1984,
sambýliskona hans er Ásta Sirrí
Jónasdóttir, f. 1989 og eiga þau
eina dóttur, Sirrí Lóu, f. 2017. 5)
Hartmann Kristinn, f. 1990.
Guðmundur bjó öll æskuárin
við Langholtsveg í Vogahverfi
Reykjavíkur. Þau Nanna bjuggu
svo stuttlega í Breiðholtshverfi,
Elsku hjartans ástin mín.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu,
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo gestrisinn, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Elska þig alltaf,
þín Nanna.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Hvað væri annars guðleg gjöf,
geimur heims og lífið þjóða,
hvað væri sigur sonarins góða?
Illur draumur, opin gröf.
(Jónas Hallgrímsson)
Fallinn er frá yndislegur mað-
ur sem því miður var tekinn allt
of snemma frá okkur. Ég fékk
símtalið frá mömmu sem ég hef
lengi óttast að ég myndi á ein-
hverjum tímapunkti fá. Mikið lif-
andi ósköp sem ég vonaði að hann
kæmi til baka, hann hafði gert
það áður en ekki í þetta sinn.
Hann var farinn.
Pabbi var góður faðir sem stóð
með sínum í blíðu og stríðu. Hann
var mikill fjölskyldumaður og
vissi fátt betra en að vera í faðmi
fjölskyldunnar. Hann vildi allt
fyrir alla gera og mátti ekkert
aumt sjá. Pabbi var ávallt tilbú-
inn að aðstoða þegar þess var
þörf. Hann var mjög drífandi og
unni sér ekki hvíldar fyrr en hann
hafði lokið við það sem hann hafði
hafist handa á. Hann var mjög
hugmyndaríkur og fékk margar
hugmyndirnar sem hann hrinti í
framkvæmd sem öðrum hefði
jafnvel ekki dottið í hug að hægt
væri að framkvæma. Hann var
mikill grúskari og þurfti alltaf að
hafa eitthvað fyrir stafni. Af-
kastageta hans var með eindæm-
um og orkan ótrúleg þegar hann
var upp á sitt besta. Hann var
hress og skemmtilegur og alltaf
mikið líf og fjör í kringum hann.
Það var dásamlegt að fá boð í mat
til pabba þar sem enginn jafnast
á við hann í eldhúsinu. Hann hef-
ur eldað jólamatinn frá því að ég
man eftir mér. Hann sá um ferm-
ingarveislur barna sinna sem og
barnabarna. Borðin hreinlega
svignuðu undan kræsingunum.
Ég mun virkilega sakna alls þess
sem hann hafði upp á að bjóða
enda frábær maður.
Ég trúi því ekki enn að ég eigi
ekki eftir að hitta pabba aftur í
þessu lífi. Ég efa ekki að bræður
hans, faðir og bróðurdóttir hafi
tekið vel á móti honum ásamt
þeim ástvinum sem fallnir eru
frá. Það er viss huggun.
Pabbi þurfti að ganga í gegn-
um mikil veikindi í gegnum tíðina
sem hann tæklaði ávallt vel og
stóð alltaf uppi sem sigurvegari.
Ég hélt að það gæti ekkert fellt
þetta hörkutól en eitt er víst að
eitt sinn verða allir menn að
deyja. Lífið er óútreiknanlegt og
enginn veit sína ævi fyrr en öll er.
Hvað morgundagurinn ber í
skauti sér er óvissa og því er
mikilvægt að njóta lífsins á með-
an það varir því lífið er svo sann-
arlega núna, munum að njóta. Ég
kveð pabba minn með miklum
söknuði en minning hans er ljós í
lífi okkar.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
(Hugrún)
Ásgerður Helga
Guðmundsdóttir.
Tengdafaðir minn var góður
maður, hávær og hress. Hann
vildi alltaf hafa mikið að gera og
undi sér mjög vel í gröfunum sín-
um uppi á landi að hamast. Hann
gekk hreint til verka, reddaði
hlutunum sjálfur og var einstak-
lega lunkinn við að kynnast fólki
sem gat aðstoðað hann á einn eða
annan hátt. Það eru nokkrir
menn sem ég hef bara heyrt
nefnda sem „bróðir“ eða „frændi“
sem eru þó hreint óskyldir fjöl-
skyldunni, bara toppnáungar
sem Bússi hafði kynnst í gegnum
tíðina og höfðu góð sambönd.
Bússi var hjálpfús og það skipti
engu hvort það þurfti að mála,
fiffa eitthvað smálegt eða þvo hús
fyrir flutninga, hann var alltaf til í
að gera það sem hann gat. Ég er
sérlega léleg í að mála og man
hvað ég var glöð, eftir að hafa
reynt að mála vegg gráan heima
hjá okkur Sigga í Furugrundinni,
þegar Bússi greip inn í og kláraði
verkið fyrir mig. Grái liturinn
hafði slest vel yfir á næsta vegg
hjá mér en þetta var lítið mál í
höndum Bússa sem málaði líka
yfir sletturnar frá mér á hinum
veggnum og bjargaði þar með
báðum veggjum.
Hann hafði reyndar átt við
veikindi að stríða en lést skyndi-
lega og skilur eftir sig stórt
skarð. Það var þó ef til vill ekki
við öðru að búast af Bússa, sem
gerði ekkert í hálfkæringi.
Í dag kveð ég góðan mann og
þakka fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Ásta Sirrí.
Guðmundur Valur
Hauksson
Drengur góður.
Ég veit ekki um
neinn sem þetta
orðtak á betur við
en hann Ísleif vin
minn Jónsson.
Hann var drengur góður alla tíð,
alltaf við alla. Hjálpsamur, for-
dómalaus, æðrulaus umfram allt,
glaður, alltaf glaður og jákvæð-
ur. Lífið var honum samt ekki
alltaf dans á rósum og hann
hlaut sínar holskeflur í lífinu, en
hann lét það aldrei draga sig nið-
ur í sorg og sút. Lífið var honum
of dýrmætt til þess.
Ísleifur þurfti aldrei að fara á
námskeið um núvitund, slökun,
jákvæða sálfræði og hvað allt
þetta nú kallast sem er boðið upp
á til að hjálpa fólki að lifa lífinu
lifandi. Allt þetta var innbyggt í
Ísleif. Hann kunni að lifa lífinu
lifandi og sjá fegurðina og
gleðina í því smáa. Hann var vin-
ur minn í rúma hálfa öld. Þegar
við hjónin komum í Stykkishólm
Ísleifur Jónsson
✝ Ísleifur Jóns-son fæddist 23.
ágúst 1944. Hann
lést 6. mars 2019.
Útför Ísleifs fór
fram 16. mars 2019.
haustið 1968 til að
kenna voru Ísleifur
og Böggý heitin
kona hans fyrstu
vinirnir sem við
eignuðumst. Trygg-
ari og betri vini var
ekki hægt að eign-
ast. Ísleifur var
Hólmari í húð og
hár. Hans stóra
hjarta sló í Hólmin-
um. Þar þekkti
hann alla, alltaf tilbúinn að rétta
öllum hjálparhönd. Með bros á
vör heilsaði hann ævinlega fólki
hressilega: „Nei, bleeessuð, gam-
an að sjá þig.“
Stundum hugsaði ég að hann
væri svona hjálparengill sem
væri sendur á þessa jörð til að
hjálpa en stundum fannst mér
nóg um hjálpsemi hans við aðra
og gerði athugasemd við það; þá
horfði hann á mig í einlægni og
sagði: „Veistu, ég hef svo gaman
af þessu.“
Maður gæti haldið af þessum
skrifum að hann hefði alltaf
gengið um hjálpandi, með geisla-
baug en það var öðru nær, hann
var mannlegur og hafði gaman af
stuði og slarki þegar það átti við.
Reykti og drakk manna mest í
góðra vina hópi og dansaði
manna best; duglegur við allt
hann Ísleifur. Þegar vinirnir
dröttuðust fram úr skelþunnir og
grámyglulegir nóttina eftir gleði,
sat Ísleifur brosandi með kaffi-
bollann sinn og sígarettuna og
Moggann eins og nýkominn úr
ræktinni, hló góðlátlega og sagði:
„Nei, hvað er að sjá þig, ertu
ekki hress?“
Ísleifur var náttúrubarn sem
elskaði að vera úti í náttúrunni
og mest af öllu elskaði hann að
veiða, bæði á sjó og landi. Að
sitja í iðjuleysi var ekki hans te-
bolli.
Ekki var hann skoðanalaus,
hafði sterkar skoðanir á þjóðmál-
um og öll spilling og græðgi var
honum ekki að skapi. Hann
eyddi þó ekki lífi sínu í fúllyndi
yfir spillingu og heimsku í heim-
inum.
Samband hans við Böggý var
einstaklega fallegt, betri eigin-
maður og hjálpsamari fannst
ekki, það sást best þegar hún
missti heilsuna, þá var Ísleifur
alltaf til taks, boðinn og búinn að
aðstoða hana með bros á vör.
Samband hans við börnin,
Jonna og Möggu, var líka svo fal-
legt, hann var vinur þeirra og fé-
lagi alla tíð og sama er að segja
um tengdabörnin og barnabörn-
in. Hann elskaði þau öll svo skil-
yrðislaust hvert og eitt eins og
þau eru og gladdist einlæglega
yfir því sem þau tóku sér fyrir
hendur. „Heldurðu að ég sé ekki
orðinn langafi, hugsa sér,“ sagði
hann hlæjandi við mig fyrir
nokkrum árum. Þau öll sjá nú á
eftir góðum vini og félaga.
Minningarnar um góðan
dreng og tryggan flæða fram,
heimsóknirnar í Hólminn, veiði-
ferð á Fána, ferðalög, heimsókn-
ir þeirra til okkar – allt ljúfar
stundir sem gott er að ylja sér
við. Hafðu þökk fyrir allt, kæri
vinur. Fjölskyldu hans og vinum
sendi ég mína dýpstu samúð.
Minning um góðan dreng lifir.
Hólmfríður Árnadóttir.
HINSTA KVEÐJA
Við söknum vinar við
starf og leik í Aftanskini,
félagi eldri borgara í
Stykkishólmi. Ísleifur
Jónsson var formaður fé-
lagsins þegar hann lést og
vann félaginu vel. Hann
hafði gaman af að leika sér.
Við munum halda áfram að
leika okkur. Við sendum
samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hans og þökkumi
liðnar ánægjustundir.
Fyrir hönd Aftanskins,
Dagbjört S.
Höskuldsdóttir.
Nú hefur pabbi
lyft akkerum og
kvatt sína jarðvist.
Hann var fær um
að vinna flest verk og ferðast
um að mestu gegnum veikindin,
en eftir að meðferð var hætt í
nóvember hallaði fljótt undan
fæti. Undi hann sér þá mest
heima við, og naut m.a. nærveru
systranna Emmu og Isabellu og
Susie tengdadóttur, sem hann
hafði ekki getað hitt um langa
hríð. Isabella litla naut þess að
kenna afa sínum að byggja úr
legókubbum til að stytta honum
stundirnar og vill koma því á
framfæri við hann að hún óski
þess heitt að hann eigi héðan í
frá yndislegar stundir í himna-
ríki. Emma minnist með þakk-
læti allra sumarheimsóknanna
til Íslands til afa og ömmu –
sundlaugaferðanna, golfæfing-
anna og hinna fjölmörgu göngu-
túra og ekki síst hinna óteljandi
kaffi- og kökustoppa sem voru
ómissandi hluti af hverri akst-
ursferð og göngutúr.
Eftir áramót var ljóst að tím-
inn væri senn á þrotum. Pabbi
fluttist á líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi og fékk þar
frábæra umönnun. Síðustu tvær
vikurnar var fallið hratt, en það
létti honum mikið byrðina að
hann hafði mömmu hjá sér lang-
tímum dag hvern.
Hann kom ungur í höfuð-
borgina til kennaranáms og hitti
þar sinn lífsförunaut, Auði móð-
ur okkar. Að námi loknu lá leið
hans þó ekki í skólakerfið held-
ur í tollgæsluna á Keflavíkur-
flugvelli – þar hafði hann verið
að sumarstörfum með náminu.
Var þar starfsvettvangur hans í
hartnær 50 ár og sinnti hann
störfum sínum af stakri prýði
alla tíð.
Í áratugi vann hann fjóra
daga í burtu á vakt og var
Einar Birgir
Eymundsson
✝ Einar BirgirEymundsson
fæddist 15. maí
1935. Hann lést 17.
febrúar 2019. Útför
Einars Birgis fór
fram í kyrrþey að
eigin ósk.
heima í fjóra daga
á milli. Í æsku fékk
lítill drengur á ári
hverju að ferðast
einn með lang-
ferðabifreið og
heimsækja pabba
sinn í þann ævin-
týraheim, sem
hann starfaði í. Það
var á huldu framan
af ævinni hjá
drengnum unga,
hvernig pabba hans tókst að
finna einhvern á leið til Reykja-
víkur til að grípa með sér fyrir
hann heillaskeyti í þau skipti,
sem pabbi var á vakt á afmæl-
isdegi sonarins. Líklega þekkti
hann pabbi minn bara alla!
Í vaktafríum vann hann fyrst
á trésmíðaverkstæði, en seinna
sjálfstætt við margskonar hús-
byggingaverk og garðyrkju-
störf. Sóttu margir fastir við-
skiptavinir til hans enda
almannarómur að slík verk yrðu
ekki betur unnin af öðrum.
Kenndi hann mér margt til
verka, sem ég bý enn að, en var
á unglingsárum þó ekki alltaf
viljugur nemandi.
Pabbi var alla tíð grannur og
snyrtimenni, hörkuduglegur og
gerði miklar kröfur til sín sjálfs
og annarra. Hann stundaði mik-
ið útilíf. Hann var sjálfstæður
og átti ekki gott með að þiggja
boð um aðstoð ef hans var ekki
frumkvæðið, en var örlátur og
átti mun auðveldara með að
bjóða hjálp. Hann var nægju-
samur, lítillátur, kurteis og
vanafastur, en stundum gat
hvesst hressilega þegar honum
mislíkaði eða fannst að verið
væri að breyta frá áætlunum,
sem hann hafði hugsað sér, en
kannski ekki alltaf munað að
miðla. Hann tróð ekki nærveru
sinni upp á aðra og átti sjaldan
frumkvæði að heimsóknum, en
naut vel þegar aðrir áttu frum-
kvæði að.
Ég kveð hann með þakklæti
fyrir það veganesti sem hann
veitti mér. Við Susie og stelp-
urnar minnumst hans með hlýju
og óskum honum góðrar hvíld-
ar.
Nikulás Þór Einarsson.
Ástkær faðir okkar
AÐALSTEINN GUÐMUNDSSON
áður Holtsgötu 10 Ytri Njarðvík
lést á hjúkrunarheimilinu Hlévangi í
Reykjanesbæ miðvikudaginn 6. mars.
Útförin hefur þegar farið fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
Innilegar þakkir færum við starfsfólki Hlévangs.
Guðmundur I. Aðalsteinsson
Rósant G. Aðalsteinsson Guðrún Högnadóttir
Soffía Aðalsteinsdóttir Erlendur Guðnason
Ingveldur M. Aðalsteinsd. Sigurður Garðarsson
og afkomendur
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, langamma,
kær systir og mágkona,
SIGRÚN BJÖRK GUNNARSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Arkarholti 14,
270 Mosfellsbæ
lést á hjúkrunarheimilinu Höfða á Akranesi þann 14.mars
síðastliðinn.
Ásgeir Indriðason
Hjörtur Eiríksson Sólrún Inga Ólafsdóttir
Anna Silfa Þorsteinsdóttir Egill Örn Arnarson Hansen
Gunnar Reynir Þorsteinsson Renqing Zhuoma
Svava Björk Ásgeirsdóttir Kristmundur Anton Jónasson
Kristján Júlíus Kristjánsson Kristín Helgadóttir
barnabörn og barnabarnabörn