Morgunblaðið - 30.03.2019, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. MARS 2019
✝ Halla Ragn-heiður Gunn-
laugsdóttir fæddist
í Svarfaðardal 3.
september 1947.
Hún lést á sjúkra-
húsinu á Akureyri
15. mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Gunn-
laugur Jónsson, f.
15.12. 1905, og Jón-
ína Gunnlaug
Magnúsdóttir, f. 13.10. 1905.
Systkini hennar eru Ingibjörg
Kristrún Antonsdóttir, f. 15.9.
1926, d. 26.7. 1971, Lena Gunn-
laugsdóttir, f. 22.11. 1935, Erla
Aðalbjörg Gunnlaugsdóttir, f.
16.2. 1939, og Magnús Gunn-
laugsson, f. 3.10. 1942.
Halla giftist Magnúsi
Tryggvasyni 17. maí 1974. Börn
þeirra eru Helena Björk Magn-
úsdóttir, f. 26. júlí 1967, og
Magnús Rúnar Magnússon, f. 27.
maí 1974. Börn Helenu eru
Halla Björk Jósefsdóttir, Saga
Björk Friðþjófs-
dóttir og Frið-
þjófur Alex Frið-
þjófsson. Börn
Magnúsar eru Bríet
Magnúsdóttir, Sól-
ey Magnúsdóttir og
Hulda Magn-
úsdóttir.
Halla giftist
Gylfa Ketilssyni 5.
júní árið 1988 og
bjuggu þau um
tíma á Akureyri. Fyrir átti Gylfi
börnin Berglindi, Kötlu, Guðjón
Andra, Auði Ösp og Gylfa Hans.
Halla ólst upp á Atlastöðum í
Svarfaðardal og fluttist svo til
Akureyrar þar sem hún svo
stundaði vinnu. Árið 1997 flutt-
ust þau Halla og Gylfi á Syðri-
Tjarnir í Eyjafjarðarsveit. Halla
vann síðustu árin á sambýlum
fyrir geðfatlaða á Akureyri.
Útför hennar fer fram frá
Grundarkirkju, Eyjafjarð-
arsveit, í dag, 30. mars 2019,
klukkan 14.
Elsku duglega, sterka, yndis-
lega amma, mikið ofsalega sakna
ég þín. Á sama tíma veit ég að nú
hefur þú fengið frið. Frið frá erf-
iðum veikindum sem tóku þig of
fljótt frá okkur.
Á síðustu dögum hefur verið
gott að eiga góðar minningar. Öll
símtölin, matarboðin, bílferðirnar
um sveitina, ísarnir í Vín, heim-
sóknirnar til Þýskalands, hlátur-
inn og spjallið sem við áttum við
eldhúsborðið eða úti á tröppum í
góðu veðri. Já minningarnar eru
margar og það var alltaf gott að
koma til ykkar, svo mikil ró og
friður frá amstri dagsins.
Þú varst sannkölluð kjarna-
kona, gekkst ákveðin í öll verk og
hafðir alltaf nóg fyrir stafni. Þú
varst heldur ekkert að flækja hlut-
ina og stundvísari manneskju hef
ég ekki enn hitt. Ég meina, hver
annar gerir allt klárt fyrir jólin í
nóvember? Eða kaupir sér föt
mánuði áður en þú þarft að nota
þau? Svo held ég sérstaklega upp
á alla fallegu handavinnuna frá
þér og ég er ekki frá því að heim-
ilið sé helmingi hreinna eftir að þú
gafst mér allar 20 heimaprjónuðu
tuskurnar – kannski veitti líka
ekki af.
Stundum fannst mér eins og þú
ættir níu líf. Verkefnin sem þú
fékkst í þessu lífi voru mörg, og
alls ekki alltaf auðveld, en þú tókst
á við þau af æðruleysi og krafti. Þú
varst mikil og góð fyrirmynd fyrir
okkur hin, elsku amma.
Mér finnst erfitt að kveðja, en
minnist þín með hlýju í hjarta og
miklu þakklæti. Þakklæti fyrir all-
ar stundirnar sem við áttum sam-
an og allt það sem þú kenndir mér.
Þá er ég sérstaklega þakklát fyrir
að dætur mínar hafi fengið að
kynnast þér.
Hvíldu í friði elsku amma, við
hittumst síðar.
Þín litla
Halla.
Með nokkrum orðum langar
mig að kveðja litlu systur mína,
hana Höllu, sem lést 15. mars síð-
astliðinn, alltof ung að árum. Elstu
systur mína kvöddum við mjög
snögglega fyrir löngu. Núna viss-
um við í hvað stefndi en maður er
aldrei viðbúinn.
Halla fór ung að heiman eins og
algengt er í sveitinni, bæði fyrr og
nú. Halla og Gylfi giftu sig í Valla-
kirkju í Svarfaðardal á ferming-
ardegi yngstu dóttur minnar árið
1988. Þau bjuggu þá á Akureyri.
Árið 1996 keyptu þau Syðri-
Tjarnir í Eyjafjarðarsveit, þar rak
Gylfi búvélaverkstæði og Halla
vann á Akureyri. Þessi sveit varð
henni mjög kær, þar fann hún sig
vel með sín áhugamál, sem voru
m.a. kindur, hænsn, endur, blóm
og trjágróður. Hún annaðist þetta
allt af lífi og sál. Síðustu árin barð-
ist hún við erfiðan sjúkdóm. Ég
heyrði hana aldrei kvarta, hún var
bjartsýn og þrautseig. Ég sendi
henni stundum ljóð af einhverju
tilefni, hún hafði gaman af því. Ég
læt eitt þeirra fylgja hér í lokin.
Takk fyrir samveruna Halla.
Hver dagur sem liðið fær
áfalla án
á ævinnar krókótta vegi.
Allt sem þér veitir
í lífinu lán
hver lykill að nýjum degi.
Er auðlegð sem Guð
hefur gefið þér
hann gæti þín
daga og nætur.
Ef áttu í vanda
hann allt það sér
og einhvern þig hugga lætur.
Ég sendi Gylfa, Helenu, Magn-
úsi og fjölskyldum þeirra innileg-
ar samúðarkveðjur.
Lena Gunnlaugsdóttir.
Ég kynntist Höllu fyrst er ég
kom sem iðjuþjálfanemi í vett-
vangsnámi í janúar 2006. Í fram-
haldi af því unnum við saman þar
til hún lauk störfum vegna aldurs.
Halla og ég áttum margt sameig-
inlegt þótt annað væri ólíkt, enda
ég í tvíburamerkinu og hún meyja.
Hún raðaði leirtaui og öðrum eld-
húshlutum í stærðarröð, hafði rút-
ínu á hlutum í vinnunni og var lítið
fyrir að breyta mikið til meðan ég
einbeitti mér að annars konar
hlutum, prófaði alls konar nýtt,
var eins og þeytispjald milli staða
og setti á dagskrá uppákomur.
Það var hægt að treysta á Höllu
með ýmislegt sem var ekki mín
sterkasta hlið. Halla var sú sem
vissi hvar jóla- og páskaskrautið
var, hvaða gardínur áttu að fara
upp á hvaða árstíma og hvaða kök-
ur skyldi baka og hún sá um að
kaupa sumarblómin og hafa fínt í
kring.
Með okkur var líka margt líkt.
Við ólumst upp í sveit, vorum
vinnusamar, gerðum það sem
þurfti að gera, klæddumst sterk-
um litum og bara því sem okkur
þótti flott, burtséð frá því hvað
öðrum kunni að finnast, mátum
fjölskyldu- og vinatengsl framar
veraldlegum gæðum, höfðum báð-
ar skap og sterka réttlætiskennd.
Aldrei bar skugga á okkar sam-
skipti, hvorki í vinnunni né utan
hennar. Eftir starfslok heimsótti
ég hana í sveitina að Syðri-Tjörn-
um þegar færi gafst. Þangað var
alltaf yndislegt að koma og stund-
irnar þar í hvert sinn góð næring
enda þótti okkur báðum hvergi
betra að vera en úti í sveit. Halla
bauð líka íbúum í búsetuþjónust-
unni og samstarfsfólki heim til sín
á ári hverju eftir að hún lét af
störfum. Þangað fórum við til að
sjá nýfæddu lömbin að leik á
túninu og fá kaffi og með því.
Stundum fór ég í sveitina með
dætur mínar en þeim þótti líka
gaman að koma þangað og skoða
hænu- eða andarunga. Halla sýndi
okkur oft hlýhug sinn með fallega
handgerðum hlutum sem ég og
dætur mínar fengum að gjöf.
Einnig fengum við stundum þann
heiður að smakka til hangikjötið
með þeim hjónum Höllu og Gylfa.
Halla sýndi hug sinn oftar í gjörð-
um en orðum. Þannig vissi ég að
ég átti sérstakan sess í huga
þeirra hjóna þegar þau sögðu mér
að nú ættu þau lífgimbur sem
hefði fengið nafnið Pálína.
Eftir að Halla lauk störfum leið
skammur tími þar til hún fékk enn
eitt stórt verkefni þegar á hana
herjuðu alvarleg veikindi. Þeim
fréttum tók hún með æðruleysi.
Við tóku ár baráttu við vágestinn.
Þá baráttu háði hún af jákvæðni
og einhug og alltaf mætti hún mér
með brosi þótt undan hallaði
smám saman. Í fullkomnum heimi
hefði verið indælt að hún hefði
fengið að ferðast og njóta efri ár-
anna en svo fór því miður ekki.
Minningin um Höllu lifir áfram
og í sveitinni viðheld ég vinátt-
unni, án orða.
Djúp og varanleg vinátta
er dýrmætari
en veraldlegar viðurkenningar,
og allt heimsins gull og silfur.
Henni þarf ekki endilega alltaf
að fylgja svo mörg orð
heldur gagnkvæmt traust
og raunveruleg umhyggja.
Kærleikur,
sem ekki yfirgefur.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Gylfa og fjölskyldunni allri
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Pálína Sigrún Halldórsdóttir.
Halla Ragnheiður
Gunnlaugsdóttir
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
KRISTÍNAR JÓHANNESDÓTTUR.
Sérstakar þakkir eru til starfsfólks
hjúkrunarheimilisins Eirar, 2. hæð norður,
fyrir einstaka umönnun.
Sævar Garðarsson Jóna Gísladóttir
Rúnar Garðarsson Þóra Einarsdóttir
Hrefna Garðarsdóttir
Úlfar Garðarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Hjartans þakkir fyrir samúð og vinarhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
GUNNARS ODDSSONAR
bónda, Flatatungu.
Einnig færum við þakkir starfsfólki á sjúkra-
deild HSN, Sauðárkróki, sem annaðist hann í veikindum hans.
Guð blessi ykkur öll.
Helga Árnadóttir
Einar Gunnarsson Íris Olga Lúðvíksdóttir
Árni Gunnarsson Þ. Elenóra Jónsdóttir
Kári Gunnarsson Sigfríður J. Halldórsdóttir
Sigríður Gunnarsdóttir Þórarinn Eymundsson
og barnabörn
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem sýnt
hafa okkur samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður,
afa og langafa,
FRIÐRIKS BJÖRNS GUÐMUNDSSONAR
verslunarmanns,
Hólmagrund 10, Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahússins á Sauðárkróki og
sjúkraþjálfunar spítalans.
Friðbjörg Vilhjálmsdóttir
Margrét Friðriksdóttir Eyvindur Albertsson
Steingrímur Rafn Friðrikss. Pálín Ósk Einarsdóttir
barna- og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir veitta samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
GUÐRÚNAR G. SIGURÐARDÓTTUR,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eyri á Ísafirði
3. mars.
Sigríður, Guðmundur, Kristinn, María
og aðrir aðstandendur
Hugheilar þakkir til allra sem hafa sýnt
okkur samúð og vináttu við andlát móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGVELDAR ÁSTU HJARTARDÓTTUR,
Aðalstræti 97,
Patreksfirði.
Einnig þökkum við starfsfólki Landspítalans, deild 13 E-G, fyrir
góða umönnun og hlýju í okkar garð.
Hjörtur Sigurðsson Sigríður Ólafsdóttir
Anna María Sigurðardóttir Björn Ágúst Jónsson
Ríkharð H. Sigurðsson Thiang Sithong
Sigurður Svanur Sigurðsson
barnabörn og barnabarnabörn
Hjartans þakkir til ykkar allra sem sýnt hafið
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát
og útför mömmu okkar, tengdamömmu,
ömmu og langömmu,
RAGNHEIÐAR KLEMENZDÓTTUR
frá Görðum.
Kristín Elínborg Þorsteinsdóttir, Sigurður Sigurjónsson
Gunnheiður Guðlaug Þorsteinsd., Ólafur Pálmi Baldurs.
og fjölskyldur
✝ Gróa Aradóttirfæddist á Ísa-
firði 9. janúar 1935.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Eyri á
Ísafirði 14. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Ari Hólm-
bergsson, sjómað-
ur, f. á Flateyri
1897, d. 1976, og
Guðrún Ágústa
Steindórsdóttir, f. í Súðavík
1907, d. 1946. Systkini Gróu
voru þau Magnús Þorlákur (sam-
feðra), f. 1922 og alsystkinin þau
Kristján Magnús, f. 1925, d.
Ágústa, f. 1956. Maður hennar er
Hallur Páll Jónsson, f. 1948. Syn-
ir þeirra eru Bragi, f. 1976, d.
1998 og Haukur, f. 1989. 2) Einar
Daníel, f. 1957, synir hans eru
Marteinn Már, f. 1993, og tvíbur-
arnir Bragi og Baldur, f. 1995. 3)
Margrét Jónína, f. 1959. Maður
hennar er Sveinn S. Sveinsson, f.
1957. Börn þeirra eru Sveinn
Bragi, f. 1983, Íris Gróa, f. 1987
og Garibaldi, f. 1993. Börn Írisar
eru Margrét Rún og Torfi Sig-
urður. 4) Ólína f. 1960. Synir
hennar eru Örvar Ari, f. 1979 og
Einar Þór, f. 1990. Dætur Örvars
eru Anna Lína, og Birna Ruth,
en sonur Einars Þórs, er Ívar
Bragi.
Útför hennar fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 30. mars
2019, klukkan 14.
1989, Steindór, f.
1930, d. 2012,
Hólmberg, f. 1932
og Ólafía Guðríður,
f. 1938, d. 2018.
Eiginmaður
Gróu var Bragi Ein-
arsson, sjómaður, f.
á Ísafirði 1932, d.
2011. Foreldrar
hans voru þau Ein-
ar Kristbjörn Gari-
baldason, sjómaður
frá Skagafirði, f. 1889, d. 1968,
og Margrét Jónína Einarsdóttir,
frá Ísafirði, f. 1895, d. 1959.
Gróa og Bragi eignuðust fjög-
ur börn. Þau eru: 1) Guðrún
Lífsreynsla þeirra sem ólust
upp á öndverðri síðustu öld er um
margt áhugaverðari en yngri kyn-
slóða sem bjuggu við margfalt
betra atlæti og möguleika. Þess
vegna er fróðlegt að íhuga líf og
aðstæður þeirra sem nú kveðja að
loknu löngu ævistarfi.
Þegar tengdamóðir mín Gróa
fæddist árið 1935 hafði móðir
hennar, Guðrún Ágústa, borið
með sér alvarlegasta smitsjúkdóm
þeirra tíma, berkla. Fór svo að
móðirin þurfti að hverfa frá börn-
um og eiginmanni til sjúkrahús-
vistar á berklahælið að Vífilsstöð-
um. Þaðan átti hún ekki
afturkvæmt. Dóttirin veiktist
einnig af berklum og dvaldi korn-
ung um 3ja ára skeið á Sjúkrahúsi
Ísafjarðar, fjarri fjölskyldu sinni.
Þegar að því kom að barnið út-
skrifaðist af sjúkrahúsinu vandað-
ist málið, því móðirin var á berkla-
hæli og faðirinn hafði ekki
aðstæður til að taka við barninu. Á
þessum tíma ríkti eðlilega allmikill
ótti við berkla sem lengi höfðu
verið algengasta dánarorsök
landsmanna. Vandfundnar voru
þær fjölskyldur sem gátu, vildu
eða þorðu að taka við barni sem
legið hafði berklaveikt um langan
tíma á sjúkrahúsi.
Það fór þó svo að allsendis
óskylt fólk á Ísafirði tók litlu telp-
una inná sitt heimili, með þeim
orðum að hún skyldi vera hjá þeim
þar til úr rættist. Þetta voru þau
heiðurshjónin Ólína Jónsdóttir og
Daníel Jónsson, skósmiður, sem
bjuggu í örlitlu húsi á Eyrinni. Þar
var samt nóg pláss til að bæta við
stúlkubarni. Þau fóstruðu Gróu
upp frá því og var hún þeim æv-
inlega þakklát. Gróa var ellefu ára
gömul þegar hún fór sjóleiðis í
byrjun árs 1946 með fóstru sinni
suður, að kveðja móður sína á
berklahælinu að Vífilsstöðum. Það
voru þung spor fyrir litla stúlku og
sú stund geymdist vel í minni, þótt
ekki væru höfð mörg orð um þá
reynslu.
Gróa giftist Braga Einarssyni
árið 1955 og eignuðust þau fjögur
börn. Lengst af bjuggu þau að Að-
alstræti 10. Skömmu eftir að
Bragi lést, flutti Gróa í íbúðir aldr-
aðra að Hlíf II. Þaðan lá svo leiðin
síðasta spölinn á hjúkrunarheim-
ilið Eyri. Þar naut hún góðs að-
búnaðar og einstakrar umhyggju
þess góða fólks sem þar starfar.
Hjónaband Gróu og Braga var
ástríkt og það sýndi sig best þegar
Bragi veiktist síðustu árin. Þá
sinnti hún honum af stakri alúð.
Hlutskipti Gróu í lífinu var svipað
og margra annarra sjómann-
skvenna á þeim tíma, að ala upp
barnahópinn eftir bestu getu, sjá
um allt heimilishaldið að mestu
leyti ein meðan eiginmaðurinn var
á sjó. Það gerði hún af röggsemi
og gætti þess að atlæti barnanna
yrði sem best og þau skorti ekk-
ert. Hún var skyldurækin og dug-
leg kona, létt og kvik í hreyfing-
um. Þau Bragi höfðu bæði yndi af
ferðalögum og fóru ótal ferðir er-
lendis hin síðari árin.
Líklega má segja að óvenju erf-
ið æska, alvarleg veikindi í
bernsku og móðurmissir hafi alla
tíð sett mark sitt á líf og lunderni
Gróu, þótt hún hefði sjálf ekki vilj-
að taka undir slíkt. Hún hafði ekki
mörg orð um hið liðna, en það var
henni kappsmál að standa sína
plikt.
Ég vil að leiðarlokum þakka
tengdamóður minni góða sam-
fylgd á liðnum árum.
Hallur Páll Jónsson
Gróa Aradóttir