Morgunblaðið - 13.04.2019, Page 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. APRÍL 2019
✝ SigurðurMagnússon
fæddist á Heiðar-
seli í Hróarstungu
1. júlí 1930. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Dyngju
á Egilsstöðum 6.
apríl 2019.
Hann var sonur
Svanfríðar Björns-
dóttur, f. 1894, d.
1965, og Magnúsar
Björnssonar, f. 1883, d. 1955.
Sigurður átti þrjú systkini:
Björn albróður, f. 1923, d.
1991, og hálfsystkinin Guð-
nýju, f. 1932, og Hauk, f. 1935,
d. 2017.
Sigurður hóf sambúð með
Ingibjörgu Lárusdóttur frá
Skagaströnd, f. 1930, d. 2010,
þau slitu samvistum. Börn
þeirra eru: 1) Guðmundur
Haukur, f. 1951, sambýliskona
Ragnheiður Sjöfn Jóhanns-
dóttir, hann á tvær dætur og
eitt barnabarn. 2) Sigurður, f.
1953, sambýlis-
kona Seeka Butp-
rom. 3) Svan-
fríður, f. 1958,
hún á einn son og
tvo sonarsyni. 4)
Þórdís, f. 1960,
hún á þrjú börn,
fimm barnabörn
og eitt barna-
barnabarn.
Seinni kona Sig-
urðar er Margrét
Lilja Arnbergsdóttir, f. 4. maí
1939. Foreldar hennar voru
Jóna Stefanía Ágústsdóttir, f.
1915, d. 1986, og Arnbergur
Gíslason, f. 1905, d. 1997.
Börn þeirra eru 1) Björk, f.
1969, eiginmaður Heimir
Guðlaugsson, þau eiga fjögur
börn. 2) Sjöfn, f. 1974. 3)
Víðir, f. 1983, kvæntur Mar-
gréti Dögg Guðgeirsdóttur
Hjarðar, þau eiga þrjú börn.
Börn Margrétar, fósturbörn
Sigurðar, eru 1) Ásgerður
Linda Ásbjörnsdóttir, f. 1961,
maki Andrés Óskarsson, þau
eiga tvö börn. 2) Arnbergur
Ásbjörnsson, f. 1963, hann á
tvær dætur.
Sigurður ólst upp á Hauks-
stöðum á Jökuldal. Hann gekk
í farskóla á Jökuldal en stund-
aði síðan nám við Alþýðuskól-
ann á Eiðum. Sigurður stund-
aði búskap á Jökuldal, fyrst á
Hauksstöðum og síðan á Gilsá,
en lengst af bjó hann í Blá-
skógum í Breiðdal þar sem
þau Margrét reistu sér hús.
Sigurður vann lengst af starfs-
ævinni við akstur, einkum
vörubifreiða, m.a. í brúar-
vinnu og vegagerð. Seinni árin
stundaði hann líka skólaakstur
í Breiðdal. Sigurður sinnti
einnig kennslu barna í nokkra
vetur, lengst á Staðarborg í
Breiðdal. Sigurður lét félags-
mál nokkuð til sín taka, m.a.
innan Lionshreyfingarinnar og
Þroskahjálpar á Austurlandi.
Síðustu árin bjuggu Sigurður
og Margrét að Lagarfelli 9b í
Fellabæ, en Sigurður dvaldi
síðasta eitt og hálft árið á
Hjúkrunarheimilinu Dyngju á
Egilsstöðum.
Sigurður verður jarðsung-
inn frá Egilsstaðakirkju í dag,
13. apríl 2019, klukkan 14.
Elsku pabbi, nú ert þú farinn í
þína hinstu för og vonandi bíður
einhver góður bíll eftir þér hinum
megin. Bílar voru ætíð þínar ær
og kýr og bílprófið það síðasta
sem þú vildir missa.
Ég minnist ferða með þér á
Tradernum þegar við unnum
saman í brúarvinnuflokki Sigurð-
ar Jónssonar. Við sóttum aðföng í
höfuðstöðvar Vegagerðarinnar á
Reyðarfirði en ég var sendur með
til að hjálpa til við að ferma bíl-
inn. Gjarnan var sett timbur í há-
an stafla á pallinn og síðan voru
það tíu metra langir steypujárns-
steinar sem hlaðið var beggja
vegna með hliðum bílsins og
stóðu bæði aftur og fram af hon-
um og hvíldu á grind á framstuð-
aranum. Þegar búið var að ferma
bílinn urðum við feðgar að skríða
inn um hliðargluggana því
steypujárnið teppti hurðirnar.
Þessi hasti vörubíll var nú eins og
dúnmjúk drossía á heimleiðinni
og við feðgar sungum við raust
gömul ættjarðarlög: Í birkilaut
hvíldi ég bakkanum á, Kvöldið er
fagurt, sól er sest eða eitthvað
viðlíka. Þegar við komum í vinnu-
búðirnar heilsuðust þið nafnar
með virktum eins og þið gerðuð
alltaf og kannski beið Andrés frá
Snotrunesi eftir þér við skúr-
hornið og þið tókuð létt spjall.
Pabbi var hrókur alls fagnaðar
í góðra vina hópi, hafði gaman af
að segja frá og var góður sögu-
maður og fór oft með gamanmál.
Eins var hann ágæt eftirherma
og gat brugðið sér í líki sveitunga
og samferðamanna þó að hann
flíkaði ekki mikið þeirri náðar-
gáfu. Eins gat hann vel ort
hnyttnar vísur og samdi stundum
skemmtiefni fyrir þorrablót og
aðrar skemmtisamkomur. Þorra-
blót voru seinni árin uppáhalds
skemmtanir hans og þurfti hann
helst að ná þremur til fjórum
þorrablótum hvern vetur til að
vera sáttur.
Pabbi var ætíð hófsmaður og
hafði gaman af að dansa og sækja
hagyrðingamót. Segja má að
hann hafi verið sannur hæglæt-
ismaður, hann var alla tíð frekar
hægur í hreyfingum og átti að ég
tel frekar erfitt með að flýta sér.
Pabbi var ekkert sérlega hrif-
inn af að eldast og átti litla sam-
leið með gamla fólkinu jafnöldr-
um sínum og tók því ekki þátt í
starfi eldri borgara þó að ég væri
löngu genginn í slíkt félag. Sam-
verustundir okkar hafa verið
stopular eftir að ég varð fullorð-
inn enda höfum við búið sinn á
hvoru landshorninu. En það var
ætíð margt spjallað þegar við
hittumst, gamlir tímar rifjaðir
upp og gamansögur sagðar. Ég
veit að þú fyrirgefur mér þó ég
geti ekki fylgt þér síðasta spöl-
inn, nú er ég nefnilega kominn í
aksturinn eins og þú og þar verð-
ur maður að standa sína plikt
eins og þú sagðir. Þú getur von-
andi fylgst með mér á keyrslu í
Færeyjum og ég reyni að fara
varlega eins og þú gerðir alltaf.
Far þú í friði, elsku pabbi, minn-
ingin um ljúfan dreng sem öllum
vildi vel lifir.
Guðmundur Haukur.
Ég veit að þú veist að ég elsk-
aði þig. Það er svo skrýtið að
segja þér það að ég hef oft skrifað
minningargreinina þína áður í
huganum. Þá hafa sárin mín allt-
af talað. Ég elskaði þig og þá
dásamlegu eiginleika sem guð
gaf þér. Ég man þegar þú komst í
heimsókn til okkar hvað þú varst
skemmtilegur sagðir margar
sögur og hermdir eftir þeim sem
þér fannst vera kynlegir kvistir.
Það var eins og að sitja við arin-
eld.
Þú varst svo hlýr og góður
þegar þú komst inn í umhverfið
sem ég ólst upp í. Þar breytist þú
og varst hinn eiginlegi þú. Bráð-
skemmtilegur og drepfyndinn.
Ég saknaði alla tíð að fá ekki að
njóta þess að hafa þig, þennan
þig sem átti svo auðvelt að koma
fyrir sig orði og gera allt betra,
allt fallegra.
Allt mitt líf þá hef ég verið
með söknuð og sorg í hjarta. Það
var erfitt að eiga þig sem pabba
og geta ekki verið hjá þér. Þú
grést þegar þú þurftir að kveðja
mig. Aftur komið að heimferð.
Þú grést eins og hjálparvana
barn. Þú baðst fyrirgefningar á
því að hafa farið frá mér. Yfirgef-
ið mig.
Einlægni þín var mér huggun.
Ég mat hana mikils. Mig langaði
svo að fá að alast upp í nærveru
þinni.
Það gerðist samt stundum að
skemmtileg atvik hentu. Eins og
þegar ég útskrifaðist og ég hafði
sagt þér að ég ætlaði að hafa
veislu. Stuttu seinna hringir þú
og segir: „Ég er búinn að kaupa
flugmiða og er að koma í veisluna
þína.“ „Ertu að koma í veisluna
mína?“ endurtek ég eftir þér.
„Já,“ segir þú. „En ég hef ekki
boðið þér.“ „Þú sagðir mér frá
henni.“ „Já ég sagði þér frá
henni en ég bauð þér ekki.“ „En
ég kem,“ svaraðir þú. „Pabbi, ég
bauð bara konum. Þú ert ekki
kona.“ „Mér er alveg sama um
það,“ svaraðir þú. „Ég kem samt
og mér finnst gaman að vera með
konum.“ Ég brosti. „Komdu þá.“
Þetta var svo góður dagur. Þeg-
ar ég var búin að hafa mig til í út-
skriftina og lesa fyrir þig ræðuna
sem ég var beðin um að flytja
sagðir þú: „Ætlar þú í þessum
kjól?“ „Já.“ „Þetta er eins og
náttkjóll, gegnsær að aftan.“ Ég
hafði ekki veitt því athygli og fór
að horfa aftan á mig í speglinum
og þá sá ég að það var rétt. Ég
sagði „bíddu aðeins ég þarf að
bregða mér frá“. Ég kom til baka
eftir tuttugu mínútur og þá í nýj-
um kjól. „Hvar fékkstu þennan?“
„Í búð fyrir stórar stelpur.“ „Þú
varst ekki lengi að redda þessu.“
„Nei. Ekki gat ég verið þér til
skammar.“ Við fórum saman og
þegar útskriftin var búin og þú
hafðir hlustað á mig flytja ræðu
mína þá gastu ekki leynt aðdáun
þinni. Það var ljúft að vera með
þér þennan dag og finna aðdáun
þína á mér, dóttur þinni.
Elsku pabbi minn, þá ertu far-
inn. Ég kveð þig og ég ætla að
skrifa fallegu minningarnar nið-
ur og geyma þær vel. Þú er minn
ófullkomni jarðneski faðir. Nú
veit ég að þú situr umvafinn engl-
um lofsyngjandi í Paradís.
Þín dóttir
Þórdís Sigurðardóttir.
Sigurður fór hægt og hljótt um
sinn æviveg, en lét hendur standa
fram úr ermum, greiðvikinn og
bóngóður, rétti mörgum hjálpar-
hönd og hafði yndi af. Það reyndi
ég og naut innilega ásamt sam-
ferðafólki okkar hér í Breiðdal,
þar sem hann var alltaf til þjón-
ustu reiðubúinn. Félagslyndur og
naut sín á mannamótum og þar
skipuðu þorrablótin sérstakan
sess og var ævintýri líkast að
ferðast langan veg um hávetur til
að komast á slíkan mannfögnuð.
Sigurður og Margrét voru saman
hönd í hönd, byggðu sér fallegt
heimili í Bláskógum í Breiðdal og
þar var oft gestkvæmt, gott að
koma og njóta samvista með fjöl-
skyldunni.
Sigurður varð meðhjálpari í
Heydalakirkju fljótlega eftir að
ég tók þar við prestsembætti í
byrjun árs 1987. Þar þjónaði Sig-
urður safnaðarfólki í kirkjunni af
vandvirkni um árabil, reyndist
mér afar vel í samstarfi og hafði
svo næma vitund um virðingu við
fólkið og oft í viðkvæmum að-
stæðum. Ég þakka fyrir hönd
safnaðarfólksins þá trúföstu
þjónustu.
Við vorum nágrannar og
greiður samgangur á milli fjöl-
skyldnanna í Heydölum og Blá-
skógum. Það var okkur Sjöfn
dýrmætt að eiga trausta að í ör-
látri vináttu.
Mikið var gefandi að njóta
samvista með Sigurði, afar fróð-
ur um sögu lands og þjóðar,
þekkti nánast til allra rótgróinna
Austfirðinga, ættfróður og minn-
ugur með afbrigðum. Hjarta
hans sló með samferðafólkinu og
þar var fjölskyldan honum hjart-
fólgin. Í félagsstörfum kom hann
víða við, virkur Lions félagi í
Svani á Breiðdalsvík og formaður
Þroskahjálpar á Austurlandi um
árabil. Bygging sundlaugar fyrir
fatlaða á Vonarlandi var stórt
baráttumál á sínum tíma og þar
lét Sigurður ekki deigan síga og
kallaði marga til samstarfs til að
koma baráttumáli í höfn.
Samgöngumálin voru Sigurði
alltaf hugleikin, - bæði í orði og
verki. Hann var bifreiðastjóri
lengst af starfsferils, ók lengi
börnum í skólann og þar var
seiglan og öryggið í fyrirrúmi.
Svo átti hann vörubíl og tók þátt í
vegagerð á Austurlandi og kom
þar víða við.
Margar stundir áttum við
saman. Hestamennskan var t.d.
sameiginlegt áhugamál okkar,
studdum hvor annan og eru mér
ofarlega í huga minningar frá fal-
legum sumardögum, þar sem við
nutum lífsins, en Sigurður var
náttúrubarn og næmur á lífið
sem þar blómgast.
Ég þakka fyrir vináttu okkar
og votta Margréti og stórfjöl-
skyldunni einlæga samúð mína.
Guð blessi minningu Sigurðar.
Gunnlaugur Stefánsson,
Heydölum.
Stórvinur minn Sigurður er af
heimi horfinn. Hugur leitar til
löngu liðinna stunda svo ljúfar
sem þær voru. Mætar minningar
hverfast um huga ein af annarri,
allar á einn veg, hugumkærar eru
þær, margar kalla ósjálfrátt fram
bros, svo skemmtilegar eru þær
og bærilega brosvaldandi. En
horfið er með vissum söknuði
áratugi aftur í tímann, allt til
fyrstu frábærra kynna. Við Sig-
urður vorum bekkjarfélagar á
Eiðum og kynnin kær leiddu til
vináttu áranna. Hann var afar
greindur og virkilega námfús
sem ungur maður, en aðstæður
ekki þær að námsgáfur fengju að
njóta sín sem skyldi, því hæfileik-
ar voru ótvíræðir.Verkfær maður
hið bezta. Örfáar smámyndir
flögra um hug frá langri og góðri
starfsævi hins mikla dugnaðar-
manns.
Ég sagði oft við hann að hann
hefði átt að verða kennari,
skemmtinn fræðari og félagi um
leið.
Hann kenndi í Staðarborg um
tíma og þótti mikill afbragðs-
kennari, vinsæll af nemendum.
Þar hefði líka verið kjörinn vett-
vangur til ævistarfs en ekki varð
af því, því miður. En fyrst og síð-
ast minnist ég vinar míns sem
hins sanna sagnamanns þar sem
hið kátlega var klætt í fullkominn
búning þar sem gáfur hans sem
eftirhermu nutu sín til fulls, aldr-
ei neitt neikvætt sagt, en allt
samofið græskulausri gaman-
semi.
Vinarhlýja hans var einstök,
þar bar aldrei skugga á og hve-
nær sem fundum bar saman var
ausið af brunni mætra minninga-
stunda. Glöggskyggn á samfélag-
ið sem hann var gerðist hann ein-
lægur félagshyggjumaður og
mikið þótti mér vænt um sam-
fylgd þessa góða og greinda vinar
míns. Sigurður eignaðist frábær-
an lífsförunaut í henni Margréti
hans, hjónaband þeirra bæði fal-
legt og farsælt. Umhyggja Sig-
urðar fyrir börnum sínum af
fyrra hjónabandi var einnig tak-
markalaus. Sigurður hafði lengi
atvinnu af vörubílaakstri og var
afar vel liðinn þar sem annars
staðar, næmur sem hann var á
alla þætti mannlegs umhverfis.
Hann ók skólabörnum úr sveit-
inni í skólann og Margrét kona
hans einnig og með öllu áfallalaus
var sá akstur allur, enda fundu
skólabörnin það vel að þar var
sönnum vinum mikillar hlýju að
mæta. Sigurður og Margrét voru
einstaklega góð heim að sækja og
það mun hafa verið eilífur gesta-
gangur hjá þeim sem segir mikið
um einstakar vinsældir þeirra,
enda vandfundið skemmtilegra
og veitulla fólk en þau hjón bæði.
Það hefur löngum verið sagt að
hvíldinni verði margur feginn, en
lífsvilji Sigurðar var alltaf til
staðar og auðna hans sú að eiga
þar hana Margréti að. Með sökn-
uði er kvaddur trúr vinur í ára-
raðir með hjartans þakklæti fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman. Þær ylja og merla í
munans ranni. Margréti og öllu
hans fólki sendum við Hanna ein-
lægar samúðarkveðjur. Megi hin
bjarta minningamergð sefa sökn-
uð þeirra. Góð minning er gulli
betri. Þannig varðveiti ég minn-
ingu míns góða og trygga vinar.
Helgi Seljan.
Vor héraðsprýði horfin er:
öll heiðríkjan, sem fylgdi þér.
Og allt er grárra en áður var
og opnar vakir hér og þar.
Þér kær var þessi bændabyggð,
þú battst við hana ævitryggð.
Til árs og friðar – ekki í stríð –
á undan gekkstu í háa tíð.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
- hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við kveðjum Sigurð, okkar
kæra vin, með þökkum fyrir sam-
fylgdina.
Sendum elsku Möggu, Sjöfn
og öðrum aðstandendum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigurðar
Magnússonar frá Bláskógum.
Guðríður og Sveinn, Firði.
Sigurður Magnússon, vinur
minn og jafnaldri, hefur kvatt
okkur eftir langvarandi veikinda-
stríð. Vonin gefur veikum þrótt,
það sannaðist á þeim hjónum.
Margrét vakti nætur og daga við
sjúkrabeð manns síns, bar hvorki
raunir sínar né þreytu á torg.
Henni vil ég votta samúð mína,
aðdáun og virðingu sem og öðr-
um ættingjum.
Ég þakka Sigurði hvað hann
var föður mínum mikill styrkur á
efri árum.
Með söknuði kveð ég Sigurð
Magnússon.
Þórunn á Skipalæk.
Fyrir 14 árum var ég svo
heppinn að vera boðin sumar-
vinna hjá Sigga og Möggu í Blá-
skógum í Breiðdal. Þetta voru
mikil viðbrigði fyrir ungling úr
Reykjavík sem fannst fátt betra
en að sofa út, seinna kom í ljós að
þetta var eitt mesta heillaspor
sem ég átti eftir að taka.
Þetta var mjög sólríkur dagur,
þegar ég komst á leiðarenda við
nærliggjandi sveitahótel,
skammt frá Bláskógum. Áður en
ég vissi af rann fagurhvítur gam-
all Landcruiser í hlað til að sækja
mig, út úr honum steig þessi æva-
forni maður og heilsaði mér með
þéttu, vinalegu handabandi með
bros á vör og bauð mig velkom-
inn. Ég kunni strax vel við þenn-
an gamla mann.
Þegar í Bláskóga var komið
tók Margrét, eiginkona Sigga, á
móti okkur. Húsið var fallegt
timburhús á steyptum grunni og
mjög gróðursælt í kring. Á
þvottasnúrum blakti tandur-
hreinn þvottur og innan úr hús-
inu lagði ilmandi bökunarlykt.
Margrét faðmaði mig innilega og
bauð mig velkominn og sagði mér
að ég skyldi koma og fá mér að
borða. Ég hlýddi því og át á mig
gat. Mér leið umsvifalaust mjög
vel hjá þessu góða fólki sem ég
hafði bara þekkt í örskamma
stund.
Heilu dögunum, vikunum og
mánuðunum varði ég með Sigga,
hvort sem það var í kringum
hestana eða almenn sveitastörf.
Við ræddum allt milli himins og
jarðar. Þótt Siggi væri rúmlega
60 árum eldri en ég gátum við tal-
að saman eins og jafnaldrar.
Siggi var mikill húmoristi og
höfðum við svipaðan húmor. Við
gátum hlegið saman svo tímun-
um skipti. Okkur var einnig eðl-
islægt að eiga innihaldsrík sam-
skipti, hvort sem það voru
léttvæg eða erfið málefni. Maður
fann vel fyrir hversu vænt honum
þótti um mig.
Sumar eftir sumar kom ég til
Sigga og Möggu í Bláskóga, vann
þar í hestaleigunni í þessum fal-
lega dal. Mér þykir erfitt að kalla
þetta vinnu því ég naut hverrar
mínútu og vildi helst hvergi ann-
ars staðar vera. Í minningunni
skein alltaf sól í Breiðdal og
minningarnar eru endalausar
sem ég mun varðveita að eilífu.
Afar mínir báðir höfðu látist
áður en ég fæddist. Með tíman-
um leit ég því á Sigga sem bæði
náinn trúnaðarvin og afa. Möggu
að sjálfsögðu líka, hún var burð-
arstólpinn í þessu öllu saman.
Vinátta okkar Sigga var ein-
stök. Ég minnist hans oft. Stund-
um vildi ég óska að við hefðum
verið nær í aldri og kynnst fyrr.
Það hefði verið gaman að verða
samferða honum lengur. Hann
lifir í minningu minni um ókomin
ár.
Ég á engin orð til að lýsa þakk-
læti mínu gagnvart þessum ynd-
islegu hjónum, Sigga og Möggu í
Bláskógum. Tíminn sem ég varði
hjá ykkur er mér ómetanlega
dýrmætur. Fyrir barn í uppvexti
var þetta mikið gæfuspor. Ég
ætla ekki að kveðja þig í hinsta
sinn, gamli vinur, frekar en
venjulega. Við sjáumst brattir
einn góðan veðurdag. Ég geymi
gamla sixpensarann þinn áfram
heima á hillunni.
Hugur minn er allur hjá ást-
kærri eiginkonu Sigurðar, Mar-
gréti Lilju Arnbergsdóttur, og
fjölskyldu. Guð gefi ykkur styrk.
Ykkar
Friðrik Elí Bernhardsson.
Meira: mbl.is/minningar
Sigurður
Magnússon
Við áttum því
láni að fagna að
eiga Matta og
Siggu sem ná-
granna í rúma tvo áratugi. Matti
var alltaf léttlyndur og kátur og
alltaf stutt í brosið og kímnina.
Þrátt fyrir langan vinnudag gaf
hann sér alltaf tíma til að dunda
Marteinn Einar
Viktorsson
✝ Marteinn EinarViktorsson
fæddist 31. desem-
ber 1951. Hann lést
16. mars 2019.
Marteinn var
jarðsunginn 29.
mars 2019.
eitthvað í garðinum
eða við húsið.
Hjálpsemi var hon-
um í blóð borin og
nutum við þess þeg-
ar farið var í palla-
smíði, þakviðgerðir
eða aðrar fram-
kvæmdir við húsin
okkar. Hann hafði
drifkraftinn og
hlífði sér hvergi.
Minning um góðan
dreng lifir.
Við sendum Siggu og fjöl-
skyldu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Erna og Jón.