Hugrún - 01.08.1923, Qupperneq 10

8
Við urðum brátt all-samrýmd. Pað var sem eitthvað hulið
drægi hugi okkar saman. Pegar fyrsta daginu voru hinir far-
þegarnir farnir að stinga saman nefjum og horfa kímileitir til
okkar.
Við reikuðum oft um þilfarið og ræddumst við. Hún var
óvenjulega vel gáfuð og hafði glögt, bjartsýnt auga. Oft benti
hún mér á margt smávægilegt, sem ég hafði eigi veitt eftirtekt
og sýndi mér í fáum barnslegum, en Ijósum skýringum, hversu
mikla þýðingu það hafði fyrir lífið. — Alt, sem hún þekti og
sá, var í hennar atigum fagurt. Pað var ekkert, sem hún eigi
gat fundið eitthvað bjart, hlýtt og fagurt við. — Hún sá bros
hins algóða almættis í hverri hreifingu, hverju litbrigði og hverj-
um hljómi tilvérunnar.
Ég var sem heillaður, án þess að geta gert mér Ijóst, hvernig
»augnabliksáhrif«, eins og ég nefndi það, hefðu getað náð svo
efldum tökum á mér. Það var sem myndaðist eitthvert ósýni-
legt samband á milli okkar, — og mér varð Ijóst, að hér var
um ekkert vanalegt »millilandadaður« að ræða.
— En þrátt fyrir þetta var már eigi unt að bægja skuggum
liðnu áranna brott. Pungi þeirra hvíldi á mér við hvert fótmál.
Eitt kvöldið var ég einn að reika um þilfarið. Veður var
kyrt og hlýtt, en þreifandi myrkur. Ég hallaði mér út að borð-
stokknum. Skömmu síðar heyrði ég einhvern koma i nálægð
mína. — Pað var Ingeborg. Hún hallaði sér út að borðstokknuin
skamt frá mér. Ég gekk þangað og heilsaði. Drykklanga sturid
stóðum við bæði þögul og horfðum út yfir borðstokkinn — út
i náttmyrkrið. Ekkert heyrðisí nema ónotalegt skrölturs-orgið í
hinu stynjandi véladýri, sem knúði okkur áfram. Ég veit ekki
vel hvernig það atvikaðist, að hendur okkar mættust. — Hún
hreifði sig eigi, en hió lítið eitt. Alt í einu lagði hún hendi