Dagblaðið Vísir - DV - 01.03.2019, Síða 21

FÓKUS - VIÐTAL 211. mars 2019
Faldi sig undir rúmi til að sleppa
við skólann
Margrét var búin að æfa í tvær vik­
ur þegar hún keppti á bikarmóti.
„Ég var með lægstu beltagráðuna
og fór á móti stelpu sem var með
rauða beltið, sem er frekar há
beltagráða. Ég stóð uppi sem sigur­
vegari á fyrsta mótinu mínu og
þá kviknaði nýr draumur. Að fara
á Ólympíuleikana í taekwondo í
staðinn fyrir á listdansskautum.
Það hafði enginn Íslendingur held­
ur gert það,“ segir Margrét.
Í kjölfarið má segja að
taekwondo hafi yfirtekið líf Mar­
grétar. Hún var fjórtán ára með
lágt belti, en efnileg, svo hún
komst á æfingar hjá mörgum hóp­
um. Hún æfði í þrjá til fimm tíma á
dag. „Ég pældi ekkert í því að álag­
ið væri of mikið. Mér fannst bara
ótrúlega gaman að æfa. Þetta var
frekar klikkað tímabil,“ segir Mar­
grét og heldur áfram:
„Á þessum tíma hætti ég að
mæta í skólann. Ég vaknaði á
morgnana og faldi mig undir rúmi
þannig að ef mamma kæmi nið­
ur og athugaði hvort ég væri far­
in í skólann þá leit herbergið út
fyrir að vera tómt. Ég fékk 0,1 í
mætingareinkunn í níunda bekk.“
Margrét varð nokkrum sinnum
Íslandsmeistari og bikarmeistari
í taekwondo og vann að auki til
fjölmargra annarra verðlauna og
viðurkenninga. „Mig langaði alltaf
að verða best í heiminum en það
kaldhæðnislega er, að mér fannst
ekkert rosalega gaman að keppa.
Mér fannst gaman að æfa en ég
var svo stressuð fyrir keppni. Ég
hætti oft við að keppa út af stressi.
Á þessum tíma var ég líka rosalega
veik af átröskun sem gerði auðvit­
að illt verra. Ég hafði enga orku og
lítið þol sem gerði að verkum að ég
kveið fyrir keppni.“
Einelti var upphafið að
átröskun
„Ég byrjaði að þróa með mér átrösk­
unarhegðun þegar ég var um sex
ára, þegar ég byrjaði í grunnskóla.
Fyrir þann tíma hafði ég alltaf ver­
ið mjög hamingjusamt barn og átt
marga vini,“ segir Margrét.
„Krakkar fóru að stríða mér fyrir
að vera rauðhærð og með mjög
hvíta húð. Þeir sögðu að ég væri
eins og draugur og gerðu grín að
freknunum mínum. Besta vin­
kona mín á þessum tíma var ljós­
hærð með blá augu og mjög vin­
sæl. Þannig að ég hélt að ef ég yrði
ljóshærð með blá augu myndu allir
vera góðir við mig.“
Í æsku var Margrét mjög trúuð.
Hún fór með Faðirvorið á hverju
kvöldi. „Ég var farin að bæta við
smá aukabæn: „Góði Guð viltu
breyta hárlitnum mínum og gera
húðina mína dekkri, amen.“ Og
svo næsta dag hljóp ég inn á bað­
herbergi og kíkti í spegilinn og það
voru alltaf mikil vonbrigði,“ segir
Margrét.
„Ég held að þetta hafi verið byrj­
unin á átröskuninni. Ég fékk þá
hugmynd að ef ég myndi líta öðru­
vísi út yrði ég samþykkt.“
Kynþroskaskeiðið erfitt
Þegar Margrét fór í gegnum kyn­
þroskaskeiðið þyngdist hún hratt.
„Það getur verið mikið sjokk
fyrir unglingsstelpur að breytast
svona, enda breytist líkaminn
mikið. Ég var sífellt svöng á þess­
um tíma. Ég var farin að borða tvö­
falda skammta af öllum mat og
sótti mikið í sætindi. Þetta er þekkt
ástand og kallast gífurlegt hung­
ur (e. extreme hunger) sem getur
komið upp þegar líkaminn þarf
fleiri hitaeiningar en hann er van­
ur. En ég vissi ekkert um næringar­
fræði þannig að ég sótti í það sem
mér þótti gott, sætindi,“ segir Mar­
grét og heldur áfram:
„Ég þyngdist hratt og var hrædd
um að krakkar myndu stríða mér
fyrir það. Ég var búin að byggja
upp varnarvegg og var alltaf til­
búin ef einhver yrði andstyggileg­
ur við mig. Ég var búin að koma
því í hausinn á mér að ef ég yrði
fallegri og mjórri myndu allir vera
góðir við mig. Sumir í listdans­
skautum voru líka andstyggilegir
við mig, þannig að þegar ég þurfti
að hætta fannst mér það ekki
slæmt. En í taekwondo fannst mér
eins og allir samþykktu mig.“
Engir ljótir máttu mæta í
frístundaheimilið
Margrét rifjar upp erfiða minningu
sem leiddi til þess að hún hætti
að mæta í skólann. Einn strákur,
sem gerði henni lífið leitt í ung­
lingadeild, hafði bannað henni að
koma í frístundaheimili skólans,
Frostaskjól.
„Hann bannaði mér að koma,
því það „máttu engir ljótir vera þar.“
Hann stoppaði mig alltaf af. En eitt
skiptið var eitthvað skemmtilegt
að gerast og mig langaði virkilega
að fara og ákvað að drífa mig. Ég
fór með vinkonu minni sem var
vinkona hans og hélt ég yrði örugg
þannig. Hann stoppaði mig í stiga­
ganginum og hraunaði yfir mig.
Hann var rosalega andstyggilegur
við mig. Það var þá sem ég hætti að
mæta í skólann og að lokum skipti
ég um skóla,“ segir Margrét.
Flutti til föður síns
Margrét flutti til föður síns þegar
hún var um fimmtán ára gömul, í
lok níunda bekkjar.
„Pabbi var mjög harður á að ég
mætti í skólann og lærði. Ég komst
ekki upp með að fela mig undir
rúmi eða neitt svoleiðis. Ég þurfti
að mæta í skólann. Þá hafði ég
grennst mjög mikið og tók eftir að
krakkar voru farnir að spjalla við
mig miklu meira í skólanum, vera
vingjarnlegir við mig og bjóða mér
í partí,“ segir Margrét. Hún grennt­
ist mikið vegna stífra taekwondo­
æfinga á hverjum degi.
„Stelpur voru farnar að spyrja
mig um ráð til að grennast og
sögðu að ég liti svo vel út. Ég sagði
að ég æfði bara taekwondo. Ég var
einnig spurð út í mataræðið og átt­
aði mig þá á því að ég hafði ekki
verið að borða neitt rosalega mik­
ið. Þannig að ég tengdi það tvennt
saman, að borða lítið sem ekkert
og æfa mikið.“
Svelti sig meðvitað
Á þessum tíma vissi Margrét lítið
um átröskun eins og lystarstol
(e. anorexia) og lotugræðgi (e.
bulimia).
„Eftir þetta fór ég mjög meðvit­
að að svelta mig. Ef einhver bauð
mér eitthvað að borða, afþakkaði
ég það og sagðist ekki vera svöng,“
segir Margrét.
„Mér fannst líka mjög gott að
svelta mig, því mér fannst það
deyfa andlegu tilfinningarnar.
Mér fannst ég komast í þægilegt
ástand. Þetta gekk svona í ár.
„Ég var orðin
hrædd
um líf mitt“
Margrét Gnarr var komin með
hjartsláttartruflanir vegna átröskunar
„Það var
mikill
ótti að þyngj-
ast og allir yrðu
aftur leiðin-
legir við mig
Þegar Margrét
vann sér inn
IFBB Pro-skír-
teinið sitt.