Dagblaðið Vísir - DV - 30.08.2019, Side 10

10 30. ágúst 2019VIÐTAL
Emil Jón svipti sig lífi í kjölfar eineltis
n Enginn kom í sjö ára afmælið n Skar sig úr hópnum og var strítt miskunnarlaust n Fleygði sér fyrir lest nokkrum dögum fyrir 17 ára afmælisdaginn
E
mil Jón Björnsson svipti sig
lífi sex dögum fyrir 17. af-
mælisdaginn sinn. Hann
varð fyrir miklu einelti í
grunnskóla og skildi það eftir sig
varanleg ör.
Lilja Jónsdóttir, móðir Emils,
féllst á að segja sögu Emils ásamt
eldri systur hans, Dagnýju Hrund
Björnsdóttur. Mæðgurnar vonast
til að vekja fólk til umhugsunar um
þær skelfilegu afleiðingar sem ein-
elti getur haft.
„Fæddist áttræður“
Emil Jón fæddist 4. maí 1997 og
ólst upp í Tidaholm í Vestur-
Gautlandi í Svíþjóð. Hann var
næstyngstur í systkinahópnum,
sem auk hans telur tvær eldri
systur og eina yngri.
„Hann var ofboðslega ljúfur og
góður strákur,“ segir Dagný.
„Ég segi alltaf að hann hafi
fæðst áttræður. Hann var gömul
sál. Hann náði alltaf góðu sam-
bandi við fullorðna, en hann náði
ekki alveg að skilja jafnaldra sína.
Sjö ára var hann farinn að hlusta
á Stephen King og Hringadróttins-
sögu á ensku og hann sökkti sér
ofan í áhugamál sín, sem voru
enska, tónlist og að teikna,“ segir
Lilja.
Mæðgurnar segja Emil lengst af
hafa verið höfðinu hærri en jafn-
aldrar hans, stór og þrekinn. Á
skólamyndum náðu hinir strák-
arnir honum rétt svo upp á bringu.
Þannig skar hann sig úr hópnum
og varð auðvelt skotmark.
„Hann var ofboðslega næm-
ur fyrir hljóðum og hávaða og fór
að gráta þegar lætin voru orðin
of mikil fyrir hann,“ segir Lilja en
Emil var greindur með athyglis-
brest 12 ára gamall. Þá var talið að
hann væri með vott af Asperger-
heilkenni.
Stór og þrekinn, en lítill og
viðkvæmur
Þær segja eineltið hafa hafist strax
í leikskóla; Emil var útskúfað úr
hópnum þar sem hann var öðru-
vísi. Í grunnskóla hélt eineltið
áfram og voru gerendurnir að-
allega þrír bekkjarfélagar. Hinir
skólafélagarnir þorðu ekki að
grípa inn í.
„Við vorum í sveitaskóla og
þurftum að taka rútu í skólann á
hverjum degi. Eineltið var langt-
mest þar,“ segir Dagný og Lilja tek-
ur undir:
„Eineltið var langmest í rútunni.
Í skólanum hélt hann sig nálægt
kennurunum, eins og í frímínút-
um og þegar farið var í gönguferð-
ir og þess háttar. Við ólum hann
upp í að hann mætti ekki beita sér
líkamlega og meiða þá sem væru
minni en hann. Hann ætti að vera
góður við alla hina af því að hann
væri stærri en þeir. Þess vegna
brást hann við stríðninni með því
að hörfa í burtu og fara að gráta.
Hans leið til að fá útrás var að taka
þetta út á sjálfum sér: hann fór inn
á klósett í skólanum og kýldi sjálf-
an sig aftur og aftur.“
Dagný bætir við: „Þó svo að
hann hafi verið svona stór og þrek-
inn þá var hann ofboðslega lítill og
viðkvæmur inni í sér. Hann gerði
ekkert á móti ef þeir gerðu honum
eitthvað.“
Enginn kom í afmælið
Eitt atvik stendur upp úr í huga
mæðgnanna.
„Þegar hann varð sjö ára héld-
um við upp á afmælið hans. Við
leigðum félagsheimili fyrir veisl-
una og Emil fór með boðskort í
skólann, voðalega spenntur, og
bauð öllum bekknum. Planið var
að allir myndu koma með rútunni
í félagsheimilið eftir skóla. Daginn
sem veislan átti að vera haldin kom
hann í félagsheimilið með tárin
í augunum. Þá höfðu tveir strák-
ar í bekknum hans gengið á milli
barna í rútunni og hótað þeim öllu
illu ef þau mættu í afmælið. Af öll-
um hópnum voru tvær bekkjar-
systur hans sem þorðu að mæta.
Þetta var ofboðslega sárt. Við
höfðum samband við skólann en
fengum lítil viðbrögð,“ segir Lilja.
Dagný segist hafa reynt að
grípa inn í og hjálpa litla bróð-
ur sínum þegar hún gat. En síðan
kom að því að hún fór á unglinga-
stig í skólanum, en sá hluti skólans
var í bænum.
„Það var hræðilegt að horfa
upp á þetta. Þegar ég fór síðan upp
á unglingastig þá gat ég ekki leng-
ur verið til staðar og passað hann.“
Þegar Emil var 9 ára var hann
tekinn úr bekknum og settur í
sérbekk þar sem voru færri nem-
endur og aðeins einn kennari
sem sá alltaf um hópinn. Lilja
segir það hafa gefið góða raun.
Emil fór síðan upp á unglinga-
stig í 8. bekk og fór þá í skóla í
bænum. „Hann átti einn besta
vin sem fór með honum þang-
að. Þarna fór allt að ganga betur,“
segir Lilja.
Virtist blómstra
Emil hóf síðan nám í framhalds-
skóla haustið 2013 og allt virtist
vera á uppleið.
„Hann eignaðist þarna nokkra
góða vini. Við gátum farið að slappa
aðeins af,“ heldur Lilja áfram.
„Þarna var eins og hann væri
byrjaður að blómstra. Hann var
með rosalega mikinn áhuga á tölv-
um, enda er pabbi forritari, og ég
bjóst við að Emil myndi fara út á þá
braut. Maður einhvern veginn hélt
að þetta væri allt saman að baki. En
það var víst ekki þannig. Þetta var
greinilega búið að setja sitt mark á
hann,“ segir Dagný.
„Honum leið afskaplega illa inni
í sér, þótt hann sýndi það ekki,“
bætir Lilja við. „Þegar ég hugsa
til baka þá var ákveðinn léttir yfir
honum þarna undir lokin, hann
var glaður daginn áður en hann dó.
Seinna fundum við í tölvunni hans
kveðjubréf sem hann hafði skrifað
til vina sinna, en það var dagsett 22.
apríl, sex dögum áður en hann dó.
Þetta var algjörlega „out of the
blue.“ Hann var búin að vera að tala
við pabba um að græja bílprófið og
þess háttar. Það voru engin merki
um að hann væri í þessum hug-
leiðingum.“
Fá aldrei að vita öll svörin
Þann 28. apríl 2014 svipti Emil Jón
sig lífi.
„Þessi dagur byrjaði bara bara
eins og hver annar, ég faðmaði
hann og bauð honum góðan dag
og svo skutlaði pabbi hans honum
í skólann. Hann var ekkert öðruvísi
en venjulega,“ segir Lilja.
Seinna meir kom í ljós að Emil
hafði skilið töskuna sína eftir í skáp
í skólanum og farið þaðan á lestar-
stöðina í Skövde.
Samkvæmt bankayfirliti hans
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is
Kveðjustund
Emil var jarðaður á
Íslandi en heima í
Svíþjóð var haldin
minningarathöfn.
Í faðmi fjölskyldunnar Emil Jón
var stór en viðkvæmur. Mynd aðsend.