Morgunblaðið - 09.08.2019, Síða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. ÁGÚST 2019
✝ Anna Vignisfæddist í Sig-
ríðarstaðakoti í
Flókadal í Fljótum
16. ágúst 1935. Hún
lést 29. júlí 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Sigrún Stef-
ánsdóttir hús-
móðir, f. 5. ágúst
1916, d. 19. janúar
2006, og Vignir Eð-
valdsson hringjari,
f. 11. júní 1907, d. 6. júní 1969.
Systkini Önnu eru: Jón Krist-
inn Bragi Óskarsson, f. 19. mars
1939, d. 31. ágúst 1997, Sigur-
lína Axelsdóttir, f. 11. febrúar
1941, d. 23. nóvember 1975, og
Kristrún Ástvaldsdóttir, f. 16.
maí 1952.
Anna giftist 28. desember
1957 Gunnlaugi Inga Haralds-
syni yfirfiskmatsmanni, f. 7.
september 1928, d. 23. mars
1992. Foreldrar hans voru
Guðný Guðlaug Jónsdóttir hús-
móðir, f. 21. júlí 1894, d. 11. jan-
úar 1977, og Karl Haraldur
Gunnlaugsson síldarmats-
maður, f. 4. desember 1898, d. 1.
mars 1992.
Börn Önnu og Gunnlaugs
eru:
1) Sigrún Ásta, leikskóla-
stjóri, f. 30. apríl 1958. Eigin-
október 1986, gift Rúnari
Friðrikssyni. Börn þeirra eru:
Sigmundur Elvar og Kamilla
Sigríður. c) Kamilla Mjöll Har-
aldsdóttir, f. 23. júlí 1989, í sam-
búð með Jónasi Þór Ingólfssyni.
3) Guðný Gunnlaugsdóttir, f.
3. desember 1962, d. 14. maí
1963.
4) Guðný Gunnlaugsdóttir, f.
13. nóvember 1964. Börn henn-
ar eru: a) Bylgja Gunnur, f. 23.
maí 1987, b) Jón Þór, f. 10. des-
ember 1988. c) Lísa Rún, f. 22.
apríl 1992, barn hennar með
Halldóri Árnasyni er Hanney
Svana. d) Ingi Þór, f. 2. mars
1995.
Anna ólst upp að mestu hjá
móðurforeldrum sínum, þeim
Kristínu Margréti Jósepsdóttur
og Stefáni Aðalsteinssyni í Sig-
ríðarstaðakoti. Hún flutti til
Siglufjarðar níu ára gömul og
bjó þar frá þeim tíma, að undan-
skildum nokkrum sumrum sem
fjölskyldan dvaldi á Aust-
fjörðum. Síðustu æviárin bjó
Anna á Hornbrekku, heimili
aldraðra í Ólafsfirði. Ævistarf
hennar var að mestu tengt af-
greiðslustörfum í verslunum en
einnig vann hún í síld og við
fiskvinnslu.
Anna var mikil hannyrða-
kona og liggja eftir hana mörg
verk af ýmsum toga.
Útför Önnu fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 9.
ágúst 2019, klukkan 14.
maður Ívar Geirs-
son smiður, þau
skildu. Börn þeirra
eru a) Anna Rós, f.
7. september 1977,
gift Steindóri Örv-
ari Guðmundssyni
og eiga þau tvö
börn; Ástu og
Bjarka. b) Ólafía
Björk f. 1. sept-
ember 1981, gift
Ragnari Miguel
Herreros. Börn þeirra eru:
Aron Elí, Eva Marísól og Kar-
ítas Alba. c) Ívar Örn, f. 9. mai
1983, hans maki er Hinrika
Sandra Ingimundardóttir. Barn
þeirra er Sigrún María. Seinni
maður Sigrúnar Ástu er Sveinn
Ingi Sveinsson f. 11. maí 1964,
framhaldsskólakennari. Sonur
þeirra er d) Hlynur Orri f. 19.
apríl 2004.
2) Karl Haraldur Gunn-
laugsson skrifstofumaður, f. 26.
júlí 1959, kvæntur Öldu Maríu
Traustadóttur stuðningsfull-
trúa, f. 21. október 1964. Börn
þeirra eru: a) Gunnlaugur Ingi
Haraldsson, f. 2. febrúar 1983,
hans maki er Ásgerður Einars-
dóttir. Börn þeirra eru: Einar
Ingi Óskarsson, Bríet Brá, Fjóla
María, Ellen Ýr og Áslaug
Anna. b) Sunna Eir, f. 11.
Það var í byrjun níunda ára-
tugar síðustu aldar að ég kom í
fyrsta skipti, 17 ára gömul, til
Siglufjarðar í heimsókn til for-
eldra stráks sem ég hafði þá
þekkt um nokkurra mánaða
skeið. Foreldrarnir voru Gulli
Haralds og Anna Vignis. Gulli
tók mér strax opnum örmum og
við áttum gott samband þann
tíma sem hans naut við. En ég
fékk á tilfinninguna að Önnu lit-
ist ekkert of vel á þessa ódönn-
uðu sveitastelpu sunnan úr
Borgarfirði sem var að eltast við
drenginn hennar. En það átti
aldeilis eftir að breytast og eftir
að börnin og síðar barnabörnin
komu til sögunnar var ljóst að
þessi stelpa var ekkert að fara
og Anna með sitt stóra hjarta
löngu búin að taka mér eins og
dóttur.
Anna var smávaxin kona með
stóra nærveru, hún var alltaf vel
til höfð með rautt naglalakk og
varalit, næstum því pjattrófa.
Hún var ættrækin úr hófi fram
og afar stolt af sínu fólki. Mikil
ættmóðir og fylgdist vel með af-
komendum sínum og öðru
venslafólki.
Enginn sem kynntist henni
komst hjá því að veita hann-
yrðum hennar athygli, en hún
vann alls kyns handavinnu og
gaf þeim sem henni stóðu nærri.
Handavinnan var af ýmsum
toga, svo sem bútasaumur,
postulínsmálning, dúkaprjón, út-
saumur, fatasaumur og hvað
þetta heitir nú allt. Bar heimilið
listfengi hennar vitni með verk
hennar á veggjum, í gluggum og
á borðum.
Eftir að Anna varð ein tókum
við tengdamæðgur upp þann sið
að fara saman í kaupstað og var
þá farin dagsferð til Akureyrar
og litið í búðir.
Hún vildi auðvitað nota ferð-
ina sem best og keypti vel inn
til heimilisins, enda alin upp í
sveit þar sem ekki var skotist í
búð í tíma og ótíma.
Eftir eina slíka ferð fengum
við athugasemd um að viðkom-
andi vissi af því að hægt væri að
bakka bílum upp að afgreiðslu-
kassanum í búðunum, slíkur var
varningurinn. Anna var þannig,
stórtæk í öllu því sem hún gerði.
Með tímanum urðu þessar
ferðir frekar skemmtiferðir og
minna lagt upp úr því að kaupa
varning en frekar lagt upp úr að
það væri gaman og að gera
henni dagamun.
Í einni af síðustu ferðunum
okkar fór ég með hana í heim-
sókn til Bínu „frænkusystur“
hennar og urðu þar fagnaðar-
fundir. Þær ljómuðu af ánægju
yfir samverustundinni, föðmuð-
ust og kysstust, hlógu og
skríktu eins og tvær smástelpur
og héldu fast hvor í aðra. Sú
stund reyndist verða síðasta
samvera þeirra í þessari jarð-
vist.
Nú er komið að kveðjustund
og er þá efst í huga þakklæti
fyrir öll árin saman. Þegar við
kvöddumst síðasta sinni hélt
hún um höndina á mér, strauk
mér um vangann og sagði:
„Takk, Alda mín, þú ert perla.“
Með þau orð í eyrum kveð ég
tengdamóður mína.
Alda María Traustadóttir.
Elsku amma.
Amma Vignis eins og ég sagði
svo oft í léttu gríni og amma
flissaði og brosti sínu breiða
brosi.
Það eru forréttindi fyrir unga
konu að alast upp með slíka
kvenfyrirmynd sér fyrir augum.
Amma var alveg ótrúleg kona.
Svo hörð af sér og á sama tíma
svo ljúf og góð. Alltaf vel til
höfð og bar höfuðið hátt.
Mér þótti alltaf gaman þegar
von var á ömmu í Ólafsfjörð
þegar ég var yngri. Hún stopp-
aði þá yfirleitt í nokkra daga í
senn og mér þótti það alltaf svo
æðislegt. Það snerist ekkert um
hvað var gert, heldur bara að
hafa hana. Hún passaði alltaf
upp á að við værum vel til höfð,
greidd og strokin. Ég nagaði
neglurnar og það þótti ömmu
ekki smart. Það breyttist síðar
og allt fram til loka brosti amma
þegar hún sá neglurnar á sonar-
dóttur sinni fínar og mátti ekki
heyra á það minnst að klippa
þær.
Ég þráði það að hafa ömmu
nærri, geta skroppið í heimsókn
hvenær sem er og bara verið.
Sem varð auðveldara í seinni
tíð. Amma var bæði iðin og
skipulögð og var yfirleitt klár
með verkefnalista þegar maður
kom til hennar og svo var alltaf
kaffibolli. Við nutum þess líka
að fara í bíltúr, skoða fuglalífið
inn með firði og jólaskrautið á
þeirri tíð. Stundum þegar fór ég
til hennar eftir kvöldmat tók ég
með ís, þá sátum við og horfðum
saman á sjónvarpið og borðuð-
um ís. Það voru sannkallaðar
gæðastundir sem ég mun geyma
í hjarta mínu.
Amma var mikil afmælis-
stelpa. Hélt alla tíð upp á af-
mæli sitt. Drekkhlaðin borð af
veitingum og fullt hús af fólki.
„Ég er vinsæl og ég veit það,“
sagði amma oft og það var líka
rétt hjá henni. En ömmu fannst
ekki bara sitt eigið afmæli
skemmtilegt. Hún hlakkaði til
þegar fólkið hennar átti afmæli
og hún gat glatt með „einhverju
smáræði“ eins og hún sagði, en
auðvitað var það ekkert smá-
ræði, hún var nú aldrei annað
en rausnarleg við sína hún
amma mín. „Óðum steðjar að sá
dagur afmæli þitt kemur senn“
eins og skáldið sagði. Þó að ekki
sé í þessu tilfelli um lítinn ljósan
dreng að ræða heldur smávaxna
rauðhærða konu. En þó að hún
amma mín væri smávaxinn var
hún risastór karakter, sjálfstæð
með eindæmum og sjálfstraust
sem við sem á eftir komum ætt-
um að reyna að taka okkur til
fyrirmyndar.
Amma spurði mig oft þegar
við töluðum saman: „Ekkert bú-
in að vera að djamma?“ Það átti
líka að vera gaman og sjálfri
fannst ömmu gaman að ferðast.
Í seinni tíð fækkaði ferðalögum
og þá sýndi ég henni myndir frá
ferðalögum mínum. Skemmti-
legast fannst henni að skoða
myndir frá Hornströndum. Það
fannst henni stórfenglegt.
Elsku amma mín.
Eins og ég sagði við þig undir
það síðasta ert þú búin að
standa þína plikt með miklum
sóma. Það geta engin orð lýst
því hversu þakklát ég er fyrir
stund á Hornbrekku í sumar
þar sem þú hittir unga manninn
sem þú varst búin að vera svo
spennt að hitta.
Það er sár sorgin í hjarta litlu
ömmustelpunnar þinnar. Ég er
þakklát fyrir að hafa haft þig í
lífi mínu í 30 ár og 5 daga. Ég
veit að þú elskaðir mig og ég
veit líka að þú vissir að það er
gagnkvæmt. Sagðir svo oft við
mig „þú ert svo góð við ömmu“.
Kamilla Mjöll.
Elsku amma mín, það er
merkilegt hvað svo lítil kona
skilur eftir sig stórt skarð.
Skarð sem ég reyni að fylla í
með góðum minningum og
þakklæti fyrir að hafa átt þig
að.
Ég mun gera mitt besta til að
heiðra minningu þína. Ég er
þegar byrjuð að tína upp allt lít-
ið rusl sem ég sé af gólfinu. Mér
þótti alltaf merkilegt að sjá þig
leggjast saman til að tína örlítið
ryk upp, konan sem var löngu
orðin þreytt á þessum líkama og
átti nóg með að komast í gegn-
um daginn. Þannig varstu hrein-
lega, vildir hafa allt hreint og
fínt í kringum þig. Þú hefur ver-
ið svo sterkt í huga mér síðan
við kvöddumst, þegar ég brasa í
eldhúsinu, vökva blómin, hugsa
til þess hvort það séu komin
ber, þegar ég er með einhvern
brussugang, þegar ég borðaði
kjötsúpu í vinnunni og ekki síst
þegar ég horfi á fallegu rósirnar
mínar sem blómstra nú sem
aldrei fyrr. Eins finn ég fyrir
mikilli löngun til að baka pönnu-
kökur en ég veit að mínar kom-
ast ekki í hálfkvisti við ömmu-
pönnsur. Ég tengi svo margar
minningar við heimilishald,
hvort sem það er eldamennska
og bakstur eða önnur húsmóð-
urstörf. Ég var nú ekki há í loft-
inu þegar ég kom með prjóna í
stærð 8 og örfínt garn og bað
þig um að kenna mér að prjóna.
Þér fannst þessi samsetning hjá
mér frekar skondin en hélst al-
veg andliti til að draga ekki úr
áhuganum hjá mér og fyrr en
varði var ég farin að prjóna eins
og ég hefði aldrei gert annað.
Þú varst svo stolt af öllum af-
komendum þínum og vildir vita
hvað allir væru að bauka. Eins
og þú hefðir sagt varstu virki-
lega grobbin af yngstu kynslóð-
inni og brosið fór varla af þér
þetta hálfa ár þegar langömm-
ustelpurnar komu í heiminn
hver á eftir annarri, fjögur
stykki. Ég man hvað það gaf
þér mikið að sitja með lang-
ömmubörnin í fanginu, gæla við
þau og róa sjóinn á. Enda leitar
lítil tveggja ára hnáta eftir lang-
ömmu þegar hún kemur á
Hornbrekku.
Afmælisdagar ástvina þinna
voru sérstakt áhugamál og þú
lagðir mikinn metnað í að muna
eftir þeim og bera afmælisbörn-
um hamingjuóskir. Alltaf beið
maður eftir símtali frá ömmu og
fannst nánast eins og afmæl-
isdagurinn byrjaði ekki fyrr en
þú hringdir. Þrátt fyrir veik-
indin taldirðu niður dagana í
stórafmælin í fjölskyldunni nú í
júlí og var engu líkara en að þú
vildir upplifa þau áður en þú fet-
aðir á nýja braut.
Síðustu vikur hafa verið erf-
iðar en eins og það er sárt að
sleppa af þér takinu er jafn-
framt svo dýrmætt að hafa fylgt
þér lokaspölinn. Að hafa verið
þér innan handar og veitt þér
styrk á dánarbeðinum huggar
mann í sorginni. Síðustu orðin
sem þú sagðir við mig: „mikið er
gott að eiga góða að“, eru orð
sem ég mun geyma í hjarta
mínu um ókomna tíð með öllum
fallegu minningunum, gull-
kornum og fróðleik frá þér.
Að leiðarlokum ímynda ég
mér sólríkan síðsumarsdag þar
sem þú ert í essinu þínu með
berjabláa fingur og stútfulla
bala af berjum. Afi liggur mak-
indalega í móa nálægt þér,
hummandi lag með sixpensar-
ann fyrir augunum og Guðný
litla skoppandi í kringum ykkur
í fallegum sumarkjól með „unnið
af Önnu Vignis“ merkinu í fald-
inum.
Sunna Eir Haraldsdóttir.
Anna amma Vignis.
Jæja, þá er komið að kveðju-
stund, því í dag kveðjum við
hana ömmu síðasta sinni.
Á svona stundum er ýmislegt
sem flýgur um hugann. Svo sem
sumarheimsóknirnar á Sigló,
þar sem ýmislegt var brallað
eins og sundkennslan hjá ömmu
þar sem hún breytti vatns-
hræddum strákpjakki í vel
syndan gutta. Veiðiferðirnar í
Hólsána, sér í lagi þegar veiði-
stöngin lenti úti í miðri á í einu
kastinu og amma varð að vaða
eftir henni. Hjólatúrarnir með
frændsystkinunum og ömmu
eru líka ofarlega í minni.
Amma var mikil fjölskyldu-
kona og fylgdist vel með okkur
öllum, hvort sem var í námi eða
leik og seinna með fjölskyldunni
og barnabarnabörnunum. Nota-
legt var að geta boðið ömmu að
dvelja í sumarbústað fjölskyld-
unnar í nokkur skipti á góðum
sumardögum og þiggja hjá
henni pönnsurnar þar.
Eftir að amma kom til Ólafs-
fjarðar áttu langömmubörnin
auðveldara með að skreppa í
heimsókn og gerðu það gjarnan,
þá fréttist af þeim á Horn-
brekku þar sem þau fengu hlýtt
faðmlag og sleikjó.
Minningarnar eru mýmargar
en með þessum örfáu fátæklegu
orðum viljum við fjölskyldan
þakka Ömmu Vignis fyrir hlýju
og umhyggju alla tíð.
Gunnlaugur Ingi
Haraldsson.
Þegar ég var unglingur á
Siglufirði kynntist ég Önnu
Vignis í gegnum mömmu mína
og eldri börn Önnu, þau Sig-
rúnu Ástu og Harald. Við Sig-
rún Ásta héldum góðu sam-
bandi á skólaárum okkar í
Reykjavík og eftir að hún flutti
aftur til Siglufjarðar og ég til
Sauðárkróks.
Eftir að Sigrún Ásta flutti til
Reykjavíkur minnkaði samband
okkar en jókst að sama skapi
við Önnu. Aldrei fórum við Keli
til Siglufjarðar án þess að heim-
sækja Önnu bæði á Laugar-
veginn og Fossveginn auk þess
sem við töluðum saman í síma.
Anna var einstök kona, hlý
og notaleg, mikil húsmóðir og
átti fallegt heimili. Öll handa-
vinna lék í höndunum á henni
og þar sem ég hef mikinn áhuga
á handverki var alltaf gaman að
hitta hana og sjá allt það fallega
og fjölbreytta handverk sem
hún bjó til.
Eitt sinn var Anna í heim-
sókn hjá okkur á Króknum og
vinkona mín sýndi henni fallega
hluti sem hún hafði útbúið úr
bútasaumi. Ég held að þetta
hafi verið upphafið að allri
þeirri bútasaumsvinnu sem ligg-
ur eftir hana. Má í því sambandi
nefna öll rúmteppi fjölskyldu
hennar, dúka, mottur undir
jólatré, diskamottur, svuntur og
ýmsa aðra hluti sem hún útbjó.
Allt frá því að ég eignaðist
börn hef ég notið gjafa Önnu.
Öll jól fékk fjölskylda mín hand-
unnar gjafir frá henni sem ég
hafði unun af. Í sængurgjafir
fengum við og dætur okkar
handmáluð rúmföt og smekki
sem Anna málaði og saumaði.
Allt eru þetta einstakir dýrgrip-
ir. Anna saumaði sérstaklega
fallegar svuntur sem við Keli
fengum í jólagjöf og ég keypti
oft af henni slíkar svuntur til
tækifærisgjafa.
Anna var einstök vinkona,
hlý og notaleg, sem á sérstakan
stað í hjörtum fjölskyldu okkar.
Anna fylgdist grannt með börn-
um okkar og fjölskyldum
þeirra. Sonur okkar, sem býr
erlendis, var á ferðalagi ásamt
erlendum vinum sínum á Siglu-
firði og fannst nauðsynlegt að
koma við hjá Önnu á Fossveg-
inum. Hann þurfti aðeins að sjá
hana, knúsa og sýna henni kær-
ustuna sína. Þá sendu dætur
okkar henni jólakort með mynd-
um af börnunum.
Alla tíð hringdi Anna á af-
mælisdögum okkar Kela og
finnst mér það lýsa vinarþeli
hennar vel, en sjálf átti hún
stóra fjölskyldu, mörg barna-
börn og barnabarnabörn og
stóran vinahóp.
Við Keli hittum Önnu þrisvar
í sumar. Við áttum góða tíma
með henni í júní á Hornbrekku
og enduðum með að horfa sam-
an á undankeppni í fótbolta
milli Tyrkja og Íslendinga þar
sem Íslendingar unnu og
skemmtum við okkur vel.
Tvisvar hittum við Önnu á
Sjúkrahúsinu á Akureyri og
fylgdumst með henni í erfiðum
veikindum hennar.
Ég verð ævinlega þakklát
fyrir vináttu Önnu og fjölskyldu
hennar. Við Keli og fjölskylda
okkar vottum Sigrúnu Ástu,
Haraldi, Guðnýju og fjöl
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúð.
Lydia Jósafatsdóttir.
Góð frænka er fallin frá.
Kannski besta frænkan af
mörgum góðum. Fyrir okkur
sum batt hún saman flókin fjöl-
skyldubönd og tengdi fjölbreyti-
legar greinar stórrar ættar.
Minnug á nöfn og ótal afmæl-
isdaga og lét sér annt um fólkið
sitt. Vegna hinnar glaðlegu og
elskuríku lífsorku drógumst við
að henni endalaust og eftir
stendur tilfinningin um að Anna
Vignis hafi verið sem miðdepill
og kjarnakonan í ættinni okkar
stóru sem jafnan hefur verið
kennd við Sigríðarstaði í Fljót-
um.
Aðrir áberandi þættir í fari
Önnu voru starfsorkan og sköp-
unargleðin í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur. Það birtist
helst í hinu fjölbreytilegasta
handverki sem margir fengu að
njóta.
Meðal annarra persónuein-
kenna Önnu var viljastyrkur og
stolt sem kom fram í því að
halda fast við sitt og segja skoð-
un sína á skýran hátt. Og í ára-
löngu heilsuleysi gaf Anna ekk-
ert eftir í reisn sinni og sýndi
æðruleysi sem við mörg gætum
tekið til fyrirmyndar.
Sumar fyrstu bernskuminn-
ingar mínar eru tengdar því
þegar Anna bjó hjá okkur í her-
bergi á háloftinu heima á
Eyrargötu 11 og var okkur
Öldu sem kær stóra systir
fremur en barnapía. Ein minn-
ing hefur verið dýrmætari en
aðrar en það var þegar Anna
leiddi mig við hönd sér inn í
danssalinn á Hótel Höfn þar
sem hún steig upp á svið og
æfði nokkur dægurlög með
Gautlandsbræðrum. Þá var hún
einn af nokkrum gestasöngvur-
um hljómsveitarinnar sem
stukku til á böllum og tóku
nokkur lög væru þeir nálægir.
Þetta var gaman að rifja upp á
áttræðisafmæli Önnu fyrir
nokkrum árum og færa henni
gamla og óvænta hljóðupptöku
þar sem ekki fór milli mála hve
góð og örugg söngkona hún var.
Það var mikið gleðiefni sem
jafnvel hennar allra nánustu
kom á óvart.
Á kveðjustund er efst í huga
þakklæti fyrir ástúðina, trygg-
lyndið og gjafmildina í garð
okkar Guðnýjar og barna okkar
allra.
Örlygur Kristfinnsson.
Elskuleg vinkona okkar Anna
Vignis lést 29. júlí síðastliðinn.
Vinskapur okkar stóð í
nokkra áratugi og áttum við
vinkonurnar mjög mörg sameig-
inleg áhugamál, s.s. bútasaum
og alls konar aðra handavinnu.
Við kölluðum okkur „Iðnu Lís-
urnar“, þar sem hugmyndir
urðu að veruleika hjá okkur svo
til daglega. Oft var glatt á hjalla
hjá okkur bæði heima og að
heiman. Ekki má gleyma berja-
ferðunum þar sem Anna mætti
með sínar gómsætu pönnukökur
ásamt fleira góðgæti.
Mörg voru ferðalögin tengd
bútasaumi, bæði innanlands og
utan. Sóttum sýningar í
Houston, Birmingham og Sta-
bæk í Noregi, einnig sauma-
helgar vítt og breitt um landið.
Minnisstæðust er samt afmælis-
ferðin þegar Anna varð 70 ára,
haldið var upp á afmælið í
Reykjavík á afmælisdaginn,
daginn eftir var ferðinni heitið
til Birmingham á bútasaums-
sýningu og hélt afmælisveislan
áfram alla daga ferðarinnar.
Blessuð sé minning góðrar
vinkonu og þökkum allar fallegu
minningarnar í gegnum vinskap
okkar á liðnum árum.
Magna Salbjörg
Sigbjörnsdóttir
Kolbrún Símonardóttir.
Anna Vignis