Morgunblaðið - 09.08.2019, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. ÁGÚST 2019
Minn kæri vinur,
Hörður Guðmunds-
son smiður, hefur
kvatt þennan heim.
Ég minnist hans
með mikilli hlýju og þakklæti.
Það voru góðir tímar þegar ég
leigði á Holtsgötunni í Hafnar-
firði hjá Herði og Jóhönnu fyrir
40 árum og síðan hefur haldist
gott vinasamband.
Hörður var eins og Björn í
Brekkukoti, alltaf sama lága leig-
an sem breyttist ekki þótt dýrtíð
geisaði í landinu.
Það var mánaðarleg hátíð og
skemmtileg stund þegar ég borg-
aði húsaleiguna.
Hörður fór þá upp á háaloftið
og sótti fjórar litlar dósir af öli og
meðan við drukkum húsaleiguöl-
ið sögðum við hvor öðrum sögur
og nutum samverunnar.
Ég bjó á neðri hæðinni í húsinu
og þar var stór gluggi út í garð-
inn.
Hörður hugsaði vel um leigj-
andann og oft var eitthvert góð-
gæti í gluggakistunni þegar ég
vaknaði.
Það var alltaf jafn gaman að
heimsækja Hörð á efri hæðinni
og skoða málverkin á veggjunum
sem voru eftir þekkta íslenska
listamenn.
Hörður og Jóhanna sýndu mér
þann heiður að koma í stórafmæli
mitt árið 2014 og þar léku þau
hjónin á als oddi eins og venju-
lega.
Síðustu árin hef ég sent Herði
jólasöguna mína sem oft var
myndskreytt ferðasaga sem
Gunnlaugur sonur hans breytti í
fallega bók.
Þetta kunni Hörður vel að
meta og eftir jólin áttum alltaf
ánægjulegt spjall um söguna og
sagnfræðileg atriði.
Ég þakka Herði fyrir margar
ánægjustundir og það var mikil
gæfa að fá að kynnast þessum
mæta manni.
Ellert Ólafsson.
„Ég sentist með vörur í hús á
hjóli með grind framan á og þar
var smjörlíkiskassi. Seinna varð
Hörður
Guðmundsson
✝ Hörður Guð-mundsson
fæddist 16. febrúar
1929. Hann lést 26.
júlí 2019.
Útför Harðar fór
fram 8. ágúst 2019.
ég sendisveinn í
Stebbabúð sem var
miklu meiri búð og
var þá þar sem safn-
aðarheimili Frí-
kirkjunnar er núna,
þar niðri. Þá var
eldaður matur þar
og ráðskonan hét
Jóna Hjartar. Mað-
ur fór alltaf með
soðin svið á spítal-
ann, hálfan kjamma.
Þá voru sjúklingarnar eitthvað að
bæta sér matinn á spítalanum.
Það var bara hringt og pantað.
Ég var eiginlega pitsusendill
þess tíma. Svo var ég líka í
Stebbabúð þegar hún hafði verið
flutt niður á Strandgötu, þar sem
Geiri Jóels var síðar. Við fórum
og sóttum kjöt í Íshúsið á hjóli
eftir Suðurgötunni. Þá var engin
Fjarðargata þar sem nú er Dröfn
og það. Þar voru bara klettar.
Þannig að það varð að fara Ill-
ubrekkuna. Það var oft erfitt að
fara þar niður með fjóra eða
fimm kjötskrokka. Þá þurfti mað-
ur að sitja á gjörðinni fyrir aftan
hnakkinn til að hjólið færi ekki
framyfir sig.“
Svona lýsir Hörður vinur minn
broti úr æsku sinni í Hafnarfirði
en ég var svo lánsamur síðustu
misseri að hann leyfði mér að
sitja hjá sér í stofunni á Holtsgöt-
unni með upptökutæki þar sem
hann rakti eftirminnileg atvik úr
viðburðaríkri ævi sinni. Ég átti
alls ekki von á því að komið væri
að lokum þegar við kvöddumst
eftir síðustu upptökuna sem ég á
til en þá höfðu örlaganornirnar
sent mig í vinnu vestur á Pat-
reksfjörð og ekkert varð úr því að
við kveiktum aftur á upptöku-
tækinu þótt við hittumst aftur.
Til dæmis var með afbrigðum
gestkvæmt á heimili þeirra Jó-
hönnu og ekki alltaf hægt að stóla
á að fá ró og næði til þess að taka
upp samtöl.
Hörður var mikill sagnabrunn-
ur og hafði gaman af því að segja
sögur og mikið óskaplega hafði
ég gaman af þessum samveru-
stundum okkar. Hann var ein-
staklega ljúfur og góður drengur
en hreinn og beinn og ekkert að
skafa utan af því við menn ef hon-
um þótti þurfa. Margar sögurnar,
sem hann sagði mér og eru nú til í
framangreindu handriti, eru ekki
sérlega vel til þess fallnar að
birta í minningargrein um karl-
inn en það er fútt í þeim. Hörður
dró ekkert undan og hikaði ekki
við að taka á sig þær sakir sem
hann sjálfur átti.
Hörður var mér dýrmætur
samferðamaður nú síðari árin
meðan ég starfaði fyrir Fríkirkj-
una í Hafnarfirði, þ.a. fimm ár
sem formaður safnaðarstjórnar.
Hann var þá kirkjuvörður og
alla tíð gaf hann söfnuðinum alla
sína vinnu sem hófst með því
reyndar að hann var að lagfæra
ýmislegt í kirkjunni og hann
smíðaði nýjar hurðir í aðaldyr
hennar þegar hann var um tví-
tugt og þá við nám í húsgagna-
smíði við trésmiðjuna Dverg.
Hörður náði einstöku sambandi
við kirkjugesti og þá ekki síst við
börnin í sunnudagaskólanum. Ég
held að þau telji hann með öfum
sínum, öll með tölu.
Söfnuðurinn stendur í ævar-
andi þakkarskuld við þau sæmd-
arhjón fyrir þann ómetanlega
skerf sem þau lögðu honum til
með óeigingjörnu framlagi sínu
um áratugaskeið, ósérhlífni og
fórnfýsi sem á sér fáar hliðstæð-
ur. Einlægar samúðarkveðjur
sendi ég Jóhönnu og fjölskyld-
unni allri frá okkur Ellý með
þökk fyrir allar góðu stundirnar.
Jóhann Guðni Reynisson.
Þá er komið að kveðjustund.
Hörður „kirkjuvörður“ hefur
kvatt þetta jarðlíf, sæll lífdaga.
Fríkirkjan í Hafnarfirði naut
óbilandi áhuga og krafta Harðar
Guðmundssonar í áratugi. Í Frí-
kirkjunni var Hörður miklu
meira en kirkjuvörður sem mætti
og stóð í dyrunum með sinn
breiða og hlýja faðm í nánast öll-
um kirkjulegum athöfnum. Jafnt
þegar börn voru skírð, brúðhjón
gefin saman. Eins við fermingar
og útfarir. Svo ekki sé talað um
sunnudagaskólann, sem Hörður
kallaði ævinlega barnamessurnar
og síðan allt almenna helgihaldið.
Ekki hef ég hugmynd um það
hvenær Hörður byrjaði að standa
í dyrunum og taka á móti kirkju-
gestum, en það var fyrir löngu
þegar söfnuðurinn var mun minni
en hann er í dag. Presturinn þá í
hlutastarfi og kom með Hafnar-
fjarðarvagninum til að messa og
jarða fólk. Hörður hafði gaman af
því að því að rifja upp í stólnum
sínum heima á Holtsgötunni
þessa tíma. Reyndar margt
fleira, sögur af mannlífi fyrr og
nú í Hafnarfirði. Frásögnin eðli-
leg, sönn og ekkert óþarfa skraut
eða upphafning. Slíkt var ekki
stíll Harðar né Jóu sem gjarnan
tók þátt í samræðunum.
Með fullri vinnu sinni sem tré-
smiður hjá Dvergi í Hafnarfirði
átti Hörður alltaf pláss fyrir sjálf-
boðastarfið í Fríkirkjunni. Í
smíðunum úti um allan bæ og í
kirkjunni kynntist hann fjöldan-
um af fólki á öllum aldri. Sóttist
ekki síst eftir samvistum við börn
og ungmenni. Hörður naut þess
að vera innan um annað fólk og
ekki síður Jóa. Heimili þeirra
líktist stundum umferðarmiðstöð
í það minnsta seinni árin og
kannski var það alltaf svo. Vinir
og frændfólk komu og fóru. Allir
velkomnir, alltaf. Og fjölskylda
Harðar sérlega samhent, svo eft-
ir er tekið.
Trygglyndi og trúfesta var
Herði eðlislæg, en hann var ekki
endilega jámaður í einu og öllu.
Hafði skoðanir og lét þær uppi
með sínum hætti. Sérstaklega
hafði hann áhuga á öllu sem sneri
að sjálfri kirkjunni, viðhaldi
hennar og virðingu. En hann gat
líka haft skoðanir á sálmavali eða
inntaki í predikunum. Allt í
mestu góðsemd, og stutt í brosið
breiða. Hörður naut þess í dyrum
kirkjunnar að sjá söfnuðinn
stækka með árunum og gaf sér
alltaf tíma fyrir góðar kveðjur og
hlýjan faðm. Að leiðarlokum vil
ég fyrir hönd safnaðarstjórnar
Fríkirkjusafnaðarins í Hafnar-
firði þakka Herði Guðmundssyni
trúmennsku og óeigingjarnt starf
í þágu kirkjunnar og samfélags
hennar í allri sinni mynd.
Einar Sveinbjörnsson.
Í dag kveð ég
kæra vinkonu, Haf-
dísi Hannesdóttur,
með þakklæti og
söknuði eftir áratuga vináttu.
Samfylgd okkar varð löng.
Við áttum heima í sömu götu
sem stelpur en kynntumst ekki
fyrr en á unglingsárum gegnum
KFUK og KSS. Við unnum
saman í Vatnaskógi ásamt Þór-
dísi Ágústsdóttur og þar bund-
umst við vináttuböndum sem
aldrei hafa rofnað. Hafdís var
mjög dugleg og ósérhlífin, vann
öll störf sín af strakri prýði.
Hún bar ábyrgð á þrifum í
gamla skála og lagði metnað
sinn í að halda honum hreinum.
Sagt var að gamli skáli hefði
aldrei verið jafn vel þrifinn og
þessi sumur og gólfin stífbónuð.
Hafdís var mikil félagsvera
og tók þátt í ýmiss konar fé-
lagsstarfi. Hún var sveitarstjóri
í yngri deild KFUK á Amt-
mannsstíg á sunnudögum og
unglingadeild á fimmtudags-
kvöldum með Kristínu Guð-
mundsdóttur og Kristínu Jó-
hannesdóttur. Hún var í stjórn
KSS í tvö eða þrjú ár og kom
þar mörgu góðu til leiðar með
skipulagshæfileikum sínum.
Einhverju sinni fannst móður
hennar nóg um allt þetta fé-
lagsstarf og spurði hvort hún
væri flutt á Amtmannsstíginn.
23 ára flutti Hafdís til Noregs
og hóf nám í félagsráðgjöf við
Diakonhöyskolen í Osló. Einu
ári seinna hóf ég nám í Osló og
þá var gott að eiga vinkonu að
sem tók á móti manni og miðl-
aði af reynslu sinni. Við gerðum
margt skemmtilegt, fórum á
skíði í Normarka og nutum lífs-
ins.
Hvað við gátum talað, hlustað
og hlegið saman! Á þessum ár-
um fór MS-sjúkdómurinn virki-
lega að láta á sér kræla. Eitt
sinn kom Hafdís til mín og sagði
að hún yrði að segja mér dálítið.
Hún var að koma frá lækni og
fékk að vita að hún væri með
MS en hún vildi ekki að fleiri
fréttu það í bili. Á þessum tíma
vissi ég ekkert hvað MS var en
árin hafa síðan kennt mér mikið
um hann og ekki síst Hafdís
sjálf og hvernig hún tókst á við
MS-púkann.
Hún var ótrúlega sterk, hug-
rökk, útsjónarsöm og yfirleitt
skrefinu á undan í baráttunni
hvað gera ætti næst og ekki
gafst hún upp fyrr en í fulla
hnefana með sinni stóísku ró og
jafnargeði með Guðs hjálp.
Eftir að Hafdís flutti aftur
heim urðu samskipti okkar
meiri og um tíma vorum við aft-
ur nágrannar og þá var gott að
skjótast í heimsókn og spjalla
saman. Einn af hæfileikum Haf-
dísar var hve gott hún átti með
að hlusta á aðra og setja sig í
spor annarra. Hún var vitur
kona, ráðagóð og gat metið hlut-
ina út frá staðreyndum án þess
að blanda saman persónulegum
málum og tilfinningum.
Hún var virk í félagsstarfi
KFUK og KFUM og gegndi
þar ýmsum trúnaðarstörfum.
Hún var í stjórn Landssam-
bands KFUM og KFUK og
samstjórn KFUK og KFUM í
Reykjavík kringum 1995. Félag-
ið er afar þakklátt fyrir allt
framlag Hafdísar gegnum árin.
Hún sótti aðaldeildarfundi
KFUK mörg undanfarin ár,
naut þess að koma og vera með
í samfélaginu.
Hafdís
Hannesdóttir
✝ Hafdís Hann-esdóttir fædd-
ist 19. febrúar
1950. Hún lést 24.
júlí 2019.
Útför Hafdísar
fór fram 2. ágúst
2019.
Hún var mikill
aðdáandi Karlakórs
KFUM og hafði
mikla ánægju af
söng þeirra. Hún
átti einnig samfélag
í litlum kristniboðs-
hópi.
Miðvikudagar
voru heimsóknar-
dagar mínir til Haf-
dísar og áttum við
góðar stundir. Þær
verða ekki fleiri. Ég kveð kæra
vinkonu í Jesú nafni og bið Guð
að blessa minningu hennar og
votta fjölskyldunni einlæga
samúð.
Kristín Sverrisdóttir.
Leiðir okkar Hafdísar
Hannesdóttur lágu saman í Osló
veturinn 1974-1975. Þar stund-
aði Hafdís nám í félagsráðgjöf
og ég hafði þar vetursetu ásamt
tveimur börnum og eiginmanni
sem lagði stund á framhalds-
nám. Eitthvað þótti mér ég
félagslega einangruð við þessar
aðstæður og fannst því gott að
eiga þess kost að hitta af og til
íslenska námsmenn og ekki síst
verðandi félagsráðgjafa eins og
Hafdísi. Á þessum tíma voru
örfáir félagsráðgjafar starfandi
á Íslandi og mikil eftirspurn eft-
ir menntuðum félagsráðgjöfum.
Íslenskir námsmenn sem völdu
sér þessa námsgrein þurftu að
sækja sér menntun út fyrir
landsteinana. Mjög margir
lögðu leið sína til Noregs, meðal
annars Oslóar. Góðu heilli var
Hafdís ein þeirra. Mér leist
strax vel á þessa ungu hæglátu
og brosmildu stúlku og okkur
varð vel til vina. Það stóð heldur
ekki á því að hún byði fram að-
stoð sína við að gæta barnanna
minna þegar ég þurfti að bregða
mér af bæ. Þau löðuðust líka að
henni enda var hún bæði hlý og
barngóð. Þessi vetur innsiglaði
vináttu okkar og gagnkvæma
virðingu. Nokkrum árum síðar
áttum við góða og áralanga
samleið í vinnu við málaflokk
sem var okkur báðum hugleik-
inn, það er málefni fólks með
fötlun. Hafdís var ein fárra fé-
lagsráðgjafa sem völdu sér
þetta sérsvið. Hún helgaði þess-
um málaflokki starfskrafta sína
allan starfsferil sinn og vann
þar mörgum gagn, einkum
börnum. Hvar sem ég var að
störfum á þessum tíma var gott
að vita af og geta leitað til Haf-
dísar með flókin félagsleg úr-
lausnarefni fyrir börn með fötl-
un og fjölskyldur þeirra. Það
var því mikil eftirsjá að Hafdísi
og starfi hennar þegar hún allt-
of snemma þurfti að láta af
störfum vegna vanheilsu.
En það verður að segja að
Hafdís stóð meðan stætt var. Ef
ég ætti að lýsa lyndiseinkunnum
Hafdísar með fáum orðum eru
það orðin seigla, þrautseigja og
æðruleysi sem fyrst koma upp í
hugann.
Margir og ef til vill flestir
myndu halda því fram að Haf-
dísi hafi verið búin þungbær ör-
lög með vanheilsu og fötlun. En
hún Hafdís lifði með reisn og
æðruleysið að vopni. Í síðasta
skipti sem ég hitti hana á heim-
ili hennar í Sjálfsbjargarhúsinu
sagði hún mér hversu þakklát
hún væri fyrir það góða fólk,
ekki síst æskuvinkonurnar, sem
slógu um hana skjaldborg þegar
með þurfti og stóðu vaktina til
enda. Hvað er lífshamingja ef
það er ekki að eiga kærleiks-
ríka, einlæga vináttu og tryggð
nánasta samferðafólks og geta
litið sáttur um öxl við leiðarlok?
Blessað sé líf og minning Haf-
dísar Hannesdóttur félagsráð-
gjafa.
Lára Björnsdóttir.
Nú er slokknað á lífsljósinu
hennar Hafdísar minnar.
Þrátt fyrir næðinginn frá
veikindum og mótlæti var log-
inn alltaf nógu skær til að lýsa
henni og öðrum.
Hún var ljóssins barn. Trúði
á Guð og hann var leiðtogi lífs
hennar.
Ung tileinkaði hún sér þessi
orð Jesú: „Ég er ljós heimsins,
sá sem trúir á mig mun ekki
ganga í myrkri heldur hafa ljós
lífsins.“
Með okkur tókst dýrmæt vin-
átta, sem hefur haft mótandi
áhrif á líf mitt.
Fljótt kom í ljós hvaða mann
hún hafði að geyma. Þarna fór
ung stúlka, gædd góðum gáfum
og hugrekki, sem hafði þegar
mótað sér ákveðnar skoðanir:
„Allir skyldu hafa jafnan rétt.“
Í boðskap Jesú Krists fann
hún þeim samhljóm og farveg
fyrir því sem hún vildi mennta
sig í og berjast fyrir.
Hafdís var mjög virk fé-
lagslega og sat í ýmsum nefnd-
um og ráðum til að fylgja eftir
hugsjón sinni. Hún var eftirsótt
og mikils metin hvert sem hún
fór. Enda eignaðist hún marga
vini á lífsleiðinni.
Vinum og samstarfsfólki var
hún mikil og góð fyrirmynd.
Hún var mikill bókaormur og
áttu nokkrar Uglur samastað á
heimili hennar, enda vel við
hæfi.
Að loknu námi og vinnu í
Noregi flyst Hafdís til Íslands
um sama leyti og við Kolli frá
námsdvöl í Bandaríkjunum.
Sjúkdómurinn sagði til sín og
Hafdís áleit best að vera nærri
fjölskyldunni í glímunni við
hann.
Við vorum fljótar að taka upp
þráðinn, ég ófrísk að fyrsta
barni af fjórum, sem Hafdís
reyndist síðan ótrúlega vel og
eiga þau dýrmætar minningar
um hana, þar sem hún var þeim
bæði leiðbeinandi og vinur.
Sama má segja um þrjú börn
Doddýjar systur.
Hún var ómissandi þáttur í
lífi þeirra og þau hennar.
Enda kölluðum við okkur
systur sameinaðar af börnunum
sjö sem deildu með sér bestu
frænku í heimi.
Ég fylgdist með þessari já-
kvæðu heilbrigðu vinkonu minni
heyja hverja baráttuna af ann-
arri við MS-púkann, alltaf skrefi
á undan honum, alltaf undirbúin
fyrir næsta áfall, þótt stundum
kæmi hann aftan að henni og
hún yrði að aflýsa hinu og þessu
sem til stóð að taka þátt í.
Þá gat hún oft slegið á létta
strengi og haft þannig yfirburði
gagnvart veikindunum, sem
léku hana svo oft grátt. Svo
framarlega sem hún var ekki í
MS-kasti, þá oftast rúmliggj-
andi, gat ekkert stoppað hana
og við hin horfðum á af undrun
og aðdáun.
Hækjur, hjólastóll, Hafdís
undir stýri og að endingu
Ferðaþjónusta fatlaðra gerðu
henni kleift að komast ferða
sinna.
Ekki má gleyma Guðrúnu
móður hennar, sem var henni
ómetanleg hjálparhella og létti
henni lífið með kærleiksríkri
þjónustu sinni.
Hafdís var félagsráðgjafi af
lífi og sál, enda farsæl sem slík.
Árið 2007 urðu straumhvörf í
lífi Hafdísar.
MS-sjúkdómurinn hafði
sannarlega tekið sinn toll, en þá
fær hún bráðahvítblæði og var
vart hugað líf. Þá myndaðist í
kringum hana vinkvennahópur,
sem skipti með sér yfirsetu á
gjörgæslunni, og síðar, eftir að
hún flyst á Sjálfsbjargarheim-
ilið, áttu þær hver sinn heim-
sóknardag.
Hún gat aldrei neytt fæðu
upp frá þessu áfalli. Í staðinn
fyrir að bugast tók hún þá af-
stöðu til matar að njóta ilmsins
og ekki spillti ef hann var fal-
lega borinn fram.
Hún sótti tryggilega þriðju-
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vináttu við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður, ömmu og
langömmu,
ÞÓRU VALGERÐAR ANTONSDÓTTUR.
Friðþjófur Sigurðsson
Ólafur Þór Ólafsson
og fjölskyldur
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna fráfalls ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
bróður og afa,
RAGNARS STEFÁNS MAGNÚSSONAR,
Breiðvangi 22,
Hafnarfirði.
Fjölskyldan þakkar starfsfólki Vífilsstaðaspítala fyrir umönnun
og einstaka hjartahlýju.
Guðlaug Pálsdóttir Wíum
Magnús Páll Ragnarsson Þórunn Þorleifsdóttir
Sigrún Ragnarsdóttir
Elín G. Magnúsdóttir
Þuríður Magnúsdóttir Jakob Fannar Árnason
Atli Bent Þorsteinsson