Skessuhorn - 13.01.2016, Blaðsíða 18

MIÐVIKUDAGUR 13. JANÚAR 201618
„Um þriðjungur þeirra sem mættu
hlaupa nú þegar. Hitt er fólk sem
langar eða ætlar sér að byrja að
hlaupa,“ segir Auður H. Ingólfs-
dóttir, hlaupari og lektor, í samtali
við Skessuhorn. Hún hélt á dögun-
um fyrirlesturinn „Frá mílu til mara-
þons“ fyrir fullum sal á Sögulofti
Landnámssetursins í Borgarnesi. Þar
rakti hún sögu sína frá því hún hóf að
hlaupa fyrir rétt rúmum fimm árum
síðan og til dagsins í dag. „Ég byrjaði
að hlaupa árið 2010, sem er einmitt
árið sem ég varð fertug,“ segir hún.
„Ég var þá komin heim til Íslands
eftir að hafa starfað sem friðargæslu-
liði á vegum íslensku friðargæslunn-
ar bæði á Sri Lanka og Balkanskaga.
Ég þjáðist af áfallastreitu, var í vondu
andlegu og líkamlegu ástandi, var of
þung og fannst ekki gaman að verða
fertug,“ bætir Auður við.
Að sumrinu heimsótti hún bróð-
ur sinn til Kanada og vill eigna hon-
um upphafið að hlaupaferli sínum.
„Hann dró mig í einnar mílu hlaup
meðan ég var þarna úti. Ég lét til
leiðast og hélt ég myndi deyja,“ seg-
ir hún og brosir. En eftir einnar mílu
hlaupið kviknaði einhver neisti innra
með henni. „Ég rammaði þarna inn
næstu fimm ár og hugsaði með mér
að ég ætlaði mér ekki að vera á sama
stað þegar ég yrði 45 ára,“ segir Auð-
ur „og það er eiginlega þarna strax
eftir míluhlaupið sem ég fer að hugsa
um að hlaupa maraþon einn daginn,
eins fáránlega og það hljómar,“ bætir
hún við og brosir.
Fyrsta maraþonið á
45 ára afmælisdaginn
Ferlið er langt frá mílu til maraþons
en Auður kveðst ekki hafa byrjað að
hlaupa af alvöru fyrr en ári síðar. Árið
2012 einsetti hún sér að fara Jökulsár-
hlaup, þar sem hlaupið er frá Hljóða-
klettum í Ásbyrgi og beitti óvenju-
legri aðferð til að standa við mark-
mið sitt. „Ég skrifaði það í jólabréf-
in til allra til að ég myndi standa við
það,“ segir Auður og brosir. „Auð-
vitað var flestum alveg nákvæmlega
sama en þessi aðferð virkaði fyrir
mig,“ bætir hún við.
Hún segir að í þessu hlaupi hafi
eitthvað gerst. „Þetta var alveg æð-
islegt, þetta var djúp og mögnuð
upplifun og ég fann að ég gat þetta.
Þarna varð ég ástfangin og ákvað
skömmu síðar að mig langaði að
hlaupa meira.“
Fyrsta hálfmaraþonið fór hún
svo árið seinna, eða 2013. Hún seg-
ist ekki hafa lést mjög mikið en fann
að hún var orðin miklu hraustari og
leið betur. „Þá fór þráhyggjan gagn-
vart maraþoninu að verða sterkari og
sterkari en ég fann að ég gæti ekki
boðið líkamanum upp á það nema
að léttast fyrst,“ segir hún og kveðst
ánægð með að hafa haft maraþonið
að leiðarljósi í baráttunni við auka-
kílóin. „Þarna var komin allt öðru-
vísi forsenda fyrir mig til að léttast.
Upphafið af þeim hugmyndum var
ekki einhver óánægja með sjálfa mig
heldur voru þær hugmyndir sprottn-
ar af þrá minni til að fara maraþonið.
Upphafið var því jákvætt, sem varð
til þess að allt small saman,“ segir
Auður.
Hún kveðst hafa farið mörg hálf-
maraþon árið sem hún létti sig sem
undirbúning fyrir maraþonhlaupið.
Hins vegar ákvað Auður að bíða með
maraþonið þar til síðastliðið sumar.
„Það var nefnilega þannig að Reykja-
víkurmaraþonið bar akkúrat upp á
45 ára afmælisdaginn minn, 22 ágúst
síðastliðinn,“ segir hún.
Maraþoninu lauk hún með glæsi-
brag og Auður bætir því við að
Reykjavíkurmaraþonið 2020 muni
að öllum líkindum einnig bera upp
á afmælisdag hennar. „Það er aldrei
að vita nema ég muni hlaupa líka á
fimmtugsafmælinu mínu. Það væri
gaman,“ segir hún og brosir.
Á flandri með Flandra
í Borgarnesi
Auður hefur verið virkur meðlim-
ur í hlaupahópnum Flandra í Borg-
arnesi og er einn af stofnmeðlim-
um hans. „Ég var að vinna með Stef-
áni Gíslasyni, sem er reyndur hlaup-
ari og fer hratt yfir,“ segir hún. „Ég
hafði rætt hlaup við Sigríði Júlíu
[Brynleifsdóttur], okkur langaði að
hlaupa og við höfðum samband við
Stefán. Úr varð að við þrjú stofnuð-
um Flandra árið 2012 og erum öll í
hópnum ennþá. Það heldur okkur
við efnið,“ segir hún en bætir því við
að hópurinn hafi á sínum tíma verið
stofnaður ekki síst til að halda hlaup-
urunum við efnið að vetrinum. „Öll
hlupum við, hvert í sínu lagi en vant-
aði aðhald yfir vetrartímann. Þannig
að hópurinn er upphaflega stofnað-
ur til að koma okkur í gegnum vet-
urinn,“ segir hún og bætir því við
að það gangi vel. „Í níu af hverjum
tíu skiptum er veðrið ekki jafn vont
og maður heldur þegar maður lítur
út um gluggann og að vita að aðrir
muni mæta á hlaupaæfingu er hvatn-
ing,“ segir Auður.
Félagslegi þátturinn leikur einnig
stórt hlutverk að hennar sögn. „Ég
er svona félagslyndur einfari, þann-
ig myndi ég skilgreina mig,“ seg-
ir hún og hlær „og þetta hentar mér
mjög vel. Það hlaupa allir á eftir eigin
prógrammi og á sínum forsendum,“
segir Auður en bætir því við að hún
hlaupi líka oft einsömul. „Mér finnst
það líka alveg frábært og stundum vil
ég bara hlaupa ein. En að hafa félags-
skap getur verið ómetanlegt. Einnig
bara það að geta talað um hlaup við
fólk, því það eru ekkert allir sem hafa
það sem áhugamál,“ segir hún.
Hlaupahópurinn Flandri er gras-
rótarhreyfing og öllum frjálst að
taka þátt, endurgjaldslaust. Reynd-
ir hlauparar miðla þekkingu sinni
til þeirra sem eru reynsluminni.
„Það eru allir velkomnir að koma og
hlaupa með okkur,“ segir Auður.
Hleypur til
að líða betur.
Aðspurð hvert hún hyggist láta tvo
jafnfljóta bera sig á komandi miss-
erum svarar Auður því til að hana
langi að taka þátt í utanvegahlaup-
um. „Ég er mjög spennt fyrir þeim
en líka nervus. Mig dreymir um
að fara Laugavegshlaupið sumar-
ið 2017 og ætla að nota árið í ár að
undirbúa mig fyrir það,“ segir hún
en hefur alltaf ákveðnar vinnuregl-
ur að leiðarljós. „Þegar maður set-
ur sér stór markmið þá skiptir máli
að búta þau niður í pínulítil skref,“
segir hún. Þannig verði öll vinna
markvissari og líkurnar á árangri
aukist til muna.
En hvatinn er enn sá sami og í
upphafi. „Ég hleyp til þess að mér
líði betur þann tiltekna dag,“ segir
hún. „Hlaup snúast um að líða vel í
núinu. Ég hef upplifað ofboðslega
skarpa breytingu á líðan minni eft-
ir að ég byrjaði að hlaupa, kannski
að einhverju leyti vegna þess hve
slæmu ástandi ég var í áður. Það
er oft talað um að fólk hlaupi frá
vandamálunum, en ég hleyp mig í
gegnum þau,“ segir Auður og bros-
ir.
Hvern þann sem hyggst leggja
stund á einhverja líkamsrækt eða
íþrótt hvetur Auður til að finna sér
hreyfingu við sitt hæfi. „Síðan ég
byrjaði að hlaupa hafa þau veitt mér
betri heilsu en ekki síður aukna lífs-
gleði og lífsfyllingu. En hvaða lík-
amsrækt sem er getur hentað fólki
og veitt því það sama og hlaup-
in veittu mér,“ segir hún. Einnig
hvetur hún fólk til að vera ófeim-
ið að leita sér aðstoðar, fá ráðgjöf
og fá þjálfun.
Enn fremur ítrekar hún að fólk
verði jafnframt að hlaupa á eigin
forsendum. „Ég byrjaði svo sann-
arlega ekki að hlaupa til þess eins
að grenna mig. Mér þykir ofsaleg
áhersla á að fólk þurfi alltaf að vera
að pína sig áfram í einhverri hreyf-
ingu sem því líkar ekki við. Það
endist aldrei neinn ef málunum er
þannig háttað,“ segir hún.
„Lykillinn er að njóta þess sem
maður er að gera, njóta ferðalags-
ins. Maraþonið sjálft er bara lítill
hluti hlaupaferðalagsins hjá mér,
í raun bara uppskera erfiðisins.
Skemmtilegast er að upplifa leiðina
að markmiðinu og búa fullt til af
minningum í leiðinni,“ segir hún.
„Ég ætlaði mér nú ekki að verða
einhver innblástur fyrir annað fólk
en þegar manni líður vel þá auð-
vitað vill maður breiða út fagnaðar-
erindið.“ kgk
Auður H. Ingólfsdóttir féll fyrir langhlaupum eftir fertugsafmælið:
„Oft talað um að fólk hlaupi frá vandamálum
en ég hleyp í gegnum þau“
Auður H. Ingólfsdóttir.
Ásamt Ármanni bróður sínum í einnar mílu hlaupinu í Kanada árið 2010. Ljósm. Dennis Anderson.
Félagar úr hlaupahópnum Flandra á góðri eftir þátttöku í hinum ýmsu vega-
lengdum í Mývatnsmaraþoninu sumarið 2014. Ljósm. Björk Jóhannsdóttir.
Á lokasprettinum í hálfmaraþoni í München haustið 2014.