Skessuhorn - 21.12.2016, Side 62

MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 201662
flaskan var tóm! Konunum þeirra
var held ég alveg sama, þær treystu
alveg gömlu konunni fyrir körlun-
um þeirra og þótti sjálfagt ágætt að
vita af þeim í öruggum höndum.“
Ella spilar í dag vikulega í félags-
starfinu í Borgarnesi. „Nú svo
hef ég spilafélaga „þarna í neðra“.
Ég spái í þeirra persónuleika sem
er býsna ólíkur. Flemming segir
kannski: ,,Þér voruð að gefa frú Elí-
veig,“ þegar ég gleymi að hefja sagn-
ir, hann var um tíma varamaður, en
Silli Ara er kannski örlítið bein-
skeyttari og segir; „kerlingin á að
láta út - til hvers komstu?“ En mér
líkar vel við hann Silla, hann hefur
ekki ennþá sagt mér að fara til and-
skotans! Ég væri vís með að biðja
hann að fylgja mér þangað og þá er
eins víst að séra Brynjólfur færi að
gera athugasemd.“
Endurheimtir og vinnur
gamlar kvikmyndir
En tölvutæknina hefur Ella Krist-
jáns nýtt til fleiri gagnlegra hluta en
afþreyingar og til að greiða reikn-
inga í heimabankanum. „Við Sverr-
ir áttum gríðarlega mikið mynd-
efni til á spólum allt frá 1962 en ég
hafði gefið honum upptökuvél þeg-
ar hann varð fertugur. Kvikmyndir
þessar tókum við bæði upp, en meira
þó Sverrir. Þegar tölva var komin á
heimilið fór ég að reyna að endur-
heimta þetta gamla myndefni, lét
fyrst koma því yfir á spólur og af
þeim gat ég flutt efnið yfir á staf-
rænt form. Þannig á ég myndefni af
ýmsu sem hvergi annars staðar er til
mér vitanlega.“ Þessu til staðfesting-
ar sýnir Ella blaðamanni myndir frá
því turninn var settur á Bæjarkirkju
í Borgarfirði, myndir úr Oddsstaða-
rétt og af póstlest sem farin var úr
Borgarfirði norður í land á sjöunda
áratugnum. „Ég fór á námskeið á
Hvanneyri sem Símenntunarmið-
stöðin stóð fyrir. Þar kenndi Ómar
Örn. Hann lét okkur hafa klippifor-
rit og síðar byrjaði ég að laga þetta
gamla myndefni til, lét tónlist undir
sem Óskar Þór setti í tölvuna, til að
lífga við þöglar myndir og texta ef
því var að skipta. Líkt og í svo mörgu
fékk ég aðstoð frá Ómari Erni og
Skúli Ingvarsson var líka duglegur
að hjálpa mér til að ég gæti farið að
endurheimta þetta gamla efni. Ég
skil eiginlega ekkert í hversu margir
hjálpsamir og góðir menn hafa ver-
ið viljugir að leggja gamalli kerlingu
lið,“ segir Ella. Upphaflega segir
hún þetta kvikmyndastúss hafa verið
hugsað fyrir Sverri til að dunda sér
við í ellinni, eftir að hann var orð-
inn sjúklingur. En síðan hef ég tekið
mikið af vídeómyndum. Sverrir lést
hins vegar 22. júní 2005 úr hjarta-
áfalli eftir að hafa glímt við veikindi
um hríð.
Lífið er óvissuferð
Ella Kristjáns segist ætla að búa
eins lengi og hún geti í húsinu
sínu við Sæunnargötu, þar líði
henni best. Hún keyrir sjálf bíl
og sækir það félagsstarf sem hún
kýs hverju sinni. Hún kveðst þó
hafa hætt að spila að staðaldri í
briddsfélaginu, fannst stundum
of mikil háreisti þar og kaus frek-
ar að spila við hljóðlátari spilara í
gegnum netið. En hún hefur tek-
ið þátt í félagsstarfi eldra fólks og
hefur mörg undanfarin ár farið í
Brún þar sem eldri íbúar héraðs-
ins koma reglulega saman. Þang-
að hafi hún byrjað að koma þeg-
ar spurningakeppni milli Borgar-
ness og uppsveitafólks hafi staðið
yfir. Þar áttust við Jón Þ. Björns-
son, Magnús á Gilsbakka, Ragn-
ar Olgeirsson og fleiri fróðleiks-
menn. Þetta segist Ella allt eiga á
vídeói. Dýrmætar heimildir eftir
því sem frá líður. Ella segir gaman
að fara í Brún og hitta fólk. Margir
af þeim sem hún kynntist fyrst eft-
ir að hún fór að venja komur sín-
ar í Borgarfjörðinn eru þar. Nefnir
hún Helga frá Snældubeinsstöðum
og Eyjólf á Kópareykjum sem er
mikill spilavinur hennar. „Gamlir
vinir endurnýja þarna kynnin. Það
er ómetanlegt að hafa slíkan vett-
vang,“ segir hún. Því má við þetta
bæta að Ella hefur um árabil haft
þann sið að gefa vinum og sam-
ferðarfólki gjöf sem felst í bílferð.
„Ég hef gert þetta lengi bæði með
vini og jafnvel afkomendur. Gjöf-
in er einfaldlega bílferð með mér.
Farið er á einhvern ákveðinn stað
og síðan kannski þróast svona bíl-
túr út í alskyns óvissuferðir. Líf-
ið er jú óvissuferð, sem við erum
þátttakendur í,“ segir Ella.
Dularfulla
frystikistumálið
Hún hvíslar því jafnframt að blaða-
manni að hún sé ekki í vafa um að
vakað sé yfir henni, daga og næt-
ur. „Þeir þarna uppi,“ segir hún og
bendir; „þeir hafa plan fyrir mig
og allt er það til góðs. Ég er fyr-
ir löngu búin að semja við þá að
þegar ég fer, þá verði það snöggt,
líkt og flest mín skyldmenni hafa
gert. Ég skynja ýmislegt í kringum
mig og fæ til dæmis ekki að vakna
fyrr en klukkan sex á morgnana.
Jafnvel þótt ég reyni að reisa höf-
uðið frá kodda, er það mér lífsins
ómögulegt. Ég kann engar skýr-
ingar á því fremur en stóra frysti-
kistumálinu.“ Blaðamaður kváir,
hvað á hún við? „Jú, það er þannig
að hér inni í gamla búrinu mínu er
frystikista sem er talsvert breiðari
en dyrnar á búrinu. Sama þótt eng-
inn dyrakarmur væri í gatinu. Ég
veit að kistan fór þarna inn eftir að
húsið var byggt og það getur eng-
inn útskýrt það fyrir mér hvernig
hún komst þarna inn,“ segir hún.
Þrátt fyrir að gamla frystikistan sé
þögnuð verður hún áfram í búrinu
hennar Ellu, allavega jafn lengi og
húsmóðirin getur kveikt á tölvunni
og farið í hinar ýmsu óvissuferðir.
mm/ Ljósm. úr safni
Ellu Kristjáns.
Við spilaborðið í einni af mörgum ferðum á Hótel Örk.
Sverrir Vilbergsson.
Sverrir Vilbergsson var hagur maður. Hér er lítill árabátur eftir hann.
Ella segist í gegnum tíðina hafa eignast marga góða félaga í gegnum bridds. Hér eru þeir Maggi heitinn Vals, Tryggvi Gunn-
arsson og Ómar Örn á góðri stundu.
Í félagsstarfi eldri borgara í Brún unir Ella sér vel. Hér er hún lengst til vinstri, Eyjólfur á Kópareykjum, Anna á Hamri og Guð-
mundur í Brekkukoti, sem nú er látinn.
Framhald af síðustu opnu