Skessuhorn - 21.12.2016, Side 77

MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 2016 77
á milli og kom aldrei aftur. Þó allt-
af hafi verið mikil samskipti milli
ættingja; bréf, pakkar, myndir og
fleira þá hafði fólkið ekki hist í
kannski áratugi. Það var okkur því
mikilvægt að fara og sameinast á
nýjan leik.“
Heiðarlegir og
lausir við tilgerð
Eins og áður sagði kom Chris
fyrst til Íslands árið 1994 en fjór-
um árum síðar réði hún sig í vinnu
á bóndabæ á Suðurlandi. „Ég kom
í febrúar og fann strax á fyrstu
vikunni að hér væri gott að vera.
Fólkið var jarðbundið, passlega
lokað en á sama tíma líka forvitið
og langaði að vita mikið um mig,“
segir hún. „Það hentaði mér mjög
vel að fá að kynnast Íslendingum í
skrefum og fá að vinna í því í ró-
legheitum að kynnast og mynda
vinasamband við fólk. Íslending-
ar og Þjóðverjar eru líkar þjóð-
ir að þessu leyti. Þeir eru flestir
heiðarlegir í samskiptum og lausir
við tilgerð,“ segir hún og bætir því
við að henni hafi þótt Íslendingar
greiðviknir, þeir hafi hjálpast mik-
ið að og geri enn.
En ekki var allt líkt með þjóðun-
um, þvert á móti og nefnir Chris
strax eitt sem hún hjó eftir að væri
gerólíkt því sem hún hafði vanist.
„Borðsiðir! Íslendingar setjast bara
niður og byrja að borða og standa
svo upp og fara þegar þeir eru bún-
ir. Það er ekki beðið eftir nokkrum
manni til að allir geti borðað sam-
an,“ segir hún og brosir. „Reynd-
ar þurfti maður stundum að bíða
ansi lengi þegar ég var ung og það
gengur ekki að bíða endalaust eftir
að því að fólk komi sér að borðinu
svo það sé hægt að byrja. Þannig
að ég skil vel og finnst allt í lagi að
fólk bíði ekki endalaust þegar það
er að borða heima hjá sér, en margir
gera þetta líka þegar þeir fara með
út að borða. Að sitja á veitinga-
stað og byrja að borða áður en all-
ir við borðið eru búnir að fá mat-
inn sinn, það þykir mér dónalegt,“
segir Chris. „Íslendingar eru mjög
afslappaðir með allt svona,“ bætir
hún við. Einnig hefur Chris orð á
því að henni hafi ekki þótt mikið
til hins hefðbundna íslenska heim-
ilismatar koma. „Það er eins og Ís-
lendingar hafi alltaf bara borð-
að til að fylla magann. Fólk borð-
aði dagsdaglega frekar bragðlítinn
mat, fá krydd til og fáir bragðmikl-
ir réttir, nema kjöt í karrý, eins
undarlegt og það er,“ segir hún. „Í
Austur-Þýskalandi var, eins og ég
sagði áðan, ekki mikið úrval en það
voru alltaf til einhver krydd og þau
mikið notuð í allri matargerð. Mér
fannst því íslenski maturinn frekar
bragðdaufur þegar ég kom hingað
fyrst. En þetta er sem betur fer að
breytast og Íslendingar farnir að
borða miklu bragðbetri mat svona
dagsdaglega.“
Aftur til Íslands
Fyrsta Íslandsdvöl Chris varði í tæp
tvö ár, en að henni lokinni hélt hún
af landi brott að nýju og tók sér ým-
islegt fyrir hendur. Hún dvaldi og
starfaði í Finnlandi, Bretlandi og
Namibíu en fór að lokum aftur til
Þýskalands þar sem hún stofnaði og
rak lítið flutningsfyrirtæki og antík-
húsgagnaverslun en seldi það eft-
ir þriggja ára rekstur. Það var síðan
árið 2006 leiðir Chris áttu enn eftir
að liggja hingað til lands. „Ég fékk
símtal frá vini mínum sem sagð-
ist þurfa aðstoð á lager hjá Ó. Jóns-
son & Kaaber í Reykjavík. Ég sagði
strax já, flutti til Íslands og hef búið
hérna síðan og get ekki hugsað mér
að flytja aftur til Þýskalands,“ segir
hún. Aðspurð hvers vegna hún geti
ekki hugsað sér segir hún að „ís-
lenski lífstíllinn“ henti henni miklu
betur en sá þýski. „Það er miklu
meira stress í Þýskalandi og mér
finnst þar finnst mér fólk verða nei-
kvæðara með hverju árinu. Þjóð-
verjar eru alltaf að kvarta, jafnvel þó
þeir hafi ekki yfir neinu að kvarta.
Það krefst of mikillar orku að lifa og
hrærast í stressi og neikvæðni, á Ís-
landi er fólk miklu afslappaðra og
lífsglaðara.“
Fann ástina á lagernum
Skömmu eftir að hún settist að á Ís-
landi árið 2006 kynntist hún sam-
býlismanni sínum, Lofti Árna Björg-
vinssyni. „Ég var að vinna með Kidda
bróður hans á lagernum og hann
hafði reddað Lofti sumarvinnu. Það
var bara eitthvað við þennan mann
sem kom einn daginn með Kidda í
vinnuna, ég heillaðist strax af hon-
um,“ segir Chris og brosir. Þau fóru
smám saman að ræða saman, kynn-
ast og eitt leiddi af öðru. Hún hefur
þó orð á því að eitt hafi komið þeim
á óvart sem þau uppgötvuðu ekki
fyrr en mörgum vikum eftir að þau
kynntust. „Ég kenni bæði tungu-
málaörðugleikum um og þeirri stað-
reynd að á þessum tíma var Loftur
með mikið skegg og ég greinilega
svona ungleg. Við komumst sem-
sagt ekki að því fyrr en eftir marg-
ar vikur að ég er átta árum eldri en
hann,“ segir Chris og hlær en bætir
því við að það hafi ekki truflað þau
neitt, þau hafi strax fundið að þau
pössuðu vel saman. Enda hafa þau
verið óaðskiljanleg allar götur síðan
og eiga saman unga dóttur, Mýrúnu
Lottu, sem er sex ára gömul.
Lætur vel af
Grundarfirði
Fyrir þremur árum fluttist fjöl-
skyldan til Grundarfjarðar þeg-
ar Loftur var ráðinn kennari við
Fjölbrautaskóla Snæfellinga en
Chris tók til starfa í Heimaþjón-
ustu aldraðra hjá Grundarfjarð-
arbæ. Hún kveðst ekkert hafa
þekkt til bæjarins þegar fjölskyld-
an ákvað að flytjast þangað. „Ég
hafði aldrei komið hingað fyrr
en ég flutti,“ segir hún og bros-
ir. „En það var eitthvað sem sagði
mér að hér væri gott að vera og ég
fylgdi bara þeirri tilfinningu. Síð-
an þegar við komum hingað ak-
andi í fyrsta skipti þá stoppuðum
við hérna hinum megin, þegar við
vorum komin upp úr Kolgrafa-
firðinum og farin að sjá yfir bæ-
inn. Ég hugsaði með mér að þetta
væri fallegasti bær sem ég hefði
séð og fékk strax á tilfinninguna
að hann passaði mér og hér væri
gott að búa,“ segir hún. Reynd-
ist það verða raunin og ber Chris
Grundarfirði og Grundfirðingum
afar vel söguna. „Við erum mjög
ánægð hérna, nýbúin að kaupa
okkur hús og langar ekkert aftur
á höfuðborgarsvæðið. Hér þekkja
allir alla, hér er gott að vera með
börn og Mýrún elskar að vera
hérna,“ segir Chris. „Fólkið er
rosalega opið og fordómalaust.
Grundarfjörður er ekki svona lok-
að samfélag sem erfitt er að kom-
ast inn í, eins og ég held að sé
stundum á svona stöðum. Fyrsta
árið mitt hér á Grundarfirði
komst ég í miklu meira samband
við fólk en á sjö árum í Reykja-
vík. Hér hjálpast allir að og þetta
er ótrúlega gott samfélag,“ segir
Christiane Klee að lokum.
kgk
Þökkum fyrir mikið, ánægjulegt og
fórnfúst starf og færum velunnurum okkar
þakkir fyrir ómetanlegan stuðning.
Íþróttabandalag Akraness - www.ia.is
Íþróttabandalag Akraness óskar
öllum sjálfboðaliðum, starfsmönnum
og velunnurum íþróttahreyngarinnar:
Gleðilegra jóla
og farsældar á komandi ári.
Kæru nemendur, foreldrar og starfsfólk
Grunnskóla Borgarfjarðar
Sendum ykkur okkar bestu jóla- og
nýárskveðjur með þökk fyrir ánægjulegt
samstarf á árinu sem er að líða
Skólastjórnendur
GRUNNSKÓLI BORGARFJARÐAR
HVANNEYRI
KLEPPJÁRNSREYKJUM
VARMALANDI
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
5
Ánægðir Þjóðverjar flykkjast yfir fyrrum landamæri austurs og vesturs við Helmstedt-Marienborn, skammt frá Magdeburg
eftir fall Austur-Þýskalands. „Múrinn er horfinn! Berlín er aftur Berlín!“ stendur á forsíðu dagblaðsins en myndin er tekin 11.
nóvember 1989, tveimur dögum eftir að Berlínarmúrinn féll og landamæraeftirlit var lagt niður. Fólk gat þá loksins heimsótt
ættingja og vini sem það hafði ekki hitt árum og jafnvel áratugum saman. Ljósm. Günter Mach/ Wikimedia Commons.
Chris og Mýrún á góðri stundu í gönguferð í fjörunni í Grundarfirði. „Mýrún elskar
að vera hérna,“ segir Chris í viðtalinu og lætur afar vel af bænum og íbúum hans.
Ljósm. Loftur Árni Björgvinsson.