Skessuhorn - 11.10.2017, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 11. OKTÓBER 201716
Kristín Þórhallsdóttir frá Lauga-
landi í Borgarfirði lærði til dýra-
læknis í Kaupmannahöfn og út-
skrifaðist árið 2013. Hún hóf að
starfa sem dýralæknir 2012, sam-
hliða vinnu við lokaverkefni sitt, og
hefur starfað undanfarin ár á Dýra-
læknamiðstöðinni á Hellu. Á síð-
asta ári flutti hún heim á æskuslóð-
ir sínar ásamt fjölskyldu sinni og
hefur nú opnað stofu á Laugalandi.
„Það var alltaf draumurinn að koma
heim eftir útskrift og byrja að starfa
sem dýralæknir í Borgarfirði. En af
því að hér er engin dýralæknamið-
stöð þá var í raun það eina í stöð-
unni að gerast sjálfstætt starfandi
dýralæknir,“ segir hún. Sú varð ein-
mitt raunin þegar hún flutti heim
í fyrra. „Ég var þá í fæðingarorlofi
en byrjaði að starfa sem dýralækn-
ir í nóvember í fyrra. Þá var stofan
ekki tilbúin, en ég stofnaði rekstur
sem heitir Dýralæknirinn Borgar-
firði og byrjaði að taka vaktir,“ seg-
ir Kristín. Aðspurð segir hún hafa
gengið vel það sem af er. „Verk-
efnunum er alltaf að fjölga jafnt og
þétt. Eftirspurnin eftir minni þjón-
ustu hefur verið í samræmi við það
sem ég gerði ráð fyrir og heldur
meiri upp á síðkastið,“ segir hún.
„Það er gaman að geta snúið heim
eftir mörg í námi og starfað við sitt
fag.“
Á stofunni á Laugalandi getur
Kristín framkvæmt allar almenn-
ar aðgerðir, svo sem geldingar og
ófrjósemisaðgerðir, eyrnahreinsan-
ir og allar almennar skoðanir. Að-
staðan er samtengd hesthúsinu og
því getur hún tekið á móti hestum
í „innlögn“ ef þeir þurfa lyfjagjöf
daglega eða tíð umbúðaskipti.
Fjölbreytt verkefni
Viðfangsefni dýralæknis í Borgar-
firði eru nánast eins fjölbreytt og
tilfellin eru mörg. „Þegar kemur
að húsdýrum hef ég nú mest ver-
ið kölluð til vegna hrossa og naut-
gripa. Það er þetta hefðbundna;
júgurbólga, doði og súrdoði í kúm
og sár, helti, tannraspanir, orma- og
lúsahreinsanir og geldingar hrossa.
Einnig hef ég gert töluvert af því
að sónarskoða hryssur og kýr. Ég
keypti til þess mjög gott þráðlaust
sónartæki fyrir stórgripi. Það þýðir
að ég get mætt á bæi og sónað bæði
hryssur og kýr. Þeir sem hafa nýtt
sér þennan kost láta vel af honum,“
segir Kristín. „Síðan fæ ég reglu-
lega símtöl frá gæludýraeigendum.
Það þarf að bólusetja, gera að sár-
um og gera geldingar, bæði á hund-
um og köttum, auk þess að sinna
öllum almennum veikindum dýra.
Samhliða dýralækningum kenn-
ir Kristín tvo áfanga við Landbún-
aðarháskóla Íslands á Hvanneyri;
líffæra- og lífeðlisfræði búfjár og
áfanga sem heitir atferli og velferð
búfjár. Einnig starfar hún núna sem
eftirlitsdýralæknir í Sláturhúsi Vest-
urlands í Borgarnesi. „Þar skoða ég
alla gripi með tilliti til dýravelferð-
ar og sjúkdóma og hef eftirlit með
öllu hreinlæti við slátrun. Síðan
skoða ég kjötið með tilliti til sjúk-
dóma og mengunar og stimpla þá
skrokka sem hæfir eru til manneld-
is. Það er góð vertíð í þessu núna
þegar sauðfjárslátrun stendur sem
hæst.“
Aukið samstarf
framtíðin
Kristín kveðst hins vegar stefna
að því að fást alfarið við almenn-
ar dýralækningar í framtíðinni.
„Markmiðið er að geta lifað ein-
göngu á praksís. En það tekur tíma
að byggja upp starfsemina,“ seg-
ir hún. „Í framtíðinni langar mig
að koma á fót dýralæknamiðstöð
í Borgarfirði, sambærilega þeirri
sem ég starfaði hjá á Hellu. Mér
finnst það hafa vantað. Þannig
myndi skapast faglegra vinnuum-
hverfi fyrir dýralækna á svæðinu og
jafnframt myndi það bæta þjónustu
við bændur og alla dýraeigendur,“
segir hún. „Þá er alltaf þessi eina
stofa sem hægt er að leita til með
hvaðeina. Þegar margir dýralækn-
ar sameina krafta sína og fjárhag er
hægt að kaupa fleiri tæki og annan
búnað. Ég sé til dæmis ekki hag í
því að kaupa röntgentæki ein, en
það væri vel hægt ef nokkrir dýra-
læknar væru saman um það. Þar
með myndi þjónustustigið hækka,“
útskýrir hún. „Á stofu er hægara
um vik að vinna saman í teymi,
framkvæma saman flóknari aðgerð-
ir, auðveldara að fá álit annars dýra-
læknis og deila þekkingunni. Ég tel
að þetta sé framtíðin í dýralækning-
um,“ segir Kristín.
Við dýralækningar
á Indlandi
Að lokinni útskrift lagði Kristín í
mikið ævintýri. Hún ferðaðist til
Indlands og starfaði þar sem dýra-
læknir í sjálfboðavinnu. „Ég vann
í prógrammi sem fólst í því að út-
rýma hundaæði á ákveðnu svæði í
Indlandi. Það var gert þannig að
við eltum uppi götuhunda og föng-
uðum þá. Þeir voru bólusettir, gelt-
ir og síðan sleppt aftur,“ segir hún.
Kristín segir Indlandsdvölina hafa
verið mikla reynslu. „Þarna kynntist
ég allt öðruvísi samfélagi og menn-
ingu og starfaði sem dýralæknir við
krefjandi aðstæður. Dýravelferð
var töluvert ábótavant á því svæði
sem ég var. Við fengum mörg til-
felli þar sem hafði verið farið mjög
illa með dýr. Þau höfðu verið lengi
bundin án vatns eða matar og oft
með áverka eftir barefli,“ segir hún.
„Einnig voru dýralæknarnir þarna
að glíma við alls konar sníkjudýr
og aðra smitsjúkdóma sem þekkjast
nánast ekki í dýrum á Vesturlönd-
um. Síðan önnuðumst við líka villt
dýr, eins og antílópur og apa,“ seg-
ir hún.
Það hefur lengi verið þekkt að
kýr eru í hávegum hafðar á sum-
um svæðum í Indlandi og eru skör
hærra en flestar aðrar skepnur.
„Kýr eru heilagar á þessu svæði
sem ég var á. Það lýsti sér til dæm-
is þannig að þær voru frjálsar ferða
sinna og þær má ekki aflífa, sama
hvað. Þetta tvennt fór ekki alltaf
vel saman, því stundum ráfuðu þær
inn á hraðbrautina og í veg fyrir
bíla. Ekki kom til greina að aflífa
þær, sama þó þær væru fótbrotnar á
öllum fjórum og mjög illa haldnar.
Það var alveg hræðilegt og ólíkt því
sem maður er vanur,“ segir hún.
Hóf nám í lyfjafræði
og hjúkrun
Eftir frásögn af erfiðum aðstæð-
um í ólíku landi færist samtalið aft-
ur heim til Íslands og upp í Borgar-
fjörð. Við sitjum á heimili Kristín-
ar að Laugalandi, þar sem hún býr
ásamt manni sínum Helga Guð-
mundssyni, Patreki syni þeirra
og Aroni Frey, stjúpsyni sínum. Í
þessu sama húsi ólst Kristín upp,
dóttir garðyrkjubændanna Þór-
halls Bjarnasonar og Erlu Gunn-
laugsdóttur. Þar í sveitinni kvikn-
aði áhugi hennar á dýrum og síðan
dýralækningum. „Mig hefur langað
að verða dýralæknir alveg síðan ég
var lítil stelpa. Áhuginn lá alltaf á
þessu sviði, mér gekk vel í náttúru-
og raungreinum og það ýtti enn
frekar undir áhuga minn,“ segir
hún. „Ég hins vegar byrjaði í lyfja-
fræði í Háskóla Íslands og var síð-
an hálfnuð með nám í hjúkrun þeg-
ar ég ákvað að breyta yfir í dýra-
lækningar. Ég setti það á tímabili
fyrir mig að þurfa að flytja til út-
landa til að læra. En dýralækning-
ar voru alltaf draumurinn og þess
vegna ákvað ég á endanum að láta
verða af því að læra til dýralæknis,“
segir hún og bætir því við að starfið
sé bæði fjölbreytt og skemmtilegt
en um leið krefjandi. „Mér finnst
bæði skemmtilegast og faglegast að
vinna í teymi við aðra, tel að þannig
geti maður þroskast og þróast best
í þessu starfi,“ segir hún. „Mest
krefjandi þáttur starfsins er lík-
lega sauðburður að vori. Þá er lít-
ið sofið og mikið um næturvitjan-
ir. Margir keisaraskurðir og burð-
arhjálp, ofan á allt annað sem fylgir
vorinu,“ segir Kristín. „Síðan get-
ur það auðvitað tekið á þegar dýr
slasast eða veikjast skyndilega og er
tvísýnt hvort að lifi. Þá þarf að gera
eiganda grein fyrir ástandi dýrs-
ins og stundum lóga því. Það getur
oft reynst eigendunum erfitt, því
flestum þykir vænt um dýrin sín,
og dýralæknirinn oft einn til stað-
ar þegar eigendur ganga í gegnum
sorgina sem fylgir því að kveðja
dýrið sitt,“ segir Kristín Þórhalls-
dóttir dýralæknir að endingu.
kgk
Kristín Þórhallsdóttir, dýralæknir á Laugalandi:
„Var alltaf draumur að koma
heim aftur og starfa í Borgarfirði“
Kristín Þórhallsdóttir á stofunni sinni á Laugalandi ásamt tíkinni Kötlu.
Kristín með hryssuna sína Von. Aðstaðan á Lauglandi er samtengd hesthúsinu og
því getur Kristín tekið á móti hestum í „innlögn“ ef þeir þurfa lyfjagjöf daglega
eða tíð umbúðaskipti.
Eftir útskrift fór Kristín til Indlands þar sem hún starfaði sem dýralæknir í sjálf-
boðavinnu. Hér framkvæmir hún aðgerð á hundi ásamt kollega sínum þar ytra.
Ljósm. úr einkasafni Kristínar.