Heimsmynd - 01.07.1992, Blaðsíða 44

eftir HJÖRDÍSI SMITH
Ágæti Iesandi og (vonandi) matargat!
að hefur orðið að ráði að undir-
rituð skrifi nokkra pistla um
matargerð í þetta ágæta tímarit.
Ég verð að játa, að mér vafðist
tunga um tönn er ritstjórinn fór
þessa á leit við mig og hugsaði
sem svo: Hvað veit ég um matar-
gerð og er ekki sífellt verið að
skrifa um þetta efni og eru
menn ekki orðnir hundleiðir á
einn einum skríbentinum, sem
þykist alvitur á þessu sviði?
Eftir nokkrar vangaveltur
komst ég að þeirri niðurstöðu,
að ég ætti trúlega eins mikið
erindi við lesendur og hver
annar, svo fremi að mér þætti
bæði gaman að búa til mat og
gott að borða hann. Og þar
liggur hundurinn grafinn -
mér finnst óskaplega gaman
að elda og borða síðan matinn _
með góðu fólki, sem eru von- i
andi jafn mikil matargöt. ss
Pað er ekkert eins leiðin-^
legt og að hafa mikið fyrir-|
matargerð og bjóða í matl
gestum sem segja síðan eftir111
eina kjötflís: Ómögulega
meira, takk!! Pað gerist sem
betur fer ekki á mínu heimili, því auðvitað gæt-
ir maður þess að bjóða til sín andlegum skoð-
anabræðrum og systrum.
Mér finnst ekki aðeins gaman að búa til mat
- að skipuleggja matarboð er firna skemmti-
legt, og þá ekki síður að kaupa inn - sér í lagi
ef maður kemst á góðan útimarkað, sem selur
ógrynnin öll af grænmeti, ávöxtum og krydd-
jurtum.
Ég er með dellu fyrir matreiðslubókum og
tímaritum og það skal viðurkennt að bækur og
tímarit um mat eru mín helsta kvöldlesning. Ég
hef fræðst meira um siði og venjur þjóða í
kokkabókum en í nokkru öðru lesefni og góð
sælkeratímarit eru hreinasta gullnáma ef maður
vill ferðast á fjarlægar slóðir - en samt „sitja
kyrr á sama stað“ eins og skáldið sagði.
Hápunkturinn er auðvitað ef maður getur
síðan farið í nokkurs konar „kúlínaríska“ píla-
grímsferð á þá staði sem maður hefur kynnst úr
blöðum og bókum. Þess átti ég einmitt kost fyr-
ir tveimur árum er við ferðuðumst niður í Suð-
ur- Louisiana og könnuðum matseld þar syðra.
Mun ég gera henni betri skil í öðrum pistli.
Ég hef oft verið spurð hvaða matur sé í
mestu uppáhaldi hjá mér. Pá verður mér svara-
fátt, því sannleikurinn er sá að mér finnst allur
matur góður, sé hann vel búinn til og hráefnið
gott! Pó verð ég að játa, að
það eru tiltekin heimshorn
sem ég hef sérstakt dálæti á.
Indland er þar ofarlega á
blaði, svo og Indónesía og ná-
læg lönd. Síðan er strand-
lengjan sem liggur að Mið-
jarðarhafinu alveg sérdeilis
spennandi - þar finnur maður
fyrir lönd eins og Italíu, Spán,
Suður-Frakkland, Marokkó,
Líbanon og Tyrkland, svo
nokkur séu nefnd. Par hefur
þróast aldeilis ótrúleg snilld í
meðferð þessara hefðbundnu
hráefna sem við þekkjum -
hversdagslegir hlutir eins og
baunir ýmiskonar verða að
veislumat! Kákasus-lýðveldin
luma líka á mjög athyglis-
verðri matargerð, svo og lönd
eins og Moldóva.
Pá er ég mjög höll undir matargerð þá sem
stunduð er í Suður-Louisiana, sér í lagi hjá
þeim hluta íbúanna sem kalla sig Kajúna (Caj-
uns). Einnig eru Mexíkanar góðir kokkar og í
suðvesturhluta Bandaríkjanna hefur þróast
matseld sem kallast Tex-Mex - bastarður úr
Texas-matseld og mexíkanskri - voða gott!!
Síðast vil ég nefna það svæði heimsins sem
uppskriftirnar koma frá í dag að mestu leyti, en
það eru Vestur-Indíur. Já, Vestur-Indíur eru
frægar fyrir fleira en að hafa orðið á vegi Kól-
umbusar í leit hans að Indónesíu!!
Vestur-Indíur eru sem kunnugt er urmull
eyja í Karabíska hafinu, sem ná frá Kúbu, sem
er þeirra nyrst, alla leið til eyja sem eru úti fyrir
ströndum Suður-Ameríku. Matargerð á þessum
eyjum ber merki ýmissa áhrifa, frá frumbyggj-
um (indíánum), blökkumönnum frá Afríku og
Hjördís Smith eldar fyrir matargöt.
:
44 HEIMSMYND