Heimsmynd - 01.07.1992, Blaðsíða 65

Þann dag sem ég fór fyrst inn í vaxtarræktina ákvað ég að
að breyta mataræðinu, sleppa kökum, sætindum og smjöri. En
það var allt og sumt. Ég hef aldrei verið í svelti og að því leyt-
inu til er þetta mjög þægileg megrun. Fyrstu mánuðina borð-
aði ég rúnstykki án smjörs á morgnana, samloku í hádeginu og
á kvöldin venjulegan mat. Núorðið borða ég heitan mat í há-
deginu en eitthvað létt á kvöldin. Það kemur fyrir að ég fæ
mér poppkorn ef ég er að horfa á sjónvarpið en það er sjald-
an. f upphafi æfði ég tvisvar til þrisvar í viku og missti nokkur
kíló strax en þar sem tækin byggja upp vöðvana léttist maður
hægt. Smátt og smátt fór ég að auka æfingarnar og nú fer ég
daglega í vaxtarræktina. Það fór að hlaupa í mig keppnisskap
þar sem menn voru að reyna að setja met í þrekstiganum. Ég
náði að setja met, var í einn og hálfan tíma í stiganum án þess
að stoppa. Það met var slegið en ég hélt áfram og í nóvember
náði ég meti sem enginn hefur slegið enn, að vera stanslaust í
fjórar klukkustundir í þrekstiganum.
Ég var ekki slæmur til heilsunnar áður utan erfiðleikanna
sem fylgdu því að vera svona þungur. Fitan háði mér félags-
lega. Ég fór ekkert út nema ég nauðsynlega þyrfti. Ég var al-
veg hættur að fara á skíði, sem ég hafði gert áður. Flestir fé-
laganna voru úr skíðadeild Hrannar í Skálafelli.
egar ég kom fyrst í vaxtarræktina kom leiðbein-
andinn til mín og mældi púlsinn á þrekhjóli og
kom á óvart að hann var þokkalegur miðað við
hvað ég var feitur. Það er eitt orð sem lýsir því
hvernig mér leið: Illa. Hættan er að maður aðlagist
ástandinu. Maður venst þessari spegilmynd en
finnur áþreifanlega hvernig fyrir manni er komið
þegar maður kaupir sér stærri föt eða sér sig á
ljósmynd. Ég hætti ekkert að horfa á konur en
gerði ekkert til að nálgast þær. Það er engin kona
núna í spilinu en undanfarin ár var ég hættur að
láta mig dreyma um kvenfólk. Ég lokaði mig ekki
alveg inni, fór í langt ferðalag til eyjaklasa i Indlandshafi með
enskri ferðaskrifstofu árið 1990 og þar var erfitt í hitanum að
vera svona feitur. Ég er áhugaljósmyndari og var þessi ferð
farin í þeim tilgangi. Þetta var hópur atvinnu- og áhugaljós-
myndara og var viðfangsefnið að mynda glæsilegar stúlkur.
Auðvitað var ekki gaman að standa þarna spikfeitur og
mynda einhverjar fegurðardísir.“
Eins og títt er um feitt fólk breytist sjálfsmyndin ekki jafn-
hratt og útlitið ef það nær að grenna sig. Jón er mun ánægðari
með sig en hann var fyrir sextíu kílóum síðan en hann gleymir
því oft að hann er ekki lengur feitur. „Um daginn kom maður
í vaxtarræktina og varð starsýnt á mig. Ég hélt að hann væri
að horfa á mig af því honum þætti ég feitur en sú hætta er til
staðar að manni líði alltaf eins og fitubollu þótt kílóin séu
hrunin af. En svo var ekki. Þessi maður kom til mín og sagði
að hann hefði séð mig þarna í fyrra og hann tryði ekki sínum
eigin augum, svo mikil væri breytingin. Ég varð mjög glaður.
Það er athyglisvert að fæstir halda út í. vaxtarræktinni. Mjög
margir virðast gefast upp. Fólk kemur og ætlar að losa sig við
nokkur kíló en einblínir um of, held ég, á vigtina. Hættan er sú
að fólki finnist það ekki léttast nógu hratt og gefist upp. Ég
stíg á vigtina tvisvar, þrisvar i viku. Markmiðið hjá mér er að
ná af mér sem mestri fitu og því keyri ég á stífu prógrammi í
vaxtarræktinni. Ég hangi nú í 89 kílóum og sækist eftir því að
komast niður í 83 kfló. Núna mæti ég klukkan sjö á morgnana
og tek létta morgunæfingu. Síðan æfi ég tvo tíma seinni hluta
dágs. Ég sleppi aldrei úr degi. Ég hef bætt hlaupum við æfing-
arnar og skokka nú þrisvar til fjórum sinnum í viku í klukku-
tíma í senn í Öskjuhlíðinni. Mér líður stórkostlega. Það er
ekki hægt að líkja saman líðan minni nú og áður. Allt verður
auðveldara. Fólk fitnar af ofáti og hreyfingarleysi. Það dugir
ekki að breyta mataræðinu ef fólk vill grenna sig. Hreyfing er
alveg lífsnauðsynleg og eina leiðin til að ná varanlegum ár-
angri.“
Jón er ekki aðeins breyttur maður í útliti heldur hefur skap-
ferli hans einnig breyst eftir að hann grenntist. „Ég lét hluti
auðveldlega fara í taugarnar á mér áður, var uppstökkur og
neikvæður. Það má segja að tilvera mín hafi umpólast. Ég lít
allt bjartari augum. Nú gengst ég upp í því að vera vel útlít-
andi. Sálrænt séð virkaði það vel á mig að henda stóru fötun-
um, sem ég átti þegar ég var feitur. Margir geyma stóru flfk-
urnar til vonar og vara. Ég henti þeim um leið og kflóin fóru
að týnast af því að ég vil ekki fara aftur í fyrra horf. Ég get
ekki hugsað þá hugsun til enda. Ég fer í ljós og hef gaman af
því að kaupa mér fallega æfingagalla en nú er ég kominn í
miðlungs stærð og stundum minni stærð. Sjálfsagt finnst mörg-
um það rugl að æfa svona tvisvar á dag en árangurinn sem ég
hef náð heldur mér við efnið.
Feitu fólki ráðlegg ég að byrja í líkamsrækt. Skokk
fyrir feitt fólk er ekki heppilegt því hnén geta gefið
sig. Þegar fólk er komið í þjálfun er upplagt að
skokka yfir sumartímann. Fólk á að trúa á árang-
urinn sem það nær og henda stóru fötunum, sem
passa ekki lengur. Margir gagnrýna mig fyrir að
sleppa ekki úr degi og segja að maður eigi taka sér
hvfld. Ef ég er þreyttur tek ég æfingunum rólega og
dvel skemur í ræktinni. Ég sleppi aldrei úr æfingu
því þá er sú hætta til staðar að maður haldi áfram á
þeirri braut, einn dagur verði að tveimur, síðan
viku og loks fari maður í gamla farið. Fólk á samt
ekki að fara of geyst í sakirnar, heldur byggja upp þol og þrek
og láta áhugann stjórna ferðinni. Því ef árangur næst þá vakn-
ar áhuginn og þetta kemur af sjálfu sér.
Ég hef alltaf verið feiminn og eftir því sem kflóin hlóðust
utan á mig því innhverfari varð ég. Núna finn ég fyrir alveg
nýju sjálfstrausti, sem ég hef aldrei kynnst áður. Margir horfa
á mig og átta sig ekki á því hver ég er, kunningjar sem hafa
ekki séð mig lengi. Ég var svo staðráðinn í að gera eitthvað í
þessu að það hefur aldrei hvarflað að mér að gefast upp. Þeg-
ar maður er kominn í þessa rútínu getur maður leyft sér ýmis-
legt. Það er í rauninni ekki erfitt að halda sér í þvi formi sem
ég er kominn í núna. Auðvitað koma tímabil þar sem maður
verður þreyttur á þessu en þá breytir maður um æfingar og fer
út eftir hálftíma. Eg geri bara það sem ég er upplagður til. Ég
held að það sé ekki gott að vera niðri í kjallara hjá sér á eigin
tækjum. Félagslegi þátturinn er mjög mikilvægur, að komast
innan um annað fólk og upplifa árangurinn með því. Það
skapast ákveðin samkennd á heilsuræktarstöðvum."
Jón sem ekki fór út fyrir hússins dyr nema nauðsyn krefði
fyrir rúmu ári er nú að hugsa um að taka þátt í maraþonhlaup-
inu í ágúst. „Ég er að velta fyrir mér hvort ég eigi ekki að
skjótast í þetta maraþon en það þýðir ekkert nema maður nái
því á sæmilegum tíma“, segir hann af nýfengnu keppnisskapi.
etta nýja líf sem hann hefur byrjað er honum dýr-
mætt. Hann hefur farið sínar eigin leiðir til að ná ár-
angri og það sem áður var freisting fyrir honum er
það ekki lengur. „Smekkur manns á mat breytist.
Ég stoppa ekki lengur og fæ mér pylsu í söluturni.
Þá fer ég aldrei inn á skyndibitastaði til að fá mér
hamborgara, kjúkling og franskar. Ég fæ mér heldur
ekki tertusneið ef ég fer í kaffiboð. I stað þess fæ ég
mér brauð eða kex en borða aldrei kökur. Og það
kemur ekki súkkulaðimoli inn fyrir mínar varir.
Aldrei. Ég sakna þess ekkert. Það er allt í lagi að fá
sér góða máltíð. Ég er hvorki í svelti né megrun. Ég
er einfaldlega ekkert að pæla í mat eða öðru því sem var að
eyðileggja líf mitt áður en ég tók mig taki.“B
HEIMSMYND 65