Heimsmynd - 01.07.1992, Síða 88

Hrörnun. . .
framhald af bls. 63
vinnufélagar, vinir og jafnvel fjölskyldu-
meðlimir fara að líta hann hornauga.
Veik sjálfsmynd þeirra sem hafa ekki
hirt um líkama sinn þolir það illa að einn
úr hópnum svíki lit. Ég hef lesið um
þetta í tímaritum um líkamsrækt þar sem
þessi viðbrögð eru þekkt vandamál.
Margir upplifa það sem svik ef einn brýt-
ur af sér hlekkina og neitar að gefast upp
fyrir þeirri hrörnun sem allt of margir
álíta sjálfsagðan fylgifisk aldursins. Pað
má segja að hrörnun hefjist á unga aldri.
Um leið og við erum að þroskast hrörn-
um við en á einhverju stigi fer hrörnunin
að verða meira áberandi en þroskinn.
Grái fiðringurinn umtalaði er að vissu
leyti varnarviðbragð við þessari aðsteðj-
andi hrörnun sem menn finna fyrir. I
mörgum tilfellum grípur menn örvænting
þegar þeir skynja að aldurinn lætur ekki
að sér hæða. Þeir sem taka sig taki og
skynja mikilvægi þess að huga að heil-
brigði og líkamsrækt sannreyna að það
er ekkert annað en ræfildómur að líta á
ótímabæra hrörnun sem náttúrulögmál.
Líkaminn er gerður fyrir hreyfingu. Við
berum sjálf og ein ábyrgð á líkama okk-
ar. Líkamsrækt og skynsamlegt mataræði
er það besta sem við getum gert til að
láta okkur líða vel og njóta góðrar
heilsu. Hver sem í hlut á, hversu gamall
eða þungur sem hann er, getur gert
kraftaverk fyrir líkama og sál með auk-
inn hreyfingu og þjáflun.“B
Ég horfi. . .
framhald af bls. 51
ir hafa verið teknir inn er sú að menn
hafa viljað losna við að fá önnur félög
upp að hliðinni á sér. I Noregi varð svo-
kölluð „Elitustefna" ofaná. Það er að
segja sú stefna að Rithöfundasambönd
séu einungis fyrir viðurkennd skáld.
Núna starfar hið upprunalega norska rit-
höfundasamband innan um nokkur önn-
ur höfundafélög sem sum eru stærri og
ríkari en norska rithöfundasambandið.
Þar er sérstakt félag fagbókahöfunda,
þýðendafélag og barnabókahöfundafé-
lag. Þetta höfum við viljað losna við. Það
gerðist engu að síður að Hagþenkir, fé-
lag fræðibókahöfunda var stofnað fyrir
um það bil tíu árum vegna þess að
nokkrum fræðibókahöfundum var synj-
að um inngöngu í Rithöfundasambandið.
Það má vera að menn verði að fara að
gera þetta betur upp við sig. Ef til vill
eiga sumir þeirra sem sækja um inn-
göngu í Rithöfundasambandið einfald-
lega betur heima í Hagþenki.
I Danmörku var þeirri stefnu fylgt út í
ystu æsar að allir sem einhvern tíma
hefðu fengið eitthvað borgað fyrir sín
skrif ættu rétt á inngöngu. Það var nóg
að hafa skrifað eina grein í blað áhuga-
manna um garðrækt eða eins og Klaus
Rifbjerg sagði og ég hef vitnað til annars
staðar: „Það er nóg að hafa skrifað tékka
til að vera félagi í danska rithöfundasam-
bandinu". Þeir voru komnir með 2000
manna félag eða þar um bil en þar gerð-
ist það í fyrra að fagurbókmenntahöf-
undar klufu sig út. Allir þekktustu rit-
höfundar Danmerkur sögðu sig úr sam-
bandinu á þeim forsendum að þeir væru
komnir í svo mikinn minnihluta að fé-
lagið ynni gegn þeirra hagsmunum. Ég
held ekki að neitt þessu líkt sé að ger-
ast hjá okkur en menn verða að vera á
varðbergi til að fá ekki upp svona vand-
ræði.
en um leið verð ég líka að
taka það fram að ekki dugir
að vera hræddur við átök. í
öllum félögum eru kverúl-
antar og um leið og einhver
er orðinn formaður í svona félagi verða
þeir óvinir hans og á tímabili dró þetta
mig niður. Ég hugsaði: hvers vegna er ég
að eyða tíma mínum í svona þvælu því
yfirleitt er það nú þannig með svoleiðis
menn að þeir þora aldrei að segja neitt
við mann beint heldur er maður alltaf að
fá alls konar skilaboð úr ýmsum áttum.
Einn félagi bað til dæmis um að þeim
skilaboðum yrði komið til stjórnarinnar,
þegar hann heyrði af framboði Þráins, að
þetta væri gott. Stjórn Rithöfundasam-
bandsins væri einna helst sambærileg við
Ceaucescu hinn rúmenska og ætti skilið
sömu örlög. Hann myndi styðja Þráin.
Kosningarnar voru ekki fyrr búnar en
hann bað fyrir þau skilaboð til Þráins að
hann væri engu minni Ceaucescu en fyr-
irrennarar hans.
Það eru ekki allir óvinir sem maður
eignast svona spaugilegir en eitt það lær-
dómsríkasta í sambandi við þetta starf
finnst mér vera að ég hef eignast óvini
og lært að lifa með því. Ég er steinhættur
að kippa mér upp við smáræði.B
Fleiri skip. . .
framhald af bls. 10
Fiskveiðasjóði til skipakaupa úr 65 upp í
80 prósent, lengt lánstímann úr 15 árum í
20, lækkað vextina úr 5 prósentum í 4
prósent, og auk þess boðið fram lán úr
Byggðasjóði, þannig að lánafyrirgreiðsla
alls gæti farið upp í 100 prósent. Þetta
kallaði ég að „liðka til fyrir gervikapíta-
lisma“.
Ég spáði því að þetta yrði örlagarík-
asta mál, sem hægt væri að takast á um í
íslenskri pólitik. Ég taldi að þjóðin ætti
kröfu á því að stjórnmálaflokkarnir
tækju til þess afstöðu og stilltu henni
fram fyrir skýrum valkostum. En þjóðin
var í sigurvímu eftir sigurinn í „landhelg-
ismálinu“ og þá ótakmörkuðu möguleika
sem 'það byði upp á á fiskislóðinni.
Stjórnmálamennirnir féllu fyrir almenn-
ingsálitinu í stað þess að veita forystu, og
brátt varð kjörorðið „skuttogara á hvert
heimili“ sameiginlegt heróp þeirra nær
allra. Það var helst Alþýðuflokkurinn,
sem andæfði í stuttri sjávarútvegsráð-
herratíð Kjartans Jóhannssonar. Hann
reyndi að stýra aukningu fiskiskipastóls-
ins, en beið eftirminnilegan ósigur í deilu
um nýjan Barða fyrir Neskaupstað. Þeg-
ar skipið kom til Neskaupstaðar héldu
gárungar því fram að því hefði verið val-
ið nafnið Lúðvík Barði Kjartan. Eftir
það var öllu viðnámi lokið og Steingrím-
ur Hermannsson opnaði flóðgáttirnar
fyrir hömlulausri stækkun flotans.
Nokkrum árum seinna kom það í hlut
Halldórs Asgrímssonar að innleiða
kvótakerfið, stórfelldustu hömlur og höft
á athafnafrelsi landsmanna frá upphafi
Islandsbyggðar. Með því að skammta
skipin hefði verið hægt að tryggja frelsið
til veiðanna. Með óheftu athafnafrelsi til
skipakaupa og ómældrar hvatningar með
hvers konar opinberri fyrirgreiðslu hlaut
að koma að því að skammta þorskinn á
hvert skip. Með öðrum orðum því fleiri
skip því færri þorskar.
Niðurstaða þessara hugleiðinga er sú,
að það eru ekki fiskifræðin, vísindin og
Hafró, sem féllu á prófinu. Það eru
stjórnmálamennirnir, sem tóku lýðskrum
fram yfir stjórnmál.B
Hvað viltu. . .
framhald af bls. 22
snýst um það að stíga upp og niður af
misháum pöllum og er ólíkt auðveldara
en hoppið í eróbikkinu. Pallapuðið reyn-
ir engu að síður á hjarta- og æðakerfið
og þykir með öruggari leiðum til að
styrkja vöðvana, koma sér í form og
auka þolið.
Aukin ásókn í líkamsrækt af þessu tagi
hefur breytt ímynd kvenna og ekki síður
viðhorfi þeirra til eigin líkama. Flestum
sem leggja stund á líkamsrækt þykir eft-
irsóknarverðara að koma sér í form en
að verða mjög grannar. Þetta sést best á
því að vaxtarlag vinsælla fyrirsæta er að
breytast. Þær eru hávaxnari, þrýstnari og
sterklegri en nokkru sinni fyrr. Algeng-
88 HEIMSMYND