Heimsmynd - 01.04.1993, Síða 26

kki er það nú í fyrsta sinn, segir Nóri
Hog leggur silfurspengda regnhlífina
sína upp á lausan stól. „En þá skal
iég segja þér það. Hér er lítið um
komma og framsóknarmenn en allt
J
k
vaðandi í krötum og íhaldsmönnum.“
„Hvort heldurðu að þessi sé krati eða
íhald?“ spyr ég og bendi á svartan stælgæja
með hundrað síðar smáfléttur í hárinu og
hring gegnum vinstri nasavænginn sem situr
og skrifar stefnumót næsta dags eða einhvem
álíka fróðleik inn í slönguskinnsfílófaxið sitt.
„Blámenn eru yfirleitt kratar, skilst mér,“
segir Nóri, „jafnvel þó þeir séu uppar eins og
þessi. Vinur hennar mömmu sem selur okkur
korselettin segir það. Hann er afskaplega vel
heima í öllu sem lýtur að kynþáttamálum."
„En kratamir hér í Bretlandi hafa vit á að
halda sér alveg frá samvinnu við íhaldið,“
heldur Nóri áfram eftir stutta málhvfld. „Ég
er að vísu íhald sjálfur en ég er auðvitað
atvinnurekandi. Og ég er trúr minni stétt.
Maður á að vera það. Mér rennur til rifja að
sjá fólk verða sér til minnkunar með því að
greiða atkvæði gegn sínum eigin hagsmun-
um. Kratamir heima á íslandi eru í þeirri
stöðu núna. Foringjamir plata þá til að kyssa
á vöndinn. En þess vegna er líka allt fylgi að
hrynja af þeim. í Alþýðuflokknum er nefni-
lega harður, gamall kjami sem þolir alls ekki
neitt daður við íhaldið."
Við göngum nú út af kaffihúsinu og tökum
stefnuna norður Dean-stræti upp í Sóhó.
„I gamla daga var hér allt fullt af stúlkum
af því tagi sem maður kynnir ekki fyrir
mömmu sinni,“ segir Nóri og hneppir að sér
frakkanum yfir gul- og brúnyrjóttu hrásilki-
fötin sem hann segist hafa látið sauma á sig.
„Það er svo stutt niður á Savile Row þegar
maður býr á Westbury-hótelinu. Finnst þér
ekki notalegt að búa þar? Eigandinn er góður
vinur Tolla í Sfld og fiski. Heitir Forte og
rennir stundum fyrir lax uppi í Borgarfirði.
Hann á nokkur hundruð hótel um allan
heim.“
Þá erum við komnir í Romily-stræti þar
sem margir gimilegir matsölustaðir em í
röðum beggja vegna götunnar. Við nálgumst
nú áfangastað okkar, ítalska veitingahúsið La
Capanina. Við fáum suðrænar móttökur enda
hafði ég hringt og boðað komu okkar.
„Skolli geðugur fír og reglulega hugguleg-
ur,“ er einkunnin sem veitingamaðurinn fær
hjá löglærða nærfatakaupmanninum, skóla-
bróður mínum, fyrir að taka gula kasmímllar-
frakka Nóra og gamla regnfrakkann minn og
segja að það sé ánægja og heiður að fá slíka
höfðingja í heimsókn. Ég sé ekki betur en að
Nóri sé í býsna góðu skapi þegar hann er sest-
ur í bekkinn undir óteljandi hvítlauksknipp-
Lævi blandið loft
hjá krötum
„Hvað er líkt með Hafnarfirði og London?“ spyr
Nóri. „Ja, nú kemurðu að tómum kofunum hjá mér,“
segi ég og horfi á iðandi mannhafið út um gluggann
á Soho Brasserie þar sem við félagar sitjum og
hvílum lúin bein.
EFTIR ÖRNÓLF ÁRNASON
um og tágaflöskum sem hanga í loftbitunum.
„Mamma þolir ekki hvítlauk,“ segir Nóri.
„En það gerir auðvitað ekkert til núna.“
„Þú ætlar þá líklega að sleppa ærlega fram
af þér beislinu í kvöld,“ segi ég kvikindislega
en það hefur ekki meiri áhrif á Nóra en volg
vatnsgusa á gamla gæs. Hann er tekinn til við
að smyrja sér brauðsnúð að maula á til að
26
seðja sárasta sultinn.
„Maður hefur enga næringu fengið síðan í
hádeginu,“ segir hann og mér verður hugsað
til þess hvemig hann fékk þrisvar sinnum
ábót af nautasteik og búðingi frá Jórvíkurskíri
í matsalnum hjá Forte fyrr í dag. „Jón Baldvin
er dæmalaust klár og sjarmerandi gaur. Það
vantar nú ekki. Og þó að þetta félagshyggju-
HEIMS
MYND