Heimsmynd - 01.04.1993, Qupperneq 42

28. apríl árið 1960 fæddist Jón Páll Sigmarsson. Móðir hans
hafði grátið sig í svefn mánuðina á undan eftir að hafa gert sér grein
fyrir að hún væri ófrísk eftir mann sem hún stóð ekki í neinu sam-
bandi við. „En hann kom í heiminn þó að það væri við lítinn fögnuð
föðurins sem skipti sér ekkert af honum,“ sagði móðirin. Ljós-
mæðumar á Fæðingarheimilinu með Huldu Jensdóttur í fararbroddi
hömpuðu stráksa sem var
sextán merkur og fimmtíu og
tveir sentimetrar, brúnn og
sællegur eins og hann hefði
verið á sólbaðsstofu en ekki í
móðurkviði. „Það var af því
að ég borðaði svo mikið af
gulrótum og öðru grænmeti
þegar ég gekk með hann,“
sagði móðirin stolt. Faðir
Jóns, Sigmar Jónsson stór-
kaupmaður, og Jón Páll
kynntust ekki náið fyrr en á
fullorðinsárum Jóns og fóru
þá að hafa nánara samband
sín á milli.
Fyrstu tvö árin bjuggu
mæðginin í Hafnarfirði en
fluttust svo ásamt fóstur-
föður Jóns Páls, Sveini Guð-
mundssyni smiði og glímu-
manni, vestur í Stykkishólm.
Þar kynntist Jón Páll sveita-
lífinu en hann dvaldi ásamt
foreldrum sínum og syst-
kinum hjá föður Sveins,
Guðmundi Guðmundssyni í
Skáleyjum. Þar lærði Jón að
taka á við vinnu, bera vatn
heim á bæinn úr brunni og
aðstoða við selveiðar. Snemma blundaði í Jóni Páli
löngunin til að verða sterkur. Hann var ekki nema fimm
ára gamall þegar fósturfaðir hans, Sveinn Guðmunds-
son, kynnti hann fyrir glímu og hann stundaði sem bam
einnig boltaíþróttir og karate.
Sveinn pabbi hans starfrækti Glímuskóla í
Hólminum og þar kviknaði íþróttaáhugi Jóns Páls þegar
hann var fimm ára gamall. Þegar Jón Páll var níu ára
varð Sveinn Glímukóngur íslands og upp úr því flutti
fjölskyldan sig um set til Reykjavíkur í Árbæjarhverfið.
Ragnar Axelsson ljósmyndari var æskuvinur Jóns Páls
úr Árbænum: „Við vorum alltaf fjórir saman,“ sagði
Ragnar. „Þeir tveir bræðumir, Svenni og Palli, og ég og
bróðir minn. Það var stutt milli húsanna og við höfðum því þróað
upp kallkerfi sem við notuðum óspart til að fá hver annan út að
leika. Það var þannig að sá okkar sem vaknaði fyrstur stakk höfðinu
út um gluggann og rak upp ógurlegt Tarsanöskur og þá skipti engu
máli þó að allt hverfið vaknaði upp í leiðinni. Palli var ákaflega
metnaðargjam og ákveðinn í því að verða bestur í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann fékk mjög snemma áhuga fyrir stæltum
líkömum og var óþreytandi við að sýna manni myndir af
hnykluðum vöðvum og öllu því sem sneri að líkamsrækt. Líkams-
rækt var alltaf hans áhugamál númer eitt, tvö og þrjú. Eitt atvik úr
bemskunni lýsir honum vel. Við vorum þá sem smápattar að kepp-
ast við að henda rörbút sem við fundum á víðavangi. Ég henti í
fyrstu atrennu lengra en Palli og hann varð mjög tapsár. Kvöldið
eftir að þetta gerðist var hann upptekinn á bflaplaninu við að æfa sig
og daginn eftir var hann orðinn svo leikinn með rörbútinn að það
var ekki möguleiki að slá metið. Hann var alla tíð mikill keppnis-
maður. Hann var ákaflega traustur vinur í gegnum tíðina og þó að
leiðir skildu breytti það engu. Þegar ég hugsa um hann
núna finn ég til stolts yfir því að hafa þekkt hann.“
„Sá Jón Páll sem ég þekkti var allur annar en sá sem
þjóðin þekkti. Keppnismaðurinn kom og fór, Jón Páll var
mjög kurteis sem bam og gaf öðrum bömum gott fordæmi
hvað það snerti. Hann bauð alltaf góðan daginn og þakkaði
jafnan fyrir sig. Ef hann fór eitthvað sagði hann alltaf hvert
hann væri að fara og hvenær hann kæmi aftur. Hann var
glaðvær og gamansamur og algert snyrtimenni strax sem
bam og unglingur,“ sagði móðir hans. „Hann tók þá svo
sannarlega í gegn niðri í Jakabóli. Skipaði þeim í sturtu og
sagði þeim að koma með hreinar nærbuxur að heiman.
Þegar hann bjó héma heima undir það síðasta var óhreina
tauið eins og á Þvottahúsi Ríkisspítalanna. Hann notaði
kannski þrennar nærbuxur yfir daginn. Hann byrjaði
morgnana á því að fara í sturtu og bursta tennumar og
endaði dagana í baði.“ „Hann var frá náttúrunnar hendi
heljarmenni,“ segir Jóhann
Möller. „Ég hef heyrt sagt frá
því þegar hann sem unglingur
hentist um með sementspoka.
Það mundu ekki margir leika
það eftir. Hann varð mjög glæsi-
legur kraftamaður og upphand-
leggsvöðvarnir á honum voru
eins og læri á fullorðnum karl-
manni. Hann er einhver sá mesti
ljúflingur sem ég hef kynnst
bæði fyrr og síðar, ég heyrði
hann aldrei tala illa um nokkum
mann. Ef einhver barst í tal sem
honum var í nöp við þá eyddi
hann því tali. Honum fannst allt
slíkt vera fyrir neðan virðingu
sína. Ef talið barst að einhverjum
sem honum var hlýtt til þá sagði
hann jafnan: „Það er sómi að
honum þessum." Jón var mjög
sérstakur maður. Þessi ljúflingur
gat síðan umbreyst í keppnis-
manninn Jón og verið virkilega
ógnvekjandi í keppni.
Sextán ára gamall lagði Jón
Páll leið sína í Sænska frystihúsið, þar sem lyftingamenn höfðu
aðsetur í kulda og næðingi enda húsið að hruni komið. Þaðan lá
leiðin í Ármannsheimilið þar sem lyftingamennimir héldu áfram að
lyfta, nú með trefla um hálsinn sökum kulda og ekkert rauf ein-
beitinguna nema stöku hnerri.
Jón Páll þurfti að hætta lyftingum eftir tvo mánuði en var alltaf
staðráðinn í að byrja aftur um leið og aðstæður leyfðu. Hann byrjaði
aftur í Jakabóli í Laugardalnum árið 1978 og tók þar þátt í sínu
fyrsta lyftingamóti og vann til gullverðlauna. Árið 1979 sneri hann
sér alfarið að kraftlyftingum og var brautin til landsfrægðar þá þegar
rudd.
Fyrsta Ijósmynd Ragnars Axelssonar var tekin af
Jóni Páli þegar þeir voru strákar.
HEIMS
42
MYND