Heimsmynd - 01.04.1993, Blaðsíða 46

þekkti. Það einkenndi hann öðru fremur mikil reglusemi og sjálfs-
agi. Það komu tímabil í íþróttunum þar sem hann gekk virkilega
nærri sér og sjálfsagt hefur þetta líf haft sitt að segja auk annarra
samverkandi þátta. I vaxtarræktinni þurfti hann ýmist að byggja sig
upp eða hora sig aftur niður fyrir keppni og álagið á líkamann var
gífurlegt, hafði áhrif á alla hans andlegu líðan.“
„Auðvitað verður maður dálítið skelkaður þegar ungir menn í
þessari grein deyja á besta aldri,“ sagði Hjalti Úrsus. „Ég á konu og
tvö böm og væri ekki eðlilegur ef ég hugsaði ekki út í þá hluti. En
það em líka mörg dæmi um langlífi í þessari grein og ég get ekki
trúað öðru en að þetta sé í raun heilnæmt. Ég er búinn að helga allt
mitt líf þessari íþrótt og get því ekki snúið til baka núna. Enginn veit
sinn tíma fyrr en hann kemur. Ég hefði aldrei trúað því að óreyndu
að Jón Páll væri veill fyrir hjarta. Hann lifði svo heilbrigðu lífi. Mér
fannst það ákaflega ódýr fréttamennska að þýða klausur um lyfja-
notkun upp úr erlendum blöðum og birta eins og gerðist hér eftir
andlát Jóns Páls. Islenskir fjölmiðlar hafa greiðari aðgang að
upplýsingum um það sem gerist hér en erlend blöð. Séu þær
upplýsingar ekki jafn æsilegar og viðkomandi fréttamenn vona, er
leiðin ekki sú að þýða órökstuddar dylgjur upp úr blöðum sem vita
ekki betur.“ „Hinn dæmigerði Islendingur er ævinlega öfundsjúkur
út í þá sem skara fram úr í einhverju. Ég held að skýringuna sé að
finna þar,“ sagði Ragnar Axelsson.
„Hann var oft mjög slæmur til heilsunnar fyrir andlátiðsagði
Ragnheiður Jónína. „Oft var hann bæði þreyttur og kaldsveittur, en
ég held að hann hafi ekki gert sér grein fyrir alvarleika málsins.
Hann var vanur að halda sér gangandi á hörkunni þegar á móti blés.
Hann hafði þó sagt við mig og fleiri vini sína að hann mundi deyja
ungur.“
„Hann var búinn að segja okkur frá því að hann væri slæmur fyrir
hjartanu án þess að gera það berum orðum,“ sagði Hjalti Úrsus.
„Þegar ég les á milli línanna núna get ég séð það. Hann hafði oft
sagt að hann mundi deyja í blóma lífsins. Hann hefur sjálfsagt frekar
viljað segja frá því svona heldur en að koma til okkar og segja að
hann væri slæmur fyrir hjarta. Hann vildi ekki eiga á hættu að missa
líkamsræktarstöðina út úr höndunum á sér.“ Hann var að jafna sig
eftir slæm meiðsli í handlegg og það tók tíma fyrir hann að átta sig
á því að hann þurfti að beita annarri tækni við átök en hann var
vanur,“ sagði Jóhann Möller. „Hann var búinn að ná tökum á þessu
og kominn með gífurlegt afl í handlegginn og hann var í óða önn að
þjálfa sig upp aftur. Hann deyr úr arfgengum sjúkdómi og það er
ekki neitt samband á milli þessara veikinda og íþróttarinnar. Hann
var búinn að vera eitthvað slappur dagana á undan og taldi víst að
það stafaði frá einhverri flensu. En hann lagðist aldrei í rúmið þó að
hann kenndi veikinda. Það var í mesta lagi að hann nefndi það í
framhjáhlaupi. Hann var að koma sér fyrir þessa daga í lítilli íbúð
sem hann hafði nýlega fest kaup á svo það var nóg að gera hjá
honum.“
yrsta ljósmyndin sem Ragnar Axelsson ljósmyndari
tók var portrettmynd af Jóni Páli, tekin úti á svölum í
Árbænum. „Það má eiginlega segja að þessi mynd
marki upphafið að ferli mínum sem ljósmyndara,“
segir Ragnar um þá mynd. Örlögin höguðu því einnig
þannig að hann tók síðustu ljósmyndina af Jóni Páli
sem var tekin áður en hann lést. „Jón Páll féllst á að
koma með okkur á bamaheimili hér í borginni fimmtu-
deginum áður en hann lést og láta mynda sig ásamt bömunum enda
vel til þess fallinn sem ímynd hreysti og heilbrigði. Á laugar-
deginum beið ég heima eftir að blaðið kæmi úr prentun og hlakk-
aði til að sýna Palla myndina. Ég fékk þær fréttir í símann um
eftirmiðdaginn að Jón Páll væri dáinn. Mín fyrstu viðbrögð vom að
spyrja manneskjuna hinum megin á línunni hvort hún væri gengin
af göflunum. Þetta varð mér mikið áfall. Mér þótti líka sárt að
geta ekki dregið myndina til baka úr blaðinu. Ein fóstran á bama-
heimilinu hafði samband við mig síðar og sagði að bömin hefðu
grátið heilan dag eftir að þau fréttu að Jón Páll væri dáinn. Hann
hafði lag á bömum og þau elskuðu að fá að umgangast hann.“
„Ég sá hann síðast kvöldið áður en hann dó. Við höfðum þá
hugsað okkur að hittast á laugardeginum. Þegar ég kom á æfingu
voru sjúkrabílar fyrir utan og ég fékk sama hugboð og ég hafði
fengið daginn áður. Mér fannst þá eins og ég mundi ekki hitta hann
þennan dag, eins og til stóð,“ sagði Hjalti Úrsus. Ég sá hann ekki
aftur.“ „Það var hringt í mig seinna um daginn,“ segir Ragnheiður
Jónína. „Það var Ásta konan hans Magnúsar Ver. Hún sagði að það
hefði nokkuð hræðilegt komið fyrir í líkamsræktarstöðinni. Ég
spurði strax: „Er Jón Páll dáin?“ Það var eins og ég fyndi þetta á
mér. Sigmar hafði líka verið mjög órólegur og ólíkur sjálfum sér
þennan dag, en hann var staddur hjá vini sínum þegar ég fékk
tíðindin. Samband þeirra feðga var mjög náið og eftir á að hyggja
finnst mér að hann hafi líka fundið þetta á sér án þess að gera sér
grein fyrir hvað það væri. Ég var að laga mat þegar hún hringdi og
íbúðin var undirlögð þar sem ég stóð í flutningum. Það voru erfið
skref að ganga að símanum og biðja Sigmar að koma heim. Ég
kveið því ofboðslega að þurfa að segja honum þessi hræðilegu
tíðindi. Hann vildi ekki trúa mér í fyrstu en ég þurfti að endurtaka
það grátandi aftur og aftur. Skyndilega fann ég að hann trúði mér og
hann sagði: „Mamma, ég hef aldrei áður séð þig svona dapra. Eftir
þessar fréttir var eins og tíminn stæði í stað. Maturinn lá óhreyfður
á diskunum næstu tvo daga og kassamir stóðu á gólfunum næsta
mánuðinn."
Laugardaginn 16. janúar mætti Jón Páll á æfingu eins og venju-
lega. Eftir að hafa klætt sig í æfingaföt skiptist hann á nokkrum
orðum við Jóhann Möller og móður sína en hún var þama stödd
fyrir undarlega tilviljun. „Það var eitthvað sem togaði í mig niður á
stöðina án þess að ég viti hvað það var,“ sagði móðir hans. „Við
Jón Páll komum þangað á svipuðum tíma. Mér fannst hann ein-
kennilega rólegur, ólíkur því sem hann var vanur að vera þegar hann
var við æfingar? Þegar ég var hálfnuð með mínar æfingar heyrði ég
skerandi óp og það var eins og þung lóð féllu í gólfið. Ég
sagði þá við Jóhann
Möller:
Hann hafði oft sagt að hann
mundi deyja í blóma lífsins.
Hann hefur sjálfsagt frekar viljað
segja frá því svona heldur en að
koma til okkar og segja að hann
væri slæmur fyrir hjarta.