Heimsmynd - 01.04.1993, Side 74

Nanna Bisp Buchert
Ijósmyndari við eina af
myndum sínum.
VIÐ SEM VINNUM
MYRKRAVERKIN
EFTIR ÞÓRU KRISTÍNU ASGEIRSDOTTUR
Hún hefur hörkulega afstöðu til lífsins og stundum verður maður hvumsa þegar hún talar í
sig hita og heggur mann og annan, en í augunum er líka einhver mýkt sem kemur upp um
sýn á mannlífið sem skilar sér oftar en ekki út í
ljósmyndar landslag tilfinninganna, ósjaldan inni í stofu, þarf ekki fjallajeppa til að flytja
sig upp um fjöll og fimindi hún Nanna Buchert til að geta myndað.
Mér finnst ákveðin ögrun fólgin
í því að sýna hér á landi og láta
það korna fram að listrænar
ljósmyndir geta verið annað
en landslagsmyndir. Mynda-
vélin getur mótað og skapað á sama hátt og
pensill. Þetta eru allt sjálfsmyndir,“ segir
hún og slær út hendinni, „nýjar og nýjar
hliðar á sjálfri mér.“
Hún er hálfdönsk og hefur búið lengst af
í Danmörku, vegna þess prófa ég að koma
dálítið of seint til að koma henni úr jafn-
vægi, slá hana og danska stundvísi út af
laginu en hún lætur sér fátt um finnast og
segir bara: „Þú hlýtur að hafa villst," og fer
síðan inn í eldhús til að búa til kaffi og
smurbrauð.
Hún kom til Islands níu ára gömul ásamt
bróður sínum árið 1946. Faðir Nönnu,
Bisp sjóliðsforingi, hafði þá látist skömmu
eftir stríðið í bílslysi og móðir hennar hálfu
öðru ári seinna af völdum krabbameins.
Amma þeirra á íslandi vildi fá dönsku
bamabörnin sín til sín og það varð úr að
þau sigldu til landsins með skipi nýlega
orðin munaðarlaus og svo sannarlega mál-
laus á þeim áfangastað sem beið þeirra,
Reykjavík. Sjóliðsforingjadóttirin Nanna
Bisp var komin úr öryggi mömmu og
pabba til íslensku ömmu á Laugaveginum
og hún átti að ganga í Miðbæjarskólann og
verða Islendingur.
Nanna hafði aðeins einu sinni komið til
HEIMS
74
MYND