Heimsmynd - 01.04.1993, Qupperneq 80

Lævi blandld loft hjá krötum
(framhald af bls. 29) En Jón Baldvin heldur því fram að kjósendur
hafi ekkert langtímaminni svo að hann ætlar kannski að láta nægja að
draga nokkrar kanínur fram úr erminni þegar líður að næstu kos-
ningum. Frændi rninn segist þó efast um að það sé nóg að skella ailri
skuldinni á Sighvat sem sé auðvitað bara einnota ráðherra og reyndar
vonlítið að hann nái inn á þing aftur næst. Það eru nú ekki nema skitin
900 atkvæði á bak við hann núna.“
„Ég man nú ekki betur en Sighvatur hafi verið ráðherra áður,“ segi
ég. Þjónamir eru að koma með frakkana okkar og veitinga-maðurinn
sjálfur hjálpar Nóra í og blessar hann í bak og fyrir.
„Maður telur nú ekki þá stjóm með,“ segir Nóri. „Hvað hafa þeir
gert við skóhlífamar mínar? I Guðs bænum sendu þá eftir þeim. Ekki
veit ég hvað mamma segði ef ég týndi skóhlífunum. Ráðuneyti
Benedikts Gröndals sem sat örfáar vikur markaði ekki önnur spor í
stjómmálasögu þjóðarinnar en að nokkrir karlhlunkar hafa upp frá því
titlað sig fyrrverandi ráðherra á nafnspjöldum sem geta komið sér vel
í útlöndum.“
Nú koma skóhlífamar. Ungi þjónninn sem heldur á þeirn horfir á
þær eins og hann hafi aldrei séð slíkan skóbúnað áður.
„Hvað sem öðru líður er það nú samt sem áður lífsnauðsyn fyrir
Jón Baldvin að vingast aftur við félagshyggjuarminn í flokknum. Það
verður ekki létt verk þó að hann sé laginn maður og glúrinn. Hann
setti Olínu Þorvarðar og Rúnar Geirmundsson út úr flokksstjórn-inni.
Aður var búið að hrekja Ragnheiði Davíðsdóttur og Jóhannes bílstjóra
og fjölmarga aðra út í kuldann fyrir að brúka sig. En frændi minn segir
að það ríki þó nokkur þrælsótti í flokknum og kratamir séu í eðli sínu
mjög húsbóndahollir. Svo studdi fólk Jóns Baldvins félagshyggju-
manninn Þorlák Helgason og gerði hann að formanni Alþýðuflokks-
félags Reykjavíkur. Hann hafði verið erfiður en nú hefur hann verið
eins og ljós síðan. Ef Rannveig yrði gerð að ráðherra myndi það líka
verða til að blíðka vinstri arminn.“
„Þó að krónprinsinn Guðmundur Ami sé auðvitað nautsterkur
kandídat í formanns-embættið og hvers konar annan frama þá þarf
ýmislegt að breytast áður en hann eða jafnvel Jóhanna geti lagt Jón
Baldvin að velli,“ segir Nóri þegar við göngum út í svalt og niðdimmt
Sóhókvöldið. „En frændi minn rifjaði upp mál sem ekki er vert að
gleyma. Þegar Jón Baldvin gerði hallarbyltinguna og steypti Kjartani
Jóhannssyni stóð ekki ósvipað á hjá Alþýðuflokknum og nú. Fylgið
var að fjara út. Þá tók Jón Baldvin þannig til orða að þegar skipið væri
hætt að fiska - væri auðvitað réttast að skipta um karl í brúnni.
Guðmundur Árni ætti auðvelt með að segja það sama núna.“ ■
Hryggðarprinsessan
(framhald afbls. 64) var Túnis þar sem hún varð fyrir þeim óven-
julega heiðri að fá að koma inn í vistarverur eiginkvenna beysins. Þar
fannst Karólínu hún grönn í fyrsta og síðasta sinn á ævinni. Aldrei
þessu vant hafði hún ekki orð á holdarfari viðstaddra.
Áfram hélt hún, skoðaði helgar minjar í Austurlöndum og snéri
síðan aftur til Evrópu þar sem hún á sinn dæmigerða hátt datt niður
landganginn á leið til áheymar hjá páfa. Hún mætti því páfa með veg-
legt glóðarauga.
Það var á Italíu sem örlögin eltu hana aftur uppi. Hún kynntist
Pergami barón sem var réttur og sléttur Pergami svikahrappur þar til
Karólína keypti handa honum örlitla landareign á Sikiley með áfös-
tum baróns-titli. Hvað sem kann að vera satt eða ósatt um Pergami
var eitt á hreinu: Hann var þorpari og blóðsuga. Hann hóf feril sinn í
fömneyti Karólínu sem núll og nix, en var orðinn féhirðir og
æðstráðandi eftir stuttan tíma. Hann kom líka systur sinni á rnála hjá
Karólínu. Upp frá því var hún leiksoppur í höndum þeirra. Ástæðan
var einföld: Karó-lína var ástfangin. Það var Pergami ekki, en hann
kunni að koma þannig fram.
Heima í Englandi sat Georg um hvem þann orðróm sem af ferðum
hennar barst og Pergami fór fram úr björtustu vonum hans. Hann
gerði samstundis fjölda njósnara út af örkinni og þar með var sælus-
tundum Karó-línu lokið. Það varð skammt stórra högga á milli:
I fjarveru Karólínu hafði Charlotta gifzt Leopold af Saxe-
Coburgh. Árið eftir lézt hún af bamsfömm. Georg konungur dó og
loks gat Georg prins titlað sig IV. Og Pergami, sem Karólína neitaði
að trúa nokkm illu um, falsaði undirskrift hennar og náði gífurlegum
upphæðum út úr banka í Feneyjum sem Karólína neyddist til að
greiða. Og að síðustu hófust réttarhöld í enska þinginu yfir Karólínu
fyrir ætlað hjúskaparbrot hennar með Pergami.
Réttarhöldin settu landið á annan endann. Múgurinn braut rúður í
húsi hjákonu Georgs, en þar geigaði almenningsálitið, Georg var
búinn að skipta um hjákonu. Réttarhöldin stóðu mánuðum saman og
lá við uppreisn áður en þingið kvað upp þann dóm að Karólína væri
saklaus af áburðinunt. Keypt ljúgvitni Georgs fóru sum í fangelsi,
önnur ekki, en Georg slapp með hnekkinn.
Það er næstum því ömggt að Karólína, vitlaus eins og hún oft
virtist, framdi engin hjúskaparbrot önnur en óskhyggju. Hún, eins og
allar aðrar mannverur, var þurfandi fyrir hlýju og umhyggju og það
veitti Perg-ami henni, hvað svo sem hann gerði annað. Honum getur
líka hafa þótt vænt um hana þótt hann hafi misnotað pyngju hennar
og góðvild. Það er líka alls ólíklegt að Karólína hafi haft mikinn
áhuga á kynlíft eftir einnar nætur reynslu sína með Georg tuttugu
árum áður.
Það vofa engin réttarhöld yfir Díönu þótt hún virðist hafa átt sinn
Pergami í bílstjóra sínum og líklega gengið lengra en Karólína á
sínurn tíma, enda yngri og hraustari.
En það er ekki séð fyrir enda mála. Skömmu eftir réttarhöldin fór
fram krýning Georgs IV. Karólínu var ekki boðið. Hún krafðist þess
að vera krýnd til drottningar um leið og eiginmaður hennar yrði
krýndur til konungs. Það væri réttur hennar. Sá réttur var hundsaður,
dymm var skellt í andlit hennar og hún fékk ekki einu sinni að vera
viðstödd. Trú seiglu sinni skrifaði hún Georg bréf sama dag:
„Ég treysti því að þér sjáið svo um að ég verði krýnd mánudaginn
næstkomandi...“
En sá mánudagur kom aldrei. Dauði dótt-ur hennar, réttarhöldin,
ósigur hennar við krýninguna og lífslöng niðurlæging höfðu tekið
sinn toll. Hún var, eftir allt, ekki óbugandi. Örfáum dögum eftir
krýningu Georgs lézt hryggðarprinsessan.
Það síðasta sem þær prinsessur af Wales, Karólína og Díana, eiga
sameiginlegt er, að þær vom og eru góðar manneskjur. Þær hefðu
aldrei gert nokkrum manni mein, nema ef vera skyldi eiginmönnum
sínum þegar þeir hinir sömu vom búnir að beita þær tillitsleysi, kald-
lyndi, mannvonsku og grimmd nógu lengi. ■
HEIMS
MYND