Heimsmynd - 01.04.1993, Qupperneq 88

kvæmd en oft áður og það sem meira er, það kann á markaðinn.
Ingibjörg er óskaplega sammála þessu: „Fólk í dag segir kannski:
Halló, eigum við að gera bíómynd. Svo er það bara gert, þó að
engir peningar séu til. Og það sem meira er, dæmið gengur full-
komlega upp. Peningar skipta í rauninni engu máli heldur
hugmyndir og áhugi. Ég er örlát á peninga. Mér er í rauninni skít-
sama um peninga.
Við urðum jafnvel svo fræg að komast í áramótaskaupið. Það er
vel af sér vikið og sýnir best að myndin fór ekki framhjá neinurn."
„Ég kynntist henni í Fljótshlíð sautjánda júní þegar við vorum
tólf eða þrettán ára. Hún var þá í sveit hjá frænku sinni en ég er úr
sveitinni,“ sagði besta vinkona Ingibjargar sem heitir Guðný. „Við
urðum vinkonur af því að hún var
stödd í félagsheimilinu og vantaði
far og ég skutlaði henni á traktom-
um. Ingibjörg er yfirleitt mjög
jafnlynd en ef hún verður reið
lætur hún engan vaða ofan í sig.
Við höfum oft rifist hressilega,
vinkonumar, og sæst jafnóðum
aftur enda er alltaf stutt í léttu
nótumar. Hún er mjög skemmti-
leg, sönn og hrein og bein. Hún
lætur allt flakka, líka óþægilega
hluti, án þess þó að særa. Hún er
lrka mjög skemmtilega seinheppin.
Ef hún fer á bíó þá springur á
bflnum klukkan fimm mínútur í
níu og allt í þeim dúr. Það var til
dæmis mjög sniðugt þegar hún
hringdi í mig og kvaddi mig þegar
ég var á leiðinni út til London. Hún
var sjálf nýkomin þaðan og hún
óskaði mér margfaldlega góðrar
ferðar og skemmtunar. Klukku-
tíma seinna þegar ég stíg upp í
flugvélina þá er hún þar fyrir, orðin
mjög óþolinmóð að bíða.“ „Ég get
verið ferlega ákveðin þegar ég ætla
mér eitthvað," segir hún sjálf. „Ég
get tekið sem dæmi þegar ég fór til
London í fyrra með vinkonum mínum. Þær voru að fara út en það
stóð alls ekki til að ég færi með. En þennan sama dag var Júlli líka
að fara til útlanda og ég þurfti að skutla honum út á flugvöll. Rétt
áður en ég steig upp í bflinn ákvað ég að taka passann minn líka
og nauðsynlegasta dót og klukkutíma síðar var ég búin að kaupa
miða og á leiðinni út í flugvél. Ég var ekki búin að láta stelpurnar
vita að ég ætlaði með þeim, ætlaði að koma þeim á óvart í
flugvélinni. Þegar ég er svo komin upp í flugvélina Aldísi þá
uppgötva ég mér til skelfingar að þær eru alls ekki í vélinni. Ég
gerði rosalegt uppistand og æddi fram og til baka í sætaröðinni
með tárin í augunum og flugfreyjumar og farþegamir héldu
örugglega að ég væri ólæknandi taugasjúklingur. Um það leyti
sem ég var búin að gefa upp alla von og í þann veginn að falla
algerlega saman þá stormuðu vinkonurnar inn í vélina, allt of
seinar. Þú getur rétt ímyndað þér fagnaðarlætin. Og fjörið í
London, við skemmtum okkur rosalega vel.“ Þegar ég spyr hana
hvort hún ákveði allt með jafn stuttum fyrirvara segir hún að það
sé misjafnt. „Ég var mjög skipulögð þegar ég var lítil og ég lagði
mikið upp úr að hafa allt í röð og reglu, var með hálfgert hrein-
lætisæði. Núna er þetta mikið breytt. Ég nenni aldrei að þvo og
taka til, er alger drusla.“ í velflestum viðtölum við söngkonur
segjast þær muna fyrst eftir sér syngjandi. Að því leyti er Ingibjörg
mjög ólík þeim, því eins og kemur fram seinna í þessu viðtali,
man hún fyrst eftir sér ofan í klósetti. Hún fékk þó tækifæri til að
syngja þegar hún var yngri og tók þátt í uppfærslum í íslensku
óperunni. Hún lærði líka á píanó í sjö ár en segist hafa hætt því á
unglingsárunum. „Þegar ég var í níunda bekk hætti ég því að mér
fannst ég ekki hafa neinn tíma fyrir píanóið, þurfti svo mikið að
skemmta mér. Núna hlakka ég til að geta keypt mér píanó og farið
að spila aftur. Þegar ég var lítil samdi ég lög á píanóið og ég
spilaði líka eftir eyranu allskonar lög, til dæmis man ég eftir að
hafa spilað „Dont cry for me Argentina“ eins og ekkert væri.“ Hún
spilar með fingrunum í loftið ein-
beitt á svip þegar hún talar um
píanóið og maður fer ósjálfrátt að
horfa á fingurna og velta fyrir sér
hvaða lag hún sé að spila í
kollinum. Pabbi hennar, Stefán
Jökulsson, segir að hún hafi verið
mjög lifandi og kvikt barn. „Hún
gat ekki verið kyrr, ekki þó vegna
þess að hún væri slæm á taugum
heldur var hún að springa af orku,
krafti og hreyfiþörf.
Það kom mjög snemma í ljós
hvað hún var tónelsk, við sungum
gjarnan saman blús þegar hún var
pínulítið stýri og varla talandi og
hún átti ekkert erfitt með að spinna
út frá jafnvel erfiðustu köflunum í
blúsnum.“ Aðspurður um sein-
heppni Ingibjargar sem vinkonur
hennar höfðu lýst sagði Stefán:
• cc „Hún er enginn allsherjar hrak-
fallabálkur en frekar sérkennileg
blanda af skipulagi og skipulags-
leysi. Hún er mjög mikil til-
finningavera en þó líka bæði
ákveðin og fylgin sér. Mér finnst
lýsa henni vel að sviðsljósið sem
hefur beinst að henni undanfarið
hefur ekki haft nein áhrif á hana.“
Hún er alin upp hjá ömmu sinni og afa á Langholtsveginum frá
átta ára aldri en þá lést mamma hennar úr krabbameini. Áður hafði
hún til dæmis verið búsett í Hallormsstaðarskógi en pabbi hennar
var kennari við grunnskólann í sveitinni. „Það var yndislegt að
búa uppi í sveit og ég gleymi þessum tíma aldrei,“ segir hún. „Svo
þurftu þau að asnast til að skilja og við mamma fluttum til
Reykjavíkur til afa og ömmu ásamt bróður mínum sem er sex
árum eldri en ég.
Ég var rosaleg písl þegar ég fæddist, bara tíu merkur og næst-
um því ósýnileg. Ein minning sem ég á frá smábamaárunum
tengist því nú óbeint hvað ég var lítil. Ég týndist og allir voru að
leita og leita. Mamma var farin að örvænta þegar ég fannst loksins
ofan í klósettinu þar sem ég hafði fest á mér hausinn og komst ekki
upp úr. Það var gott að ég fannst í tæka tíð. Annars hefði ég
kannski fengið vatnshöfuð.
Það var mjög erfitt fyrir mig þegar mamma dó. Hún hafði verið
veik lengi og legið inni á spítala en ég heimsótti hana lítið og næst-
um því ekkert undir það síðasta því mér fannst það of erfitt. Eina
nóttina lá ég andvaka í rúminu mínu þegar amma kemur inn í her-
88
HEIMS
MYND