Fréttablaðið - 10.10.2015, Síða 22

Útgáfufélag: 365 miðlar ehf. Stjórnarformaður: Ingibjörg Stefanía Pálmadóttir forStjóri: Sævar Freyr Þráinsson Útgefandi og aðalritStjóri: Kristín Þorsteinsdóttir kristin@frettabladid.is
aðStoðarritStjórar: Fanney Birna Jónsdóttir fanney@frettabladid.is, Hrund Þórsdóttir hrund@stod2.is, Kolbeinn Tumi Daðason kolbeinntumi@365.is. Fréttablaðið kemur út í 90.000 eintökum og er dreift ókeypis
á heimili á höfuðborgarsvæðinu og Akureyri. Einnig er hægt að fá blaðið í völdum verslun um á landsbyggðinni. Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. ISSn 1670-3871
fréttaBlaðið Skaftahlíð 24, 105 reykjavík Sími: 512 5000, ritstjorn@frettabladid.is ÞróunarStjóri: Tinni Sveinsson tinni@365.is helgarBlað: Ólöf Skaftadóttir olof@frettabladid.is og Viktoría Hermannsdóttir viktoria@frettabladid.is
menning: Magnús Guðmundsson magnus@frettabladid.is ljóSmyndir: Pjetur Sigurðsson pjetur@frettabladid.is framleiðSluStjóri: Sæmundur Freyr Árnason sfa@frettabladid.is ÚtlitShönnun: Silja Ástþórsdóttir siljaa@frettabladid.is
Gunnar
Mín skoðun Jón Gnarr
Kristín
Þorsteinsdóttir
kristin@frettabladid.is
Ég er eins og svo margir aðrir alinn upp í þeirri trú að ég hafi verið ótrúlega heppinn að hafa fæðst á Íslandi en ekki einhvers staðar annars staðar.
Mér hefur verið kennt frá blautu barnsbeini að Ísland
sé bara einfaldlega besta land í heimi til að vera til á,
hér sé allt misjafnlega gott á meðan það er misjafnlega
slæmt í öðrum löndum. Ég hef kyrjað dýrðarljóð um
landið mitt, hvað það sé fallegt og stórkostlegt í alla staði.
Íslenskt lambakjöt er besta kjöt í heimi, íslenskt vatn er
umtalsvert betra vatn en allt annað vatn og Íslendingar
eru yfirleitt betur að sér um flesta hluti heldur en fólk í
útlöndum.
Allt sem er gott í útlöndum er alltaf aðeins betra hér.
Ísland er falleg og gjöful móðir. Esjan er langfallegasta
fjall í heimi og Gullfoss er fallegasti foss í heimi. Fallegast
af öllu er þó vorkvöld í Reykjavík. Og ekki má gleyma
sumrunum. Hvergi í heiminum eru þau jafn kynngi-
mögnuð og hér. Og jöklarnir setja tignarlegan blæ á til-
veru allra Íslendinga. Við fundum upp pylsuna, kleinuna
og kokkteilsósuna og án þeirrar heilögu þrenningar væri
heimurinn heldur fábrotinn staður. Og ekki má gleyma
eldfjöllunum og háhitasvæðunum og sjálfum Geysi, sem
fólk ruglar yfirleitt saman við Strokk. En það skiptir ekki
máli. Og heldur ekki veðrið. Maður kvartar ekki yfir því
við nokkurn mann og brosir bara framan í suddann.
Volaða land
Þjóðskáldið Matthías Jochumsson, sem eins og Halldór
Laxness heitir nafni sem stenst ekki mannanafnalög og
ætti í raun að vera löngu búið að hafna af Mannanafna-
nefnd, samdi ljóð um Ísland sem ákaflega lítið hefur
farið fyrir. Það heitir Volaða land og mun vera eitt af
hans kjarnyrtustu ljóðum. Ljóðið er sannkölluð níðvísa
um Ísland og kemst skáldið að þeirri niðurstöðu að hér
sé hreinlega ekki búandi nokkurri lifandi veru nema
hröfnum, enda hafi þeir fundið þetta „hrafnfundna
land“. Þetta ljóð hefur ekki farið hátt, það heyrist sjaldan
og ég man ekki eftir því úr Skólaljóðunum. Á einhvern
meinfýsinn hátt er það fyndið að hann orti það skömmu
eftir að hann flutti til Akureyrar en samkvæmt öllum sér-
blöðunum um Akureyri sem ég hef séð um ævina mætti
halda að það væri fallegasti bær á Íslandi. En þetta var
líka á þeim tíma þegar um 20% þjóðarinnar flúðu fóstur-
jörðina vegna vosbúðar, fátæktar og almenns ömurleika.
Ekkert sérstaklega næs
Ég verð að viðurkenna að mér finnst Ísland ekkert
sérstaklega næs. Mér leiðist veðrið hérna. Mér finnst
íslenska sumarið stórlega ofmetið og oftast meira í
orði en á borði. Mér finnst Esjan ekkert spes. Reyndar
finnst mér öll fjöll á Íslandi vera meira og minna Esjan.
Mér finnst Gullfoss alveg fínn en ekkert merkilegri en
einhver annar foss. Kannski er það mín takmörkun en
ég fyllist engri sérstakri sælutilfinningu þegar ég horfi
yfir íslenskt landslag. Oftast veldur það mér bara kvíða
og þá líður mér eins og gömlu Bubbalagi um langa og
dimma vetur þar sem vindurinn smeygir sér inn í allt
og jafnvel inn í sálina á manni og fyllir mann tómleika
og vonleysi. Mér finnst þetta land hafa lagt sig fram við
að reyna að murka úr okkur lífið eða að minnsta kosti
flæma okkur í burtu. Við búum á vindasömu og köldu
sprengjusvæði.
Ef Ísland er móðir þá er hún bæði drykkfelld og
dyntótt kerling. Maður veit aldrei hverju hún getur
tekið upp á. Hún er oftast kuldaleg og í vondu skapi og
frussar þegar hún talar og hún getur tekið brjálæðisköst
algjörlega upp úr þurru. Oft er hún þunn og þá frekar
þurr á manninn. Hún er ekkert sérstaklega styðjandi
og getur drepið mann með augnaráðinu einu saman.
En þegar hún er sofnuð áfengisdauða í sófanum þá
stöndum við litlu börnin hennar og dáumst að því
hvernig birtan frá Luxor-lampanum glitrar fallega í hári
hennar. Og pylsurnar og kleinurnar sem hún keypti úti
í Bónus verða að kræsingum sem hún útbjó sérstak-
lega handa okkur. Og drykkjuþrútið andlit hennar eins
og snoppufríð prinsessa. Við elskum hana eins og hún
er. Skilyrðislaust. Því þótt hún sé kannski ekki besta
mamma í heimi þá er hún mamma okkar.
Er Ísland gott land?
TRYGGÐU ÞÉR
MIÐA Á TIX.IS
EYÞÓR INGI · MAGNI · VALDIMAR · SALKA SÓL
ÁSAMT SÉRSVALINNI ROKKSVEIT
UNDIR STJÓRN JÓNS ÓLAFSSONAR
HÁSKÓLABÍÓ
31. OKTÓBER
Í REYKJAVÍK VEGNA FJÖLDA ÁSKORANA!
Það liggur fyrir hver bráðavandinn er í ferðaþjónustunni – innviðirnir eru las-burða. Það vantar bílastæði, göngustíga og salerni. Greinin hefur þegar slitið barns-skónum. Hún skilar þegar þeim gjöldum sem þarf til að ráðast í brýnar fram-
kvæmdir nú þegar.
En viðbrögð við bráðavandanum hrökkva skammt.
Hér þarf að marka stefnu, horfa áratugi fram í tímann.
Ekki er sjálfgefið að við eigum að sækjast eftir sem
flestum ferðamönnum. Við þurfum færasta fagfólk til
að hjálpa okkur að finna út hvað við viljum – og hvað
er raunhæft. Það er verkefni fyrir viðurkennda alþjóð-
lega ráðgjafa. Til að finna þá þarf að leita lengra en í
félagatalið í Valhöll.
Víða má sækja fyrirmyndir. Galapagoseyjar í Kyrra-
hafi eru paradís náttúruunnenda. Heimafólk kann að
umgangast viðkvæma náttúruna og krefst þess sama
af gestkomandi. Færri komast að en vilja. Þar sem
landið er viðkvæmast eru fjöldatakmarkanir. Enginn
stígur niður fæti nema í fylgd þrautþjálfaðra leiðsögu-
manna – eftir námskeið um landið og lífríkið. Höfðað
er til gesta, sem bera virðingu fyrir náttúrunni.
Annað land, sem líta mætti til, er Namibía. Það er
strjálbýlla en Ísland en ekki síður harðbýlt að sumu
leyti. Veðurfar er öfgakennt, kæfandi hitar og gífurlegt
úrhelli á regntímanum. Þar blómstrar mjög ábata-
samur ferðamannaiðnaður, sem byggist á virðingu
fyrir landinu og dýralífinu.
Úti á berangri eyðimerkur hafa verið reist gistihús,
sem falla vel að hrjóstrugu umhverfinu. Þau eru fjöl-
breytt, flest með afrísku yfirbragði en nútímaþægind-
um. Hér mætti með líku lagi hugsa sér útgáfu af torf-
bæjum, sem verða eins og hólar og hæðir í landslaginu
– eða eitthvað allt annað, sem kunnáttufólki kann að
detta í hug. Raflínur og hraðbrautir mega ekki sjást.
Samtala landsmanna og ferðamanna á Íslandi
er þrír og hálfur einstaklingur á ferkílómetra um
háannatímann. Danir eru 132 á ferkílómetra – búa
fjörutíu sinnum þéttar en við. Ýkjulítið má segja að
Ísland sé land án fólks, meira að segja þegar mest
gengur á. Þess vegna eru innviðirnir rýrir. Á því má
ráða bót með góðu skipulagi. Við eigum ekki að hika
við að leita bestu ráða sem völ er á, hvar sem þau er að
finna.
Í marga áratugi eyddum við fúlgum fjár í að auglýsa
paradís fyrir orkufrekan iðnað. Hér störfuðu markaðs-
skrifstofur og stóriðjunefndir, sem fóru um lönd og
álfur til að laða að stóriðjufyrirtæki. Þau fengu afslætti
og gylliboð. Oftast sneru sölumennirnir þó heim með
öngulinn í rassinum.
Nú er öldin önnur. Ferðamennirnir eru æstir í að
koma hingað og fátt bendir til að lát sé á. Þá ríður á
að vanda sig. Fréttir vikunnar um nýja ríkisstofnun,
Stjórnstöð ferðamála, með handvöldum forstjóra, lofa
ekki góðu.
Sækjum
bestu ráð
Til að finna
þá þarf að
leita lengra en
í félagatalið í
Valhöll.
1 0 . o k t ó b e r 2 0 1 5 L A U G A r D A G U r22 s k o ð U n ∙ F r É t t A b L A ð i ð
SKOÐUN