Morgunblaðið - 12.09.2019, Síða 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. SEPTEMBER 2019
✝ SigurgesturIngvarsson
fæddist á Uxa-
hrygg í Rang-
árþingi 10. nóv-
ember 1933. Hann
lést 1. september
2019.
Foreldrar hans
voru Ingvar Sig-
urðsson, f. 30. mars
1901 á Nesi í Norð-
firði, og Hólmfríð-
ur Einarsdóttir, f. 22. apríl 1896
í Berjanesi í Vestur-Landeyjum.
Systkini Sigurgests samfeðra
voru Sigurður og Aðalheiður,
þau eru bæði látin. Alsystkini
hans voru átta: Elín, Einar,
Guðlaug, Jólín, Trausti, Sig-
urður, Ráðhildur og Kristbjörg.
Kristbjörg lifir bróður sinn,
Ólöf, f. 2008, og Ingvar Þór, f.
2011. Fyrir átti Sigurgestur
dóttur með Solveigu Guð-
mundsdóttur, Þórdísi Björk, f.
27. janúar 1963, gift Þorsteini
Þorsteinssyni, sonur hennar er
Sigurgestur Jóhann, f. 1983, og
faðir hans Rúnar Guðmunds-
son.
Sigurgestur flutti ástamt
foreldrum sínum og systkinum
að Bryggjum í Austur-Landeyj-
um þar sem þau bjuggu í nokk-
ur ár. Áríð 1939 flutti fjöl-
skyldan að Selskarði á Álftanesi
og þaðan í Hafnarfjörð. Árið
1944 lá leið fjölskyldunnar að
Stíflu í Vestur-Landeyjum þar
sem Sigurgestur bjó unglingsár
sín. Hann var til sjós en lærði
ungur múraraiðn og síðar til
múrarameistara sem hann
starfaði svo við alla tíð. Hann
bjó sín búskaparár á Miðvangi
og Sævangi í Hafnarfirði.
Útför Sigurgests fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 12.
september 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
sem og uppeld-
issystirin Kristjana
Ragnarsdóttir, en
hin eru látin.
Þann 9. desem-
ber 1972 kvæntist
Sigurgestur eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Sigrúnu Er-
lendsdóttur, f. 30.
maí 1949 og eign-
uðust þau tvö börn:
1) Áslaug, f. 24.
desember 1971, gift Dagbjarti
Jónssyni og eru börn þeirra
Trausti, f. 2002, Njörður, f.
2003, Droplaug, f. 2006, Sóley f.
2008, og Vésteinn, f. 2012. 2)
Frosti, f. 24. maí 1974, kvæntur
Sigurlínu Hrund Kjart-
ansdóttur og eru börn þeirra
Elínborg María, f. 2005, Ásrún
Besti vinur, bak við fjöllin háu,
blærinn flytur mín kveðjuorð til þín ...
(T.E.)
Síðsumarsól slær bjarma sín-
um á fyrstu roðagylltu strá út-
hagans, bláklukkur í mónum,
beitilyng og ber á þúfu. Örlítið
kul og lykt af fullþroska gróðri,
nýuppteknum kartöflum og róf-
um í bland við sæta angan af ilm-
rey og stráum í vendi. Fuglahóp-
ar á flugi um heiðbláan himin,
eftirvænting í lofti og hávær titr-
andi rödd himbrimans fyrirboði
um brottför. Veðrið stillt. Það
spáir vaxandi vindi á morgun,
verður skýjaðra og sólarlítið.
Snýst til austanáttar þegar líður
á daginn og fer að rigna með
kvöldinu. Kólnandi veður.
Hringrás náttúrunnar var
pabba ofarlega í huga, gangur
lífsins, að árstíðir koma og fara
hver á sinn heillandi hátt; vakn-
andi vor og bjartar sumarnætur,
haustsins vindar og frostrós á
vetrarskjá – fullvissa þess að
maðurinn er samofinn nátt-
úrunni, jarðarbarn sem fæðist og
mun síðar deyja … eins og annað
í hringrás lífs á jörðinni.
Pabbi kenndi manni að hlusta
eftir fuglum og þekkja háttalag
þeirra, gá til veðurs og á heiðríku
kvöldi bauð hann manni út á
tröppur að horfa á stjörnurnar.
Hann benti manni á Karlsvagn-
inn, Fjósakonurnar, Sjöstjörn-
una og Litbrá, skæra stjörnu sem
blikaði í öllum regnbogans litum,
lágt á himni og virtist svo nálæg.
Kvöldið fullkomnað ef norður-
ljósin dönsuðu tryllt með lit-
skrúðuga falda. Pabbi átti það til
að fara með kvæðið Norðurljós
og Stjarnan eftir Einar Ben en
þau ljóð opnuðu manni dulúðugt
himinhvolfið upp á gátt. Pabbi
var af þeirri kynslóð sem kunni
ljóð utan bókar, las Íslendinga-
sögurnar og norræna goðafræði
aftur á bak og áfram enda voru
þessar sögur alltaf á náttborðinu
hans – hann braut heilann um
merkingu orða og samhengi
hluta, í svefni sem vöku.
Pabbi mundi eftir því þegar út-
varpið kom og hann var látinn
hlusta á fréttirnar til þess að end-
ursegja frænda sínum sem bjó
rétt hjá. Frændinn gerði það svo
að vana sínum að rökræða við
stráksa um það sem var í fréttum
og gerði athugasemd ef það sam-
ræmdist ekki einhverju sem hafði
komið í fréttum einhverjum dög-
um áður og það mótaði ungan
dreng. Enda hlustaði pabbi alltaf
á fréttir í útvarpi og sjónvarpi, vó
og mat líðandi stund út frá frétt-
um gærdagsins og ályktaði um
hvert framhaldið gæti orðið.
Hann setti fréttir í sögulegt sam-
hengi og oftar en ekki voru
heimsmálin brotin til mergjar og
jafnvel „leyst“ yfir kaffisopa við
eldhúsborðið. Þannig kenndi
hann manni að rökræða og vera
gagnrýninn í hugsun – mest gam-
an fannst honum þegar umræðan
fór á flug, ef viðmælandinn fór að
æsa sig, en til þess að ná því fram
gat hann jafnvel átt það til að
halda fram gagnstæðu sjónar-
miði.
Hann sagði oft að samræðan
væri grunnur lýðræðislegrar um-
ræðu og mikilvægt að við værum
ekki alltaf sammála.
Við erum þakklát fyrir langa
og góða samfylgd; þakklát fyrir
að börnin okkar hafa fengið að
vera þér samferða um stund,
nema af þér og læra; ganga með
þér að „litríkri brú Bifrastar“ –
að „drottnanna hásal“ með gott
veganesti í vasa sem brúar bilið
milli margra kynslóða. Í djúpi
þeirra minninga er hinn sanni
sjóður, sjálfur menningararfur-
inn.
Elsku pabbi, við munum þig og
geymum í hjörtum okkar og
heilsum þér þegar kvöldhiminn-
inn skartar sínu fegursta.
„Þar tindrar þú stjarnan mín stolt og
há
sterkasta ljósið sem hvelfingin á.“
(E.B.)
Meira: mbl.is/minningar
Kveðja,
Áslaug og Frosti.
Myndin mín af pabba.
Sú nýjasta og líka sú síðasta
var næstsíðasta laugardag, kíktir
við (kallaðist að vísitera), sett-
umst inn í eldhús í molasopa og
spjall um landsins gagn og nauð-
synjar, „hvað væri títt“, minntist
líka á að þú værir að lesa svo fal-
legt sem Gunnar Dal hefði skrif-
að á sínum heimspekilegu nótum.
Já, það voru ekki tómir kof-
arnir að koma að, alltaf svo sjálf-
sagt að koma því áleiðis sem var
til fóðleiks og uppörvunar, upp-
byggingar.
Svo varstu stokkinn af stað,
léttur á fæti þrátt fyrir allt, orð-
aðir það þannig að þú hefðir lifað
af bæði fyrri og seinni bana-
leguna þarna um árið, já sprækur
sem lækur.
Horfi til baka og sé dýrmætið í
því að eiga vináttu og elsku þína,
líka það að eiga þig að hvenær
sem var eða eins og það var orðað
„að veita andlegan stuðning“
þegar þurfti að spekúlera í alls
konar framkvæmdum (brasi),
tilbúinn í að brjóta niður veggi,
múra, kallaðist „að sletta ein-
hverju í þetta“, vangaveltur um
hvernig best væri að flísaleggja,
gert á jafningjagrundvelli rétt
eins og maður vissi þetta jafn vel
og þú, ekki í boði að leggja eitt-
hvað sem „væri hálfgert kex“ =
lélegar flísar.
Dýrmætið í því að vinna með
þér, læra af þér, sjá hversu gam-
an þú hafðir af því sem gert var,
það var bara svo gaman að vinna
með þér.
Söngst málin sem átti að skera
flísina eftir við ýmsar dægurlaga-
perlur, enda kunnirðu ógrynni
laga og texta.
Ekki skemmdi fyrir að þú áttir
fallega söngrödd sem ekki var
flíkað opinberlega; ef flísarnar
hefðu haft eyru hefði þeim ekki
leiðst lífið.
Dýrmætið í því að fá að kynn-
ast þér og í leiðinni að skilja og
finna, uppgötva hversu náin og
hve margt var líkt með okkur, yst
sem innst, hefur gert mig að
þeirri manneskju sem ég er.
En nú eiga orðin úr Einræðum
Starkaðar við, þínum uppáhalds-
kveðskap:
þegar þú nú hallar þér að
moldarsvæfli á bakið,
– Hve stundin er hröð og heimslífið
skammt,
himinninn mikill – og lítil storðin!
Að eilífu þín
Þórdís Björk (Dísa).
Til afa:
Áður en við munum eftir okk-
ur, þegar við vorum pínulítil og
grétum eða vorum leið yfir ein-
hverju, þá tók afi mann í fangið,
hossaði manni og raulaði um leið:
„Við skulum róa selabát, þótt við
séum fjórir; það eru bæði þú og
ég, stýrimaður og stjóri.“ … aftur
og aftur þar til maður var farinn
að horfa út um gluggann og
spjalla um það sem fyrir augu bar
af áhuga og gleði.
Þegar við urðum aðeins eldri
munum við hversu gaman var að
skríða upp í til afa á morgnana,
spjalla og syngja með honum
„fatlafól, fatlafól, flakkand’ um á
tíu gíra spítthjólastól“ og við urð-
um hissa að afi kynni þennan
texta. Í morgunmatnum setti
hann margar morgunkornsteg-
undir á diskinn og lýsi yfir allt
saman og raulaði vitleysislög á
meðan.
Og afi var alltaf að lesa bækur,
með gleraugu á nefinu, jafnvel
steinsofandi, og kom svo fram og
sagðist hafa verið að skoða augn-
lokin innan frá. Hann var líka
alltaf til í að fletta með manni aft-
ur og aftur sömu bókunum og
ræða innihald þeirra, vinsælastar
voru bækur um dýr, náttúru og
kynjaskepnur. Ein þessara bóka
heitir „Hús eru aldrei ein“ og hef-
ur að geyma ljósmyndir af eyði-
býlum og falleg orð um þau – afi
sá fegurðina í því sem var orðið
gamalt og lúið. Hann gaf sér allt-
af tíma með okkur og talaði af ró
og hlýju við okkur og skammaði
okkur aldrei. Hann spjallaði líka
góðlátlega við ketti og hunda og
ræddi jafnvel heimsmálin við
villikettina sem hændust að hon-
um þegar hann laumaðist til þess
að gefa þeim að éta þegar amma
sá ekki til.
Það var alltaf gaman að fara í
skúrinn með afa í Sævangi en allt
sem hann fann ekki sagði hann að
væri í „neðstu hillunni“. Hann
leyfði manni að smíða og rótast,
spáði og spekúleraði með manni
hvernig mætti nota allra handa
„ónýtt“ góss. Lítil spýta úr fjöru-
ferð gat orðið efni í mikla hug-
arsmíð. Svo var það nú spila-
stokkurinn sem var alltaf til taks
á borðinu í stofunni, var orðinn
máður og slitinn enda búið að
leggja marga kapla og spila við
okkur krakkana.
Hann sagði oft alveg upp úr
þurru „svona er nú lífið“ og ef
eitthvað var sérstaklega vel
heppnað þá sagði hann „þetta er
bara eins og í London“.
Við þökkum fyrir samveruna,
afi, og minnumst þín þegar við
förum næst í berjamó.
Kær kveðja,
Ingvar Þór, Ásrún Ólöf
og Elínborg María
Frostabörn og
Vésteinn, Sóley, Droplaug,
Njörður og Trausti
Dagbjartsbörn.
Kynni okkar Sigurgests hófust
á árlegum jólasamkomum og öðr-
um viðburðum fjölskyldunnar frá
Bergi, sem hann tengdist þegar
hann gekk að eiga Sigrúnu Er-
lendsdóttur frænku mína. Sigur-
gestur lét sig ekki vanta á slíkar
samkomur og leið vel í hópi fjöl-
skyldunnar, sem löngum var
kennd við húsið Berg við Suður-
landsbraut. Þaðan kom fimmtán
systkina hópur og varð Gestur,
eins og hann var gjarnan kallað-
ur, tengdasonur Erlends Sig-
urðssonar móðurbróður míns.
Gestur var einstaklega ljúfur
maður og skemmtilegur viðræðu
um menn og málefni og hafði
skoðanir á landsmálum jafnt og
því sem var að gerast úti í hinum
stóra heimi enda vel lesinn og
fróður. Hann setti mál sitt fram
af þeirri hógværð, sem var hon-
um í blóð borin, stundum á þann
hátt að ekki var ljóst hvað hann
var að fara fyrr en betur var að
gáð. Gömul og góð íslensk fram-
setning, sem hann hafði gott vald
á en hefur nú þokað fyrir því
hispursleysi, sem þykir viðeig-
andi á vettvangi hinnar nýju
margmiðlunar. Það var því alltaf
góður kostur að spjalla við Gest á
samkomu fjölskyldunnar.
Það var líka gott að eiga Sig-
urgest að ef eitthvert vandamál
var á ferðinni af þeim toga sem
stundum verður á vegi húseig-
enda og húsfélaga. Var þá góður
kostur að leita til hans því mað-
urinn var afar vel að sér um
hvernig leysa mætti slíkan vanda
hvort sem um var að ræða múr-
verk eða eitthvað annað sem
hafði bilað eða farið úrskeiðis í
ástandi hússins. Einmitt í sumar
vorum við að fara yfir hvernig
standa mætti að því að leysa
vandamál af þessum toga. Hann
var reyndar reiðubúinn að leggja
hönd á plóginn og leysa viðfangs-
efnið sjálfur, enda var hann ekki
maður sem þoldi vel athafnaleysi.
Til þess kom ekki vegna þess að
hann var kallaður á brott með
stuttum fyrirvara.
Sigurgestur Ingvarsson var
mikill heiðursmaður og góður
drengur sem verður lengi minnst
með þakklæti fyrir góðar sam-
verustundir, ráðagerðir og spjall
á liðnum árum. Ég votta Sigrúnu
og fjölskyldunni innilega samúð
okkar Önnu á þessum tímamót-
um.
Þorgeir Pálsson.
Okkar kæri Gestur er fallinn
frá. Hann hefur verið samferða
okkur í næstum hálfa öld og okk-
ur langar að þakka fyrir sam-
veruna.
Gestur kom í fjölskylduna þeg-
ar þau urðu kærustupar Sigrún
og hann, hann koma á svarta
Bjúkkanum og heillaði stúlkuna
sína.
Gestur var einn af styrku stoð-
unum í fjölskyldu okkar, duglegi,
vinnusami múrarameistarinn
sem allir í fjölskyldunni leituðu
jafnan til þegar verið var að
byggja, endurbæta eða flísa-
leggja. Hann var vinsæll og vand-
virkur múrari sem var alltaf boð-
inn og búinn að rétta hjálparhönd
og gefa góð ráð.
Gestur var víðlesinn og ljóð-
elskur maður sem kunni kvæði
Einars Benediktssonar utanbók-
ar og einnig Íslendingasögurnar.
Gestur var í essinu sínu þegar
stjórnmál bar á góma og fannst
honum skemmtilegast þegar um-
ræðurnar voru heitar.
Fréttatímum mátti hann ekki
missa af en sem ungur drengur í
Landeyjunum hafði hann það
hlutverk að hlusta á fréttirnar og
hlaupa til einbúa sem bjó þar
nærri og átti ekki útvarp, til að
endurflytja honum fréttirnar.
Gestur var í raun mikill heim-
spekingur og var vel að sér í sögu
heimsins og jafnvel ystu afkimar
veraldar voru honum sem opin
bók.
Við hjónin vorum velkomin að
byrja okkar búskap í herbergi
hjá Sigrúnu og Gesti í Miðvang-
inum og hafa fleiri notið velvildar
þeirra hjóna og búið á heimili
þeirra til lengri eða skemmri
tíma.
Það var ekki bara mannfólkið
sem Gestur hlúði að en hann var
vinur villikattanna í hrauninu í
Hafnarfirði og gaf þeim að éta.
Þeir biðu í röð á gangstéttinni í
Sævangi eftir að húsbóndinn
vaknaði.
Elsku Sigrún, Dísa, Áslaug,
Frosti og fjölskyldur, við sendum
ykkur samúðarkveðju og minn-
umst Gests með þakklæti í
hjarta.
Guðrún og Bragi.
Hann er „legend“ hafði bróðir
minn eftir vini sínum þegar í tal
barst hver hefði gefið góð ráð um
eldhússgólfsflotunina. Já, það
þekktu margir til Gests múrara.
Ekki það að hann væri endilega
betri múrari en aðrir, en þraut-
seigjan var alþekkt; hvort sem
var við hvert einstakt verkefni,
eða það að hann vann við múr-
verk (og þá erum við ekki að tala
um eitthvert dund) frá tvítugu og
fram á níræðisaldur. Hugsanlega
hefur orðsporið svo eitthvað mót-
ast af því að eins og títt var um
hans kynslóð var nýtnin í fyrir-
rúmi, hvort sem um var að ræða
vinnufötin, verkfærin eða farar-
tækið.
Svo var það greiðasemin;
hjálpandi hinum og þessum,
skyldmennum, afkomendum og
öðrum. Mislítið rukkað náttúr-
lega. Við hjónin nutum þess eins
og margir aðrir, einn laugardags-
morgun fyrir tæpum tuttugu ár-
um hringdi síminn og kunnugleg
rödd spurði: „Eruð þið heima?“
Við jákvætt svar við því var sagt
að hann væri á leiðinni. Í ljós kom
að hann var ekki að koma í kaffi
heldur til að flísaleggja baðher-
bergið. Með þessar líka fínu nýju
græjur, sem hafði reyndar, að
okkur skildist, verið hálfþröngv-
að upp á hann í vinnulaun.
Það var gaman að fylgjast með
honum vinna, tíminn tekinn í að
skoða hvernig verkið kæmi best
út en svo var byrjað á verkinu,
tekin kaffipása þegar passaði að
bíða aðeins eftir líminu og svo
haldið áfram.
En kaffipásurnar voru engar
venjulegar pásur og tilgangurinn
ekki að hvílast eða drekka kaffi,
heldur að ræða málin. Þau mál
gátu verið heimsmálin (en þar
gætti hann þess yfirleitt að vera
ósammála síðasta ræðumanni),
Njála, eða það sem okkur þótti
vænst um, að hann ræddi um sitt
fólk, æsku sína, forfeður og fjöl-
skyldu.
Þó hann hafi aldrei verið
þekktur fyrir að fylgja vinnufata-
tískunni að fullu, var annað uppi á
teningunum þegar tilefnið kallaði
á hann hefði sig til. Þá var hann
glerfínn og bar sig eins og höfð-
ingi, þó hann hefði sig kannski
ekki mikið í frammi.
Gestur var í grunninn við-
kvæmur og blíður maður en hann
fæddist á tímum sem umliðu slíka
eiginleika helst ekki. Það gat þá
verið erfitt að fóta sig sem ungur
maður og þá er gjarnan leitað í þá
huggun sem býðst og eins og
hann orðaði það einu sinni um
samband sitt við föður minn sem
var á sama tíma og hann í Iðn-
skólanum í Hafnarfirði: „Við
brölluðum margt saman við þrír,
ég, Gæi og Bakkus“.
En það var áður en leiðir hans
og Sigrúnar lágu saman. Og
löngu áður en ég kynntist honum.
Og þau kynni voru alltaf góð.
Honum þótti vænt um sína, þó
hann væri kannski ekki í æfingu
að sýna það nema með því að
hjálpa þar sem þörf væri á. Alltaf
stoltur af því sem börnin hans
voru að gera. Alltaf ánægður með
þegar við kíktum í heimsókn og
vildi helst ekki að neinn færi,
fylgdi mönnum út á hlað og veif-
aði þegar bíllinn renndi af stað.
„Svona er lífið,“ sagði hann oft
þegar eitthvað var ekki alveg
skiljanlegt. Og enn sem komið er
er lífið þannig að menn sem virð-
ast ætla að verða eilífir hverfa frá
okkur jafnt og aðrir. Þangað til
það breytist höfum við helling af
góðum minningum sem hverfa
ekki jafn auðveldlega.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Þegar vinir halda sína leið yfir
í aðrar víddir leitar hugurinn
fram og til baka í tíma, aftur í ald-
ir, í núið og fram í hið óræða og
framandi rými þess sem verður í
framtíðinni.
Hugurinn leitast við að fletta
upp myndum af manneskjunni,
myndum sem raðast upp, minn-
ingar frá ýmsum tímabilum og
stöðum birtast. Ég hugsa til
Gests og upp kemur mynd þar
sem hann liggur úti í móa með
strá í munninum og fylgist með
náttúrunni. Ég sé hann einnig
fyrir mér þar sem hann gat verið
þögull með lokuð augun á manna-
mótum en fullkomlega á staðnum
og með í því sem var í gangi. Inni-
haldsrík samtöl um andans mál
eða málefni sements og fram-
kvæmdapælinga renna saman í
óræða heild þar sem gæska og
áhugi Gests á fjölbreyttum mál-
efnum standa eftir. Minnið flettir
í gegnum ótal brot og saman
mynda þau tilfinningu fyrir
manneskjunni á ólíkum tímum.
Gestur var maður sem gat
flakkað á milli tímabila, forn í fari
en síungur og lifandi í sinni,
manneskja sem hafði mikla þekk-
ingu á og reynslu af heimi og sög-
um fortíðarinnar en hafði jafn-
framt ómældan áhuga á þeim
flóknu vangaveltum sem samtím-
inn krefst af okkur. Í sögum hans
og þekkingu á bókmenntum birt-
ust manni einstaklingar og veröld
sem hann kynntist og fylgdist
með frá bernsku, staðir, venjur,
siðir og samfélag sem frá land-
námi og fram á tuttugustu öld
hafði haldist í hendur við fortíð-
ina.
Á þeim tíma þegar Gestur var
að alast upp voru ákveðin skil á
milli fortíðarinnar og samtímans
að eiga sér stað í íslensku sam-
félagi og kynslóð hans brúar bil á
milli tímabila. Nútíminn óð inn í
samfélagið og skyndilega var
landinu ýtt í gegnum þróun og
breytingar sem höfðu áhrif á allt
daglegt líf.
Sú kynslóð sem upplifði þessar
breytingar hefur þurft að máta
sig inn í nokkrar útgáfur af raun-
veruleikanum, og er ég viss um
að það hafi skapað hjá honum víð-
sýni og seiglu. Þannig upplifði ég
Gest, sem manneskju sem hafði
innsýn í margbreytileika mann-
lífsins vegna þess hve vel hann
gat hlustað, tekið eftir, greint og
mælt.
Ég kunni ávallt að meta sögur
Gests og samtöl við hann voru
alltaf innihaldsrík, hvort sem það
var á alvarlegum eða léttum nót-
um, því ekki skorti hann húmor.
Hann var viðræðugóður og veitti
fólki athygli á sinn einstaka máta.
Sem barn man ég eftir því að
hann spurði mann alvörugefinna
spurninga og ræddi ýmis málefni
stór og smá, beindi sjónum
manns að hlutum í náttúrunni,
eða kenndi verkhugsun, slíkar
minningar eru dýrmætar.
Gestur var góður vinur sem
sárt er að kveðja. Ég votta fjöl-
skyldu hans dýpstu samúð mína
og þakka fyrir að hafa fengið að
eiga með honum samleið.
Bjarki Bragason.
Sigurgestur
Ingvarsson