Morgunblaðið - 12.10.2019, Side 12

12 DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 2019
Kristín Heiða Kristinsdóttir
khk@mbl.is
Ég sef eins og engill hér íþessum fyrrverandiprestaskóla. Herbergiðmitt er afar fábrotið,
örfáir fermetrar með einbreiðu rúmi,
örsmáu borði og litlum hörðum tré-
stól. Frammi á gangi er sturta og
salerni sem er sameiginlegt. Þetta
eru vistarverur prestanema fyrri
tíma og ég kann vel við hversu frum-
stætt þetta er. Hér er gott að vera og
mér hefur gengið vel að skrifa eftir
að ég kom hingað,“ segir ljóðskáldið
og rithöfundurinn Margrét Lóa
Jónsdóttir þar sem hún gengur með
blaðamanni um hið mikla völund-
arhús, Seminario Menor, en það er
falleg risastór bygging í borginni
Santiago de Compostela á Spáni, en
þar býr hún í bili og einbeitir sér að
skrifum.
„Ég er að vinna í tveimur hand-
ritum, ég er að fínpússa handrit að
ljóðabók sem kemur út bráðlega og
ég er líka að skrifa sögu sem tengist
þessu svæði hér, Galisíu,“ segir Mar-
grét og bætir við að prestaskóla-
byggingin fagra þar sem hún dvelur
gegni nú nýju hlutverki sem gisti-
staður fyrir pílagríma þegar þeir
ljúka sinni göngu við dómkirkjuna í
Santiago de Compostela.
„Þrjú hundruð manns geta sofið
hér og fólk getur ýmist gist saman í
stórum sölum eða leigt sér lítið her-
bergi, eins og ég er í. Hingað
streyma pílagrímar alla daga en
flestir gista aðeins eina nótt til að
hvíla sig eftir gönguna og halda svo
heim. Hér við hliðina er klaustur og
þar eru munkar sem baka óskaplega
gott brauð og kökur sem hægt er að
kaupa af þeim í gegnum lúgu. Ég er
alltaf að reyna að sjá þessa munka,
en aðeins höndin á viðkomandi er
sýnileg í það augnablik sem brauðið
er rétt út í gegnum lúguna.“
Segulmögnuð dómkirkja
Margrét segist hafa þráð í sjö ár
að koma aftur til Santiago de Comp-
ostela, eða frá því henni var boðið á
litla eyju í nágrenninu, San Simón,
ásamt fleiri rithöfundum.
„Skáldkonan Yolanda Castaño
bauð mér þangað í ljóðaþýðinga-
vinnubúðir, en við Yolanda höfðum
hist áður á ljóðahátíð í Nígaragva.
Hún vildi gera tilraun til að brúa
heim ljóða og tungumála og setti því
saman fjölþjóðlegan hóp þýðenda.
Við vorum frá Íslandi, Finnlandi,
Rússlandi, Króatíu, Spáni og Slóvak-
íu og hjálpuðumst að við að þýða
ljóðin okkar yfir á eigið tungumál.
Ljóðin voru síðan gefin út á bók á
frummálunum og galisísku,“ segir
Margrét og bætir við að Yolanda hafi
verið alin upp í borginni Santiago de
Compostela og þangað hafi hún boð-
ið Margréti með sér í dagsferð.
„Ég vaknaði hálfringluð daginn
eftir, vildi einhverra hluta vegna
ekki fara héðan. Þá hugsaði ég með
mér að ég skyldi koma einn daginn
til baka og ganga að minnsta kosti
hluta af pílagrímaleiðinni um Jak-
obsveginn. Ég fann að ég yrði að
koma aftur og dvelja hér um tíma, og
nú er ég komin, sjö árum síðar, en
sjö er heilög tala eins og allir vita.
Dómkirkjan hér í Santiago er segul-
mögnuð, klukkur hennar náðu að
kalla mig frá hundrað og einum í
Reykjavík, þar sem ég bý og starfa í
skjóli Hallgrímskirkju. Ég fór hing-
að til að njóta frelsis og skrifa, en
mér fannst líka eðlilegt að ég færi
hingað í ljósi þess að hér er það um-
hverfi sem tengist handritinu að
ljóðabókinni sem ég er að klára. Auk
þess er hér svið sögunnar sem ég er
að vinna að. Ég hef lesið margar
bækur undanfarið sem tengjast
svæðinu hér, til dæmis allra fyrstu
bókina hans Paulo Coelho um
Jakobsveginn,“ segir Margrét sem
hefur lokið pílagrímsgöngu sinni um
veginn nú þegar viðtalið birtist, en
með henni gekk vinkona hennar,
Anna Lára Steindal.
„Við gengum síðustu 100 kíló-
metra frönsku leiðarinnar, lögðum
upp frá Sarria hingað til Santiago og
það var stórfengleg upplifun.“
Betra að lesa í sólskini
Margrét segir að ljóðabókin
sem hún sé að vinna að sé að hluta til
dagbók af Jakobsvegi.
„Sagan sem ég vinn að gerist í
Santiago en teygir sig heim til Ís-
lands. Sagan er um manneskju sem
er ein á ferðalagi og fer skrýtnar
leiðir og kynnist mörgu áhugaverðu
fólki. Þetta er spennusaga, en ég hef
aldrei áður skrifað slíka sögu. Mig
langar að vinna með það form og sjá
hvað kemur út úr því. Ég hef verið
að lesa hryllingssögur til að koma
mér í form, hef kynnt mér varúlfa-
sögur og annað slíkt héðan frá þessu
svæði, en það er mikið um huldufólk,
púka og djöfla í þjóðtrú Galisíubúa.
Þetta minnir svolítið á okkar ís-
lensku þjóðsögur,“ segir Margrét
sem fannst ekki úr vegi að geyma
bæði hvítlauk og lavenderblóm hjá
sér í litla herberginu í prestaskól-
anum til að halda úti vampírum og
moskítóflugum.
„Þegar ég hef lokið tveggja
mánaða dvöl minni hér í Santiago fer
ég í beinu framhaldi til Gotlands í
Svíþjóð í annað miðaldaþorp, Visby,
en þar mun ég dvelja í höfunda- og
þýðendamiðstöð. Á þessari miðalda-
siglingu sem ég er á þá finnst mér
gott að enda för mína í Skandinavíu,
því ég er mjög hrifin af sænskri
ljóðagerð. Tranströmer er til dæmis
yfirleitt á náttborðinu. Ég ferðast
alltaf með heilmikið af ljóðum með
mér og þakka Guði fyrir hljóðbækur,
það þyngir svo farangur að ferðast
með innbundnar bækur. Ég fer líka
oft með ljóðabækur á ströndina,
sumar þeirra eru níðslega þungar og
myrkar og því finnst mér betra að
lesa þær í sólskini.“
Blómasvalir Margrét Lóa við uppáhaldskaffihúsið sitt sem er í
nágrenninu og þar fær hún sér ævinlega fyrsta bolla dagsins.
Fegurð Útsýnið út um herbergisglugga Margrétar Lóu í
prestaskólanum er ekki amalegt, byggingin er fögur.
Beðið eftir brauði Margrét Lóa bankar á lúgu í klaustrinu til
að kaupa gómsætt brauð af munkunum sem þeir baka sjálfir.
Kirkjuklukkur sem kölluðu á mig
Skáldkonan Margrét Lóa dvelur í Santiago de Compostela um þessar mundir og
skrifar spennusögu. Hún kynnir sér sagnir af varúlfum, huldufólki og djöflum í þjóðtrú
Galisíubúa og heldur úti vampírum og moskítóflugum með hvítlauk og lavender.
Morgunblaðið/Kristín Heiða
Skáld Margrét Lóa við fallegu hurðina á inngangi prestaskólans gamla.
GIMLI fasteignasala / Grensásvegi 13, 108 Rvk. / s 570 4800 / gimli@gimli.is
www.gimli.is
Mikil sala!
Góður sölutími framundan.
Óskum eftir öllum tegundum
eigna á skrá.