Morgunblaðið - 12.10.2019, Blaðsíða 36

✝ Sonja Ás-björnsdóttir
fæddist í Borgar-
nesi 22. febrúar
1938. Hún lést í
Borgarnesi 1. októ-
ber 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Ólafsdóttir, f. 13.
október 1907, d. 22.
maí 1995 og Ás-
björn Jónsson, f. 8.
febrúar 1907, d. 12. janúar 1999.
Eftirlifandi eiginmaður Sonju
er Örn R. Símonarson, bifvéla-
virki og fyrrverandi verkstjóri,
f. 10. júní 1934. Foreldrar Arnar
voru Unnur Bergsveinsdóttir, f.
24. ágúst 1913, d. 7. ágúst 1992
og Símon Teitsson, f. 22. mars
1904, d. 13. apríl 1987.
Sonja og Örn voru gefin sam-
an 12. janúar 1957. Dætur
þeirra eru Unnur Hafdís, f. 13.
júní 1957, gift Bjarna Knútssyni
árs skeið hjá Verslunarfélaginu
í Borgarnesi. Hún var einn vet-
ur við nám í Húsmæðraskól-
anum á Varmalandi og var síðan
heimavinnandi húsmóðir á með-
an dæturnar voru ungar. Um
tíma leysti hún af við heimilis-
fræðikennslu í Grunnskóla
Borgarness og naut þess starfs
mjög. Einnig var hún í nokkur
ár prófdómari í heimilisfræð-
inni. Þegar dæturnar urðu eldri
hóf Sonja störf hjá Prjónastofu
Borgarness, síðan vann hún hjá
Kjötvinnslu Kaupfélags Borg-
firðinga og loks hjá Eðalfiski í
Borgarnesi. Sonja var mikil
handavinnukona og eftir hana
liggja mörg verk sem bera vott
um listfengi og vandvirkni
hennar. Auk þess var hún mikill
tónlistarunnandi.
Sonja og Örn byggðu sér hús
á Gunnlaugsgötu 18 í Borg-
arnesi á árunum 1957-1958 og
þar var heimili þeirra æ síðan,
þar til Sonja fékk skjól á Brák-
arhlíð, hjúkrunar- og dvalar-
heimili, í Borgarnesi í nóvember
2018.
Útför Sonju fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 12. októ-
ber 2019, klukkan 14.
og eiga þau þrjú
börn og þrjú barna-
börn. Þau búa á
Akranesi. Ragn-
heiður Harpa, f. 2.
október 1963, gift
Guðjóni Kristjáns-
syni og eiga þau
þrjú börn. Þau búa
á Akureyri. Jónína
Erna, f. 10. febrúar
1967, gift Vífli
Karlssyni og eiga
þau tvö börn og eitt barnabarn.
Þau búa í Borgarnesi.
Systkini Sonju voru María, f.
18. ágúst 1931, d. 21. nóvember
2015, Dóra Erna, f. 30. apríl
1933, d. 6. október 2014, Sjöfn,
tvíburasystir Sonju, f. 22. febr-
úar 1938 og Jón Halldór, f. 15.
október 1945.
Sonja ólst upp í Borgarnesi
og átti sína skólagöngu þar.
Ung vann hún eitt sumar í
Fornahvammi og síðan um eins
Sonja tók mér strax vel. Ég
átti nú ekki endilega von á því,
ungur Ólsari að stíga í vænginn
við yngstu dóttur hennar. Hún
tók mér reyndar svo vel að það
fór ekki á milli mála hvorki þá
né síðar. Það var eins gott, því
feimnin kraumaði undir niðri.
Um næstu jól var mér boðið að
koma í heimsókn og annarri
eins gestrisni hafði ég sjaldan
kynnst eins og þarna á Gunn-
laugsgötu 18 og Sonja virtist
njóta þess að gera vel við heim-
ilismenn og gesti. Almennt
leyndi bros hennar og fram-
koma öll ekki umhyggjunni sem
hún bar til annarra. Og stutt
gat verið í hláturinn.
Á meðan við Jónína bjuggum
fyrst á höfuðborgarsvæðinu og
svo í Noregi var alltaf notalegt
að koma til tengdaforeldranna
hvort sem það var í Borgarnesi
eða í bústað þar sem þau
tengdaforeldrar mínir höfðu bú-
ið sér sannkallaðan sælureit í
Munaðarneslandi. Og alltaf var
brúna í boði og ísköld mjólk úr
Philco-ísskáp af gömlu og mun
betri gerðinni, veislumatur á
borðum en þó einkum innilegar
móttökur beint frá hjartanu svo
ekki varð um villst. Þess utan
var hún, sem og Addi, alltaf
boðin og búin þegar aðstoðar
var þörf og þá hvergi slegið
slöku við. Dugnaðurinn og
vandvirknin voru þvíumlík.
En hún Sonja hafði fyrst og
fremst hjarta úr gulli og ég er
þakklátur fyrir að hafa fengið
að kynnast henni og búið í ná-
grenni við hana eftir að börnin
fæddust. Þau nutu þess að geta
komið heim til ömmu og afa eft-
ir skóla. Þar beið þeirra fé-
lagsskapur, eitthvað gott í
gogginn og fræðsla. Já, hún var
góður kennari og hafði einstakt
lag á börnum og naut fé-
lagsskapar þeirra. En hún var
nú ekki alltaf sátt við námskrá
grunnskólanna og kenndi þeim
það sem hún taldi upp á vanta,
eins og t.d. margföldunartöfluna
þegar hún var ekki kennd um
tíma. Hana skyldu þau kunna
upp á tíu og inn fór hún. Það
ásamt öðru hjálpaði trúlega upp
á góðan árangur þeirra eins og
t.d. verðlaun úr stærðfræði-
keppni og upplestrarkeppni.
Þar sem ég sjálfur ólst upp með
ömmu og afa í „næsta húsi“ er
ég þakklátur fyrir að hafa getað
veitt börnum mínum það sama.
En nú er komið að kveðju-
stund og Sonju verður sárt
saknað en minningin er góð og
yljar.
Vífill.
Elsku amma Sonja.
Í dag kveðjum við þig með
söknuð í hjarta.
Minningarnar okkar um kær-
leiksríka og skemmtilega ömmu
munu ávallt ylja okkur þó það
sé erfitt að sætta sig við að við
munum aldrei geta séð þig aft-
ur, knúsað og spjallað við þig.
Það var alltaf svo gaman að
koma til ykkar afa í Borgarnes
eða sumarbústaðinn, fá brúnu
eða pönnsur og spjalla og hlæja
með þér.
Við þökkum fyrir samveru-
stundirnar með þér og kveðjum
þig með bæninni sem þú fórst
svo oft með okkur þegar við
gistum hjá þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson)
Sigurlína, Knútur Örn
og Sonja.
Við systkinin erum öll fædd í
forstofuherberginu á Gunn-
laugsgötu 18, heima hjá Sonju
frænku, tvíburasystur mömmu.
Þó foreldrar okkar væru búsett-
ir á Ströndum tók mamma ekki
í mál að við fæddumst annars
staðar en í Borgarnesi, því
Borgnesingar skyldum við
verða. Húsið þeirra Sonju og
Adda á Gunnlaugsgötunni er
ekki stórt en það stóð þá, eins
og allar götur síðan, opið fyrir
okkur systkinin. Ófá voru þau
æskusumrin sem við dvöldum í
lengri eða skemmri tíma í
Borgarnesi og alltaf var Sonja
og heimilið á Gunnlaugsgötunni
miðpunkturinn þó við gistum
kannski stundum hjá ömmu og
afa á Holtinu eða hjá Dóru
frænku.
Það var alltaf gott að koma
til Sonju frænku og hún bakaði
heimsins bestu kökur, „brúna“
hennar var t.d. sögufræg. Við
fáum ennþá vatn í munninn við
tilhugsunina eina. Mjólkurglas
og súkkulaðikaka hjá Sonju
frænku var einfaldlega það
besta í heimi – og það var alltaf
nóg til.
En það voru ekki bara kök-
urnar sem nóg var af heldur
líka umvefjandi viðmót og vænt-
umþykja sem við fundum svo
vel hjá Sonju frænku. Sá brunn-
ur var ótæmandi á Gunnlaugs-
götunni. Og þó við yrðum eldri,
já stútungskerling og -karlar,
þá mundi hún okkur alltaf,
krakkana sem fæddust í for-
stofuherberginu. Hún hringdi
t.d. alveg fram undir það síð-
asta í okkur á afmælisdaginn,
bara til að óska okkur til ham-
ingju. Það voru alltaf velkomin
og góð símtöl sem hlýjuðu um
hjartaræturnar. Og þannig
hugsum við til Sonju frænku nú
þegar hún hefur kvatt þennan
heim. Með hlýju í hjartanu og
þakklæti fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum með þess-
ari einstöku, góðu og yndislegu
konu.
Elsku Addi, Unna og Baddi,
Harpa og Guðjón, Jónína og
Vífill, börnin ykkar og barna-
börn. Góður guð veri með ykkur
og blessi.
Krakkarnir hennar Sjöbbu
systur,
Sif, Börkur og Logi.
Nú er hún mamma flutt til
himna. Reyndar lifði hún mun
lengur á þessari jörð en útlit
var fyrir, því hún var úrskurðuð
andvana fædd, en afa tókst að
hrista hana til lífs sem entist í
meira en 81 ár. Mamma hefur
alltaf verið til staðar fyrir okk-
ur, óþreytandi í að hjálpa, leið-
beina og hugga. Reyndar á það
við um fleiri en okkur, því ófáir
hafa notið kunnáttu hennar og
hjálpsemi. Hún átti stórt hjarta
sem rúmaði marga og alltaf
hægt að skapa þar rúm fyrir
fleiri. Pabbi var hennar stóra
ást í lífinu, stoð og stytta. Þau
voru gift í rúmlega 60 ár og
verkaskiptingin var á hreinu;
mamma sá um það sem innan-
húss var, en pabbi um flest utan
heimilis. Undantekning var þó á
reglunni: lúgan upp á loft er
vissulega innandyra, en að príla
upp stigann þangað fékk pabbi
að sjá um. Mamma þorði varla
að standa uppi á stól, eins og
hún orðaði það, en þó málaði
hún veggi og loft og stóð þá oft
á stól. Lofthræðslan og kvíði
gagnvart hinu óþekkta ollu því
að hún ætlaði sko aldrei upp í
flugvél og alls ekki til útlanda.
Þegar barnabörn fæddust er-
lendis lét hún sig þó hafa það að
fljúga, kærleikur og umhyggja
réðu þar för, eins og ávallt.
Barna- og barnabarnabörnin
voru hennar líf og yndi.
Mamma unni tónlist og sótti
oft tónleika, helst í heimahéraði.
Hún sá líka til þess að við
fengjum tónlistarmenntun. Þeg-
ar einhver afkomendanna kom
fram opinberlega mætti hún og
gott var að vita af henni í saln-
um. Hún spilaði sjálf á gítar, en
flíkaði því lítt. Mamma var hús-
mæðraskólagengin og átti
skemmtilegar minningar frá
árinu á Varmalandi, þótt hún
hafi þá einnig verið hvað veik-
ust, en flogaveiki háði henni á
yngri árum. Húsmæðraskólinn
stuðlaði líklega að því að hún
varð fullkomin húsmóðir; allt í
röð og reglu á tandurhreinu
heimili, heimabaksturinn svo
hillur svignuðu og frúin snill-
ingur í allri handavinnu. Við
nutum góðs af þessu öllu og
fengum ungar að læra t.d. að
rangan ætti að vera álíka falleg
og réttan. Það var lán fyrir þær
tvær okkar sem eru örvhentar
að hún var það líka, því hún
kenndi okkur að prjóna og
hekla með vinstri, en hún gat
líka kennt þeirri rétthentu upp
á hægri. Aldrei þreyttist hún á
að lesa fyrir börnin og þau
pabbi studdu okkur heilshugar
til náms. Hún naut þess að
heyra og segja skemmtilegar
sögur og oft var gantast og
hlegið á heimilinu „eilífur fífla-
gangur í ykkur stelpur“ sagði
hún og hló dátt. Oft var líka
glatt á hjalla í sumarbústaðn-
um. Bygging sumarbústaðarins
var frábær samvinna mömmu
og pabba, hún stýrði pabba og
hann hamrinum.
Mamma flutti ekki langt þeg-
ar hún fór úr föðurhúsum, móð-
urforeldrar okkar bjuggu í
næsta húsi og hún annaðist þau
vel þegar þau þurftu á hjálp að
halda. Þegar hún sjálf bognaði
undan Alzheimersjúkdómnum
annaðist pabbi hana með óbil-
andi ástúð og hlýja höndin hans
hélt um hennar allt til endaloka.
Elsku mamma vildi aldrei vekja
á sér athygli, en vonandi fyr-
irgefur hún okkur þessi skrif
um hana í blöðin. Við þökkum
góðum Guði fyrir yndislega
mömmu, megi hún hvíla í friði.
Unnur Hafdís, Ragnheiður
Harpa og Jónína Erna.
Sonja
Ásbjörnsdóttir
✝ Magnús DavíðIngólfsson
fæddist 11. janúar
1937. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands á
Akranesi 23. sept-
ember 2019.
Foreldrar hans
voru Ingólfur Sig-
urðsson, f. 23. maí
1913, d. 28. sept.
1979, og Soffía Jón-
fríður Guðmundsdóttir, f. 3. júní
1916, d. 25. jan. 2004. Systkini:
Helgi Guðmundur, f. 22. sept-
ember 1935, d. 18. mars 1999,
Erla Svanhildur, f. 4. apríl 1938,
d. 15. júlí 2017, Kristján Árni, f.
12. desember 1941, Steinunn
Sigríður, f. 29. desember 1944,
Sigurður Björn, f. 8. febrúar
1950, d. 1. október 2005, og Guð-
björt, f. 13. ágúst 1953.
Hinn 6. apríl 1958 kvæntist
Magnús Kristínu Guðmundu
Halldórsdóttur, f. 2. maí 1939, d.
29. mars 2010, dóttur Halldórs
Guðmundsonar skipstjóra frá
Sigurstöðum á Akranesi og
Guðríðar Halldórsdóttur. Börn
þeirra: 1) Halldóra Guðríður, f.
2. apríl 1960, gift Lúðvík Davíð
Björnssyni. Þau skildu. Börn
þeirra: a) Davíð Halldór, maki
Hulda Dröfn Atladóttir, börn
4) Soffía Margrét, f. 16. jan.
1967, gift Halldóri Bragasyni.
Börn þeirra: a) Kristín Elísabet,
maki Rúnar Árnason, barn
þeirra, Valrún Alísa. b) Bragi
Þór. c) Adolf Freyr.
5) Magnús Kristinn, f. 23. apr-
íl 1971, kvæntur Þórkötlu Jóns-
dóttur. Þau skildu. Börn þeirra:
a) Elísabet Karen, maki Trausti
Jóhannesson, barn þeirra Ísa-
bella Una. b) Stephen Mitchell,
barnsmóðir Ásrún Fanný Hilm-
arsdóttir, barn þeirra Adrianna
Rós.
Magnús fæddist í Reykjavík
en fluttist á þriðja ári með for-
eldrum sínum upp á Akranes og
ólst þar upp. Hann lauk gagn-
fræðaprófi, lagði stund á nám í
matreiðslu og lauk prófi frá
Hótel- og veitingaskólanum
1962. Hann byrjaði fimmtán ára
til sjós og stundaði sjómennsku
til 1989, fyrst á fiskibátum og
togurum, síðan á Freyfaxa í
u.þ.b. áratug, þá á Akraborginni
í þrjú ár. Hann rak veitinga-
skála á Hellu í stuttan tíma og
starfaði þrjú sumur við sumar-
hótel á Hvanneyri. Eftir að
Magnús kom í land stundaði
hann matseld, m.a. hjá SÁÁ og
Verslunum Nóatúns. Magnús sat
í stjórn Heyrnarhjálpar. Fjöl-
skyldan átti heimili á Akranesi
til ársins 1988, lengst af á
Brekkubraut 20 eða frá 1961-81.
Frá Akranesi fluttist fjölskyldan
til Reykjavíkur og átti þar
heima síðan.
Útför Magnúsar fór fram 7.
október 2019.
þeirra Pía Rún og
Lóa Maja. Barns-
móðir Elsa Alex-
andersdóttir, börn
þeirra Embla Rós
og Freyja Huld. b)
Heiðrún Kristín,
gift Gunnari Erni
Gunnarssyni, börn
þeirra Gabríel
Frosti og Benedikt
Jökull. Barnsfaðir
Georg Þór Ágústs-
son, barn þeirra Birta Sif. c)
Heimir Magnús, unnusta Dom-
inika Kolomazníková. d) Björn
Markús, unnusta Sandra Sosul-
ina. e) Kristinn Daði.
2) Ingólfur Friðjón, f. 26.
mars 1961, kvæntur Sigríði
Andrésdóttur. Börn þeirra: a)
Bjarki Már, unnusta Claudia
Andrea Werdecker. b) Ásta
Kristín, gift Pétri Hanssyni,
börn þeirra Þröstur Orri og
Arnar Funi. c) Linda Björk, gift
Magnúsi Óskar Guðnasyni, barn
þeirra Andrés Óskar.
3) Guðmundur Halldór, f. 26.
okt. 1962, kvæntur Júlíu Birg-
isdóttur. Barn þeirra er Sólborg
Vanda. Barnsmóðir Kristrún
Gróa Óskarsdóttir, þeirra barn
Óskar Halldór, maki Halldóra
Magnúsdóttir, barn þeirra Guð-
mundur Atli.
Elsku pabbi, nú ert þú búinn
að kveðja þessa jarðvist og ótal
minningar koma upp í hugann
þegar farið er yfir æviskeiðið,
kátína, hlátur, veislur, já ekkert
var sparað svo vel mætti gera við
gestina. Pabbi var góður kokkur
og margar uppskriftir eftir hann
hafa gengið á milli manna eins og
kalda sósan með hráa hangikjöt-
inu sem borin er fram hver jól í
fjölskyldunni.
Við vorum heppin systkinin að
alast upp hjá Stínu og Magga.
Hann var óhræddur að takast á
við verkefnin stór sem smá og
hafði óbilandi trú á að geta leyst
þau.
Að kaupa föt erlendis á alla
fjölskylduna í siglingum, það var
nú ekkert mál og allt passaði.
Hann var nautnaseggur hann
pabbi og þrátt fyrir sykursýkina
gat hann ekki hætt að borða sætt.
Hann hafði hætt að reykja og
drekka en sætabrauðið gat hann
ekki staðist.
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina
þar á milli“
Það var hans mantra eftir
meðferðina hjá SÁÁ. Hann hafði
tröllatrú á samtökunum sem
hjálpuðu honum og hann launaði
þeim til baka með matseld á Vogi
og í Risinu á seinni árum. Hann
hefur eflaust snert mörg hjörtu
með eldamennsku sinni í genum
tíðina því hann var bæði kokkur á
sjó og landi allt sitt líf.
Fötlun hans, heyrnarleysið,
hrjáði hann mjög mikið en hann
var lunkinn við að lesa af vörum.
Hin síðustu ár lifði hann nánast í
einangruðum heimi en með hjálp
Magga Didda tókst að halda
tengslum við samfélagið eftir að
mamma dó og var hann hans stoð
og stytta síðustu árin.
Það er tómlegt að hugsa til
þess að sjá ekki lengur þitt
glettna bros og blikk eða þína
skemmtilegu handahreyfingu
sem þú notaðir alltaf þegar þú
kvaddir.
Hvíldu í friði elsku pabbi, þín
er sárt saknað.
Soffía.
Á fögrum haustmorgni kvaddi
Maggi bróðir minn þetta jarðlíf.
Þótt síðasta heimsóknin á sjúkra-
húsið bæri berlega með sér hvert
stefndi snerti hið endanlega boð
sáran streng.
Söknuður sækir á hugann og
myndir og minningaleiftur löngu
liðins tíma leita á og rifjast upp.
Það var aldrei logn í kringum
hann Magga, glaðbeittur, síkvik-
ur og ávallt til í hvers konar glens
og gleðimál. Í hans uppvexti var
þó ekki mikill tími til annars en
að taka þátt í hinu daglega
amstri, hjálpa til og verða að liði
strax og aldur og kraftar leyfðu.
Alþýðuheimili þess tíma þurftu á
öllum höndum að halda til bjarg-
ræðis og okkar heimili var þar
engin undantekning.
Bernsku- og unglingsárin á
Suðurvöllum liðu hratt og brátt
tók við alvara lífsins og við smám
saman sjálfs okkar ráðandi.
Maggi fór ungur til sjós, stofnaði
heimili og eignaðist lífsförunaut
og stóra fjölskyldu og þau
byggðu sér fallegt einbýlishús á
Brekkubraut 20 á Akranesi. Það
var gott að koma á Brekkubraut-
ina til Magga og Stínu og mynd-
arskapur og rausn þeirra svo af
bar. Í kjölfar þess að ég flutti um
tíma utan hófst nýr kafli í sam-
vistum okkar systkina. Margs er
að minnast frá þeim árum þótt
tækifærin væru fá til að hittast
og gleðjast saman. Þegar heim
kom og eftir að við settumst að á
Hvanneyri gáfust fleiri stundir til
samvista sem í erli og amstri dag-
anna voru þó stundum helst til
strjálar.
Maggi var ákaflega greiðvik-
inn og þegar eitthvað stóð til í
fjölskyldunni var hann boðinn og
búinn til aðstoðar og sá gjarnan
um allt sem viðkom veitingum og
matseld enda frábær matreiðslu-
maður. Oft á tíðum var hann önn-
um kafinn meðan aðrir gestir
gæddu sér á kræsingum hans, en
hann naut þess að vera öðrum til
liðsinnis. Þegar hann starfaði hér
á Hvanneyri á sumarhóteli
Bændaskólans áttum við notaleg-
ar stundir, rifjuðum upp gamla
tíma frá árunum okkar á Suður-
völlum og þá tók hláturinn oftar
en ekki völdin.
Maggi fór snemma að missa
heyrn sem ágerðist svo að hann
varð mjög heyrnarskertur. Þetta
bagaði hann og olli honum örugg-
lega mikilli vanlíðan. Hann lét þó
lítið á því bera og sýndi mikið
æðruleysi gagnvart þessari fötl-
un sinni. Seinustu æviárin bjuggu
þeir feðgar saman og þangað var
gott að koma og í engu slegið af í
myndarskap og rausn í viður-
gjörningi.
Fyrir stuttu greindist Maggi
með illvígan sjúkdóm og þessi
glíma var ekki til að sigrast á og
brátt var ekki um annað að ræða
en skipta aftur um vist og síðasta
áfangann dvaldi hann á Sjúkra-
húsinu á Akranesi. Síðasta sam-
verustundin lifir í minningunni.
Það var augljóst að hverju dró en
samt gátum við notið návistar
hvort annars. Nú er lífsljós hans
slokknað, jarðvist lokið og bjarm-
ar af nýjum degi hins eilífa lífs.
Minningin merlar í sál og sinni.
Komið að kveðjustund og við
kveðjum með söknuði og biðjum
algóðan Guð að veita ástvinum og
fjölskyldum þeirra huggun og
styrk á sorgarstund.
Blessuð sé minning Magnúsar
bróður míns.
Steinunn og fjölskylda,
Hvanneyri.
Magnús Davíð
Ingólfsson
36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 2019