Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2015, Síða 29

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 2. tbl. 91. árg. 2015 27
það geti verið, þarf að veita hjúkrunar­
nemendum fræðslu í því efni, jafnframt
verklegri fræðslu.
Gagnvart sjúklingnum sjálfum er það
ólíkt þægilegra fyrir hann að segja systir
en „fröken“ við hjúkrunarkonu sína. Við
hjúkrunarkonur þekkjum það allar svo
vel, að sjúklingar á sjúkrahúsum eru
oftast sumir að mestu aðrir að öllu leyti
sviftir samveru með nánustu ættingjum
og vinum, og þá verður það að sjálfsögðu
hjúkrunarkonan, sem stendur þeim næst
og verður hún þá oft að geta komið
sjúklingnum til hjálpar á andlegan hátt
jafnframt og líkamlegan.
Það var eitt sinn er hjúkrunarkonan kom
inn í sjúkraherbergi. Þar lá sjúkur maður.
Hann vissi að sjúkdómur sinn myndi leiða
hann til dauða. Þegar hjúkrunarkonan
gekk að rúmi hans, greip hann hönd
hennar og leit alvarlega í augu hennar og
sagði: „Það eruð þér, systir, sem ætlið að
fylgja mér á fljótinu.“ Systirin varð mjög
hrærð, hún fann á þeirri stundu hátign
köllunar sinnar og þá miklu ábyrgð, sem
henni fylgdi. Þess var vænst af henni að
halda ljósinu lifandi á hinni byrjuðu leið
yfir hið dimma fljót. En það er aðeins eitt
ljós, sem ekki slokknar í þeim kalda vindi
við þá strönd. Jesú vitnisburður, orðið
um hann sem dó fyrir okkur.
Það er mín innileg ósk til þjóðar minnar,
að hún á komandi árum mætti eignast
stóran flokk af trúuðum og vel menntuðum
hjúkrunarsystrum. Það myndi verða þjóð
okkar til ómetanlegrar blessunar.
Ólafía Jónsdóttir frá Bústöðum.
Sigríður Eiríksdóttir fæddist 1894 og lauk
hjúkrunarnámi frá Kommunehospitalet í
Kaupmannahöfn í október 1921, mánuði á undan
Kristjönu Guðmundsdóttur. Hún var formaður
hjúkrunarfélagsins 1924­1960 og lengi í ritstjórn
blaðsins.
Með örfáum orðum vil ég minnast á
titilbreytingu okkar hjúkrunarkvenna sem
gerð var að umtalsefni á síðasta fundi
okkar, sem sé, að við verðum nefndar
„systur“ í stað „fröken“. Málinu var vísað
til umræðu, og samþykktar á næsta
félagsfundi, þar eð margar voru farnar af
fundinum.
Mér hefur virst vera mikil samúð með
þessari breytingu og styð ég þar algerlega
grein Ólafiu Jónsdóttur frá Bústöðum,
sem birt er hér að framan, enda er
„systur“ fegursta nafnið sem við getum
valið okkur og á best við starf okkar.
Almenningur á oft erfitt að gefa okkur
nöfn, bæði í viðtali og umtali, ég hef
heyrt okkur nefndar ýmsum broslegum
nöfnum, svo sem „baksturskonu“,
„hjúkrunarlækna“ og „frú“ auðvitað oft
eins og „fröken“. Á þeim tveim titlum er
afarmikið vilst. „Fröken“ er erlent orð og
hljómar æfinlega illa í eyrum mínum hjá
sjúklingum, sem varla kunna að nota
orðið, en vilja þó sýna okkur alla kurteisi.
Látum okkur taka upp systurnafnið, það
verður eðlilegt hverri manneskju að nefna
okkur því nafni og enginn misskilningur
þarf að eiga sér stað. Við eigum ekki að
vera „frúr“ eða „frökenar“ í starfi okkar,
við eigum að vera systur þeirra sjúku og
aðþrengdu, sem okkur hefur verið falið
að hjálpa og létta byrðirnar fyrir.
Sigríður Eirikss.