Gríma - 01.09.1940, Blaðsíða 42

40
ÞÁTTUR AF STURLU RÁÐSMANNl
i. Tannlausa féö.
[Sr. B. Þ.].
Eitt haust um síðustu göngur kom Sturla inn til
lögmanns og var mjög áhyggjufullur á svip. Lög-
maður spurði, hvað að honum gengi. „Það gengur
ekkert að mér“, svaraði Sturla, „en svo er háttað,
herra, að líklega verður að lóga öllu fé yðar í haust“.
Brá lögmanni mjög við þessi óvæntu tíðindi og
spurði, hvernig á því stæði. Bað Sturla lögmann þá
að ganga með sér til fjárréttar og skoða féð með
sér; kvað hann enga kind lögmanns á vetur setjandi
vegna tannleysis, og er að var gáð, reyndist svo, að
allt féð vantaði tennur í efra góm. Lögmaður kvað
Sturlu hafa rétt að mæla, fór inn til húsfrúarinnar
og tjáði henni þessi vandræði. En hún var fróðari en
hann um skapnað kinda og mælti: „Þú lætur gabba
þig, heillin góð; féð er svo skapað“. Varð svo ekki af
niðurskurði fjárins.
Ath. Sturlusögur þessar hafa um langan aldur gengið
manna á milli í Eyjafirði. Er vanalega þannig til orða tekið,
að þetta hafi verið í »tíð lögmannsins á Munkaþverá«. Þar
hafa tveir lögmenn búið, Magnús Björnsson 1639—61 og
Sveinn Sölvason 1746—82. Báðir voru þeir gáfumenn og höfðu
það sjálfir til að vera glettnir, svo að ekki er Iiklegt, að þeir
hefðu látið aðra leika á sig.
Séra Benedikt Þórðarson í Selárdal (f. 1803, d. 1882) ólst
upp í Eyjafirði fram yfir tvítugt. Hefur hann þá heyrt sumar
sögur þessar sagðar og ritað þær upp löngu síðar. Hann seg-
ir hiklaust, að Sturla hafi verið hjá Sveini lögmanni Sölvasyni,
en hvergi finnst nafn hans í manntölum frá þeim árum, svo
að það fær tæpast staðizt. Aftur á móti segir Þorsteinn Þor-
kelsson, að Sturla ráðsmaður á Munkaþverá sé sami maður og
Sturli sá, er var vinnumaður í Víðidalstungu hjá Páli Vídalín,
um það Ieyti, sem hann var skólameistari (1691—96). 1 Vísna-