Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1999, Blaðsíða 17

Sigurður Óskar Pálsson fv. safnvörður:
MEÐ AUSTANGJÓLUNNI
Hvemig skyldi standa á því að
sumir lásar fyrir bflbelti ná
ísitjendum viðkomandi
farkosta upp á mjöðm, jafnvel upp í
mitti, en á öðmm tegundum er þeim
komið fyrir neðan
við sætisbrún ef
ekki alveg niðri
við gólf ellegar þá
einhvers staðar á
milli áðurgreindra
punkta?
Eins og allir
geta séð spyr hér
sá er fátt veit og
enn færra skilur.
Engu að síður
læðist þessi spurning oft í huga minn
þegar ég sest inn í bfl. Eg er nefnilega
tæknilega vanþroska og hef þar af
leiðandi aldrei lært að aka hjólfákum
af æðra standi en lítilli heimilisdráttar-
vél og reiðhjóli svo og hjólbörum sem
ég lærði að stýra strax í forneskju
minni er ég var fjósmokari heima í
Geitavík. (En það að vera alinn upp
á þeim ágæta bæ eins og meistari
Kjarval dugar ekki eitt sér til þess að
verða frægur, því miður). Mér hefur
meira að segja tekist að koma mér upp
það mikilli ósvífni gagnvart ýmsri
nútímatækni að ég skammast mín
ekki svo orð sé á gerandi fyrir þessa
að margra dómi skelfilegu vankunn-
áttu. Það er svo annað mál að góð-
hjartað fólk, sem ekur fram á mig á
rölti um göturnar hérna á Egilsstöð-
um, stöðvar oft farkostinn, býður mér
að sitja í og spara mér sporin. Þessi
kostaboð á ég að sjálfsögðu ekki að
þiggja sé allt með felldu þar sem ég
hef margþegið ráðleggingar, að ég
ekki segi tilskipanir, af munni þar um
þekkingu hafandi vísindamanna að
halda mig dálítið á hreyfingu; afþakka
þau þó stundum ekki, einkum þegar
æðstu máttarvöldum þóknast að haga
veðri og færð fótgangandi umreis-
endum lítt í vil, og sest uppí hjá
farbjóðanda.
Er skemmst frá því að segja að
oftar en hitt hef ég ekki komið
beltislykkjunni í lásinn fyrr en í þann
mund er ég þarf að losa hana ur hon-
um aftur í áfangastað, hafi ég þá fund-
ið hann á annað borð. Upphefst þá á
nýjan leik þukl og þreifingar eftir
þeim stað á lásnum sem ýta þarf á til
þess að losa um beltislykkjuna, en
undir hælinn lagt hvort þann er að
finna á fleti hans ellegar jaðri að ofan
eða á hlið.
Einatt minnir allt þetta sýsl mig á
leikinn að finna falinn hlut, sem mér
þótti hið mesta gaman fyrir meira en
sextíu árum en þykir ekki lengur nema
því aðeins að ég sé að skemmta mér
með yngri kynslóð barnabama minna
og þó helst hafi ég náð við aðila
hagstæðum samningum um að ég fái
að fela oft en leita sjaldan. Glöggt
þykist ég muna að Omar Ragnarsson
sýndi þjóðinni af frábærri líkams-
lipurð og með þar tilheyrandi orðræðu
í áglápinu fyrir allmörgum árum
hversu undra fljótlegt væri annars að
snarast inn í bfl, spenna beltið, losa
það af sér og skjótast út aftur. Að
sjálfsögðu var þetta hið merkasta og
umfram allt vel meint sjónarspil þótt
það minnti mig óneitanlega meira á
myndskeið af fimleikasýningu en
uppbyggilegan fræðsluþátt og vel má
vera að það hafi verið endursýnt oftar
en um sinn án þess ég yrði þess var.
Hitt man ég gjörla að í leikgleði
sinni fannst mér þessi ágæti
áhugamaður um farkosti jafnt á láði
sem í lofti svo og velfarnað fólks og
fénaðar í umferðinni, gleyma einu
smáatriði; þessu: Bflstjórinn þekkir
einatt bifreið sína svo og allt hennar
“inventaríum” eins og vasa sinn, en
farþeginn, sem e.t.v. hefur ekki nokk-
urn hug á hjólfákum þessum og það-
an af síður innyflum þeirra, en skynjar
þá aðeins sem tæki til þess að komast
leiðar sinnar, þekkir jafnvel ekki
algengustu tegundir hverja frá annarri
fremur en rati á sauðfé rollur sem eru
eins á litinn, hann grípur í tómt þegar
beltislásinn er alls ekki á sama stað
og hann var í bifreið þeirri sem hann
álpaðist seinast inn í, kannski fyrir
viku eða jafnvel hálfum mánuði.
Ég er satt að segja dauðhræddur
um að svona smáatriði skilji alls ekki
aðrir en þeir sem sjálfir eru andlega
auðugir af tæknilegri fávisku. A hinn
bóginn trúi ég því að sekúndan, jafn-
vel sekúndubrot geti skipt sköpum í
umferðinni eins og margir góðir menn
eru raunar oft og einatt að minna okk-
ur á. Er það fádæma heimskuleg hug-
mynd að samræmd verði með lögum
gerð og festing beltislása í öllum
bifreiðum á íslandi? S.Ó.P.
Ein lítil limra
Sigurður Óskar Pálsson fv. safnvörður á Egilsstöðum leyfði ritstjóra
að heyra ljúfa limru þegar hann var að kanna hvort austangjólan hefði
náð alla leið til Reykjavíkur. (Sjá grein: Með austangjólunni hér á
síðunni).
Játning til konunnar
Ég er makalaus maki,
mikið sef, lítið vaki,
geri yfirleitt
ekki neitt
samt alltaf í tímahraki.
S.Ó.P.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
17