Íþróttablaðið - 01.05.1967, Blaðsíða 14

að gerast — og hann var tilbú-
inn. Og strax og Jerry slappaði
af og enginn annar sýndi sig
líklegan að taka forystuna, tók
Cunningham að færa sig utar
og burt frá hlið hans. Hann
fylgdi eftir, snerti Cunningham
næstum því og gat rétt forðazt
Beccali, sem einnig tók kipp,
ruddist gegnum hópinn og í
sveig út fyrir og fram í fremstu
víglínu. Svo Cunningham ætlaði
ekki að láta draga úr hraðan-
um, Járnkarlinn ætlaði að
þvinga þá áfram. Það, sem
Lovelock hafði verið að vona,
var, að 1200 m yrðu hlaupnir á
3:04 mín. Ef til vill hafði fyrsti
hringurinn verið hlaupinn hæg-
ar en Jerry hafði ætlað. Hann
gat ekki vitað það — millitímar
voru ekki gefnir upp.
„Tíminn á fyrsta hring“,
skýrði Harold Abrahams á-
heyrendaskara BBC-útvarps-
stöðvarinnar frá, „var 61,4
sek. En sennilega verður það
ekki opinberi tíminn“.
Tíminn, sem þýzku tímaverð-
irnir tóku, niðurgrafnir í holum
sínum rétt fyrir innan hlaupa-
brautina með hlífar fyrir eyrum,
var 61,5 sek....
Cunningham hljóp með löng-
um, jöfnum skrefum fyrir fram-
an hann, og virtist sterkur, —
en samt fannst honum hraðinn
ekki úr hófi. Hann var sér þess
meðvitandi, að önnur vera strit-
aði við hlið hans - Schaumberg,
Þjóðverjinn, og hann fann enn
betur, að Beccali var beint fyrir
aftan hann. Beccali, sem hafði
haldið sig aftarlega í hópnum í
byrjun, og svo fylgt honum
fram í hópnum á sama augna-
bliki og hann hafði sjálfur elt
Cunningham. Svo þeir voru
þarna saman — í röð, einn reiðu-
búinn til að stjórna þessari
hröðu ferð, og hinir engu fegn-
ari en að mega fylgja í kjöl-
farið.
„Cunningham hefur foryst-
una“, sagði Abrahams, „með
Lovelock í öðru og Beccali í
þriðja sæti. — Herra minn
trúr — þetta verður aldeilis
keppni, þegar þeir koma á
síðasta hring . ..“.
Ef til vill dró Cunningham
aðeins úr hraðanum á leiðinni
upp beinu brautina og inn í fyrri
beygju á ný. En ef til vill fannst
honum þetta aðeins, vegna þess
hvað hann sjálfur hljóp sér létt.
„Cunningham hefur for-
ystu“, hélt Abrahams áfram.
„Lovelock hleypur mjög fal-
lega og er prýðilega staðsett-
Þeir fóru aftur yfir rásmark-
ið, 800 m lokið. Hann hefði
gjarnan viljað vita millitímann.
„Tímanum á 800 m náði ég
ekki“, sagði Abrahams. „Mér
þykir það leitt — en spenn-
ingurinn ....“.
Þeir opinberu tímaverðir lásu
2:05,2 mín. af klukkunum —
annar hringur hafði verið
hlaupinn á 63,7 sek. — mun
hægar en sá fyrsti.
Honum hafði virzt vera farið
hægt, hann hafði það á tilfinn-
ingunni, að farið væri hægt.
Hvernig fæturnir grátbáðu um
að vera nú leystir úr viðjum —
en hann mátti ekki hlusta á þá.
Þess var heldur engin þörf, því
nú tók Cunningham að herða á
hlaupinu. Svíinn Ny birtist allt
í einu í allri sinni lengd við hlið
þeirra, og hljóp að vanda sín-
um langt utan á hópnum fyrir
beygjuna. Hraðinn varð nú all-
ur meiri. Hann gleymdi, að Ny
var þarna, einbeitti sér að því
að halda sig með Cunningham.
Hann lokaði bilinu milli þeirra
alveg. Og enn fann hann ekkert
til erfiðis.
„Cunningham hleypur enn
fyrstur“, lýsti Abrahams.
„Lovelock rétt fyrir aftan
hann, í alveg sömu stöðu og
hann hafði vestur í Banda-
ríkjunum fyrir ári — við
skulum vona, að úrslitin verði
þau sömu . ...“.
En nú flutti Ny sig dálítið
framar, á hlið við Cunningham,
og þeir tveir hlupu samsíða upp
beinu brautina. Hann fann, að
Beccali var að nálgast fyrir aft-
an hann og að hópurinn þétt-
ist, farinn að ókyrrast. Hann
skauzt þá aftur fyrir Ny, og
þessi snögga hraðaaukning virt-
ist strax hafa sömu áhrif á
fætur hans og benzíninngjöf á
bifreið, hann tók að langa í
sprettinn. Ny hélt áfram fram-
hjá Cunningham og tók foryst-
una. Og nú var bjöllunni hringt.
Nú átti hann tækifærið að þjóta
fram úr, hann var á hlið við
Cunningham, en utar. En þegar
hann leit sér til vinstri handar,
gat hann séð, að Cunningham
beið þess nú aðeins, að hann
færi fram úr, því þetta væri aug-
ljósasti staður til að taka for-
ystu, þegar síðasti hringur var
að hefjast. Nei, hann skyldi
bíða. Hann gat fundið á sér, að
enn betra tækifæri biði hans á
sjálfri beygjunni.
„Lovelock hleypur algjör-
lega rétt, eins og er!“ hróp-
aði Abrahams í kapp við
drynjandi öskur mannfjöld-
ans. „Áfram Jack!“
Hann hljóp áfram utan á og
vítt inn í beygjuna, Cunning-
ham innan við hann, en Ny að-
eins framar. Hann virtist hafa
Cunningham króaðan af við
hlið sér og aftan við Ny. Hann
fann sig nú hafa vald á hlaup-