Íþróttablaðið - 01.05.1967, Blaðsíða 16

ast um öxl, en hann gerði það
ósjálfrátt. Svo leit hann fram
á ný og sá marksnúruna koma
smátt og smátt greinilega í ljós,
og hann leið áfram í átt að
markinu. Hraðinn var enn fljót-
andi — hljótt og mjúkt, eins og
stórfljót rennur til sjávar . . .
„Lovelock vinnur!“ Rödd
Abrahams barst eins og hvísk-
ur ölvaðs manns. „Fimm
metrar, sex metrar. Hann
vinnur. Hann er búinn að
vinna. Húrra! ...“
Niðri í holu tímavarðanna,
fjarri öllu óráðsæðinu, vissu
menn ekki, að það var hann,
sem siglt hafði heim með sigur-
inn — en þeir vissu þegar, að
heimsmetið í 1500 m hlaupi
hafði verið bætt um heila sek-
úndu í 3:47,8 mín„ að síðustu
300 metrarnir höfðu verið
hlaupnir á hraða, sem svaraði
til 56 sek. á hringinn, 110 m í
viðbót á sama hraða, og mílan
hefði verið hlaupin á 4:02 mín.
Hann rölti áfram fyrir beygj-
una, þangað sem þeir höfðu
byrjað. Það var ekki af því, að
hann væri að hugsa um að hirða
gallann sinn við rásmarkið,
heldur var hann frá sér numinn
af algleymisfögnuði og vildi láta
hann endast. Þetta gæti næstum
hafa verið draumur, ævintýri.
En þá brauzt hávaðinn inn í
vitund hans eins og þrumulost
— þetta ákafa, drynjandi öskur
mannmergðarinnar, sem enn
stóð og fagnaði honum. Öskur
þessa þýzka mannfjölda, sem
hafði sungið Deutschland iiber
Alles við hvern sigur heima-
manna.
Hlaupið var raunveruleiki og
það var fullkomið, eins fullkom-
ið og hægt hafði verið framast
að óska. Cunningham og Beccali
höfðu staðið sig stórkostlega,
þeir höfðu einnig hlaupið undir
heimsmeti. Dásamlegir keppi-
nautar báðir tveir. Þeir komu
nú að óska honum til hamingju,
einnig Jerry Cornes og fleira
fólk, myndavélum var beint að
honum og spurningar lagðar
fyrir hann. „Ég er mjög ánægð-
ur“, sagði hann í sífellu, „svo
sannarlega mjög ánægður“. Það
skipti hann raunverulega engu
máli, hvað nú gerðist. Hann var
ekki æstur, aðeins ótrúlega sæll.
Gleði líkust sólarylnum fyllti
sál hans og líkama til innstu
róta. Nú varð hann ekki að
spyrja sjálfan sig, hvort hann
væri ánægður, sannfæra sjálfan
sig um, að hann væri ánægður,
telja sjálfum sér trú um, að
hann gerði of harðar kröfur um
það fullkomna. Nei, þetta var
einföld, ósegjanleg gleði. Hann
mundi hana enn, síðan hann var
drengur heima í Timaru.
1 Nýja Sjálandi mundu aðrir
menn, sem verið höfðu drengir
í Timaru, eftir morgunhlaupun-
um í skólanum í kringum stóru
húsaröðina, hvemig þeir höfðu
alltaf haldið hópinn með Love-
lock, þar til kom að sælgætis-
búðinni, sem var um það bil 300
metra frá endamarki....
Það var forgangsendurminn-
ing. Það voru nokkrir aðrir í
Nýja Sjálandi, Englandi og
Ameríku, sem áttu slíkar minn-
ingar. Það voru fjölskylduvin-
imir, sem mundu eftir dreymna
tólf ára drengnum, sem fór
þegjandi, morguninn eftir lát
föður síns, út að höggva eldivið,
eins og faðir hans hafði alltaf
gert, það var skólafélaginn, sem
hafði staðið í morgungrámanum
með skeiðklukku í hendi, það
var stúdentinn í Oxford, sem
fengið hafði að heyra um tak-
mörkin tvö, læknisprófið og
gullverðlaunin í Berhn.
Og svo vom ótal aðrir, sem
alltaf hafði fundizt þeir í fjar-
lægð og höfðu furðað sig á hon-
um. En nú, hvort sem þeir um
síðir skildu hann eður ei, gátu
þeir ekki annað en dáðst að af-
reki hans.
Hér sjáum við Nýsjálendinginn Jack Lovelock slíta marksnúruna eftir að
hafa hlaupið 1500 metrana á nýjum heimsmetstíma, 3:47,8 mín. Annar I
hlaupinu varð Bandaríkjamaðurinn Glen Cunningham á 3:48,4 mín. og
þriðji Italinn Luigi Beccali á 3:49,2 mln.
172