Íþróttablaðið - 01.04.1981, Side 59

Smith lýkur lofsorði á Barböru, konu Hughes, ,,hún er miklu betri mann-
eskja en Enlyn, “ skrifar hann íbók sinni.
sitt af hverju, en hann er sjálfs-
elskasti maður sem ég hef nokkru
sinni kynnst. Sannast sagna var
hann eini leikmaður Liverpool-
liðsins sem mér var hálf illa við,
og kynntist ég þó um 150 leik-
mönnum meðan ég var hjá fé-
laginu.
— Þegar litið er á Hughes sem
knattspyrnumann verður ekki
annað sagt en að allt sé í lagi.
Hughes var stundum kallaður
„villti hesturinn" vegna þess hve
mikil yfirferð hans var á vellinum
og vegna þess hve áhorfendum
virtist hann vinna vel. Það verður
ekki af honum skafið að hann var
góður knattspyrnumaður. Ég
kynntist foreldrum hans og eig-
inkonu hans. Það voru góðar
manneskjur en Hughes var sjálf-
ur þannig að stundum langaði
mig til þess að þjarma að honum.
Okkur kom illa saman allt frá
því fyrsta. Þegar hann kom til
Liverpool fórum við í æfingaferð
til Vestur-Þýskalands og þar lenti
okkur saman strax fyrsta morg-
uninn. Ég, og nokkrir aðrir leik-
menn höfðum farið út að
skemmta okkur um kvöldið, og
vorum bæði svangir og þyrstir er
við komum niður til þess að fá
okkur morgunverð. Við pöntuð-
um okkur appelsínusafa, mjólk,
egg og beikon og sátum og biðum
eftir matnum þegar Emlyn
Hughes og Davey Wilsön komu
og settust nálægt dyrunum. Síðan
kom þjónninn með matinn okk-
ar. Emlyn reis þá snöggt á fætur,
ýtti þjóninum til hliðar og tók
matarbakkann. Chris Lawler sem
sat með mér við borðið hnippti í
mig og sagði við mig: „Sástu
þetta, Emlyn gómaði morgun-
verðinn okkar.“
Hvort sem það var nú kurteisi
af mér eða ekki þá fauk í mig og
ég stóð snarlega upp, skálmaði að
borðinu hjá Emlyn og spurði:
„Varst þú búinn að panta þetta?“
Hann svaraði neitandi. „Nei,
þetta er nefnilega morgunverð-
urinn okkar,“ sagði ég.
Þá ýtti hann til mín bakkanum,
yppti öxlum og sagði: „Jæja,
hirtu þetta þá.“ Ég gerði það
enda hafði ég þá ekki kynnst
matarvenjum Emlyn Hughes.
Þær voru þannig að strax og búið
var að bera á borð fyrir hann, hóf
hann eldsnöggt að tína það úr
matnum sem honum leist best á,
og það hafði hann líka gert að
þessu sinni. Ég fokreiddist þegar
ég sá þetta, gekk aftur að borðinu
hans og sagði: „Ef þú gerir þetta
nokkru sinni aftur, þá hegg ég af
þér fingurna.“ Og eftir þetta
reyndi ég jafnan að sitja sem
lengst frá honum, þegar matur
var á borð borinn.
Margir héldu að óvinátta okk-
ar stafaði af því að Emlyn Hugh-
es var brátt gerður að fyrirliða hjá
Liverpool, en það hafði ég verið
áður. Svo var þó alls ekki. Ég var í
raun og veru feginn því að losna
við fyrirliðastöðuna, þar sem
henni fylgdi allskonar ónæði, svo
sem viðtöl við fréttamenn og þess
háttar. Ég hafði verið fyrirliði
þegar Liverpool vann deildar-
keppnina og UEFA-bikarinn í
fyrsta sinni, og eftir öll lætin sem
urðu í kringum okkur þá, hafði
ég samband við forystumenn fé-
lagsins og óskaði eftir því að
verða leystur frá fyrirliðastarfinu.
Það stóð reyndar öðrum nær að
fá það en Hughes, en hann
hreinlega talaði sig inn á gafl hjá
framkvæmdastjóranum — kunni
að leggja beitu sína á rétta staði.
Það sem ég fyrirgef Hughes þó
aldrei var framkoma hans í sam-
59