Íþróttablaðið - 01.06.1986, Side 29

Ríkharður
Valsmenn Reykjavíkurmeistarar í körfuknattleik 1982 eftir leik við KR. Rík-
harður Hrafnkelsson hampar sigurlaununum.
mótinu haustið 1974 og þó Rikki setji
sig í stellingar og reyni að rifja upp
úrslitin, kemur allt fyrir ekki. Eina sem
hann man, er að fjögur stig skildi í lok-
in en hvort liðið fór með sigur af hólmi,
er horfið eitthvað inn í undirmeðvit-
undina. Þetta var líka vetur sem ekki er
skráður stóru letri á spjöld Valssög-
unnar enda sigldi liðið um miðja deild
á þessu keppnistímabili.
Að sögn Ríkharðs, létu titlarnir bíða
eftir sér. Það var ekki fyrr en Tim
Dwyer kom og tók við þjálfun liðsins
1978 að hjólin tóku að snúast og á
þessum árum var grunnurinn lagður
að stórveldi Vals í körfunni. Á seinna
ári Dwyers með Valsliðið vann það þre-
falt - Reykjavíkurmótið, íslandsmótið
og bikarkeppnina. Reyndar höfðu Vals-
menn unnið bikarkeppnina árið áður.
Fyrstur Hólmara í landsliðið
Þegar Ríkharður Hrafnkelsson gekk
til liðs við Valsmenn, var aðeins einn
Hólmari fastur maður í meistaraflokkn-
um, þ.e. Lárus Hólm sem nú er formað-
ur deildarinnar. Fljótlega eftir að Rikki
hóf að æfa með Valsliðinu var hann
valinn í unglingalandslið íslands, sem
þá var að rísa úr öskustónni eftir
margra ára unglingalandsleikjahlé.
Ríkharður lék 17 sinnum með ungl-
ingalandsliðinu en vorið 1976 var hann
fyrst valinn í landslið íslands í karla-
flokki.
— Ég var valinn í landsliðshóp sem
æfði fyrir forkeppni OL í Kanada og þá
um vorið lék ég minn fyrsta landsleik,
gegn Hollendingum hér heima. Ég var
því fyrsti Hólmarinn til þess að komast
í landsliðið en Kristján Ágústsson lék
það svo eftir nokkru síðar.
Það er auðvitað margs að minnast
frá löngum ferli en alls lék „strákurinn
frá Stykkishólmi" 69 A-landsleiki fyrir
ísland. Er við ræddum við Ríkharð
voru tveir aðrir leikmenn með sama
leikjafjölda og aðeins tveir sem leikið
höfðu fleiri leiki. Það eru gömlu brýn-
in, Jón Sig. og Torfi Magnússon. Við
spyrjum um eftirminnilegustu leikina.
— Ef ég byrja á Val, þá eru það
tveir leikir sem mér eru sérstaklega
minnisstæðir. Annar var úrslitaleikur
sem við spiluðum gegn KR í íslands-
mótinu, fyrra árið sem Dwyer var með
liðið. Þetta var aukaúrslitaleikur og við
fylltum Laugardalshöllina - 3500
manns, sem er met á íslandi. Að vísu
töpuðum við þessum leik með þrem
stigum en stemmningin var geysileg.
Þetta er leikur sem ég gleymi aldrei
þótt það hefði auðvitað verið skemmti-
legra að vera í sigurliði. Hinn leikurinn,
er síðasti leikurinn sem ég spilaði með
Val áður en ég fór aftur hingað vestur.
Pétur Guðmundsson, gamli félaginn úr
Val, lék þá með ÍR og þeir voru taldir
nokkuð sigurstranglegir en þetta var
úrslitaleikur í bikarnum. Dwyer iék þá
með okkur að nýju og það blés ekki
byrlega því hann fór út af með fimm
villur um miðjan fyrri hálfleik og við
vorum tíu stigum undir. Þá héldu allir
að þetta væri bara formsatriði fyrir
Pétur og ÍR-ingana en það var öðru
nær. Okkur tókst að ná upp gífurlegri
baráttu og við sigruðum með níu eða
ellefu stiga mun, segir Ríkharður og
bætir því við af mikilli hógværð að
hann hafi átt mjög þokkalegan leik þó
að þetta hafi verið „blómaleikur“ - 250.
leikurinn með Val og jafnframt sá síð-
asti.
Landsleikirnir voru ekki jafn eftir-
minnilegir og fyrrgreindir félagsleikir
með Val og Ríkharður segir að fáir
standi upp úr í „minningabankanum".
Það séu helst sigurleikir gegn Finnum
og Englendingum hér heima sem hann
muni eftir í svipinn.
„Þeir fyrstu voru bestir“
Á þeim árum sem Ríkharður Hraf-
kelsson var á toppnum í körfuboltan-
um, voru erlendir leikmenn og þjálfar-
ar mjög áberandi hjá liðunum í fyrstu
deild. Margir þessara manna voru mjög
umdeildir og ekki að ósekju. Við spyrj-
um Ríkharð hvaða þýðingu þessir
menn hafi haft fyrir íslenskan körfu-
knattleik.
— Þessir menn, sérstaklega þeir
sem fyrstir komu hingað til lands,
gerðu stóra hluti fyrir körfuboltann.
Kannski ekki þessir fyrstu tveir sem
komu til KR og Ármanns en þeir sem
komu næst á eftir voru mjög góðir. Þá
var vandað mjög til vals á mönnum og
þeir voru flestir mjög góðir þjálfarar.
Menn eins og Andy Piazza hjá KR, Rick
Hoeckenor sem var hjá okkur, Dirk
Dunbar hjá ÍS og síðar Ted Bee sem
var hjá Njarðvíkingum. Þetta voru allt
mjög færir þjálfarar þó þeir væru ekki
neinir „showbuissness-karlar" eða
Hollywood-menn. Seinna fór þetta allt
úr böndunum og það var farið að ráða
menn í gegnum síma. Auðvitað voru
margir þeirra mjög góðir leikmenn og
til fyrirmyndar utan vallar sem innan
en aðrir komu óorði á íþróttina, segir
Ríkharður en hann telur að erlendu
leikmennirnir hafi gert mjög mikið í
því að laða fólk að leikjum og eins hafi
29