Íþróttablaðið - 01.05.1991, Blaðsíða 53

gott form og raun varð á. í körfubolt-
anum hafði þetta meira verið leikur
en þarna var maður settur beint í lyft-
ingar og stífar þrekæfingar. Maður
breytti algjörlega um umhverfi. A
þessum tíma þjálfaði sovéskur þjálf-
ari, Boris Abkashev, meðal annars
yngri flokkana hjá Val. Hann hafði
gríðarlegáhrifáokkur, innleiddi nýj-
ar hugmyndirog skilaði góðu starfi til
félagsins. Ég hafði byrjað að spila
fyrir utan og ætlaði mér aldrei að
verða annað en útiskytta, enda taldist
ég stór eftir aldri. Boris setti mig hins
vegar út í horn og ég varð öskuvond-
ur. Fannst þetta lítilsvirðing. Ég gæti
trúað því að hann hafi séð fyrir vöxt
manna, áttað sig á því að maður
myndi ekki stækka neitt meira. Hann
hrærði gjörsamlega upp öllu liðinu:
Júlíus Jónasson lék þá í horninu en
var færður í útistöðu, Jakob Sigurðs-
son lék fyrir utan eins og ég en var
færður í hornið, Geir Sveinsson var
líka skytta en var settur á línuna
o.s.frv."
VAR ALDREI NEIN
STJARNA í YNGRI
FLOKKUNUM
— Nú hefur þér gengið ágætlega
síðustu árin en átt alveg sérstaklega
gott tímabil í vetur. Er eitthvað sér-
stakt sem veldur því að leikmenn
springa allt í einu út, taka stór stökk á
stuttum tíma? Er það eitthvað sem
gerist íæfingaferlinu eða er þetta sál-
rænt spursmál?
„Ætli ég geti ekki helst svarað því
svo að þetta sé sambland af því að
vera í góðu formi og með vaxandi
reynslu, maður fer smám saman að
lesa leikinn betur. Mér finnst ég hafa
verið í jafnri og stöðugri framför
alveg frá því ég byrjaði í handboltan-
um. Þannig lítur þetta út frá mínum
sjónarhóli. Það bætist alltaf við eitt
og eitt atriði, kannski án þess að mað-
ur taki eftir því. Síðan finnst manni
„Það fer yfirleitt í taugarnar á mér
þegar menn slá slöku við."
maðuralltíeinu spila rosalega vel og
fer þá að leita að ástæðum en oftast
finnast engin svör. Kannski er það
bara reynslan sem er mikilvægust."
— Þetta er þá kannski meira and-
legt en líkamlegt?
„Já, ég held það. Ég hef alltaf haft
metnað til þess að halda mér í góðu
formi líkamlega og ég held að formið
sé ekkert betra en það var fyrir fimm
árum. Meginástæðan fyrir þessari
velgengni er þá líklega vaxandi
reynsla og aukið sjálfstraust."
„Ég hef alltaf tekið íþróttirnar mjög
al varlega og það fer yfirleitt í taugarn-
ar á mér þegar menn slá slöku við en
það er sem betur fer sjaldgæft í okkar
hópi. Þetta eru metnaðarfullir menn.
Maður svíkur sjálfan sig og félaga
sínaef maðurgerirekki sittbesta. Það
hefur alltaf verið mitt mottó; að geta
gengið af velli með þá vissu að mað-
ur hafi gefið allt, sem maður átti, í
leikinn. Þá er auðveldara að sætta sig
við tap. Mér finnst erfiðara að sætta
mig við það að hafa ekki staðið fyrir
mínu heldur en það að andstæðing-
urinn hafi verið sterkari. Þettaviðhorf
mitt kemur kannski m.a. til af því að
ég hef þurft að hafa fyrir hlutunum.
Sumir leikmenn hafa þetta bara ein-
faldlega í sér. Ég er ekki þannig. í
yngri flokkunum var ég aldrei bestur,
ég var alltaf vel liðtækur og komst í
hópinn en það voru alltaf einhverjir
aðrir í stjörnuhlutverkunum."
— Og nú ertu kominn á toppinn
með því að taka þetta alvarlega og
hafa fyrir hlutunum. Vinnan hefur
skilað sér?
„Já, það má kannski segja það."
Valdimar fer dálítið hjá sér við skjall-
ið en tekur undir það að þetta viðhorf
hans til íþróttarinnar sé umfram ann-
að það sem hafi skilað honum þeim
árangri sem hann hefur náð.
SÉRKENNILEGT
ÁHUGAMÁL
Þrotlausar æfingar hafa ekki bara
gert Valdimar að góðum handbolta-
manni heldur líka gefið honum lík-
amsvöxt sem marga dreymir eflaust
um sem leggja mikið upp úr slíku; að
53